Abovo
Upd: To Abovo έχει πια κλείσει. Ο σεφ όμως παραμένει εξαιρετικός. Σας συστήνω να βρείτε που δημιουργεί αυτή την εποχή.
Πέρασαν μόλις 2 μήνες από τα γενέθλιά και το τελευταίο μου post και ήρθε η ώρα να σας πω πως πέρασα. Είχα σχεδόν έτοιμο το κείμενο από τη μια, τις φωτογραφίες από την άλλη αλλά δεν προλάβαινα να τα παντρέψω. Τελικά το παράτησα είπα άστο δεν πειράζει δεν θα ήταν η ώρα του φαίνεται. Με αφορμή όμως την απομονή των Χρυσών σκούφων μάλλον έγινε επίκαιρο και είπα να το ανεβάσω επιτέλους.
Ο αγαπημένος μου, στα γενέθλιά κανόνισε έκπληξη. Eίχε ρυθμίσει το babysitting των παιδιών, έκλεισε τραπέζι σε ένα πολυαγαπημένο εστιατόριο και εγώ έκανα ότι δεν ήξερα. Ήταν λοιπόν μια πολύ ωραία έκπληξη και ξένοιαστη αφού δεν χρειάστηκε να οργανώσω, να ασχοληθώ και να αγχωθώ.
Με πήγε στο Abovo, το εστιατόριο που γιορτάσαμε τη βάφτιση της μικρής μας και τα πρώτα της γενέθλια μαζί. Είναι ένα μέρος που εκτός από συναισθηματική αξία για εμάς έχει και πολλά άλλα ωραία. Μπαλκόνι που βλέπεις αφυψηλού την πλατεία Κεφαλαρίου (εξού και το abovo), ειδικά με τα δέντρα γεμάτα φύλλα φοβερή αίσθηση, ωραία διακόσμηση σε μαύρο-καφέ ξύλο που είναι του γούστου μου, μα πάνω από όλα υπέροχο φαγητό.
Σεφ είναι ο Μιχάλης Νουρλόγλου. Ένας πολύ συμπαθητικός μπαμπάς που μαγειρεύει πολύ ωραία, δοκιμάζει συνεχώς καινούρια πράγματα και τα στολίζει καταπληκτικά. Χαίρεσαι να συζητάς μαζί του, να σου προτείνει και εσύ να δοκιμάζεις. Είναι ένας άμεσος άνθρωπος που σου εμπνέει εμπιστοσύνη και δεν σου δημιουργεί την αίσθηση της απόστασης παρόλο το Χρυσό σκούφο του 2014 και πλέον φρέσκο-φρέσκο του 2015. Και για να μην μείνω μόνο σε αυτόν, όλα τα παιδιά που έχω δει εκεί είναι πολύ ευγενικά και φιλικά και η Δέσποινα το κορίτσι που συντονίζει γλυκύτατο και αποτελεσματικότατο.
Τα φαγητά είναι πολύ όμορφα στολισμένα, τόσο που μερικές φορές δεν θέλεις να τα χαλάσεις. Δεν είναι όμως μόνο επίδειξη, κάθε μπουκιά είναι κάτι το εξαιρετικό. Καταλαβαίνεις πόσο φίνο, καλής ποιότητας και προσεκτικά φτιαγμένο είναι αυτό που τρως. Τα πιάτα δεν παίζουν μόνο με τα χρώματα και τα στολίσματα αλλά και με τις διαφορετικές υφές μέσα στο φαγητό, ακόμη και με ανάμιξη ζεστού κρύου. Πραγματικά θα το έλεγα εμπειρία.
Στην αρχή μας κέρασαν 2 amuse buche. Amuse bouche είναι το κερασματάκι πριν το ορεκτικό σε μέγεθος μπουκίτσας στο οποίο ο σεφ κάνει το κέφι του.
Το πρώτο ήταν αβγό με σαφράν. Το αβγό μελάτο δεν μου αρέσε ποτέ αλλά αυτό ήταν κάτι πολύ γευστικό που καθόλου δεν μου θύμιζε τη μισητή μου αβγουλίλα. Κατόπιν εορτής σκέφτηκα ότι έπρεπε να το είχα φωτογραφήσει αλλά ήταν αργά πια, το είχαμε ήδη καταβροχθίσει. Αποφάσισα όμως να φωτογραφίσω τα υπόλοιπα. Αν και τελείως κατά της όλης φάσης κάθομαι κάπου για ποτό ή φαγητό τα στήνω, φωτογραφίζω τις μπουκιές μου και ανεβάζω αποφάσισα και το έκανα … Ντρεπόμουν λίγο αλλά το έκανα 🙂 με ξεπέρασα.
Το δεύτερο κερασματάκι ήταν μπρουσκετούλες με μους από μάλλον κάποιο συκωτάκι (θα σας γελάσω από τι, δεν θυμάμαι). Πανέμορφο, όμως εμένα αυτές οι γεύσεις με τα συκωτάκια μου πέφτουν κάπως ιδιαίτερες.
Πρώτο πιάτο το πολυαγαπημένο μας Μοσχαρίσιο Ταρτάρ τυλιγμένο σε ένα απίθανο μοσχαρίσιο καρπάτσιο συνοδευόμενο από παγωτό μουστάρδα και σως σύκου. Απλά δεν υπάρχει.
Για δεύτερο ορεκτικό είχαμε επιλέξει ριζότο μανιταριών με γραβιέρα Kρήτης αλλά ο Μιχάλης αντιπρότεινε ορτύκι με ριζότο αχλάδι, γκοργκοντζόλα και βινεγκρέτ φρούτου. Υποχώρησα και τον εμπιστευτήκαμε παρόλο που έχω θέμα με τα πουλάκια. Το ξεπέρασα ελαφρώς (όχι τελείως.. μόνο ελαφρώς) και γιαυτό θα αφήσω στην άκρη τα πουλάκια και θα περιγράψω το υπόλοιπο πιάτο. Το ριζότο ήταν πασπαλισμένο με χιόνι από γκοργκοντζόλα, πραγματικά ήταν σαν νιφάδες και όταν το έτρωγες μαζί με το ριζότο η ανάμιξη ζεστού κρύου ήταν εντελώς καταπληκτική (όπως μας υποσχέθηκε ο σεφ). Περιττό να πω ότι το ριζότο ήταν σωστό ριζότο και όχι κάτι που έμοιαζε με ρύζι νιανιά όπως γίνεται συχνά. (άσχετη απορία: γιατί το ρύζι γράφεται με υ ενώ το ριζότο με ι?)
Για κυρίως ήρθε το μοσχαρίσιο διάφραγμα (το πιο αγαπημένο μου πιάτο)… με πουρέ αρωματισμένο με τρούφα και σάλτσα πόρτο. O πουρές απαλός και καταπληκτικός, το μοσχάρι τέλειο, μαλακό ζουμερό γευστικό και η σάλτσα με πέρλες ταπιόκας τα έδενε όλα μαζί. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι ευχαρίστηση δίνουν τα μπιρμπιλάκια της ταπιόκας μαζί με τον κρεμώδη πουρέ.
Για δεύτερο κυρίως ήρθε το χοιρινό γάλακτος με πουρέ ρεβύθι και σάλτσα μήλου. Πολύ ωραίο και αυτό αλλά και ας με συγχωρέσει ο σεφ μετά το διάφραγμα όλα τα άλλα μου φαίνονται πιο λίγα 🙂 έπρεπε να το είχα φάει πρώτο για να το εκτιμήσω περισσότερο.
και για το τέλος γλυκό και τι γλυκό? banana split υπερπαραγωγή. Δεν το φαντάζεσαι … ήταν απλωμένο σε όλο το τραπέζι (επάνω σε μεμβράνη). Το έφτιαξαν επί τόπου, έστρωσαν τα υλικά και το ζωγράφισαν στο πιτς φυτίλι. Είχε σοκολάτα, κρέμα βανίλια, κρέμα τυριού, μπισκότο τριμμένο. και στη μέση τσουπ πέταξαν ένα κομμάτι παγωμένη κρέμα μπανάνα .. παγωμένη με υγρό άζωτο οπότε άχνιζε και κάπνιζε. Και από όλη την υπερπαραγωγή πιο πολύ τρελλάθηκα με κάτι μαρεγκάκια μπανάνας τα οποία σε συνδυασμό με την κρέμα τυριού ήταν απίθανα. Tα μαρεγκάκια έμοιαζαν με μαρεγκάκια αλλά είχαν μια υφή πιο προς μπισκότο να τα πω? σαν σαβουαγιάρ ολο μπανάνα αλλά πιο σφικτά ?? τέλοσπαντων ότι ήταν, ήταν τέλειο.
Φεύγοντας για να μας αποχαιρετίσουν και να μας γλυκάνουν μας έδωσαν ένα μικρό κουτάκι δωράκι στον καθένα. Δεν μπορώ να σας πω τι … έκπληξη για τον πρωινό καφέ.
