2022

K άθε χρονιά συνδέεται με την προηγούμενη και φέρνει την επόμενη.
Eιδικά όμως το 2020, το 2021 και το 2022 τα έχω στο μυαλό μου ενωμένα σαν μια τρίαινα.
Εκτός από το 2020 που μου είναι κάπως πιο ξεκάθαρο, οι άλλες δύο χρονιές κάπου μπερδεύονται στο κεφάλι μου.

Αν έβαζα τίτλο για να τις ξεχωρίσω θα ήταν…
2020: Η αρχή του δεν-μπορεί-να-συμβαίνει-αυτό-τώρα.
2021: Η καρδιά της πανδημίας.
Το 2022 λογικά έχει τον τίτλο Επιστροφή στην Κανονικότητα.
Ψευδεπίγραφος τίτλος.

Κανονικότητα είναι κάτι που σου βγαίνει ομαλά, τσουλάει άνετα, έχει έναν ρυθμό. Μπορεί να μη σου δίνει τεράστιες συγκινήσεις αλλά σε κάνει να αισθάνεσαι ήρεμος. Δεν είναι απλά το “Πέταξα τη μάσκα και πήγα διακοπές”.

Αυτή τη χρονιά λοιπόν:
◈ Πετάξαμε μάσκα και πιστοποιητικό και πήγαμε διακοπές.
◈ Γίναμε 8 δισεκατομμύρια στη Γη.
◈ Ξέσπασε ένας απειλητικός πόλεμος στη γειτονιά μας.
◈ Οτιδήποτε ρωσικό έπρεπε να απορριφθεί (ακόμη κρύβω τη  μπαμπούσκα της γιαγιάς μου).
◈ Εκτοξεύονται κάτι απειλές στην αυλή μας (και τα παιδιά βαριεστημένα παπαγαλίζουν ακόμη την ιστορία).
◈ Ο Έλον Μασκ πήρε το twitter (η κυριαρχία των social, live)
◈ Οι γυναίκες στο Ιράν ύψωσαν τη φωνή τους.
◈ Οι γυναίκες του Αφγανιστάν θάφτηκαν χειρότερα.
◈ Η Αμερική επέτρεψε στις πολιτείες να απαγορεύουν την άμβλωση.
◈ Tο God save the Queen έγινε God save the King.
◈ Η Λιζ Τρας λες και ανέβηκε στην εξουσία ίσα για να κάνει την προηγούμενη αλλαγή.
◈ Ακραίες ζέστες, ακραίες πλημμύρες, ακραία καιρικά φαινόμενα.
◈ Ένα χιόνι στην Αθήνα που έθαψε τα πάντα μέσα σε δύο ώρες.
◈ Φόβος για τα τρόφιμα.
◈ Φόβος για την ενέργεια (και ο φόβος φέρνει βία).
◈ Ο εθνικισμός ανεβαίνει.
◈ To Μουντιάλ έγινε χειμώνα.
◈ Μάθαμε τι μισθό παίρνουν οι Ευρωβουλευτές.
◈ Αποδειχθήκαμε ανίκανοι να προστατεύσουμε τα παιδιά. Από γονείς, από φορείς και από τους ίδιους τους εαυτούς τους.
◈ Μόλις πέθανε ο Πελέ.
Και όλα τα παραπάνω είναι τα λίγα που έφτασαν στα δικά μας αυτιά από όλη την ανθρωπότητα.

Όσο για τον κορονοϊό, τώρα τελευταία σαν να μην υπάρχει. Και ας τον περάσαμε οι περισσότεροι μέσα στο 2022. Άφησε όμως σημάδια και ό,τι δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε το ρίχνουμε σε αυτόν.
Δεν είσαι αγενής από τον κορονοϊό. Είσαι αγενής γιατί αυτός ήσουν.
Ας αντιμετωπίζουμε τα πράγματα με την προσωπική ευθύνη που τους αξίζει.

Βαφτίζοντας λοιπόν κανονικότητα όλη αυτή την κατάσταση απλά κοροοϊδευόμαστε. Περιμένουμε ως ανταμοιβή τα συναισθήματα μιας κανονικότητας από μια κατάσταση που καθόλου κανονική δεν είναι. Και δεν υπάρχει πιο επιτυχημένη συνταγή για ανισορροπία από το άλλα λέω, άλλα κάνω, άλλα βλέπω, άλλα διαβάζω, άλλα νομίζω και άλλα είναι.
Σε γενικές γραμμές ζούμε οξύμωρες καταστάσεις με τις οποίες προσπαθούμε να αισθανόμαστε κανονικά, χαρούμενα και ευτυχισμένα.
Ας δούμε μερικές μόνο από αυτές:

◈ Διαβάζουμε ειδήσεις και κατακλυζόμαστε από όμορφα λόγια για το mindfulness και το wellbeing, δηλαδή το πώς να ζούμε στο παρόν, καλά. Από την άλλη οι τίτλοι κραυγαλέοι και καταστροφικοί. Μόνο τον καιρό να διαβάσεις αγχώνεσαι για τον επόμενο μήνα το λιγότερο. Λες και άλλες έννοιες δεν είχαμε. Ανοίγεις το τρομακτικό άρθρο νομίζοντας ότι θα πέσει χιόνι στην Αθήνα και μιλάει για το Νευροκόπι και πάνω. Δεν έχω κάτι με τις ακριτικές περιοχές φυσικά, αλλά με τους παραπλανητικούς τίτλους. Θα έπρεπε να βάλουμε αξιολόγηση χρησιμότητας άρθρων με ένα κλικ, σαν τα like, μπας και κερδίσουμε τίτλους και άρθρα που δεν μας υποτιμούν.
Τις προάλλες διάβασα πρόβλεψη καιρού για όλο το Γενάρη. Το άρθρο έκλεινε με την επισήμανση ότι η πρόβλεψη είναι πειραματική και να μην βασιστούμε για τα σχέδια μας.
Εντάξει είχαμε και τα μερομήνια για αυτό.
Τι αγχωνόμαστε τόσο πολύ? Όλοι αγρότες είμαστε?
Και πώς να ζεις στο παρόν, όταν αγχώνεσαι από τον Οκτώβρη, τι καιρό θα κάνει την Πρωτοχρονιά?
Ο καιρός ήταν ένα από τα πιο απλά παραδείγματα της αγχωτικής υπερπληροφόρησης που ζούμε, βάλε εσύ άλλα σοβαρά και πιο απειλητικά που έχουν περάσει και μετά ζήσε το παρόν.

Ένα καλό που διάβασα φέτος:
‘Θυμάστε παλιά που νομίζαμε ότι έφταιγε η πρόσβαση στην πληροφορία? Ε! τελικά δεν έφταιγε αυτό’
(νομίζω το έλεγε για την ηλιθιότητα της μάζας, αλλά κολλάει γενικά)

◈ Ποιο mindfulness επίσης όταν τον Γενάρη πρέπει να κλείσεις δωμάτιο για τις διακοπές του Αυγούστου. Έχουμε πλέον εκπαιδευτεί περισσότερο από ποτέ ότι τα σχέδια ανατρέπονται ακόμη και την τελευταία στιγμή. Πρέπει λοιπόν να προβλέπουμε όλο και πιο νωρίς, για αυτά που πολύ συνειδητά πια ξέρουμε ότι μπορεί να ακυρωθούν. Και ακυρώνονται με μεγαλύτερη συχνότητα από ότι παλαιότερα.

◈ Και αφού αναφέρθηκα στις διακοπές…Μιλάμε για κρίση και δεν υπάρχει ελεύθερο δωμάτιο για δωμάτιο τα τριήμερα και όλο το καλοκαίρι. Βγαίνεις μια βόλτα έξω και βλέπεις πολυκατοικίες να σηκώνονται σαν τα μανιτάρια, αυτοκίνητα καινούργια, ενοίκια στο θεό και απορείς. Ναι οκ ξεχυθήκαμε γιατί είχαμε πιεστεί αλλά με τι? Και που ταιριάζει αυτό με τον φόβο που ζούμε για αυτά που θα έρθουν. Μπερδευτικό.

◈ Επικροτούμε κάποιες ομολογουμένως καταπληκτικές καμπάνιες για το body awareness και το body shaming. Για το ότι πρέπει δηλαδή να αγαπάμε το σώμα μας και να δεχόμαστε τους άλλους όπως είναι και δεν έχει κανείς το δικαίωμα να μας προσβάλει για αυτό. Ωραία τα λέμε εμείς, τα παιδιά μας ζουν μέσα στον κόσμο του φίλτρου.
Δες 10 τυχαίες έφηβες στο τικ τοκ και πες μου αν ξεχωρίζεις ποια είναι ποια από τα φίλτρα. Εμείς μιλάμε, αυτά ζούνε. Και γράφουν, πολλά σχόλια γράφουν. Και εμείς δεν τα βλέπουμε ποτέ.
Και μη μου πεις …έτσι μωρέ παιχνίδι, τι γλυκούλικα με τις πεταλουδίτσες στη μύτη και τα σουφρωμένα χειλάκια (γνωστό φίλτρο). Και μη μου πεις γιατί δεν λέω και για τα αγόρια. Σε αυτό δεν φταίει η πατριαρχία, απλά δεν ξέρω για αγόρια να πω γιατί δεν έχω, ας πει όποιος ξέρει που έχει αγόρια. Ας βάλουμε ο καθένας ό,τι ξέρει από το δικό του κόσμο. Ο καθένας μας έχει ένα άλλο κομμάτι στα χέρια του, ό,τι δεν γνωρίζει δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Και αν κάτι δεν είναι στον κύκλο σου τώρα θα είναι στην κοινωνία που θα ζει το παιδί σου αύριο.
Ας μιλήσουμε ουσιαστικά, πρακτικά και έξω από τα δόντια επιτέλους για τους εφήβους μας, όχι μόνο όταν φτάνουν ως νέα στις ειδήσεις.
Που και τότε συνήθως θεωρούμε ότι αφορούν κάποιον άλλον. Άλλη γειτονιά, άλλο κοινωνικό κύκλο, άλλη εθνικότητα γενικώς κάτι άλλο μακριά. Ε! δεν είναι και τόσο.

◈ Επίσης αυτό το body awareness μπορεί να πιάσει παρακαλώ και τις ρυτίδες? Καλά τα λέμε, τίποτα όμως δεν λέμε για τη ραγδαία αύξηση των επεμβάσεων.
Δεν πρέπει να μπορούμε να δεχόμαστε όπως είναι και τις ρυτίδες μας? Όπως και τα κιλά μας? Φυσικά και όλοι θέλουμε να βγάζουμε το καλύτερο μας και πολύ εντάξει είναι αυτό. Όμως όταν κάτι γίνεται υπερβολικό δε φαίνεται σε σωστό δρόμο.

◈ Δηλώνουμε περήφανοι ότι εμείς δεν βλέπουμε τηλεόραση ενώ τσακίζουμε το Netflix.

◈ Έχουμε γεμίσει ποιήματα τα προφίλ μας ενώ η τηλεόραση μας είναι γεμάτη σκουπίδια. Τελικά αυτά τα ριάλιτι που ακόμη επιβιώνουν ποιός τα βλέπει απορώ, αφού όλοι ποίηση διαβάζουν.

◈ Όλο μιλάμε και μελετάμε τη χρήση των κινητών από τα παιδιά και κάθε χρόνο όλο και περισσότερα παιδιά από μικρότερη ηλικία έχουν κινητό (ή τάμπλετ ή γενικότερα πρόσβαση στο ίντερνετ ας μην κολλάμε στις λέξεις).

◈ Μιλάμε για silent quiting στις δουλειές και όλα φωνάζουν: “Δούλευε περισσότερο, ξόδεψε περισσότερο, μην κάθεσαι” Silent quitting είναι η τάση να δουλεύεις ακριβώς όσο χρειάζεται αντί να τα δίνεις όλα. Δεν την είδα γύρω μου στους αγχωμένους εργαζόμενους. Δεν την είδα στις ανακοινώσεις του Έλον Μασκ. Δεν τις είδα καν να είναι αποδεκτές κοινωνικά.
Είναι ντροπή να μην είσαι busy, να μην ξέρεις τι θέλεις, να μην ξέρεις τι κάνεις. Μιλάμε για αυτοάνοσα συνεχώς και ο δείκτης του στρες βαράει κόκκινο.
Και αυτά τα κακόμοιρα τα παιδάκια? Από τη μια baby yoga, baby swimming, Μοντεσσόρι παιχνίδια, η σωστή μουσική κατά την εγκυμοσύνη και στο δημοτικό τους φερόμαστε στα μαθήματα λες και θα γίνουν φοιτητές αύριο. Έτσι όπως πάει για να πιάσουν την πρώτη τους δουλειά θα πρέπει να έχουν τουλάχιστον ένα διδακτορικό. Όχι γιατί έτσι απαιτεί η αγορά αλλά γιατί εμείς τη διαμορφώσαμε έτσι.
Και σε όλα τα ακαθόριστα σωματικά προβλήματα που εμφανίζονται τελικά η ερμηνεία είναι ή από τον κορονοϊό ή από το εμβόλιο ή από το άγχος. Άντε βρες εσύ μετά.

◈ Αγωνιζόμαστε για το καλό του πλανήτη. Κάνουμε τα πράγματα πιο οικολογικά και αισθανόμαστε και περήφανοι. Το ότι αυτές οι οικολογικές και η μη οικολογικές συσκευές είναι για πέταμα μόλις χαλάσει η περιβόητη πλακέτα? Ότι χαλάει σε πολύ λίγα χρόνια? Ότι δεν υπάρχει πια κανείς να την επιδιορθώσει? Ότι τα ρούχα είναι αναλώσιμα εντός του έτους και από ποιότητα και από άποψη? Ότι τίποτα δεν μπορεί να κρατήσει μια ζωή ακόμη και να θες? Για αυτά δεν λέμε κάτι. Και σίγουρα δεν ξέρουμε σε πόσα καλαμάκια αντιστοιχεί το κάθε ένα από αυτά.

Αν όλα τα παραπάνω δεν είναι αντιφατικά τότε τι είναι. Και έλα και πες μου αν τελικά χρειάζονται χάπια για να ανταπεξέλθεις. Όλο και περισσότερο τώρα τελευταία ακούμε για θεραπευτικές αγωγές. Το θετικό μήνυμα είναι ότι απενοχοποιείται το κομμάτι της ψυχικής υγείας. Αυτό όμως που αναρωτιέμαι μερικές φορές είναι μήπως τελικά φτιάχνουμε μια κοινωνία που για να ανταπεξέλθει κανείς χρειάζεται αγωγή?

Δεν περιγράφω άλλο…τα ‘πα και ησύχασα γιατί με βασανίζανε όλη τη χρονιά.
Τελικά το 2022 ίσως μπορούμε να το πούμε και Απόνερα.

Για την καινούρια χρονιά ας είμαστε ειλικρινείς, καταρχάς με τον εαυτό μας.
Ευχή μου είναι να βρει ο καθένας το στόχο του, τη συγκέντρωση του και να έχει καθαρό μυαλό.
Γιατί σε έναν κόσμο τόσο γρήγορα μεταβαλλόμενο, τόσο έντονο και ακόμη εντονότερα παρουσιασμένο, μόνο ίλιγγος μπορεί να σε πιάσει.

Αγαπητό 2022 farewell.
Αγαπητό 2023 δώσε μας τα φώτα σου γιατί έχουμε και παιδιά να μεγαλώσουμε.
Α! και ας μην έρθουν άλλα απόνερα, διαχειριζόμαστε ακόμη τα προηγούμενα.
Ευχαριστούμε και…

Υ.Γ.1  Σας αφήνω με αυτό το βίντεο-καταπληκτικό πέρασμα της χρονιάς από όλο τον κόσμο. Για να θυμόμαστε ότι εμείς και τα προβλήματα μας είμαστε μόνο ένα μικρό κομματάκι του πλανήτη. Δείτε επίσης ξανά και του 2020, για να θυμηθείτε ότι μέσα στο σοκ και το δέος υπήρχε μια ομαδικότητα, ένα κοινό βίωμα και αυτό μας έφερνε όλους τότε πιο κοντά και αυτό έδινε ελπίδα.

Υ.Γ.2 Όσοι με διαβάζετε χρόνια ξέρετε ότι η ανασκόπηση της Πρωτοχρονιάς αφορά τα γεγονότα που περάσαμε κατά τη διάρκεια του έτους. Την προσωπική μου ανασκόπηση την κάνω στα γενέθλια μου. Σε γενικές γραμμές θα την έλεγα όχι κακή χρονιά, με βαριά συναισθήματα και πολλές αρρώστιες.

Υ.Γ. 3 Και μια άσχετη ερώτηση… Σε εσάς ήρθαν για κάλαντα? Εμάς δεν πέρασε ούτε ένα παιδάκι. Πού πήγαν όλα?