Travel Diaries28η Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη

28η Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη

Εκδρομή για το τριήμερο. 5 ώρες στην άνοδο, 6.5 στην κάθοδο, δύο παιδιά μαμά_θέλω_κάτι_να_φάω_διψάω και εγώ μισο-άρρωστη.  Ο οδηγός απερίσπαστος παρόλο το πραγματικά ότι πρέπει για την περίσταση παιχνίδι των κοριτσιών να  φωνάζουν στα ξαφνικά ‘μπουυυυ’ για να μας τρομάξουν.

Ευτυχώς από μουσική βρήκαμε μια λύση ανεκτή από όλους. Tεμπέλης δράκος, ντενεκεδούπολη, τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο και σαβόπουλο. Νικήσαμε το tablet το οποίο δεν βγήκε καθόλου και μάθαμε να  παρατηρούμε ένα σωρό πράγματα έξω από το παράθυρο. Ταμπέλες τώρα που μαθαίνουμε να διαβάζουμε (‘μαμά τι είναι μεταχά?’), τις πόλεις που περνάμε, αυτοκίνητα και γενικώς ότι να ‘ναι. Όπως ότι να ‘ναι και το φορτηγό με τις δύο τεράστιες αφίσες. Το είδα αφηρημένη και δεν συνειδητοποίησα αρχικά τι έβλεπα. Κάτι μου  θύμιζε από την original λούφα και παραλλαγή. Μετά έκανα focus στη μια πόρτα του φορτηγού … το  πουλί, προσέχω και την άλλη … ο Παπαδόπουλος no comments (δεν πιστεύω αυτό που βλέπω ώρες-ώρες στις ημέρες μας. Που ζω εγώ ή που ζουν οι άλλοι δεν μπορώ να καταλάβω).

Στη Θεσσαλονίκη περάσαμε πολύ ωραία 🙂 βόλτες, ποτά, κυριακάτικα περιοδικά, παραπάνω ύπνος. Όμορφη η πόλη με ζεστό καιρό, λίγη  ομίχλη το πρωί και μετά ήλιος. Μια πολύ ωραία ζωντανή διάθεση, πολύς κόσμος στους δρόμους και καρότσια μέχρι αργά το βράδυ. Δυστυχώς δίπλα στη γιορτινή διάθεση, σε  δρόμους τόσο κεντρικούς όπως η Τσιμισκή άστεγοι σε εσοχές κλειστών μαγαζιών.

Με τα μαγαζιά χαμός … Μαγαζιά, πολλά μαγαζιά παντού, ξεφυτρώνουν συνεχώς σαν τα μανιτάρια. Ποτό,  τσίμπημα, φαγητό, καφές, γιαούρτι, χυμός ή ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Όπως είπαμε με τη  Φωτεινή ένα μικρό Παρίσι η Θεσσαλονίκη (για να συμπληρωθεί στη κουβέντα “και ένα μεγάλο κρεβάτι”  από άλλη ιστορία αυτό). Πραγματικά έχω εντυπωσιαστεί από όλες τις επιχειρηματικές προσπάθειες και  τις ψαγμένες ιδέες.

Αφού φύτρωσαν το ένα μικρούτσικο μαγαζί δίπλα στο άλλο κάπως πρέπει να ξεχωρίζουν. “Δεν με νοιάζει τι λες για εμένα αρκεί να λες σωστά το όνομά μου”. Μεγάλη πρωτοτυπία διακρίνεται στα ονόματα αφού άρχισα να τα καταγράφω. Υougurtlandia,  yiaourtomagia, giaourtomania, speati, dendrospito, kouklospito, παπαρούνα. Άλλος διαφημίζει το  γιαούρτι του άλλος το choco kebap του !?! και άλλος δεν έχει απλό καφέ αλλά έχει press & καφέ δηλαδή κάτι σαν ένα ολόκληρο περίπτερο σε μορφή ψιλοκαφετέριας.

Από αυτά με το περίεργο όνομα ξεχώρισα το MiaFetabar. Η αλήθεια είναι ότι το πήρε το μάτι μας και απορούσαμε τι να ναι άραγε, μπαρ? γαλακτοπωλείο ?  και που δένουν αυτά? Τελικά λύθηκε η απορία. Όταν περνούσαν τα άρματα από την Παύλου Μελά για να  φύγουν και μέσα σε ένα εκκωφαντικό έως και τρομακτικού μπουυυυυυυυυ ξεδιάλυνα την κατάσταση. Είναι ένα  μαγαζί με γαλακτοκομικά προϊόντα από τα Γρεβενά. Μπορείς να πάρεις πρωινό ή cheese & wine αργότερα. Πολύ ωραίο design για τυροπωλείο, το έχω στο to do μου την επόμενη φορά που θα ανέβω. Ίσως να βρήκαν  τον άνθρωπό τους καθότι είμαι τεράστια τυρού.

Το βράδυ βγήκαμε σε 3 μαγαζιά με πιο εύηχα ονόματα ristreto, aelia και το παλιό κλασικό  Ολύμπιον. Αυτό που είναι καταπληκτικό στη Θεσσαλονίκη είναι  οι μεζέδες που σε κερνάνε μαζί με το  ποτό … Μεζέδες κανονικοί όχι τίποτα φυστικάκια. Μπρουσκέτες με μανιτάρια, πίτσα και άλλα  χορταστικά… ωραίες γεύσεις και έμπνευση για μεζεδάκια πάρτυ.

Στο Ολύμπιον πολύς κόσμος, αν και ήμουν λίγο άρρωστη και ξεσυνήθιστη από τσερτζελέ μου άρεσει που είναι ένα μαγαζί που οι άνθρωποι χορεύουν εύκολα. Μου έχει λείψει αυτό. Σε ποτό δοκίμασα appletini μιαμ-μιαμ δροσερότατο και ένα κοκτέιλ που δεν θυμάμαι όνομα αλλά μέσα είχε κάτι άκρως ενδιαφέρον. Μήλο με ζάχαρη καμένο με φλόγιστρο … δεν υπάρχει… ψάχνω ήδη φλόγιστρο. Οι βραδιές μας παρόλες τις άπειρες γευστικές προτάσεις της πόλης ντρέπομαι που το λέω αλλά έκλεισαν με patafritas … μιαμ – μιαμ μεγάλο κόλλημα.

Στη Θεσσαλονίκη όταν πηγαίνω μένω σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία της πόλης. Τσιμισκή & Δημητρίου Γούναρη. Κάθομαι στο μπαλκόνι βλέπω όλη την κίνηση των δρόμων, τον κόσμο που περνάει το  φανάρι, τον κόσμο που βγαίνει, που πάει βόλτα, αυτούς που πίνουν καφέ. Μου αρέσει πολύ γιατί όλα είναι ένα  γύρω και εγώ νοιώθω τον παλμό της πόλης παρόλο που είμαι στο σπίτι. Τα βράδια, την ώρα που πάω για ύπνο πλέον, γύρω στις 12,  ρίχνω μια ματιά κάτω κάνω ένα τσιγάρο και αναρωτιέμαι κλασικά “μα που πάνε όλοι αυτοί”. Μετά τα μαζεύω πάω για ύπνο και θυμάμαι όταν και εγώ πήγαινα συνέχεια κάπου.

Ciao

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)