Chef’s Table
Αν σου αρέσει, η μαγειρική, η τέχνη και οι βιογραφίες τότε πρέπει να δεις Chef’s table στο Netflix. Βασικά πρέπει να το δεις ακόμη και αν η μαγειρική δεν είναι το θέμα σου.
Ο τίτλος μπορεί να παραπέμπει σε άλλη μια εκπομπή για κουζίνα, δεν είναι όμως και δεν έχει καμία σχέση με food reality εκπομπές. Είναι μια καλογυρισμένη σειρά για την έμπνευση, τη δημιουργία και την προσωπική πορεία και όχι τόσο για το ίδιο το φαΐ.
Απόδειξη?
Είναι η μοναδική εκπομπή που ενώ έδειχνε φαγητά δεν με έπιανε πείνα. Αυτό τουλάχιστον συνέβη την πρώτη φορά που είδα τη σειρά και είχα μαγευτεί και όλο σκεφτόμουν:
Πω! Τι είπε!
Πω! Τι έκανε!
Πω! Τι σκέφτηκε!
Τώρα βέβαια που είδα σε επανάληψη μερικά επεισόδια σταμάτησα να συγκεντρώνομαι μόνο στην έμπνευση και κάτι άρχισε να γουργουρίζει, ειδικά σε κάτι μακαρόνια και σε κάτι ψωμάκια. Και κουβαλάω και ένα τραύμα από την ‘Πολίτικη κουζίνα’ που είδα κάποτε στο σινεμά νηστική (δύο ώρες δράμα πέρασα).
Το Chef’s table ανήκει στην κατηγορία #docuseries και είναι μια σειρά από αυτοτελή επεισόδια όπου σε κάθε ένα από αυτά παρουσιάζεται κάποιος από τους μεγαλύτερους chef του κόσμου. Η προσωπικότητα, φεύγει από το πλαίσιο της κουζίνας και μπαίνει στο συνολικό κάδρο της ιστορίας του τόπου τους, των βιωμάτων τους και των αναμνήσεων τους, δείχνοντας την ευάλωτη φύση τους.
Ποιοι είναι πραγματικά ως άνθρωποι?
Πως έφτασαν εδώ?
Τι είναι αυτό που καθοδήγησε την έμπνευση τους?
Η ευχαρίστηση που ένοιωθα βλέποντας το, είναι η ίδια που θα έπαιρνα αν έβλεπα μια εκπομπή σχετικά με το design ή την αρχιτεκτονική. Νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που αντιλήφθηκα ακριβώς πόσο τέχνη και έκφραση είναι η μαγειρική και πόσο μιλάει στο μυαλό και όχι μόνο στο στομάχι.
Όλοι τους, δημιουργικοί άνθρωποι, ανήσυχοι, ανατρεπτικοί, ιδιαίτεροι, φιλόδοξοι, φιλόσοφοι της ζωής. Κάθε δημιουργικός άνθρωπος έχει έναν φιλόσοφο μέσα του και από κάθε δημιουργικό άνθρωπο έχεις να μάθεις (γιαυτό μου αρέσουν οι βιογραφίες).
Αφιερώθηκαν στην κλίση τους, κερδίζοντας τελικά τον απόλυτο σεβασμό, μέσα από μονοπάτια δύσκολα, με τις συνέπειες των επιλογών τους. Γιατί πίσω από κάθε success story κρύβεται εμμονή, υπομονή, απόρριψη, κόπος και θυσίες, κάτι που εμείς συνήθως δεν βλέπουμε στην επιτυχία του άλλου. Κάθε πορεία και ιδιοφυΐα έχει το τίμημά της. Στη σειρά κάποιες φορές αναφέρεται ευθέως, κάποιες φορές το παρατηρείς από μόνος σου.
Κοινός τόπος πάντως για τους περισσότερους οι αναμνήσεις και οι ρίζες που τους βοηθάνε να γνωρίζουν ποιοι είναι.
Κάθε δημιούργημα, εμπεριέχει λίγο από την ψυχή τους. Αυτός είναι και ο λόγος που ένα πιάτο μπορεί να μιλήσει σε πολλά επίπεδα μέσα μας, πέρα από την αίσθηση της γεύσης. Βασικό υλικό τους η μνήμη και συχνά στόχος τους είναι να ξυπνήσουν κάτι από τα παιδικά χρόνια.
(Δεν είναι τυχαίο ότι την περίοδο της καραντίνας πολύς κόσμος ανέσυρε γεύσεις που του θύμιζαν μικρότερες ηλικίες και αγαπημένους. source: fb και insta)
Αναμνήσεις τελικά είναι αυτό που κερδίζεις από τις εμπειρίες.
Μέσα από τις ζωές τους βλέπουμε, ότι ακόμη και αυτοί που έφτασαν ψηλά, δεν ήξεραν εξαρχής ποιοι είναι και τι τους ταιριάζει. Τίποτα δεν έρχεται εύκολα. Ακόμη και οι πιο ενδιαφέροντες ταλαντούχοι άνθρωποι χάνονται και περνάνε σκοτεινές περιόδους.
Κάποιοι πέτυχαν ως chef, επειδή τους αγαπούσαν και πίστευαν σε αυτούς. Κάποιοι άλλοι σε πείσμα των γύρω τους. Ο καθένας έχει το δικό του driving force.
Και αν κάτι σίγουρα μας μαθαίνουν είναι ότι πρέπει να πιστεύεις στον εαυτό σου, να αλλάζεις τους κανόνες και να δοκιμάζεις με νέα οπτική. Πάνω από όλα πρέπει να αρέσει σε εσένα αυτό που κάνεις,
Να είσαι authenic. Μπορείς… ακόμη και αν αυτό που κάνεις δεν είναι για παγκόσμια αναγνώριση.
Η σειρά έχει 6 σεζόν. Αν και όλες οι ιστορίες έχουν ενδιαφέρον οι 3 πρώτες σεζόν είναι κορυφαίες. Έχουν εκπληκτική φωτογραφία και το intro είναι από αυτά που δεν κάνω ποτέ skip.
Αν δεν θέλεις να το δεις όλο, αν και αξίζει, σου προτείνω τους #myFavourite chefs με σειρά προτεραιότητας.
1. Grant Achatz: Απλά με μάγεψε. Δεν έχω λόγια.
2. Massimo Bottura: Είναι Ιταλός, είναι ζεστός, θα ήθελα να είναι θείος μου. Το πιάτο του Οops I dropped the lemon tart λέει από μόνο του την ιστορία. Μικρός κρυβόταν κάτω από το τραπέζι της γιαγιάς του όταν εκείνη έφτιαχνε ραβιόλια. Το αλεύρι που έπεφτε στο πάτωμα και τα ζυμαρικά που έκλεβε από το τραπέζι ήταν η αρχή της έμπνευσης για αυτόν.
3. Nancy Siverton: Αυτή την εμμονή για το τέλειο ζυμάρι τη λάτρεψα.
4. Christina Tossi: Αγαπούσε τα μπισκότα και αποφάσισε ότι μπορεί να φτιάχνει μπισκότα σε όλη της τη ζωή. Εμπνεύστηκε από τη γεύση που παίρνει το γάλα που μένει στο μπωλ με τα corn-flakes και το έφτιαξε σε παγωτό. (wtf! σκέφτηκα και εγώ)
5. Alex Atala: H φράση του ‘Το κάθε πιάτο φαγητού είναι θάνατος αλλά επιλέγουμε να το αγνοούμε’ μαζί με το ότι τα μυρμήγκια έχουν γεύση ginger και lemongrass ήταν από τις αλήθειες της σειράς που θα ήθελα να μην είχα ακούσει. Όμως η φυσιογνωμία του είναι τόσο ισχυρή και η φωνή του τόσο δυνατή που έχουν χαραχτεί.
6. Ana Roš: Γιατί είναι αυτοδίδακτη, γιατί ψηφίστηκε η καλύτερη γυναίκα chef και γιατί είπε: Όταν νοιώθεις ότι σε αγαπούν μπορείς να είσαι δημιουργικός.
Όσο για ιδέες μαγειρικής η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφαρμόσιμες.
Όσο και να εμπνευστείς πως να φτιάξεις ένα ζαχαρωτό μπαλόνι ή ένα μαξιλάρι αρώματος. Άσε που αναρωτιέμαι αν μου το σέρβιραν τελικά θα μπορούσα να το φάω ή θα καθόμουν λες και μου πήραν οι νεράιδες τη λαλιά. Αν πάντως, όταν ανταμώσουμε ξανά, σας σερβίρω καμιά σαλάτα με λουλουδάκια, να ξέρετε, από αυτή τη σειρά θα το έχω εμπνευστεί.
Αν και αξίζει να δεις όλα τα intro, θα σας αφήνω με το αυτό της δεύτερης σεζόν και μια όρεξη για δημιουργία, ρίζες και φτερά.
