SummerCamp Τεχνόπολις 2018
Σας έχω ήδη πει πόσο σημαντικό βρίσκω τα παιδιά να μπορούν για λίγο να ζήσουν τους χώρους τέχνης και πολιτισμού από μέσα και όχι μόνο σαν απλοί επισκέπτες. H καλοκαιρινή απασχόληση είναι τέλεια ευκαιρία για να μπορέσουν να μάθουν το χώρο, να παίξουν με αυτόν, να γίνει για λίγο δικός τους.
Η Μυρτώ έχει ήδη γνωρίσει το Εθνικό θέατρο και μαζί είχαμε περάσει μια Νύχτα στο Μουσείο Θεοχαράκη.
Για αυτό το καλοκαίρι τα κορίτσια διάλεξαν το summerCamp της Τεχνόπολις στο Γκάζι.
Ο χώρος, τους ήταν ήδη γνώριμος γιατί έχουν πάει σχεδόν σε όλες τις διοργανώσεις Ελλάδα Γιορτή Γεύσεις, που γίνονται εκεί, ωστόσο τους έκανε τεράστια εντύπωση πόσο διαφορετικός φαινόταν χωρίς τα περίπτερα.
Πέρασαν μια εβδομάδα στο χώρο της Τεχνόπολις, στο παλιό εργοστάσιο φωταερίου στο summerCamp με θέμα Σώμα & Διατροφή. Οι κοπέλες που το οργάνωναν και τα απασχολούσαν ήταν πολύ φιλικές, συνεργάσιμες και ορεξάτες και πρόσεξαν πάρα πολύ τη Μέλια που έχει σοβαρά θέματα αλλεργίας. Στη διατροφή τους δεν μπορώ να πω ότι άλλαξε κάτι, δεν περιμένω και θαύματα, όμως πέρασαν πάρα πολύ ωραία. Έμαθαν την ιστορία του εργοστασίου και της περιοχής, χωρίστηκαν σε ομάδες ανάλογα με την ηλικία τους με ονόματα όπως Γκαζιέρηδες και Ανθρακείς και έφτιαξαν τραγουδάκια (Είμαστε όλοι εμείς οι Γκαζιέρηδες της γης …). Έκαναν ζογκλερικά, σαλάτες, τσουλήθρα στο skywalk και αναζήτησαν λέει κλεμμένα αρχεία, γνωρίζοντας έτσι καλύτερα τα κτίρια.
Το πρωί έπαιζαν στις δεξαμενές καθαρισμού, το μεσημέρι έτρωγαν στο μηχανουργείο και διάλεξαν αφίσα για το kids festival που θα γίνει 15 & 16 Σεπτεμβρίου. Δεν ξέρω ποιά αφίσα θα επιλεγεί τελικά για αυτό το φεστιβάλ μου έκανε όμως εντύπωση ότι όταν με ρώτησαν εσύ μαμά ποιά θα διάλεγες? και τους έδειξα την άλλη από αυτή που είχαν πει εκείνες, είπαν “Μα γιατί όλοι οι μεγάλοι διαλέγουν αυτή?”. Γιατί μεγαλώσαμε, αλλάξαμε, ξεχάσαμε και βλέπουμε τα πράγματα αλλιώς.
Κάθε μεσημέρι που πήγαινα και τις έπαιρνα, πολύ ευχαριστιόμουν αυτή τη βολτούλα. Είχε μισο-συννεφιά, είχε ηρεμία, είχε πολλή ησυχία. Χάζευα τα κτίρια, διάβαζα τα ταμπελάκια, έβλεπα τις διάφορες εργασίες που έκαναν στο χώρο και μου ερχόταν να ανέβω στην άδεια σκηνή που ήταν στημένη και έτοιμη για συναυλίες.
Η εβδομάδα τους στο summerCamp, έκλεισε με μια μικρή θεατρική παράσταση στο αμφιθέατρο και η Μυρτώ μαζί με τις φίλες που γνώρισε εκεί, σκάρωσαν όλες μαζί και ένα χορευτικό-ακροβατικό μόνες τους, που και πολύ καλό θα το έλεγα. Ήταν 8 κοριτσάκια που πολλά από αυτά δεν είχαν ξαναβρεθεί ποτέ πιο πριν. Στο τέλος έβαλαν δυνατή μουσική και χορέψανε για λίγο και είχε μια ατμόσφαιρα πάρτυ και πολύ κέφι. Και εγώ χόρεψα λίγο τάχα μου για τη Μέλια αλλά μετά η Μέλια δεν ήθελε άλλο και τι να κάνω 🙂 δεν μπορούσα να χορεύω χωρίς παιδί.
Η Μυρτώ θέλει πολύ να ξαναβρεθεί με τα κορίτσια που γνώρισε αλλά δεν τα έχουμε καταφέρει. Η Μέλια έκανε παρέα με την Ελένη 1 και την Ελένη 2 και τη μέρα που είχαν φασολάκια έγινε μεγάλος σαματάς για να μην πάει γιατί λέει κουράστηκε και να φωνάξουμε νταντά να την κρατήσει στο σπίτι και δεν πειράζει θα την πληρώσει εκείνη. Μετά που κανονίσαμε να μην φάει τα φασολάκια όλα καλά δεν ήταν τόσο κουρασμένη τελικά.
Φεύγοντας φώναζε στην Ελένη 2 “Ελένη…Θα με θυμάσαι του χρόνου ?”(που μεταξύ μας ο Δημήτρης, ένα άλλο παιδάκι, την είπε Ελενάρα για να την ξεχωρίζει από την άλλη που την είπε Ελενίτσα). Τι θλίψη και αυτοί οι αποχωρισμοί. Κάποτε που η 3χρονη Μυρτώ αποχωριζόταν ένα κοριτσάκι που είχαμε γνωρίσει σε ένα ξενοδοχείο ονομάσαμε τα κοριτσάκια που γνωρίζουμε στις διακοπές, φίλες του καλοκαιριού. Εκείνο το καλοκαίρι τριγύρναγε στις παραλίες και όποιο κοριτσάκι έβλεπε του έλεγε “Θέλεις να γίνουμε φίλες του καλοκαιριού?”
Την τελευταία ημέρα, φεύγοντας, κάτσαμε μέχρι το απόγευμα για να το ευχαριστηθούν πριν το αποχαιρετίσουν. Της Μέλιας της άρεσε πάρα πολύ να μου βρίσκει το δρόμο και να μου λέει έλα μαμά ξέρω τα κτήρια. Και εγώ δεν έκανα απλά ότι την εμπιστευόμουν … την εμπιστευόμουν στα αλήθεια γιατί η δυνατότητα μου για προσανατολισμό είναι άστα να πάνε.
Κόλλησαν και δεν κατέβαιναν από το skyWalk, αυτή την μεγάλη πολυτσουλήθρα ας την πούμε, με τα πλέγματα, τα παρατηρητήρια και τις γέφυρες και χοροπήδησαν και οι δύο μαζί σε ένα περίεργο τραμπολίνο που είναι κρυμμένο λίγο πιο πίσω (όχι πολύ σταθερό αυτό).
Η Μυρτώ είδε λίγο πιο πέρα το dinner in the sky, εκείνο το τραπέζι που σε σηκώνει και τρως στον αέρα και είπε ότι ήθελε να πάει με τις φίλες της στα γενέθλιά της. Μετά ρώτησε την τιμή, της είπαν 135 το άτομο και άλλαξε γνώμη. Δεν ξέρω αν ήταν αυτό που την απέτρεψε ή το fix menu που είπαν ότι θα έχει και ουδέποτε σε fix menu σερβίρουν σκέτα μακαρόνια. Εγώ πάντως την φανταζόμουν να κάθεται εκεί ψηλά κορδωμένη μπροστά στο fix menu και να πετάει το φαγητό κρυφά κάτω από την καρέκλα της 🙂 🙂 🙂
Τα κορίτσια ήθελαν πολύ να πάνε και άλλο. Και εγώ ήθελα πολύ να πάνε και άλλο γιατί τις επόμενες εβδομάδες είχε φανταστικές δραστηριότητες (το πρόγραμμα αναλυτικά εδώ) Ήθελαν τη δεύτερη εβδομάδα που είχε επίσκεψη στο Παρατηρητήριο, το ψηλότερο κτίριο της Τεχνόπολις με θέα την Αθήνα και θα έκαναν τους αρχαιολόγους σκάβοντας και βρίσκοντας πράγματα. Ήθελαν πολύ να πάνε και την τελευταία εβδομάδα που θα βλέπανε από κοντά τις εκδηλώσεις που οργανώνονται και πως λειτουργεί ένας ραδιοφωνικός σταθμός, ο 9.84.
Όπως είπε η Μυρτώ… μαμά διαλέξαμε τη χειρότερη εβδομάδα που είχε θέμα τη διατροφή αλλά διαλέξαμε το καλύτερο summer camp.
…και που να τους πω ότι είχαν κάνει sleepOver τον Οκτώβριο και το χάσαμε.
