Happy Birthday … to me

Aν ήμουν τούρτα θα ήθελα να είμαι αυτή.

Σήμερα κλείνω τα 38 μου χρόνια και είμαι πολύ χαρούμενη. Παραδόξως δεν με τρομάζουν ακόμη τα 40 αν και είμαι μια ανάσα. Ίσως βοηθάει ότι το σκ ήμουν στην Πάτρα και καρναβαλίστικα χόρεψα, χοροπήδησα και ξέδωσα (θα σας πω άλλη φορά για αυτό). Θα ήθελα να κάνω ένα μεγάλο πάρτυ όπως παλαιότερα αλλά δεν μπορώ και όλως παραδόξως αυτό δεν με ρίχνει.

Είμαι χαρούμενη γιατί κοιτάζω πίσω και μου αρέσει η ζωή μου. Το παρόν με ζορίζει λίγο ώρες ώρες αλλά με τα πάνω μου και τα κάτω μου το παλεύω και αυτό. Τα 38 μου χρόνια έχουν από όλα. Χαρά, λύπη, ζόρικα, εύκολα αλλά όλα προς δικό μου όφελος τελικά.

Έχω τεράστια παράπονα από τον εαυτό μου αλλά τα γενέθλια είναι σαν την πρωτοχρονιά.. τα ξεχνάω για λίγο και ευελπιστώ για το καλύτερο. Εξετάζω τη θέση μου από μια θετική οπτική, φυσάω τα κεράκια και κάνω ευχές.

Είμαι χαρούμενη που με θυμούνται οι φίλοι μου και χαίρομαι να τους ακούω. Είμαι ευτυχισμένη που ο αγαπημένος μου και τα κορίτσια μου έκαναν έκπληξη ήδη από εχθές για να προλάβουν. Τελικά όταν ακούς “όνια πολλά” και “Μαμά δεν θα σου πω ότι το δώρο σου είναι μια κολόνια και θα σου το δώσουμε αύριο γιατί είναι έκπληξη” είναι μια ευτυχία και ας είναι ο λόγος που δεν κάνεις τα πάρτυ που έκανες.

Όλα αυτά τα λέει ένας άνθρωπος που για αυτόν τα γενέθλια του ήταν “Η ΗΜΕΡΑ”. ‘Έπρεπε να κάνει μόνο πολύ σημαντικά και σπουδαία πράγματα, έπρεπε να τον θυμηθούν όλοι οι φίλοι του γιατί αλλιώς έμπαιναν σε Blacklist και κέρδιζαν τιμητική όσοι το θυμόταν στην αλλαγή της ημέρα. Τελικά κατάφερνα πάντα να στεναχωριέμαι με κάτι. Ήταν η ημέρα μου και έπρεπε να είμαι η πριγκίπισσα αλλιώς χανόταν ο κόσμος.

Έπρεπε να κάνω παιδιά για να καταλάβω ότι τελικά δεν ήταν μόνο δική μου αυτή η ημέρα ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε. Ήταν και η ημέρα της μαμάς μου. Η ημέρα που έγινε μαμά και με .. γνώρισε 🙂 Ίσως τελικά να την πάρω εγώ τηλέφωνο για τις ευχές αντί να περιμένω το δικό της τηλέφωνο και τι δώρο μου πήρε 🙂