Μετακομίζοντας
Έμαθα λοιπόν να μαζεύω το μικρόκοσμο μου σε ένα κουτί. Ξεκαθάριζα πρώτα ότι περιττό και άχρηστο είχε μαζευτεί και μετά βρισκόμουν να φυλάω προσεκτικά τα πράγματά μου, να τα χαιρετάω (ποτέ δεν ξέρεις τι θα επιζήσει από μια μετακόμιση) και να τους λέω …
“σας βάζω εδώ, ξέρω ότι δείχνετε μόνα, παράταιρα και ξεριζωμένα αλλά είμαι σίγουρη ότι εκεί που θα πάμε θα βρεθείτε σε ένα καινούριο ράφι που στην αρχή θα φαίνεστε λίγο άβολα. Όμως σε αυτό το ράφι θα φαίνεστε και σαν καινούρια, σαν να ξεκινάτε μια καινούρια ζωή, σαν να είσαστε λίγο πιο λαμπερά και γυαλισμένα μέχρι να μπείτε στη ρουτίνα σας και να ξαναγίνεται συνηθισμένα”.
Το ίδιο έκανα και για τις σκέψεις μου.
Ξάπλωνα το τελευταίο βράδυ πριν τη μετακόμιση, στο στρώμα κοιτώντας το άδειο δωμάτιο και σκεφτόμουν πάντα πως ήταν όταν πρωτοέφθασα εδώ. Άδειο, καινούριο, ξένο και γεμάτο κούτες.
Όταν πρωτοήρθα, άνοιξα τις κούτες, ξεδίπλωσα τα χαρτιά, έβγαλα τα πράγματα και σκεφτόμουν το προηγούμενο ράφι που ήταν ακουμπισμένα. Το δικό μου προηγούμενο δωμάτιο που άφησα πίσω, εκείνο που είχε τις χαρές μου και τις λύπες μου, που άλλοτε φάνταζε λιμάνι και άλλοτε περιορισμός, εκείνο που ήμουν εγώ ο εαυτός μου, μόνη μου (ε καμιά φορά και η αδερφή μου). Εκείνο το πρώτο βράδυ κοιμήθηκα στο στημένο κρεβάτι (το παιδικό κρεβάτι είναι το πρώτο που στήνεται μετά από μια μετακόμιση) με τις κούτες γύρω, κλαίγοντας για αυτό που άφησα πίσω μου. Την επόμενη ημέρα ξύπνησα στο ίδιο άδειο από εμένα, γεμάτο από κούτες δωμάτιο και άνοιξα το παράθυρο και μπήκε ήλιος και δεν έδειχνε το ίδιο χάλια με εχθές…
Και κάπως έτσι ξαναστήθηκε η ζωή μου. Το καινούριο έγινε παλιό και τώρα θα έρθει η σειρά ενός άλλου που στην αρχή θα είναι ξένο αλλά μετά θα είναι δικό μου.
Έτσι λοιπόν ξεκινούσα την καινούρια μου ζωή. Στην συνέχεια ακολουθούσε η εξερεύνηση της γειτονιάς και μετά της πόλης. Φυσικά στο βαθμό που μπορούσα και ανάλογα την ηλικία, πρώτα τα όρια ήταν μέχρι το φούρνο για το ψωμί και μετά γινόταν όλο και πιο μεγάλα. Η καινούρια πόλη σύντομα θα γινόταν δική μου, θα έβρισκα τα αγαπημένα μου μέρη που θα ήταν λες και ήταν από πάντα δικά μου όπως ακριβώς είχε γίνει και με τα προηγούμενα. Αν αργούσε η προσαρμογή με κράταγε η βεβαιότητα ότι έχω ξαναδεί το έργο και ακόμη και αν αργήσει θα έρθει. Θα βρω αυτό που είναι δικό μου σε αυτό τον καινούριο τόπο.
Έτσι με θέληση για ζωή και προσαρμογή όλες τις φορές ακολουθήθηκε το ίδιο μοντέλο. Άλλοτε πέρασα καλύτερα, άλλοτε χειρότερα, πάντα όμως το σπίτι μου ήταν το σημείο αναφοράς μου και την πόλη, την όποια πόλη, όπως και να περνούσα την αγαπούσα πολύ. Πρώτα διασφάλιζα το περιβάλλον μου και μετά προχωρούσα στους ανθρώπους. Προφανώς ήταν οι πιο σημαντικοί αλλά και οι πιο απρόβλεπτοι.
Εξασφαλίζοντας ότι είμαι καλά στο σπίτι μου και είναι δικό μου, ότι είμαι καλά στην πόλη μου και είναι δική μου, κάνοντας δική μου ακόμη και τη γλώσσα ή την ντοπιολαλιά όπου χρειάστηκε (πιστέψτε με αν δεν ξέρεις μυτιληνιά πρέπει να μάθεις 🙂 ) μάζευα τα απαραίτητα εφόδια για να αντιμετωπίσω και τους καλούς και τους κακούς ανθρώπους. Πέρασα και χρονιές που δεν τα βρήκα με τους ανθρώπους. Έμεινα μόνη μου, έκανα βόλτες μόνη μου, πήγαινα για καφέ μόνη μου. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη αλλά και εκείνο το σπίτι το αγάπησα και εκείνη την πόλη την νοσταλγώ. Αισθάνομαι σαν να είμαι λίγο από όλους τους τόπους που πέρασα.
Καλό ταξίδι σε όσους μετακομίζουν. Η μόνη μου συμβουλή είναι: Στεναχωρηθείτε για αυτό που αφήνετε πίσω αλλά αφεθείτε στο καινούριο για να γίνει δικό σας. Μάθετε τη γλώσσα, τη γειτονιά, την πόλη και τον κόσμο.
