Becoming, Michelle Obama
Το βιβλίο θα μπορούσε να λέγεται και Am I good enough?
H πορεία της Michelle Obama, σε ένα κόσμο διακρίσεων και πώς, η απάντηση No I am not γίνεται (becoming) ένα δυνατό Yes I am.
Το διάβασα, μου άρεσε και μέσα από το μονοπάτι της, μοιράστηκα προβληματισμούς, επιβεβαίωσα φόβους και είδα πως δεν φτάνει μόνο να έρθουν να σε βρουν οι περιστάσεις, πρέπει και εσύ να μπορείς να σταθείς στο ύψος τους, να αδράξεις ευκαιρίες, να μετασχηματιστείς και να αφήσεις αυτό που έπιασες στα χέρια σου, λίγο καλύτερο. Κανείς που έφτασε ψηλά δεν έφτασε μόνο από τύχη και παρόλο που η Michelle ακολούθησε τον αγαπημένο της Barrack είχε και αυτή το δικό της βηματισμό που σταθεροποιήθηκε χρόνο με το χρόνο, αφήνοντας το στίγμα της.
Διατηρώ μια μικρή επιφύλαξη για τα ακόλουθα:
- Το αμερικάνικο πολιτικό μάρκετινγκ έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο που έχει άποψη για το αν μια πρώτη κυρία θα κόψει τα μαλλιά της αφέλειες ή όχι, πόσο μάλλον όταν μια πρώην πρώτη κυρία γράφει βιβλίο.
- Κάποια γεγονότα μου έδωσαν την αίσθηση ότι γράφτηκαν για να δώσουν μια άλλη πλευρά, να αιτιολογήσουν ή να απολογηθούν για θέματα που βρέθηκαν στην αμερικάνικη επικαιρότητα, για την οποία όμως δεν έχω ιδέα.
Λατρεύω τις βιογραφίες αλλά από τούτην εδώ δεν ήξερα τι να περιμένω γιατί δεν είχα παρακολουθήσει τη ζωή της Michelle Οbama. Το βιβλίο βρέθηκε στα χέρια μου επειδή δεν μπορώ αντισταθώ στον πάγκο με τα best seller του αεροδρομίου.
Και ενώ ανοίγοντας το, ίσως να περίμενα να γνωρίσω άλλες προσωπικότητες και γεγονότα που αφορούσαν όλο τον κόσμο, ο πρόλογος με έβαλε σε ένα τελείως διαφορετικό mood με την ακόλουθη φράση:
και μου αρέσουν οι ιστορίες των ανθρώπων… όλων των ανθρώπων και των διπλανών και των διάσημων. Το πως γινόμαστε αυτό που είμαστε, ποια διαδρομή ακολουθεί ο καθένας, τι έχει να πει η ιστορία της οικογένειας του, πως την ενσωματώνει ή την απορρίπτει στο δρόμο της ζωή του.
Και άρχισα να το παρακολουθώ ακόμη πιο στενά όταν πάλι στον πρόλογο, αναφέρθηκε στην αποχώρηση από το Λευκό οίκο. Τότε που της έδωσε το δώρο η Μελάνια και δεν ήξερε τι να το κάνει, θυμάστε? Είναι ένα από τα λίγα που μου έρχονται στο μυαλό από τη θητεία της ως FLOTUS (First Lady of the United States). Εκείνη η αμηχανία με το μεγάλο κουτί Tiffany’s στα χέρια. Και διαβάζοντας το για πρώτη φορά αναλογίστηκα την ανθρώπινη της διάσταση, αφήνοντας τη διασημότητα στο πλάι. Ο Λευκός οίκος ήταν το σπίτι της και εκείνη ακριβώς τη στιγμή που την κοιτούσε όλος ο πλανήτης, το αποχωριζόταν.
Έχοντας μεγαλώσει σε μια οικογένεια που μετακόμιζε συνέχεια…
Έχοντας ζήσει πως είναι είναι το επάγγελμα του μπαμπά σου να καθορίζει τη συμπεριφορά όλης της οικογένειας…
Και έχοντας βρεθεί σε επίσημη τελετή παράδοσης, που εκείνη τη στιγμή εσύ παραδίδεις σπίτι και τρόπο ζωής, αλλά κάθεσαι με τα καλά σου αγέρωχος, ενώ το μόνο που θέλεις είναι να κρυφτείς αγκαλιά με το μαξιλάρι και να μην σε κοιτάει κανείς, μπορείς να πεις πως συνδέθηκα σε ένα κάποιο επίπεδο (…εντάξει πολύ μακρινό).
Σε αυτό το βιβλίο, όπως και σε κάθε βιβλίο που διαβάζω πια, σημειώνω ότι μου τραβάει την προσοχή. Και λέω πια γιατί προσπάθησα πολύ για να πάψω να αφήνω ‘αμόλυντα΄τα βιβλία μου, όπως σας είχα πει.
Food for thought λοιπόν από αυτό το βιβλίο.
◈ Ανήκειν
Η Michelle περιγράφοντας αναλυτικά την ιστορία της, δείχνει πως είναι να μεγαλώνεις στην Αμερική με πιο σκούρο δέρμα, αν και είμαι σίγουρη ότι η δική της ιστορία είναι πολύ light σε σχέση με το μέσο όρο.
Μπορεί να μην ανήκεις με τους ‘άλλους’ αλλά μερικές φορές μπορεί να μην ανήκεις ακριβώς και με ‘δικούς’ σου, αλλά έχεις την ανάγκη να ανήκεις τελικά κάπου. Ιt was safe to be smart, είπε όταν πήγε σε ένα σχολείο που της ταίριαζε περισσότερο.
◈ Οικογένεια
Η ανατροφή που της έδωσαν οι γονείς της, είχε την κατεύθυνση consistent love & high expectations κάτι το οποίο έγινε εφόδιο για να σταθεί στο ύψος της σε διάφορες περιστάσεις. Το πρώτο το θεωρώ αυτονόητο. Με το δεύτερο μπερδεύομαι καμιά φορά στην προσπάθεια να μην βάλω μεγάλο βάρος στις πλάτες των παιδιών μου. Μεταδίδουμε εκούσια και ακούσια τόσα πολλά στα παιδιά μας, χωρίς να ξέρουμε πότε και με ποιο τρόπο θα τους χρησιμεύσουν ή θα τα καθορίσουν.
◈ Self Improvement
◈ Aκόμη και οι πετυχημένοι άνθρωποι έχουν τις αμφισβητήσεις τους. Αν συμβαίνει με τους αναγνωρισμένους, φαντάσου με εμάς τους κοινούς θνητούς. Εκείνοι, λέει η Michelle που γνώρισε μπόλικους από αυτούς, μαθαίνουν να ζουν με αυτό, βασίζονται στους αγαπημένους τους και συνεχίζουν να ακολουθούν τους στόχους τους.
◈ Πρέπει να υποστηρίζεις τον εαυτό σου, γιατί … ‘Αν δεν μιλάς για εσένα και δεν στέκεσαι για εσένα, αφήνεις ένα κενό και αυτό το κενό θα το καλύψουν οι άλλοι για εσένα’
◈ Sameness breeds more sameness, until you make a thoughtful effort to counteract it.
◈ Όλα είναι σχετικά. Αν μένεις σε πολυκατοικία, η μονοκατοικία θα φαντάζει μεγάλη. Αν μένεις σε βίλα τότε ο Λευκός οίκος θα φαντάζει μεγάλος. Και αν μένεις στο Λευκό οίκο τότε το Buckingam είναι μεγαλύτερο. Πάντα θα είσαι μεγαλύτερος από κάποιους και μικρότερος από κάποιους άλλους, σκεφτόμουν όπως το διάβαζα. Και όταν το καταλάβουμε αυτό θα σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τις κατσίκες του γείτονα.
◈ Πολλοί άνθρωποι, ακόμη και η Michelle Obama, κάποια στιγμή στην καριέρα τους δεν αισθάνθηκαν ικανοποιημένοι και γεμάτοι. Και ας το θέλησαν πολύ κάποτε, και ας είχε κόπο η πορεία τους και ας ήταν επιτυχημένη.
Το πρώτο δύσκολο βήμα είναι να το παραδεχθείς.
Το επόμενο βήμα είναι να αφήσεις στο πλάι τις ενοχές απέναντι στους άλλους που δεν βάζουν τις ίδιες προτεραιότητες με εσένα, τους άλλους που φοβούνται και αυτούς που έχουν άλλα expectations από εσένα, ακόμη και αν είναι κοντινοί.
και με τη φράση “Step back into my everyday routine and the fog of my confusion” νομίζω ότι περιγράφει την επιστροφή κάθε μπερδεμένου ανθρώπου σε μια κατάσταση που δεν τον γεμίζει αλλά δεν ξεμπερδεύει και μαζί της.
Και έρχομαι εγώ τώρα και αναρωτιέμαι αφού είναι προφανές ότι η δική μας γενιά δεν είναι γεμάτη, αφού γυρίζει γύρω από το ίδιο σημείο χωρίς να ξέρει τι να κάνει, χωρίς να είναι ικανοποιημένη… δεν ήταν η Michelle, δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ και αν χαζέψεις και το facebook δεν είναι και αρκετοί άλλοι… Γιατί πιέζουμε τόσο πολύ τα παιδιά μας από τόσο μικρά? Από το δημοτικό κιόλας? Γιατί τους στρεσάρουμε την πιο χαρούμενη περίοδο της ζωής τους? Την περίοδο που θα ανατρέχουν κάποτε στις περιόδους κρίσεις τους ψάχνοντας ποια είναι.
◈ Φιλία
Όλοι έχουν φίλους που φαντάζονται ότι θα γεράσουν μαζί.
Φίλους με διαφορετικό ταπεραμέντο που σε κάνουν να μαθαίνεις και να αποδέχεσαι ότι ‘There are simply other ways of being”.
Φίλους που θα σε σπρώξουν την κατάληλη στιγμή με ένα…
αυτό λέω να το κεντήσω σε μαξιλαράκι 🙂
◈ Παιδιά
Τελικά από ότι φαίνεται οι έφηβοι, σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της γης μοιάζουν. Είτε τους πεις έλα να ακούσεις αυτό το τραγούδι μαζί μας, είτε τους πεις έλα κάτω τραγουδάει ο Paul McCartney στο σαλόνι μας ‘Όχι θα μείνω στο δωμάτιο’ σου λένε.
Ταξιδεύεις με τον μπαμπά σου Obama και τη μαμά σου Michelle όλο το καλοκαίρι Ρωσία, Ιταλία και Γκάνα. Σε ξεναγούν στα αξιοθέατα, συναντάς μερικούς από τους πιο δυνατούς ανθρώπους του πλανήτη και στην έκθεση του σχολείου με τίτλο ‘Πως πέρασα το καλοκαίρι’, γράφεις ότι γνώρισες τον Πάπα και του έλειπε κομματάκι από τον αντίχειρα. Πάντα πίστευα ότι τα παιδιά σε μικρή ηλικία και ας μας φαντάζουν τώρα μεγάλα δεν θα θυμούνται τα ταξίδια τους με τον τρόπο που εμείς νομίζουμε.
Aδέσποτα/Μiscellaneous/Κomono
σημεία που δεν μπορούσα να εντάξω κάπου.
It was bad luck, bad fortune, freakish to the point of being toο scary to contemplate. Μου θύμισε μια πολύ πρόσφατη δική μου περίοδο που ήταν ακριβώς αυτό (Απρίλιος 2019). Ευτυχώς όχι τόσο freakish όσο του βιβλίου αλλά too hard to contemplate, σίγουρα.
Τρελαίνομαι για τη λέξη crisp. The crispness of the air, crisp white tablecloth, crisp white page. Η ίδια λέξη μου έρχεται όταν ονειρεύομαι λευκά σεντόνια ξενοδοχείου.
Και τέλος μαζί με εκείνη δεν μπορώ να κατανοήσω, γιατί γυναίκες να μην επιλέξουν για πρόεδρο της Αμερικής μια άλλη γυναίκα αλλά κάποιον που δεν φαίνεται να τις έχει και τόσο ψηλά σε εκτίμηση.
I am an ordinary person who found herself on an extraordinary way, είπε
Κάποτε της είπαν ότι δεν είναι Princeton material, τελικά έγινε White House material.
Am Ι good enough? Yes Ι am
