#stayAtHomeDiaries

Προσπαθώντας να χωνέψω τις καταστάσεις που άλλαζαν κάθε μέρα αισθανόμουν ότι Όλοι φοβόμαστε.
Μάζεψα τις σκέψεις μου στο In times of coronavirus.
Και τώρα ήρθε η ώρα για μια ματιά στην καθημερινή μας ζωή την εποχή της απαγόρευσης της κυκλοφορίας.

◈ Τα πρώτα σχέδια

Εξ’ αρχής το είχα δει λίγο pause, λίγο personal sabbatical και έκανα πλάνα πως θα βάλω τη νέα μου ζωή σε τάξη.
◈ Τι υγιεινό θα τρώμε
◈ Πως θα έχουμε σωστό πρόγραμμα
◈ Με τι ρυθμό θα κάνω εκκαθάριση?
◈ Απαραιτήτως μια ώρα γυμναστική κάθε μέρα
◈ Α! και κατασκευές εννοείται, πολλές κατασκευές
◈ και θα διαβάζαμε βιβλία τον ελεύθερο μας χρόνο, βεβαίως-βεβαίως

◈ Τελικά…

Δύο εβδομάδες έτρωγα τα μουστάκια μου.
Κανείς δεν μοιραζόταν το ‘όραμα’ μου.
Ο καθένας ακολουθούσε τα δικά του, είχε αντίλογο και το συζητούσαμε για ώρες.
Καθόμουν σε μια κουζίνα, περιμένοντας πότε θα ξυπνήσει κάποιος να του κάνω ωραίο πρωινό, να τα πούμε σαν happy family. Τουλάχιστον στα υπόλοιπα γεύματα συγχρονιζόμασταν. Έπαιρνα παραγγελίες, έφτιαχνα λουκουμάδες πρωί-πρωί και τσέκαρα στο μαυροπίνακα duties.

Έλεγχα συνεχώς αν πετυχαίνει το πρόγραμμα ή μήπως χρειάζεται αναπροσαρμογή (είμαι και διαλλακτική).

Ήθελα να είναι όλοι καλά και βρέθηκα να κάνω μέχρι και tik tok video. Αν το δείτε πουθενά ποσταρισμένο από καμιά τσουπρίτσα please let me know.

Τελικά από ότι φάνηκε αυτό το πρόγραμμα όλο αναπροσαρμογές χρειαζόταν και εγώ όλο διαλλακτική ήμουν.

◈ Work from home

Ήξερα ότι δεν είναι day off και ότι θέλει τον τρόπο του. Δεν είχα προβλέψει όμως ότι ο αγαπημένος μου θα έχει περισσότερες ώρες δουλειάς από το work from office και θα έχει αποκλεισμένο ένα δωμάτιο 2 υπολογιστές και 3 οθόνες (τώρα μου ‘ρθε… λες απλά να μας αποφεύγει?). Συγκεκριμένα απομονώθηκε στην ωραία μας κρεβατοκάμαρα που κοίτα να δεις, είχε μέσα όλα τα συρτάρια και τις ντουλάπες που θα έφτιαχνα με το πάσο μου όλη μέρα.

Και μετά ήρθε στη ζωή μας το homeschooling.

◈ Home schooling

Στην αρχή έφτασαν τα πρώτα φυλλάδια και είπαμε

Μετά έγιναν πολλά τα φυλλάδια και κοντέψαμε να καταστρέψουμε ένα δάσος από τις εκτυπώσεις μέχρι να προσαρμοστούμε στα καινούρια δεδομένα και να οργανωθούμε. Ύστερα προέκυψαν πλατφόρμες, πολλές πλατφόρμες. Και κωδικοί και ωράρια και παραδόσεις. Και μπλικ μπλικ στο κινητό οι ειδοποιήσεις.

Ποιος να πρωτοκάτσει σε ποιον υπολογιστή? Στον έναν έπαιζε η μια πλατφόρμα, στον άλλον η άλλη και ο τελευταίος δεν έπαιρνε teamviewer. A! και το wifi δεν πιάνει παντού το ίδιο καλά.

◈ Οργανωθήκαμε και ορίσαμε συγκεκριμένη ώρα διαβάσματος … εχμ
◈ Συμφωνήσαμε ένα επεισόδιο – ένα μάθημα … εμχ, εχμ
◈ Τελικά είπαμε ας υπάρχει τουλάχιστον ένα διάλειμμα μεταξύ κινητού-tablet-υπολογιστή-τηλεόρασης… εχμ, εχμ και γκουχου ( όχι γκουχου αρρώστιας)

Συχνά πυκνά μας ξεφεύγουν μαθήματα και ελπίζω τα κορίτσια να μην μείνουν στην ίδια τάξη. Το εκτάκι μας πάντως δεν θα είχε κανέναν πρόβλημα προκειμένου να μείνει λίγο ακόμη στο δημοτικό.

◈ Φαγητό

Ξαφνικά θυμήθηκα παιδικές γεύσεις. Με έπιασε λιγούρα για ψωμί στο λάδι με ντομάτα που έτρωγα μικρή στο χωριό και μου μύρισε τονοσαλάτα. Μου είπε η μαμά μου πώς την έκανε στα παιδικά μας πάρτυ και έγινε μούρλια. Πάει τρελά με μαύρο ψωμί, ότι πρέπει για γιορτές (λέμε τώρα… όταν, αν και όποτε). Ούτε έγκυος τέτοια πράγματα.

Εκεί όμως που έδωσα ρέστα ήταν το τηγάνισμα. Έφαγα ένα κόλλημα να φτιάξω τις τέλειες τηγανητές πατάτες. Λίγο το Βέλγιο που το είχα πρόσφατο, λίγο ότι ήμουν άσχετη, λίγο που πάντα το απέφευγα για να μην μυρίζω … είπα να προπονηθώ. Καταλήξαμε να τρώμε όλο τηγανητά. Γιαυτό δεν πόσταρα πολλά φαγητά. Έβλεπα μπάρες δημητριακών, πόσταρε η @nouazeta  μπράουνι με αβοκάντο, συμβουλές για διατροφή περνούσαν μπροστά μου. Εγώ τι να ανεβάσω τα τηγανητά μου? Άσε που δεν έχουν και φωτογένεια.

Θα είχαμε φτιάξει περισσότερα κέικ αλλά δεν βρήκαμε βανίλια. Βρήκαμε μαγιά όμως και έτσι φτιάξαμε και εμείς ψωμί. Ξέθαψα μια παλιά συνταγή της τεμπέλας από τον καιρό που τα παιδιά ήταν μικρά και ήμουν συνέχεια στο πόδι για να δημιουργώ αναμνήσεις, χειροτεχνίες και πρότζεκτ. Μια φάση που μάλλον τα έδωσα όλα και τώρα μου χει κάπως τελειώσει.

Μεγάλωσαν λίγο και αυτά, need my space too.

◈ My space

Στο σαλόνι είδα την ντάνα με τα αδιάβαστα βιβλία. Τα ξεσκόνισα, τα χάιδεψα και είπα επιτέλους θα σας διαβάσω… δεν αποφάσιζα όμως από που να ξεκινήσω, ποια ώρα είναι η καλύτερη και σε τι mood είμαι. Να πιάσω ψυχολογία των μαζών?  ή Έλενα Φεράντε? Τελικά ξεκίνησα με αστυνομικά στο Εδιμβούργο, ταυτόχρονα με Yamas n Nyamas που σε ελεύθερη μετάφραση είναι guidelines for better pieceful life. Βέβαια για να έχω pieceful life καλό είναι να το διαβάσει και κανένας άλλος, μην κάνω το Βούδα μόνη μου.

Τώρα που βρήκα επιτέλους χρόνο ήθελα να γράψω δέκα ποστ που μου τριγύριζαν το μυαλό αλλά τελικά μάντεψε? Τελείωσα μόνο τρία, μαζί με αυτό και κανένα από αυτά δεν ήταν αυτό που πάντα θα έγραφα όταν είχα χρόνο.

Χαζολόγησα στο internet, βρήκα ένα σωρό ενδιαφέροντα θέματα, δεν ήξερα ποιο να ακολουθήσω.
Να κάνω yoga on line ή να συνδεθώ στο γυμναστήριο? Ποια ώρα είναι καλή? Μήπως να δοκιμάσω πρωινή γυμναστική που πάντα έλεγα? Μπα… ας πιω ένα καφέ καλύτερα.

Πολύ προβληματίστηκα σχετικά με το αν θα κυκλοφορώ βαμμένη όλη μέρα ή αν πρέπει να αφήσω το δέρμα μου ήσυχο.

Νόμιζα επίσης ότι θα είχα δει ήδη το Οutlander, δύο φορές ακόμη, μη σου πω ότι θα είχα διαβάσει ξανά και τα βιβλία. Τελικά είδα το Pandemic. Πιο παράλογη επιλογή δεν θα μπορούσα να είχα κάνει. Ένα μήνα πριν να το έβλεπα θα έλεγα σιγά υπερβολές, αυτά συμβαίνουν σε μακρινά άγνωστα μέρη, σε ένα παράλληλο σύμπαν. Έδειξε νυχτερίδες με γρίπη, είπε φοβόμαστε ότι ο ιός θα ξεκινήσει από την Κίνα και δεν είμαστε προετοιμασμένοι. Νευρικό γέλιο με έπιασε.

Μετά έδειξε τη Ρώμη λέγοντας “Εδώ κάποτε ζούσαν οι Ρωμαίοι, έκαναν μεγάλα κτίρια γιατί ήταν δυνατοί και πίστευαν ότι ο πολιτισμός τους θα υπάρχει για πάντα” και με έπιασε ένα ρίγος.

◈ Kids time

Η Μέλια με τα 8 της χρόνια και φύση σπιτόγατος ήταν αρχικά πιο οκ από όλους μας. Έκανε κατασκευούλες και ήταν πρόθυμη. Έφτιαχνε το τσάι μας, άνοιξε σχολή ζωγραφικής και φυσικά μας χρεώνει για τα πάντα. Μόνο οι ωραίες φρουτοσαλάτες της είναι free.

Και ανακάλυψε και αυτή το skype και κάνει distant socializing με άλλα τσιριχτά οκτάχρονα. Τουλάχιστον βρήκε μια ήσυχη γωνιά για να μιλάει, γιατί στην αρχή περιφερόταν με την ανοιχτή κάμερα στο σπίτι και εμείς τρέχαμε να μαζέψουμε τα αμάζευτα.

Η Μυρτώ από την άλλη σχεδόν 12, ενώ αρχικά παραπονιόταν που δεν κλείνει και το δικό τους σχολείο, όταν τελικά έκλεισε άρχισε να μετράει απώλειες.
Την παράσταση της 25ης Μαρτίου που θα ντυνόταν Σουλιώτισσα και θα πηδούσε από τη σκηνή.
Την παρέλαση που ήθελε από μικρή να βαρέσει τα τύμπανα.
Αμ την εκδρομή που θα πήγαινε στην Αγγλία το καλοκαίρι?
Και τις κατασκηνώσεις, και τους προσκόπους, και τη γιορτή για το τέλος της έκτης.
Προφητικά είπε ‘Μαμά είναι σαν να τελείωσα το δημοτικό και να μην χαιρέτησα κανέναν’

Γενικά είχε μια μόνιμη έκφραση, βαριέμαι, βαριέμαι και σας βαριέμαι και θέλω τις φίλες μου

Στην αρχή ήθελε να πάει όπου δεν γινόταν, μόλις της έλεγες έλα να περπατήσουμε λίγο, μάντεψε …βαριόταν.
Τι καλά λέει που η φίλη μου η Μαρίλια έχει σκυλάκι. Βρε εσύ έχεις αδερφάκι… Αχ τι καλά που η Μαρίλια έχει σκυλάκι.

Μετά από δύο εβδομάδες είπε… ‘Μαμά, μου άρεσε το πρόγραμμα που με έβαζε το σχολείο και τώρα δεν έχω’
Της είπα ΄Φτιάξε το δικό σου, δεν χρειάζεται πάντα να σου το φτιάχνει κάποιος άλλος’
Και μετά αναρωτήθηκε κάτι σπουδαίο…

Και ανασκουμπώθηκε. Άρχισε να ακούει το Harry Poter σε audiobook. Να μαθαίνει ισπανικά από το duolingo και έγινε η υπεύθυνη της πορτοκαλάδας. Καμιά φορά τη συνοδεύει και από κανένα γλυκάκι που έχει φτιάξει. Και άρχισε να ζητάει μόνη της να πάμε απλά έναν περίπατο.

Tα κορίτσια αποφάσισαν να κοιμούνται τα βράδια μαζί. Ή μάλλον να μην κοιμούνται μαζί. Και είναι τόσο γλυκό που κάνουν bonding και γελάνε, φτιάχνουν σπηλιές με παπλώματα, ανάβουν φακούς και κοιτιούνται συνωμοτικά (Ναι κορίτσια προφανώς και σας καταλαβαίνω).

Δεν είναι καθόλου ωραίο όμως που πάω για ύπνο και είναι ξύπνια και δεν είναι επίσης ωραίο που ξυπνάνε ό,τι ώρα να ναι παρόλο που οn the bright side που λέει και η κουμπάρα μου, κερδίζω μερικές δικές μου ώρες το πρωί.

To make a long story short μοιάζουν πιο χαρούμενα πλέον.

◈ 3 εβδομάδες μετά

Τόσο πήρε για να μπούμε σε κάπως πιο φυσικούς ρυθμούς. Για να αρχίσουν τα πράγματα να παίρνουν δρόμο από μόνα τους και εμείς να ξεχνιόμαστε μέσα σε αυτά.

Κάθε μέρα στέλνω το #6 μου στο 13033. Δεν με πτόησε το κρύο και η βροχή παρά μόνο ο διαολεμένος αέρας. Περπατάω ζωηρά ένα τέταρτο προς μια κατεύθυνση και μετά πίσω. Εντωμεταξύ κάθε φορά έχω ένα άγχος μη και μου απαντήσει το μήνυμα και μου πει ‘Αντε από κει και συ, κάτσε στα αβγά σου’. Όταν δε, θέλω να συνδυάσω περπάτημα με αγορά ακόμη δεν έχω καταλήξει τι πρέπει να στείλω #6 ή #2.

Ακολουθώ ένα free 21-days meditation από τους Oprah&Deepak μέσω εφαρμογής. Ίσως να μην καταφέρνω να κάνω meditation όπως θα το εννοούσε ένα guru, αλλά μου αρέσει η φωνή της Oprah και προσπαθώντας να συγκεντρωθώ στην προφορά του Deepak σίγουρα καθαρίζει το μυαλό μου από άλλες σκέψεις.

Στην αρχή παρασύρθηκα από όλες τις on line ευκαιρίες που περνούσαν από μπροστά μου. Σιγά σιγά όμως προσπαθώ να ξεκαθαρίσω τι είναι για εμένα. Και ρωτάω πάντα τον εαυτό μου είναι πραγματικά η δικιά σου ευκαιρία ή χάνεις κάτι από το δικό μονοπάτι? Και θυμάμαι ότι αυτή τη φορά προλαβαίνω να έχω επιλογή. Αφήνω λίγο τα πράγματα να βρουν το δικό τους καινούριο ρυθμό.
Γενικά αισθάνομαι καλύτερα.

Έτσι βρεθήκαμε να χορεύουμε Despacito και Dance for me ένα βράδυ.

Άρχισα να τρώω όταν πεινάω και να κοιμάμαι όταν νυστάζω. Και δεν θα το πιστέψεις αλλά παρόλα τα τηγανητά μπορώ να σου πω ότι κάτι έχω χάσει. Γιατί με ακούω στην ώρα μου.

Α! και πίνω νερό. Πολύ νερό…

Αν είχα δύο συμβουλές η δεύτερη θα ήταν να περπατάτε ζωηρά κάθε μέρα.

Και η τρίτη θα ήταν στα δύσκολα σας να μιλάτε με ανθρώπους που ξέρουν να πέφτουν και να σηκώνονται.

Τελικά αποφάσισα να βάφομαι που και που έτσι για το κέφι και σταμάτησα να φοράω συνέχεια πιτζάμες και φόρμες. Και μια μέρα έβαλα φουστάνι και βγήκα για ποτό στο τζάκι. Tα κορίτσια πάντως χωρίς να έχουν διαβάσει οδηγίες για work from home, από την πρώτη στιγμή φοράνε άλλα ρούχα κάθε μέρα.

Ένα από τα πιο φωτεινά πράγματα που έκανα αυτές τις ημέρες ήταν ένα project όπου 12 bloggers ενωθήκαμε και συνεργαστήκαμε, για ένα κοινό ελπιδοφόρο μήνυμα.

Μια ευχή να τελειώσουν όλα γρήγορα και όλη αυτή η δοκιμασία να μας αφήσει καλύτερους. Για τον πλανήτη, για τους διπλανούς μας και τους εαυτούς μας.

Έχει βέβαια και τις παρενέργειες της η κατάσταση. Ξαφνικά μου ήρθε μια φοβερή επιθυμία να έχω ένα βάζο με φρέσκα λουλούδια (για όσους ξέρουν από Outlander δεν βρίσκω εμφανή σχέση με το βάζο της Claire). Έκανα φόλοου κάτι ανθοπωλεία και κάθε φορά που βλέπω το μπουκέτο, μου έρχεται να το παραγγείλω.

Με σταματούν οι κατακίτρινες φρέζιες στη ζαρντινιέρα μας που φέτος τις είδα να ανοίγουν μια μια. Και γράφει τόσο ωραία το κίτρινο σε αυτό το χάλια καιρό που είχαμε.

Κάποιες ημέρες πάνε καλύτερα, κάποιες χειρότερα όμως είμαι πιο ήρεμη και αφήνω τον εαυτό μου να τσουλήσει, έχοντας πάντα κατά νου ότι:

Αυτή είναι η περισσότερη ησυχία που θα βρω και πρέπει να με ακούω γιατί αν δεν προλάβω τώρα δεν θα προλάβω ποτέ

Και όπως πόσταρε και η @iprigipessa

An abnormal reaction to an abnormal situation is normal behaviour, Victor Frankl

 

Υ.Γ. όταν τελειώσει πάντως όλο αυτό νομίζω χρειάζομαι μια βδομάδα μόνη μου στο σπίτι 🙂