Καλάβρυτα

Tις προάλλες κάναμε μια… τρέλα και αποχαιρετίσαμε το χειμώνα.
Ήταν μια αδιάφορη καθημερινή με καλό καιρό, εγώ είχα άδεια στο σπίτι με τις μικρές και σκέφτηκα … έχω που έχω άδεια δεν κάνουμε κάτι πιο ιδιαίτερο?

Έψαξα ξενοδοχεία σε ακτίνα περίπου 2 ωρών από την Αθήνα κοντά σε χιονοδρομικό. Μίλησα με τον αγαπημένο μου που από τώρα και μετά λέω να τον αναφέρω ως myB (από το myBeloved ή από το myΒασίλης) και πήρε άδεια για την επόμενη ημέρα. Ετοιμάσαμε με τα πολύ συνεργάσιμα κορίτσια μια βαλιτσούλα με τα απαραίτητα για 1 διανυκτέρευση και περιμέναμε τον μπαμπά μας στις 18.30 για να δούμε αν θα πάμε Παρνασσό ή Καλάβρυτα, επιλογή βάση ξενοδοχείου. Όπως είναι εμφανές και από τον τίτλο κέρδισαν τα Καλάβρυτα για λόγους οικονομικούς, σχέση ποιότητας τιμής και χρόνο διαμονής.

Φτάσαμε βράδυ σε έναν συμπαθητικό ξενώνα με το όνομα azanias, όχι τρελά kids friendly αλλά ζεστό και γλυκό. Ωραία θέα, δύο όροφοι, ένα πανύψηλο κρεβάτι με ουρανό, στρώμα cocomat, τζάκι και έξω θερμοκρασία -1.

Πήγαμε με πολύ καλή διάθεση και μεγάλο ενθουσιασμό για την αυθόρμητη απόφαση της στιγμής, ο καιρός ήταν μαζί μας, το σύμπαν επίσης, τα παιδιά όμως όχι. Το δίωρο ταξίδι πέρασε ήσυχα, τα κορίτσια τακτοποιήθηκαν γρήγορα στο δωμάτιο, εμείς κάτσαμε στο τζάκι με κρασάκι, κοιμηθήκαμε και το πρωί ξύπνησε το ένα στις 5 και το άλλο στις 6.30 !!! Και καλά το ξύπνημα, το πραγματικό ζόρι ήταν η προσπάθεια για να μην ενοχλήσουμε τους γύρω που κοιμόταν. Έτσι βρεθήκαμε πρωί-πρωί στο μνημείο των Καλαβρύτων…
εμείς, οι τάφοι και ο πρωινός πάγος.

Προχώρησε λίγο η ώρα, ζέστανε, καταλήξαμε στο χιονοδρομικό και η ημέρα ήταν απερίγραπτη. Ότι καλύτερο μπορείς να φανταστείς χιόνι χιόνι χιόνι… και ήλιος ήλιος ήλιος… ευτυχώς είχαμε αντιηλιακό αν και ήταν πολύ περίεργο να βρίσκεσαι στο χιόνι και να μυρίζει καρύδα και θάλασσα.

Οι συνθήκες ιδανικές για σκι, εμείς όμως στον πάγκο. Η Μυρτώ έπαιζε με το έλκηθρο και η μικρή Μέλια, με την κρύα μύξα να τρέχει, δεν ήθελε να περπατήσει στα χιόνια και έλεγε “δε μαλέσει χιόνια θέλω πίτι” Καταπληκτικά! πολύ κουβάλημα.

Ανεβήκαμε με το lift πιο ψηλά, το μοναδικό πράγμα που άρεσε στη Μέλια από την εμπειρία του χιονιού, “η μεγάλη κούνια” όπως έλεγε. Αχ! εκεί και αν ήταν τέλεια… κάθισα για λίγο σε μια καρέκλα με τον ήλιο να βαράει, άσπρη-ασπρίλα-ξέξασπρη, να βλέπω τους σκιέρ  να κατεβαίνουν και ήταν απίθανα. Θα καθόμουν εκεί για ώρες να λιώσω, αλλά δεν κάθισα για ευνόητους  λόγους. Δύο πράγματα ήθελα, μια κούπα με σούπα που δεν βρήκα, ειδικά μια κολοκυθόσουπα με τζίντζερ θα  ήταν ότι έπρεπε 🙂  και … ησυχία, που επίσης δεν βρήκα.

Επιστρέψαμε το μεσημέρι. Κάτσαμε για κάτι σουβλάκια στο δρόμο και πραγματικά ήμασταν σαν κάτι οικογένειες που δεν ήθελα να γίνω. Δεν είχε κουράγιο να μιλήσει κανείς σε κανέναν, παρακολουθούσαμε τα παιδιά μην κάνουν καμιά μεγάλη βλακεία (για τις μικρές δεν την παλεύαμε) και ακουγόταν κανένα όχι άστο κάτω.. την πέσαμε στα σουβλάκια τα μαζέψαμε και φύγαμε. Χάλι 🙂 🙂

Περιέργως πάντως όταν επιστρέψαμε όλο αυτό μου άφησε μια θετική αίσθηση. Σαν να υπερίσχυσε τελικά ο αυθορμητισμός της στιγμής? σαν να μου έμεινε η χαρά της Μυρτώς για το χιόνι? σαν να με έπιασε ο ήλιος εκεί ψηλά στο σαλέ? λίγο η Μέλια που έλεγε “αύιο μεγάλη κούνια πάλι” δεν ξέρω.

‘Ηδη ξεθώριασαν οι δηλώσεις μου στο μνημείο των  Καλαβρύτων…
Θύμισέ μου να μην ξαναπάμε πουθενά
Μην ακούσω για ιστιοπλοία ή κάμπινγκ το καλοκαίρι
και άλλα τέτοια 🙂 🙂