Τhinking aloudΌλοι φοβόμαστε…

Όλοι φοβόμαστε…

Κ αι εσύ που πήγες στην παραλία, είδες τον κόσμο και δεν σκέφτηκες να κάνεις αναστροφή.
Και εσύ που έμεινες στο σπίτι και άλλαξες το #stayAtHome σε #stayTheFuckHome.
Και εσύ που σκέφτηκες να μην αδειάσεις το σούπερ μάρκετ.
Και εσύ που σκέφτηκες να το αδειάσεις για να μην ξαναβγείς ή γιατί θα έρθει το τέλος.
Και εσύ που πήρες όλες τις μάσκες και μετά τα έβαλες με αυτούς που δεν φοράνε, λες και να χρειαζότανε θα βρίσκανε.
Και εσύ με τα πολλά χαρτιά υγείας.
Και εγώ που κορόιδευα και τελικά ξέχασα να πάρω.
Και εσύ που πήγες με τη μάσκα στην εκκλησία για να κοινωνήσεις.
Και εσύ που τα έβαλες με τους άλλους που πελάγωσαν στην ιδέα να κρατήσουν τα παιδιά σπίτι και αναφώνησες τς τς τς ‘Μα! τι γονείς, εγώ jamais’.

Άρνηση, εκλογίκευση, παραλογισμός, διακωμώδηση, στον καθένα όπως βγήκε.
We are in panic, we act in panic.

Όλοι κάτι φοβόμαστε.
Όλοι ψάχνουμε από κάτι να πιαστούμε.
Και όλοι για κάτι παλεύουμε.
Μια απέλπιδη κανονικότητα, μια προσαρμογή, μια πράξη, ένα σύνθημα, έναν στόχο, μια μάχη να δώσουμε.
Για τη ζωή μας στην τελική, τη ζωή όμως όπως τη νοεί ο καθένας.
Αγώνας επιβίωσης λέγεται και είναι ένστικτο.

Έγιναν άλλωστε όλα τόσο γρήγορα. Μια που ακυρώθηκαν τα καρναβάλια. Μια που κουτσομπολεύαμε την κυρία στο Μιλάνο. Μια που βρεθήκαμε χωρίς σχολεία.
Μετά όλα εξελίχθηκαν ραγδαία.
Άδειασαν τα εμπορικά, έκλεισαν οι παιδικές χαρές, τα καφέ, οι αθλητικοί χώροι και τέλος οι παραλίες.
Τρεις μέρες μόνο.
Τόσο πήρε για να γίνει αληθινό ότι είχαμε δει σε ταινίες και ντοκιμαντέρ.

Τα ύστερα του κόσμου που θα έλεγε και η γιαγιά μου

Και ανταποκρίθηκε ο καθένας μας ακαριαία σύμφωνα με αυτό που ήταν, με αυτό που ήξερε και αυτό που διέθετε. Ότι μας έκοψε του καθενός δηλαδή. Άλλωστε από την πρώτη στην τρίτη μέρα και μέχρι σήμερα τα δεδομένα αλλάζουν συνεχώς. Αυτό που χθες ήταν οκ σήμερα δεν είναι.

Αυτό που ήσουν χθες δεν είσαι πια

Θα ήταν αδύνατο να αντιδράσουν όλοι με τον ίδιο τρόπο, την ίδια στιγμή σε μια κατάσταση που δεν έχει ξαναβιώσει κανείς. Το πιο κομμάτι της ζωής του υπερασπίζεται ο καθένας τη στιγμή που όλα καταρρέουν είναι η κορύφωση μιας μακριάς ατομικής πορείας, υπεύθυνης ή ανεύθυνης ή υπευθυνοανεύθυνης. Είναι η στιγμή που σου βγαίνει πιο άμεσα το μέσα σου.

Θα ήταν επίσης ανόητο να μην λάβει κανείς υπόψη ότι είμαστε άνθρωποι και όχι υπεράνθρωποι. Άνθρωποι φοβισμένοι. Φοβισμένοι για εμάς ή για κάποιους άλλους ή φοβισμένοι για εμάς νομίζοντας για κάποιους άλλους. Πάντως σίγουρα άνθρωποι αντιμέτωποι με τον εαυτό μας οδεύοντας προς ένα άγνωστο μονοπάτι. Άλλωστε αν κοιτάξεις την ιστορία ακόμη και στις πιο τραγικές της στιγμές θα βρεις κάθε είδους αντίδραση.

Εγώ, λίγο πριν κλείσουν εντελώς τα σχολεία βρέθηκα με ένα ακόμη καινούριο άρωμα. Ένα άρωμα που μύριζε άνθη πορτοκαλιάς.
Θα μου πεις “Το άρωμα σε μάρανε?”
Και θα σου πω  “Ναι, γιατί έκλεινα τα μάτια και μύριζε κάπου αλλού“. Γιατί μου θύμιζε ένα χωριό γεμάτο πορτοκαλιές, τον στολισμένο επιτάφιο που υποψιάστηκα ότι δεν θα κάνω (άλλη φορά δεν με είχε νοιάξει), την άνοιξη που θα έρθει όπως και να έχει. Ξέρω βλακεία ακούγεται, αλλά ήταν λες και σε εκείνο το μικρό μπουκαλάκι, σε κάθε εισπνοή ρουφούσα όλη την ελπίδα.

Πως αντιδράει ο καθένας σε κατάσταση πανικού είναι απρόβλεπτο και συχνά ακατανόητο.

Δεν μπορείς να περιμένεις ότι τη στιγμή του πανικού, θα κάνουν όλοι αυτό που θεωρείται σωστό τη δεδομένη στιγμή. Καλό θα ήταν να το δεχθούμε, γιατί για να το διαχειριστούμε όσο καλύτερα μπορούμε πρέπει να το αναγνωρίσουμε πρώτα.

Σε καταλαβαίνω αλλά…,
Φαντάζομαι πως νοιώθεις αλλά… λέμε στα παιδιά μας δείχνοντας ενσυναίσθηση.

Και όταν φοβόμαστε γινόμαστε όλοι παιδιά (ναι ακόμη και κωλόπαιδα).

Ατομική ευθύνη μας είπανε και εμείς το κάναμε καραμέλα. Πόσο μου τη δίνουν όταν σωστές κουβέντες γίνονται κλισέ. Τις χρησιμοποιεί ο καθένας παντού κατά που τον βολεύει και χάνουν το νόημα τους στο τέλος. Ας τις σεβόμαστε τις λέξεις, ας τις ντύνουμε και με άλλες όταν θέλουμε να εξηγήσουμε. Ας τις λέμε εκεί που πρέπει και με τον τρόπο που τους αξίζει. Ατομική ευθύνη ουρλιάζει ο ένας στον άλλον σαν βρισιά στα μούτρα. Η πόλωση, η επίθεση και η προσβολή δεν έπεισαν ποτέ κανέναν, μόνο οχύρωσαν τυφλά.

Νομίζω ότι μόνο στο αντισηπτικό συμφωνήσαμε όλοι πολύ γρήγορα.

Α! και στο ότι το καλοκαίρι δεν θα είμαστε για παραλία από τα πολλά μακαρόνια.

Και με αυτά και αυτά μείναμε σπίτι, μόνοι με τον εαυτό μας και τους ανθρώπους μας. Να μετρήσουμε κομμάτια, να επουλώσουμε πληγές, να ανοίξουμε άλλες.
Έτοιμοι για πόλεμο γιατί όπως μας είπαν βρισκόμαστε σε πόλεμο με τον ιό. Μόνο που τα μπερδέψαμε μέσα στον πανικό και νομίζουμε ότι ζούμε όπως στον πόλεμο. Και ξεχάσαμε ότι πόλεμο δεν ζούμε ακόμη και υπάρχουν μεγαλύτερες δυστυχίες που τις βλέπουμε χρόνια να ξεβράζονται στη χώρα μας και δεν κάνουν διακρίσεις σε ευπαθείς ομάδες και μη. Και αρχίσαμε πάλι μια καραμέλα  “Είναι πόλεμος”. Σόρρυ κιόλας αλλά όταν φωνάζεις είναι πόλεμος από τον καναπέ μου κάνει κάπως. Πόλεμος είναι αυτό που ελπίζω να μην ζήσουν τα νοσοκομεία.

Αυτό που ζούμε εμείς είναι μένω στο σπίτι και κάνω το καλύτερο μου, εύχομαι όλο αυτό να δουλέψει και κοιτάω με αγάπη και κατανόηση τη ζωή και αυτό τον κόσμο που του έχουμε αλλάξει τα φώτα.

Μετά πάντως από ένα δημοψήφισμα, μια πανδημία και την κατάσταση στα σύνορα μας αυτή τη στιγμή, χώνεψα ότι όλα είναι πιθανά στις βολεμένες ζωές μας.

Αυτό είναι κάτι που νομίζω θρηνούμε όλοι... την κατάρρευση της σιγουριάς μας.

Ας σταματήσουμε λοιπόν με ατομική ευθύνη, να βγάζουμε τις δικές μας νευρώσεις δεξιά και αριστερά. Φτάνουν αυτές που θα έχει σύντομα ο καθένας από μόνος του. Ας σταματήσουμε επιτέλους να τρίβουμε το φόβο μας στα μούτρα του άλλου. Ας μην συμβάλουμε στον πανικό και ας μην μεταδίδουμε ανοησίες και καχυποψία. Δεν είναι μόνο η αδιαφορία από την οποία κινδυνεύουμε αλλά και η υστερία.

Το να κουνάς το δάχτυλο δεξιά και αριστερά σίγουρα δεν θα βοηθήσει εσένα. Αυτό θα το κάνει αυτός που χρειάζεται και εσύ θα κάνεις κάτι άλλο, κάτι καλύτερο, κάτι χρησιμότερο.
Άλλωστε έχουμε τον πράο κ.Τσιόδρα (για πόσο ακόμη πράο δεν ξέρω) κάθε απόγευμα στις 6 να μας λέει πως πήγαμε, να μας μαλώνει και να μας ανακοινώνει τις συνέπειες της ανυπακοής μας. Παιδάκια μου θυμίζουμε. Προ καιρού είχα πει στην κόρη μου να μην κάνει post και τελικά εκείνη υπάκουσε λέει …και έκανε storie. Btw κάθε απόγευμα στις 6 ανοίγω τηλεόραση καθόμαστε όλοι στον καναπέ και βλέπουμε τα νέα. Και προσπαθώ να είναι η μόνη ενημέρωση τουλάχιστον για την χώρα μας, γιατί οι περισσότερες ειδήσεις το επόμενο εικοσιτετράωρο είναι αναπαραγωγή αυτών. Ας μην δενόμαστε μόνο με την υστερία του φόβου και την αναπαραγωγή σαχλών ειδήσεων. Έλεγε τις προάλλες δημοσιογράφος … “Δεν βάζουν μυαλό, πήγαν πάλι στο Φλοίσβο και μάλιστα κρατιόντουσαν χέρι χέρι χωρίς γάντια” και δείχνει ένα “ατρόμητο ζευγάρι”. (να ορίστε, μόλις έκανα και εγώ αναπαραγωγή σαχλαμάρας)

Και ας χαμογελάσουμε. Τώρα που δεν μπορούμε να αγκαλιαστούμε ας χαμογελάσουμε. Αυτό μας έμεινε.

Ας δώσουμε ένα ζεστό βλέμμα σε όποιον τύχει στο διάβα μας. Ποτέ άλλοτε δεν ήμασταν τόσο το ίδιο ευάλωτοι.
Ας δοκιμάσουμε το καλύτερο μας στον υπάλληλο που μας εξυπηρετεί. Μην τον κοιτάμε σαν κινούμενη βόμβα. Είμαστε κινούμενη βόμβα και για εκείνον. Βασικά πολλές κινούμενες βόμβες γύρω του και μάλιστα αγενέστατες και συχνά πανικόβλητες.

Ας ρωτήσουμε τους φίλους μας πως είναι και πως την παλεύουν, πως νοιώθουν στ’αλήθεια.

Aς κάνουμε ουσιαστικές συζητήσεις.
Είμαστε μαζί, παλεύουμε μαζί.

Unitied we stand, divided we fall.

Και να είμαστε ανοιχτόκαρδοι τώρα που χρειάζεται πιο πολύ από ποτέ. Έχουμε υπάρξει ανοιχτόκαρδοι με ένα σωρό δυστυχίες των άλλων, τώρα που είμαστε οι ίδιοι σε αδύναμη θέση ας κάνουμε το ίδιο μεταξύ μας. Και να σου πω κάτι ακόμη? Καταγινόμαστε με αυτούς που συνωστίστηκαν τόσο πολύ που ξεχνάμε να πούμε για όλους τους άλλους που δεν το έκαναν και είναι άδικο.

Ο δρόμος μακρύς. Θα πρέπει να έχουμε αντοχή.
Και εύχομαι να πάνε όλα καλά και να μας μείνουν μόνο μαθήματα για αυτά που θα ακολουθήσουν.
Μαθήματα από αυτά που θα χρειαζόμαστε από εδώ και πέρα στη χαμένη μας βολικότητα και ενηλικίωση.

Και τέλος ας μου εξηγήσει κάποιος αφού συμφωνήσαμε όλοι αρχικά με τον Μπαμπινιώτη ότι είναι Κορονοϊός γιατί τον ξαναλέμε Κοροναϊό?

Let’s be in synch
Let’s be together
Let’s sing
για αυτούς που το βίωσαν πριν από εμάς και μας δείχνουν το δρόμο που δεν πρέπει να πάρουμε.
Υπήρξαμε απλά τυχεροί να μην είμαστε πρώτοι.
Let’s not blow it
Ciao

 

 

Υ.Γ. 1 Να προσέχετε, να μαζεύεστε και βοηθείστε τους γύρω σας, όλοι βιώνουμε το ίδιο συναίσθημα αλλά διαφορετικές εκφάνσεις.

Υ.Γ. 2 Στη φώτο βλέπετε τη μοναδική μάσκα που διαθέτουμε στο σπίτι :). Παιχνίδι που πήραμε την πρώτη φορά που αρρώστησε η Μυρτώ και ξεχασμένη μέχρι πρόσφατα στο τσαντάκι της μικρής γιατρού. Βρέθηκε από το decluttering  των ημερών.

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)