44+1
Ακριβώς ένα χρόνο πριν, σηκώθηκα σε καλό mood.
Αγόρασα ανέμελη ένα κουτί μπουκίτσες πιροσκί λουκάνικο, πήρα ένα κουτί σοκολατάκια αλμυρή καραμέλα για να πιάσω όλες τις ορέξεις και έστειλα ένα χαρούμενο email στη δουλειά να περάσουν για κέρασμα γενεθλίων.
Δεν θα πέρασε τουλάχιστον το μισό οκταόροφο κτίριο? Θα πέρασε.
Με άλλους δώσαμε το χέρι, με άλλους φιληθήκαμε σταυρωτά και μου ευχήθηκαν.
Επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο, άκουσα την ανακοίνωση…
Ήταν 26 Φεβρουαρίου του 2020 και ήταν στη Θεσσαλονίκη.
Ποτέ άλλοτε το Και του χρόνου με υγεία δεν προικονομούσε τόσα πολλά.
Έφτασα στο σπίτι,
φόρεσα τη στολή της γιαπωνέζας που μόλις είχα αγοράσει,
πέρασαν λίγοι φίλοι που ευκαιρούσαν.
Καθημερινή ήταν άλλωστε, είχαμε και busy ζωές.
Θυμάμαι να κάνουμε υποθέσεις πότε θα κλείσουν τα σχολεία αν και φαινόταν εξωπραγματικό.
Θυμάμαι να σκέφτομαι λες να είναι η τελευταία φορά που μαζευόμαστε? Κάτι που έμοιαζε απίθανο επίσης.
45 στρογγυλά χρόνια σε αυτή τη ζωή και 1 ολόκληρος ακριβώς σε αυτή την κορονο-ζωή.
Ένας χρόνος που πέρασε πυκνός αλλά ένας χρόνος που σαν να μην πέρασε κιόλας αφού όπως είπε και η φίλη μου η Αθηνά δεν προλάβαμε να συστηθούμε ποτέ σε κανέναν ‘Γειά! Eίμαι 44‘. Άσε που έχω ακόμη ένα δώρο από τα περσινά γενέθλια με καρτελάκι. Ένα υπέροχο πουκαμισάκι που δεν πρόλαβα να βάλω πουθενά.
Και είχα και μια έννοια αμέσως μετά που αρρώστησα μην και είναι κορονοιός και μου στρογγυλοποιήσουν την ηλικία προς τα πάνω στα κανάλια και λένε:
Ορίστε η 45χρονη που γιόρταζε και φίλησε όλο το κτίριο. Υπερβάλουν πάντα!
Πώς πέρασε λοιπόν το 44 βρίσκεται σε όλα τα κορονοπόστ μου για το 2020
Πώς νοιώθω?
όπως λέει και ο τίτλος ενός βιβλίου .
Στις καλές μου στιγμές είμαι πολύ καλύτερη, στις κακές μου μάλλον το ίδιο.
Στα καλά μου γελάω περισσότερο, σκάω λιγότερο και νοιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη.
Για το ότι είμαι εδώ, είμαι καλά, ξεπερνάω λίγο λίγο τον εαυτό μου και γνωρίζω υπέροχους ανθρώπους.
Πιστεύω στο ας γεράσουμε όμορφα, ας είμαστε θετικοί και ας πίνουμε πολύ νερό.
Ίσως νοιώθω περισσότερο από ποτέ ότι μπορώ να αλλάξω, μπορώ να γίνω ό,τι θέλω.
Α! και ότι δεν τελειώνει ο κόσμος με το παραμικρό.
Θέλω σήμερα να είμαι λίγο καλύτερη από εχθές γιατί ό,τι κάνουμε σήμερα είναι αυτό που καθορίζει το μέλλον μας.
Ακόμη και μικρές, άσχετες λεπτομέρειες.
Νοιώθω ότι θέλω να παίζω σε ένα έργο που μου αρέσει.
Όσο για αυτά που αναβάλλω, τελικά υπάρχει πάντα κάποιος λόγος και πάντα όταν καταφέρω να τα κάνω αισθάνομαι καλύτερα και σκέφτομαι ‘Γιατί δεν το είχα κάνει εξ’αρχής?’
Δείχνω επίσης μεγαλύτερη κατανόηση γιατί στον καθένα πλέον βλέπω γραμμένο πάνω του ένα ταξίδι. Σε κάθε του κίνηση, σε κάθε του λέξη.
Αυτό το ταξίδι αποτελείται από πολλά μικρά μονοπατάκια και με πιάνει απίστευτος θαυμασμός για το πώς ακόμη και τα πιο κακοτράχαλα συχνά οδηγούν κάπου που δεν φανταζόσουν.
Τελικά το βρίσκω γοητευτικό να μην γνωρίζεις που θα σε φέρει γιατί τώρα πια ξέρω ότι πάντα φέρνει κάπου.
Στα κακά μου όμως … σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Τι yoga και pilates, τι inhala exhala και Ωμμμ, τσάμπα και τα τόσα screenshot με τα τσιτάτα.
Ακόμη ξεπηδάει εκείνο το κοριτσάκι που έστεκε κάθε χρόνο την 1η μέρα στο καινούριο σχολείο στην άκρη της αυλής.
Μέσα σε έναν κόσμο που μπορεί να κατανοώ και να προβλέπω καλύτερα αλλά μοιάζει χαώδης όσο ποτέ.
Αυτό το μικρό παιδί μέσα μας ίσως τελικά να μην αλλάζει.
Κάτι τέτοιες ώρες φτιάχνω ένα ζεστό χαμομήλι, αγκαλιάζω την καυτή κούπα και μετά από λίγο πέφτω για ύπνο, ελπίζοντας ότι το άλλο πρωί θα ξυπνήσω βρίσκοντας εκείνη την εσωτερική δύναμη που θα με κάνει να αντιμετωπίζω τις κακές στιγμές σαν ενήλικας που είμαι.
Γιατί τώρα ξέρω ότι το να σημειώνεις απλά check σε check list με όλα αυτά που καλό θα ήταν να κάνεις δεν περπατάει. Πρέπει να βγαίνει και από μέσα σου.
Είναι σαν τις δίαιτες… αν δεν αρχίσει να σου βγαίνει αβίαστα δεν κρατάει πολύ.
Κάπως έτσι κάποια στιγμή σηκώνομαι. Φτιάχνομαι, βάφομαι, ντύνομαι όμορφα (μέσα στο σπίτι) και ξαναγυρνάω στο mood ότι ο κόσμος μου ανήκει.
Βγάζω τα καλά μου, φοράω τη φόρμα, στέλνω 6 και βγαίνω για κανένα περπάτημα, προσπαθώντας να νοιώσω καλύτερα και πες πες που ξέρεις καμιά φορά πιάνει.
Όμως όπως λέει και το βιβλίο έρχεται μια στιγμή που …
Ειδικά τώρα τελευταία με τις μάσκες στη μύτη και το στόμα αυτά τα μάτια δείχνουν πιο κουρασμένα από ποτέ.
Έχει μέρες τώρα που ενώ είχα πει ότι τα 45 θα με βρουν φρέσκια και καλοκοιμισμένη το σύμπαν έχει βαλθεί για το αντίθετο. Και εγώ θα το κοιτάω στωικά και θα σκέφτομαι …’Και τώρα? τι θέλει πάλι να πει?’
Αφήνοντας σας δηλώνω ότι …
Ρούχα: Μου κάνουν. Εντάξει όχι και τα πολύ παλιά. Άσε που η μόδα τότε τα είχε όλα τσουρούτικα. Η κόρη μου, μισή από εμένα, φοράει ότι φορούσα στα 20. Ίσως τελικά, ένα δίκιο να το χε ο μπαμπάς μου που με κυνήγαγε τότε.
Άσπρες τρίχες: Ναι αλλά τόσες όσες να μην χρειάζονται ακόμη βάψιμο
Πονάκια εδώ και εκεί: Checked
Ρυτίδες: Ποιος ξέρει? Η πρεσβυωπία τελικά βοηθάει να τα βλέπεις όλα πιο φλου και να τα φαντάζεσαι πιο όμορφα. Έχω πει σε όλες μου τις κολλητές αν παραγίνει κάτι που δεν βλέπω να μου πουν.
Ίσως πάντως για αυτό οι φωτογραφίες μου, μου αρέσουν περισσότερο από παλιά.
Ή ίσως τώρα ξέρω ότι θα τις κοιτάω αργότερα και θα λέω τι χαζή που ήμουν, μια χαρά έδειχνα.
Μα πόσο χαζή υπήρξα!
Υ.Γ. 1 Α! Aν για κάποιο λόγο γίνω είδηση στα κανάλια προσοχή με τις ηλικίες.
Οι κόρες μου ήδη γελάνε και λένε ‘Μαμά από αύριο…η στρογγυλοποίηση σε λέει 50’
Υ.Γ. 2 Και τώρα που είπα κόρες. Τους ζήτησα να κάνουμε τη σημερινή ημέρα πολύ εορταστική και να πουν ιδέες. Αν τις ακούσω τότε θα πρέπει …να τις κεράσω bubble tea, να παραγγείλουμε την αγαπημένη τους πίτσα καλαμπόκι-ελιές (ίου), να γράψω στην τούρτα ‘η αγαπημένη μου κόρη είναι η Μέλια’ και τέλος να δούμε χριστουγεννιάτικη ταινία το βράδυ.
Υ.Γ. 3 Εγώ λέω απλά να βάλουμε το Χορεύω του Χατζηγιάννη να ανέβει η διάθεση. Άλλωστε πέρσι είχα υποσχεθεί ότι φέτος, που τα γενέθλια θα έπεφταν Παρασκευή, θα έκανα πάρτυ.
Υ.Γ. 4 Επειδή μου αρέσει να κερνάω κάνε μια βόλτα στο Instagram. Κερνάω υπέροχα σοκολατάκια.
