40+2

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ζυγίζω τα χρόνια.
Αυτά που πέρασαν και αυτά που θα έρθουν.

Μέχρι τα εικοσικάτι ήθελα πάντα να είμαι μεγαλύτερη.
Κατά τα 25 θεώρησα οτι τόσα είναι μια χαρά.
Έκτοτε καταβάθος θα ήθελα πάντα να είμαι μικρότερη, όχι γιατί δεν είναι καλά εδώ που έφτασα και από εκεί που πέρασα, αλλά για τις λιγότερες ανησυχίες που τότε δεν φάνταζαν καθόλου λιγότερες. Και θα ήθελα να πω στο μικρό εαυτό μου, χαζούλα μην σκας.

Πάντως χρυσή ηλικία θα έλεγα τα 30.

Κλείνοντας δύο χρόνια στα σαράντα, αυτή την περίοδο προσπαθώ να παραμένω και να ζω στο εδώ και στο τώρα.
Είναι η δεύτερη φορά.

Η πρώτη φορά ήταν τελειώνοντας τη σχολή, έχοντας δουλέψει, έχοντας κάνει μεταπτυχιακό και ξαναπιάνοντας δουλειά. Μια μέρα, γυρίζοντας από αυτή τη δουλειά, δεν έβρισκα να παρκάρω επί μια ώρα έξω από το σπίτι μου (και ήθελα και επειγόντως τουαλέτα), είχα απελπιστεί. Σκεφτόμουν ότι κάποτε το σπίτι μου θα έχει οπωσδήποτε parking και το ένα έφερε το άλλο και κατά την αγαπημενη μου πρακτική να ονειροβατώ, σκεφτόμουν μέχρι και ολόκληρο το σπίτι πως θα είναι μαζί με την καλύτερη μου ζωή.

Ήταν εκείνη η στιγμή που ένιωσα ένα κλακ και συνειδητοποίησα ότι μπορεί να μην έχω ποτέ σπίτι με parking και μπορεί να συνεχίσω απλά να ζω εδώ που είμαι και τώρα.
Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι όλη μου τη ζωή ζούσα για ένα όταν…
Όταν δώσω, όταν περάσω, όταν τελειώσω, …
όταν βγάλω λεφτά, όταν παντρευτώ, …
Όταν όταν όταν …
και σκέφτηκα ότι έδωσα, πέρασα, τέλειωσα και έφτασα αυτό το όταν μεγαλώσω στο οποίο από μικρή φόρτωνα τα πάντα.
Και μπορεί να μην βγάλω ποτέ παραπάνω λεφτά, μπορεί ποτέ να μην παντρευτώ και μπορεί να μην καταφέρω ποτέ να αποκτήσω εκείνο το ηλιόλουστο σπίτι με παράθυρο πάνω από το νεροχύτη, που θα κοιτάει πρασινάδα όπως είχα φανταστεί.
Μπορεί να μην έχει καν parking.

Σκέφτηκα ξαφνικά, ότι αυτή είναι η ζωή μου που περίμενα από μικρή να έρθει και πρέπει να τη ζήσω τώρα, όποια και αν είναι αυτή, όπως και αν είναι αυτή.

Φαντάζομαι ότι τελικά βρήκα parking και πήγα τουαλέτα, θα τελείωσε και η φιλοσοφία, δεν το θυμάμαι ακριβώς πως έγινε. Το κλακ όμως μου ήταν ξεκάθαρο. Και άρχισα να περνάω πιο ωραία, για το τώρα και για το σήμερα, αφήνοντας γκρίνιες και φαντασίες στο πλάι (σκότωνα τον ιχθύ δηλαδή).

Τελικά παντρεύτηκα, παραπάνω λεφτά δεν έβγαλα και φωτεινό σπίτι με τζάμι πάνω από το νεροχύτη έχω και ας μην βλέπει πρασινάδα.
Και ναι έχω και parking.

Μετά ήρθαν τα παιδιά, κάποιο ξεκλακ έγινε και συνειδητοποίησα ότι όλο αυτό έπρεπε να γυρίσει πάλι στη φάση του όταν και του ίσως και του άμα.
Και ξαναέμαθα να λέω όταν μεγαλώσουν, όταν κοιμηθούν όταν ξεαρρωστήσουν. Τέλος πάντων κάποια άλλη στιγμή.

Τώρα λοιπόν …

photoCredit: Νατάσσα

Θέλεις τα σαραντατόσα? θέλεις τα παιδιά που μεγάλωσαν? Θυμήθηκα αυτή την ιστορία (strange the things you remember) και άρχισα να σκέφτομαι ότι πρέπει να το πάρω αλλιώς.
Για δεύτερη φορά να το ξαναγυρίσω στο τώρα. Γιατί αν όχι τώρα ? και πότε?
Αυτό το όταν μεγαλώσουν εκτός ότι μου φαίνεται μακριά (που δεν είναι) δεν μου αρέσει να το λέω ή να το περιμένω γιατί έχω ανάμικτα συναισθήματα…
Άσε που είναι κορίτσια και δεν θα πάνε και φαντάροι.
Άσε που όοοοταν μεγαλώσουν … θα έχουμε μεγαλώσει και εμείς και άλλο, ελπίζω.

Το make a long story short
έχω να πω στον εαυτό μου τώρα, για να μην του το λέω από το μέλλον πάλι:

Χαζούλα μην σκας, είσαι πολύ μικρή ακόμη
Be here now (κλεμμένο από ταινία για μετενσάρκωση σκύλου. Μην απορείς ήταν θερινό σινεμά, που βρίσκει ο καθένας το νόημα του άβυσσος, άλλωστε υπάρχει ολόκληρη θεωρία και πρακτική περί mindfulness*)

Kαι σε εσάς έχω να πω, βάλτε όοοοοοολα τα κεράκια ένα-ένα στην τούρτα. Αφήστε τους αριθμούς και τα ερωτηματικά. Τι και αν γίνει σουρωτήρι, είναι πιο όμορφη, πιο λαμπερή, κάνει πιο μπούγιο και ποιός θα κάτσει να τα μετρήσει όλα.

Πάω να γιορτάσω