Travel DiariesΧριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη

Χριστούγεννα στη Θεσσαλονίκη

Ξανά στη Θεσσαλονίκη, ξανά μισοάρρωστη 🙂 πάλι η ίδια όμορφη και ζωντανή πόλη. Πηγαίνω συχνά και μου αρέσει πολύ, όπως μάλλον στους περισσότερους. Σε σχέση με την 28η Οκτωβρίου που είχα πάει τελευταία φορά τη βρήκα λίγο πιο κρύα, βροχερή και με αναμενόμενα λιγότερο κόσμο στο δρόμο.

Περιπλανήθηκα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης χαζεύοντας και παρατήρησα ότι ξεφύτρωσαν και άλλα μαγαζάκια, κάθε φορά ξεφυτρώνουν τελικά. Αυτή τη φορά πρόσεξα τα πολλά πλέον delicatessen φρουτερί που μένουν ανοιχτά μέχρι αργά.  Εξακολουθώ να μην μπορώ να καταλάβω με ποια λογική ανοίγει ο ένας δίπλα στον άλλον το ίδιο πράγμα αλλά ίσως γιαυτό δεν θα μπορέσω να γίνω και ποτέ έμπορος του κάτι, του οτιδήποτε. Ο φίλος μας ο Θαλής που έζησε για κάποιο καιρό στην Αργεντινή μου είπε κάποτε ότι εκεί του είχε κάνει εντύπωση το ότι δεν αναπτυσσόταν ο ανταγωνισμός. Άνοιγε ένας ένα μαγαζί δεν άνοιγε και κάποιος άλλος κάτι παρόμοιο για να χτυπήσει και τις τιμές να γίνει και καλύτερο το προϊόν. Αλλά και αυτό το δικό μας να ανοίγει ένας κάτι και μετά όλοι το ίδιο? όσο για τις τιμές ε! δεν βλέπω και κανένα τρελό κονταροχτύπημα.

Πάντως όλα αυτά μου είναι πολύ ευχάριστα στο μάτι. Λατρεύω να χαζεύω τις βιτρίνες κάτι που δεν κάνω ποτέ στην Αθήνα. Ειδικά τα μικρά κάθετα στενάκια που βγάζουν στο λιμάνι έχουν γεμίσει με κούτσικα, γλυκά, πολύ κομψά μαγαζάκια. Ονειρικά ρούχα για κοριτσάκια, ρετρό διακοσμητικά, ψαγμένα ρουχαλάκια, καλοπαρουσιασμένα φρουτάκια και μικρά καφετεριομπαράκια που χωράνε μισό άνθρωπο.

Με όλα αυτά στα πόδια μου γέμισα και το καλάθι της νοικοκυράς για το Πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Πέρασα από το MiaFetaBar που του χρωστούσα μια καλή επίσκεψη όπως είχα υποσχεθεί, κουβάλησα ψωμί από το Ble και από την πεθερά μου που το φτιάχνει πολύ ωραίο & πολύσπορο και προμηθεύτηκα κριθαράκι τσουκνίδα και άλλα διάφορα από το elinia . Το Ble πολύ κομψό μαγαζί και ψωμί αν μπορείς να πεις κομψό ένα ψωμί :). Οπτικά μου θυμίζει το ψωμί από τον αγαπημένο μου φούρνο στις Βρυξέλλες το La pain quotidienne από όπου επίσης έχω κουβαλήσει καρβέλια.

To MiaFetaBar φοβερό. Ωραία εταιρική ταυτότητα, καταπληκτικά τυράκια. Δεν κάθισα εκεί για τσίμπημα αλλά προμηθεύτηκα διάφορα. Τελικά οικονομικά είναι πιο safe να με αφήσεις να ψωνίζω στο hondo παρά σε τυράδικο. Μπορείς να βρεις καπνιστή φέτα, τυρολέ, κατσικίσιο τυρί με πιπέρια, έτοιμα μπουγιουρντάκια για ψήσιμο, τυρί για άλειμμα, τυρομπαλάκια για amuse-bouche και ένα σωρό άλλα λιχούδικα. Κάπου πήρε το αφτάκι μου ότι υπάρχει πιθανότητα να φυτρώσει και στην Αθήνα. Αρχικά χάρηκα στην είδηση αλλά μετά το ξανασκέφτηκα. Είναι αλήθεια ότι μου αρέσουν τα σπάνια και δυσεύρετα πράγματα και το να πάω να τα φέρω από μακριά είναι μέρος της μαγείας. Έτσι έγινε και με τον Τερκενλή έχω κουβαλήσει και αν έχω κουβαλήσει τσουρέκια καραμέλα με αεροπλάνο, τρένο, λεωφορείο, αυτοκίνητο. Από τότε που άνοιξε στην Αθήνα δεν έχω φάει ούτε εδώ ούτε εκεί καμιά φορά. Όχι επίτηδες, έτσι μου βγήκε.

Για βράδυ βγήκαμε λιγουλάκι. Κοριτσοποτάκι με τη Φωτεινή τη μια νύχτα σε ένα straight friendly bar (φαίνεται υπάρχει και αυτός ο όρος που δεν ήξερα), Ολύμπιον με τον κουμπάρο την άλλη. Στο Ολύμπιον χόρεψα κιόλας και το καταευχαριστήθηκα. Πραγματικά πόσα χρόνια έχω να χορέψω κάτι που δεν είναι με συνοδεία παιδικής μουσικής? νομίζω από το γάμο της Ευγενίας και του Βασίλη, καλοκαίρι 2010. Μέσα στο χώρο του μαγαζιού έχει ανοίξει και ένα ελληνάδικο με πολύ ιδιαίτερη διακόσμηση που δεν παραπέμπει καθόλου σε μαγαζί με ελληνική μουσική ή τουλάχιστον αυτό που εγώ είχα στο μυαλό μου. Έκανα μια βόλτα στο ασφυκτικά τιγκαρισμένο μαγαζί και σπόταρα ένα φοβερό φωτιζόμενο νησίδα-μπαρ με σεμεδάκια, καταπληκτικό. Είναι της μόδας τα σεμεδάκια, άσχετα που μια φορά έστρωσα ένα οικειοθελώς για μοδάτο και όλοι με ρωτούσαν αν είχα επίσκεψη την πεθερά μου ή την μαμά μου και έκανα την καλή 🙂 Είναι πάντως μια από τις λίγες φορές που στεναχωρήθηκα που έχω μπακατέλα κινητό και δεν βγάζει φωτογραφίες 🙁 συνήθως είμαι περήφανη για την αντοχή του και την απλότητά του, κόντρα στο ρεύμα της εποχής αλλά αυτό το μπαρ θα το ήθελα σε φωτογραφία.

Άγιος Αθανάσιος

Το Highlight της εκδρομής μας ήταν ότι μείναμε για 30 ώρες χωρίς παιδιά και πεταχτήκαμε μια βόλτα στον Άγιο Αθανάσιο. Είχαμε ακούσει ότι είναι κάτι σαν την Αράχοβα. Αυτό το “σαν ” όταν το ακούς συνήθως βλέπεις κάτι υποδεέστερο που προσπαθεί να μοιάσει στο κάτι άλλο το original… Μπορώ να πω ότι είναι μια από τις σπάνιες φορές που ενώ κορόιδευα το σαν ήμουν άδικη. Όντως είχε αέρα κοσμοπολίτικο, πολλά τζιπ, ωραίες τσάντες και Ugg.

Το χωριό πολύ γλυκούλι και προσεγμένο. Μακεδονίτικη αρχιτεκτονική, καλντερίμια, πέτρα και ξύλο. Η ιστορία λέει ότι εγκαταλείφθηκε γύρω στο ’80 και μετακόμισε 5km παρακάτω δημιουργώντας το Νέο Αγιο Αθανάσιο. Καμιά 15αριά χρόνια αργότερα ετοιμάζεται το χιονοδρομικό στο Καιμακτσαλάν με αποτέλεσμα να πάρει μεγάλη αξία και να ξαναφτιαχτεί από την αρχή στα ερείπια.

Ένα χωριό from scratch με τα καλά του και τα κακά του. Έγινε κουκλίστικο αλλά νομίζω ότι νοιώθεις ότι είναι φτιαγμένο για τουριστικό σκοπό σαν κάτι να του λείπει. Δεν έχει μόνιμους κατοίκους, σχολεία ή δημόσιες υπηρεσίες και off season ερημώνει. Κάνεις εύκολα βόλτα στα στενάκια και στο κέντρο δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα, υποθέτω για αυτό είδα πολλά παιδιά και καρότσια. Στα μείον του ότι έχει συχνά ομίχλη λόγω της λίμνης Βεγορίτιδας και το χιονοδρομικό κλείνει. Τα ξενοδοχεία όμορφα και καλόγουστα, εμείς μείναμε τη μια μας νύχτα στο Miramonte. Πολύ ωραία διακοσμητικά στοιχεία, cocomat στρώματα και ένα πολύ ενδιαφέρον επιδαπέδιο τζάκι πυραμίδα χωρίς καμινάδα.

Θα έλεγα ότι το χωριό γενικά διατηρεί ένα αέρα νεοπλουτίστικο, άλλων εποχών, προσφέροντας επιλογές όπως σούσι και ιταλικό και να μην αναφερθώ (άντε αναφέρθηκα) στο τι δουλειά έχει το frozen yougourt στην κορυφή του βουνού, έλεος. Πολύ ωραίο φαγητό βρήκαμε στην ταβέρνα “καλύβα” όπου είχε μια εξαιρετική μπριζόλα αλλά για να βρεις θέση πρέπει να πας νωρίς κατά τις 1 ή να κλείσεις.

Ολοκληρώνοντας την εξόρμηση συμπληρώσαμε το καλαθάκι με τις αγορές για το Πρωτοχρονιάτικο μας μενού με κριθαράκι κόκκινης πιπεριάς και ρόφημα με γεύση φρούτα του χειμώνα. Επιστρέψαμε Θεσσαλονίκη μαζέψαμε παιδιά και γυρίσαμε Αθήνα.

Μακρύ το ταξίδι της επιστροφής, κάναμε μια μικρή στάση στον Παλαιό Παντελεήμονα για φαγητό στο Αγνάντι. Πολύ όμορφο μέρος επίσης αλλά θα τα πούμε άλλη φορά για αυτό . . .

Ciao

 

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)