Η τέλεια μάνα

Είναι κάτι ημέρες … που αισθάνομαι ότι όλος ο κόσμος μου ανήκει. Εχω κοιμηθεί καλά, έχω ξυπνήσει καλά, τα παιδιά μου είναι πολύ όμορφα και χαμογελαστά! και έξυπνα! και με τρόπους!. Είμαι σίγουρη ότι είμαι η τέλεια μάνα. Αισθάνομαι ότι όλα αυτά τα βιβλία που έχω διαβάσει, οι ώρες στα φόρουμ, οι συζητήσεις με τις φίλες μου και οι συναντήσεις με ψυχολόγους (εννοώ τους σχολικούς) έχουν πιάσει τόπο. Και ναι μπορεί να έχω κουραστεί αγχωθεί για κάθε τους βήμα και κάθε τους λέξη.. αλλά να .. τι καλοαναθρεμένα που είναι. Η υπομονή που έχω κάνει έχει αποτέλεσμα. Όλη αυτή η εσωτερική πάλη να ξεπεράσω τις δικές μου αδυναμίες για να βοηθήσω και τα παιδιά μου έχει δώσει καρπούς. Κοιτάζω γύρω τα παιδάκια που κλαίνε που χτυπιούνται και ως ψύχραιμος και φυσικά ώριμος παρατηρητής βλέπω όλα τα πιθανά λάθη που κάνουν οι γονείς και φυσικά επιβεβαιώνω τη δική μου θέση .. πόσο καλά έχω κάνει που έχω ενημερωθεί για τα πάντα και που σκέφτομαι τα πάντα 🙂 🙂 Ακούω και κανένα  “η δουλειά που έχετε κάνει φαίνεται”, ψηλώνω και λίγο παραπάνω. Το σπίτι μου φαίνεται πιο όμορφο, ο μπαμπάς τους τέλειος, η οικογένειά μας σαν από εκείνες από τη διαφήμιση του βούτυρου.

και …. μετά φτάνει εκείνη η άτιμη ώρα .. που μου έρχεται να τα φάω τα .. ‘πτυχία’ μου :). Να τις βράσω και τις ενημερώσεις και τις συζητήσεις και τους προβληματισμούς και όλες αυτές τις ..’χαμένες’ ανθρωποώρες και τις αυπνίες για το πως να του μιλήσω, πως να του φερθώ, πως να μην το προσβάλω, πως να τονώσω την αυτοεκτίμησή του. Μετανιώνω για όλα εκείνα τα ντουλάπια που του έχω δώσει πρόσβαση για να έχει την ανεξαρτησία του, για όλα τα δικά μου τα ντουλάπια που το άφησα να ανοίγει αφού είναι τόσο ‘ώριμο’ και ‘συγκροτημένο’. Για όλες εκείνες τις παιδικές γωνιές που άφησα στο σπίτι για να έχει παντού το χώρο του και τώρα με έχουν καταπιεί. Σκάω για όλες εκείνες τις στιγμές που έκρινα τα παιδιά των άλλων πόσο κακομαθημένα είναι όταν το δικό μου ‘ωριμο’ βρίσκεται να χτυπιέται και να μιλάει άσχημα και να κάνει του κεφαλιού του.  Είναι δυνατόν να φταίω εγώ ? εγώ που κόπιασα τόσο πολύ ? μάλλον ο μπαμπάς τους φταίει γιατί τα κακόμαθε, γιατί είναι πάντα διαθέσιμος γιατί ? δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι έκανε… εγώ δεν το έκανα πάντως 🙂 🙂

Αφού όμως φταίει ο μπαμπάς τους και όχι εγώ γιατί δεν είμαι και σήμερα ισορροπημένη και δυνατή όπως εχθές? Πως χθες ήμουν κατά του ξύλου και τώρα μετά βίας συγκρατώ μια μπούφλα που θέλω να δώσω. Πως ήμουν σίγουρη ότι όλα λύνονται με τις σωστές κουβέντες. Που στο καλό την έβρισκα τόση υπομονή τόσο καιρό, γιατί φωνάζω τώρα? Πως δεν κατάλαβα ότι μεγαλώνω ένα κακομαθημένο τέρας. Μήπως φταίει τελικά η υπερβολική έμφαση στην αυτοεκτίμησή του ? μην να ναι παραχάιδεμα τελικά ? Που πήγαν τα όρια? γιατί τα κούνησα πάλι ? μα τα όρια τα κούνησα γιατί ήταν ένας άγγελος… και που πήγε ο άγγελος τώρα? τον έχασα.. ελπίζω να βρεθεί αύριο 🙂