To τελευταίο σαββατοκύριακο της Αποκριάς πήγαμε μια μικρή μικρούτσικη εκδρομή στο Μαίναλο.
2 μέρες με 4 φίλουςο και τα 6 μας παιδιά.
Γενέθλια είχα, πολύ ωραία περάσαμε!

Την περιοχή δεν λες ότι τη γνωρίσαμε αλλά ότι την αναγνωρίσαμε και κράτησα σημείωσεις για την επόμενη φορά. Έχω αφήσει εκκρεμότητες. . .

Πριν από αυτό το ταξίδι δεν είχα προλάβει να κάνω μια από τις υπεραναλυτικές έρευνές μου. Την είδα ανέμελη και έτσι – ότι φέρει το σαββατοκύριακο. Λίγα bullet είχε η ατζέντα μου, κάποια τα κάναμε check και σε κάποια φτάσαμε κοντά στην πηγή αλλά νερό δεν ήπιαμε.

Μείναμε σε αυτό το μικρό χωριό που έμαθα ότι γυρίζεται ο Αστέρας Ραχούλας (ο ποιος?) που όμως τον έφαγε σε τηλεθέαση το Survivor (που επίδης δεν βλέπω), όπως μας ενημέρωσε η κυρία με τα δωμάτια, όταν ξυπνήσαμε το πρωί και είδαμε κόσμο να περνάει και να φωτογραφίζει.

Εκεί υπάρχει ένα μικρό καινούριο λαογραφικό μουσείο που δεν προλάβαμε να δούμε. Η ίδια κυρία, μας είπε ότι μπορεί να το ανοίξει βράδυ για εμάς και πολύ μου άρεσε η ιδέα γιατί το φαντάστηκα “μια βραδιά στο μουσείο”. Δυστυχώς δεν τα καταφέραμε γιατί γυρίζαμε αργά και σωριαζόμασταν στα δωμάτια.

Για τα μικρά, highlight όλης της εκδρομής ήταν η σοφίτα του δωματίου μας. Εξαιρετική επιλογή για χειμερινή εκδρομή με πολλά παιδιά. Μαζεύονταν εκεί με σερπαντίνες και επιτραπέζια και περνούσαν μια χαρά. Eμείς που τα είχαμε μαζεμένα σε ένα σημείο ακόμη καλύτερα και οι άλλοι γονείς όταν δεν ήταν μαζεμένα στο δικό τους δωμάτιο καλύτερα και από καλύτερα 🙂

Τα κορίτσια λένε θέλουν σοφίτα και στο σπίτι μας…και εγώ θέλω τους είπα.
Θέλω από τότε που είδα πρώτη φορά τη Χάιντι να κοιμάται στο αχυρόστρωμα και να κοιτάει τον ουρανό από το φεγγίτη. Σοφίτα έχει και στο σπίτι των ονείρων μου.

Μπαίνοντας “άκουσα τη μυρωδιά” (πάλι μιλάει η γιαγιά μου από την Κρήτη) από αφράτα μυρωδάτα ψωμάκια και είπα θα πάρω μετά. Φεύγοντας μάλλον είχε κλείσει ο φούρνος και δεν μπόρεσα να τα βρω, ούτε αυτά, ούτε το φούρνο. Ευτυχώς που είχα μάρτυρα τη Μυρτώ γιατί δεν με πίστευαν ότι τα μύρισα, νόμιζαν ότι τα φαντάστηκα από την πείνα. Εσείς να ψάξετε να τα βρείτε… “ακουγόταν” τόσο ωραία.

Στη Βυτίνα βολτάραμε, είδαμε μαγαζιά με τοπικά προϊόντα και βολευτήκαμε τον καφέ στην πλατεία, με τα παιδιά να παίζουν γύρω από το άγαλμα.

Για σκι θα περίμενε κανείς να πάμε στο Μαίναλο, αλλά λόγω ζεστού καιρού και βροχής το φοβηθήκαμε και πήγαμε Καλάβρυτα. Η μια ώρα δρόμος μας φάνηκε παιχνιδάκι σε σχέση με τη διαδρομή από Αθήνα και ο δρόμος ήταν πολύ καλύτερος.