Souvenir: Keep the travel feeling

Tο decluttering δεν χτύπησε την πόρτα του δικού μας σπιτικού στην αρχή της καραντίνας αλλά στο τέλος. Τακτοποιούσα και σκόνταφτα σε αναμνηστικά από ταξίδια και ξέφευγα σε νοσταλγικές αναπολήσεις.

Από τις εκδρομές, προσπαθώ να επιστρέφω με αντικείμενα που  γίνονται κομμάτι της ζωής μου. Πράγματα που θα συναντώ στην καθημερινότητα μέχρι που τελικά δεν θα φέρνουν αυτόματα στο μυαλό το μακρινό μέρος από όπου ήρθαν. Έρχεται όμως μια στιγμή που κάθομαι χαλαρή και τσουπ  τότε ξεπηδάει μια ανάμνηση. Άλλωστε, τώρα τελευταία αυτό ήταν ό,τι κοντινότερο είχαμε όλοι σε ταξίδι.

Εννοείται ότι έχω περάσει από όλα τα στάδια συλλογής, αλλά έχω αφήσει πια πίσω εισιτήρια, σουβέρ, χαρτοπετσέτες κλπ. Ακόμη όμως, σε κάθε επιστροφή, μαζεύω αυτά που ξεμείνανε σε τσέπες και τσαντάκια, τα κάνω μια στοίβα και σιγά-σιγά, σε κάθε συγύρισμα ξεφορτώνομαι και κάτι. Τελικά μένουν λίγα, συνήθως στο πίσω μέρος ενός ημερολογίου ή ως αυτοσχέδιοι σελιδοδείκτες.

Α! και φυσικά μάζευα και σφηνάκια. Από τότε όμως που σταματήσαμε να τα πίνουμε, να κάνουμε βραδιές κοκτέιλ και να έχουμε ντουλάπια με πολλά ποτά, γιατί έτσι τα φέρνει κάποια στιγμή η ζωή, κράτησα μόνο κάποια λίγα που μου φαινόταν ξεχωριστά.

Τι είναι αυτό λοιπόν που πλέον έρχεται μαζί μου από τα ταξίδια?

◈ Παιδικοί ταξιδιωτικοί οδηγοί

Σας έχω πει αναλυτικά την αγάπη μου για αυτούς και το πόσο χρήσιμους και cute τους θεωρώ.
Ψάχνω να πάρω έναν πριν πάω στον προορισμό μου, αλλά κοιτάζω και μόλις φτάσω εκεί.

Στις Βρυξέλλες είναι αλήθεια ότι όσο και αν έψαξα on-line, δεν βρήκα. Έτσι έφτιαξα έναν δικό μου. Βιβλιαράκι ολόκληρο, καμιά 40αριά σελίδες, κανονικό, με σχεδιάκια, info bubbles και τέτοια. Κάποια στιγμή ίσως το κάνω διαθέσιμο αν και είναι αλήθεια ότι εκδοτικό ενδιαφέρον δεν υπάρχει, αφού για τους περισσότερους, οι Βρυξέλλες δεν είναι τουριστικός προορισμός (εσείς χάνετε).
Τελικά, έφερα έναν και από εκεί, στα γαλλικά αν και #mineIsBetter.

◈ Carte-Postale

Παλιά ρομαντική συνήθεια όπως σας έχω πει, που κρατάω ακόμη, αλλά επιλεκτικά.
Πλέον δεν ψάχνω για ωραίες φωτογραφίες του μέρους που βρίσκομαι αλλά για κάτι καλλιτεχνικό, πρωτότυπο, συμβολικό.

Υπόσχομαι ότι κάποτε θα τις κρεμάσω σε έναν τοίχο όλες μαζί.

Tip: Στο αεροδρόμιο (όταν ανοίξει και όταν ξαναβολτάρουμε) υπάρχει μαγαζί με πολύ μοντέρνα ελληνικά memorabilia και λέγεται Anamnesia.

◈ Άσπρο-Μαύρο

Τρελαίνομαι για γκραβούρες και σκίτσα και κοιτάω πάντα για κάποιο με το landmark της περιοχής.
Ψάχνοντας, συνήθως καταλήγω τουλάχιστον με κάποια ασπρόμαυρη φωτογραφία.

Στο σπίτι θα τις βρεις ακουμπισμένες επιμελώς ατημέλητα, κάπου να τριγυρνάνε (πεθαίνω για επιμελώς ατημέλητο αν και καταλήγω προς το ατημέλητο).
Σε κάθε ξεσκόνισμα αλλάζουν θέση. Τις βγάζω να ξεσκονίσω κάτι, μένουν παραπέρα.
Τις ακουμπάω κάπου προσωρινά να δω μήπως και τελικά τις κρεμάσω, ξεχνιούνται εκεί (έχω issue με το κρέμασμα).

Έχει πάντως χρόνια που αναζητώ μια πολύ μεγάλη γκραβούρα του κάστρου του Εδιμβούργου.

Tip: Στα Χανιά, σκίτσα και ασπρόμαυρες φωτογραφίες μπορεί να βρεις στο βιβλιοπωλείο Μικρό Καράβι.

◈ Είδη σπιτιού

Πιατάκια από τη Φαιστό, γάστρα από το Bansko, ξύλινο δοχείο για γαλοτύρι από το Περτούλι, κουτί για χαρτομάντηλα από υπαίθρια αγορά στις Βρυξέλλες. Κανένα δεν γράφει από που είναι αλλά βρίσκονται συνέχεια μπροστά μας, στα ντουλάπια μας, τριγυρίζουν τους πάγκους μας.

Παλαιότερα έπαιρνα τασάκια αλλά τώρα πια δεν θέλω να εμποδίζω την ελπίδα ότι κάποτε θα κόψω το κάπνισμα από μόνη μου και όχι από φυσικά αίτια 🙂 .

Όνειρο μου ήταν πάντα να περιπλανιέμαι λέει σε ένα παζάρι πχ στο Μαρόκο και να φέρνω σπίτι ένα καταπληκτικό τραπεζάκι ή να βρίσκομαι κάπου στην Ανατολή και να βρίσκω ένα υποπόδιο.
Βέβαια από παζάρια σκράπας και η ιστορία έχει δείξει ότι αυτή η μποέμ περιπλάνηση μπορεί να είναι φαντασίωση μου δεν είναι όμως καθόλου το φόρτε μου, αλλά αυτά είναι ιστορίες Κούβας και τις αφήνω για άλλη στιγμή.

◈ Μαγνητάκια

Μαγνητάκια σπανίως παίρνω. Θα πρέπει να είναι κάτι εξαιρετικά λεπτοφτιαγμένο και διακριτικό γιατί τα περισσότερα είναι κάπως χοντροκομμένα και ίδια με άλλο όνομα περιοχής επάνω.
Έχω ελάχιστα, από το Εδιμβούργο και το Βέλγιο και αυτό επειδή έχω ζήσει εκεί, μαζί με καναδυό ομορφούτσικα που μου φέρανε.
Ποτέ δεν μου άρεσε πάντως η πόρτα του ψυγείου μας γεμάτη.

Tip: Υπάρχει μαγνητική μπογιά. Αν γέμισε το ψυγείο σου ή έχει ξύλινη πόρτα μπορείς να βάψει ένα τοίχο με αυτήν και να τα κολλήσεις εκεί.

◈ Ρούχα

Πριν τις καλοκαιρινές διακοπές δεν πάω για ψώνια στην Αθήνα. Τα στενάκια στα νησιά έχουν καταπληκτικά μαγαζιά και όταν έχω αποκτήσει τον καλοκαιρινό αέρα, ψωνίζω πάντα καλύτερα, το ευχαριστιέμαι περισσότερο. Κάθε που κατεβάζω τα καλοκαιρινά, μου έρχεται νησιωτική αύρα.

Στο εξωτερικό, πολύ σπάνια θα πάρω ρούχα, γιατί δεν αφιερώνω χρόνο για βάλε-βγάλε και δοκιμές. Όμως όταν έπεσα πάνω στην μπλούζα της φωτογραφίας έγινε ΤΟ σουβενίρ μου.

◈ Κουτιά

Και πάμε τώρα στην μεγάλη μου αγάπη (παίζει και από αυτό να μου ξεκίνησε η όλη ιδέα του post).
Λατρεύω τα κουτιά.

Μπορώ να αγοράσω κάτι μόνο και μόνο για το κουτί του. Βάλε μου ό,τι θέλεις μέσα σε ωραίο, μπόλικο κουτί και με ρίχνεις. Αυτός είναι ο λόγος που στις βαφτίσεις των κοριτσιών οι παιδικές μπουμπουνιέρες ήταν μεγάλα και λαχταριστά κουτιά.

Δεν τα αγοράζω έτσι ξεχωριστά από μόνα τους.
Κοιτάω για κάτι αντιπροσωπευτικό του μέρους και δεν ξέρω πως, αλλά αυτό το κάτι συνήθως τυχαίνει να είναι γλυκό!!!
Το αγοράζω, τρώω το περιεχόμενο, μου μένει το περίβλημα.
Έτσι έχω πολλά κουτιά σοκολάτας, ειδικά Pierre Marcolini, τα πιο κομψά σοκολατάκια ever, το λες και συλλογή.

Τα κουτάκια μου, τα περισσότερα, τα χρησιμοποιώ.
Σε ένα βάζω κλωστές.

Σε άλλο έχω φυλάξει όπως βλέπετε όλη τη μαγιά, το μαχλέπι και το baking powder τα οποία με φτάνουν μέχρι και την επόμενη καραντίνα (βανίλιες δεν βρήκα εύκολα).

Γενικά είναι παντού στο χώρο.

Στο κομοδίνο μου έχω τα πιο μικρά και cute και posh.
Θα περίμενες να έχουν κοσμήματα αλλά τελικά γίνονται σαβουροπαγιδίτσες των κορίτσια και κρύβουν μέσα από δόντια, μέχρι τους δικούς τους θησαυρούς (έχουμε φυσικά άλλο ορισμό για το τι είναι θησαυρός)

Και το ίδιο το κομοδίνο μου, αποτελείται από δύο μεγάλα κουτιά, το ένα πάνω στο άλλο, σαν αυτά που μετέφεραν παλιά στα μεγάλα ταξίδια με τρένο.

Όπως είναι λογικό, ένα πολυτελές κουτί, συνοδεύεται και από μια όμορφη σακούλα. Έτσι μαζεύω και σακούλες.

Αυτές είναι φυλαγμένες και δεν τις συναντάς στο άσχετο. Όλο λέω τι τις θέλω αφού δεν τις χρησιμοποιώ κάπου και όλο τις κρατάω.

Μεγάλο hit επίσης και το αδιάβροχο σακούλας που πέτυχα στην Brugge.

Ψωνίζουμε σοκολάτες στο chocolate line μαζί με τα κορίτσια και βρέχει τουλούμια. Κοιτάζω την κομψή σακούλα που ετοιμάζεται να βγει έξω, με λύπηση… και τσουπ βγάζει η κυρία ένα προφυλακτικό στα μέτρα της και της το φοράει.

Tip: Όταν κάνετε decluttering ΜΗΝ ξεκινήσετε από τις σακούλες. Μια φορά την έκανα την πατάτα. Βασικά βαριόμουν και είπα να ξεκινήσω από τα εύκολα και τελικά βρέθηκα χωρίς σακούλες όταν έψαχνα που να βάλω αυτά που είχα για ξεφόρτωμα.

Πάνω κάτω αυτά ψάχνω σε ένα ταξίδι αλλά είμαι ανοιχτή και σε κάθε είδους όμορφη μικροχαζομαρούλα που θα συναντήσω.

Προφανώς δεν παίρνω όλα τα παραπάνω και ούτε και τα βρίσκω όλα κάθε φορά. Βασικά εξαρτάται από την τιμή της κάθε μικροχαζομάρας που θα με τραβήξει. Το σίγουρο όμως είναι ότι θα κοιτάξω για παιδικό οδηγό.

Και στα ταξίδια και στη ζωή έχω μια αρχή.

Κάτι διαφορετικό, κάτι που να αξίζει τον κόπο.
Κάτι που θα κολλήσει στο σπιτικό σου.
Κάτι που δεν θα ξεφορτωθείς στο επόμενο decluttering.

Θα τραβήξω ένα συρτάρι.
Θα ακουμπήσω το ποτήρι μου σε ένα σουβέρ.
Και εκεί που κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ στον καναπέ πέφτει καμιά φορά το μάτι μου σε μια μικροστοίβα memorabilia.

Κομμάτια από παλιά ταξίδια και αποκόμματα για καινούρια.
Και τότε λίγο νοσταλγώ, λίγο ονειρεύομαι.

 

Υ.Γ. Θέλω να σε ρωτήσω, εσύ τι σουβενίρ φέρνεις από τα ταξίδια σου, αλλά φοβάμαι μη μου βάλεις και άλλες ιδέες.
Αν όμως επιμένεις, μπορείς να με κάνεις follow σε insta και fb και να μου πεις.