Ετών 47

Από αυτή την κορυφή που έχω φτάσει, γιατί στην καλύτερη κορυφή το λες, αγναντεύω.
Καλά μη φανταστείς κανένα βουνό. Ας πούμε ότι στρογγυλοκάθισα σε ένα βραχάκι στην άκρη της θάλασσας.
Σκαρφάλωσα λοιπόν στο βραχάκι μου άλλοτε δύσκολα άλλοτε χοροπηδηχτά, όπως όλοι υποθέτω στο δικό σας.
Συχνά νιώθω σα να βρέθηκα τυχαία και γι’αυτό αισθάνομαι ευγνώμων.
Ευχαριστημένη? Όχι πάντα αλλά ευγνώμων ναι.

Ευχή μου θα ήταν να κατέβω λοιπόν σα να ανεβαίνω.
Μόνο λίγο πιο ευχαριστημένη, με βήματα πιο σταθερά, πιο δυνατά και πιο χαμογελαστά.
Γιατί το βήμα δίνει το ρυθμό, το βήμα ίσως κάνει το μονοπάτι.
Και θέλω καλή παρέα γιατί …

Γερνάμε όταν γερνάει ο κόσμος γύρω μας και ο κόσμος γύρω μας, γερνάει όταν γερνάμε εμείς

“Δεν γερνάω” σημαίνει κάνω αυτό που μου υπαγορεύει το τώρα, όχι το κάποτε. Αποδέχομαι τις αλλαγές με βλέμμα καθάριο, με όνειρα, με όρεξη σαν όλα να ήταν πιθανά και ας ξέρω ότι μπορεί και να μην είναι.
Σημαίνει κρατάω το βήμα μου ζωηρό (κυριολεκτικά) ακόμη και αν χρειάζεται να φοράω μόνο αθλητικά και ξέρω ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ούτε τα καλά, ούτε τα κακά, ούτε οι άνθρωποι και ας μου φέρνει δάκρυα.

Πολύ θα ήθελα να μπορώ να πω ότι μεγαλώνω όμορφα σημαίνει ‘Καθόλου δε με νοιάζει τι λένε οι άλλοι’, αλλά δεν μπορώ. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πάντα θα νοιάζει γιατί είμαστε όντα κοινωνικά και θέλουμε να ανήκουμε. Μπορεί όμως πλέον στην ερώτηση To Fit in or Νot to Fit in η απάντηση να γίνει To Belong και να συνεχίζεις ψάχνοντας.

Tη χρονιά που πέρασε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να κοιτάξω τους φόβους μου στα μάτια και αυτοί να φύγουν.
Όταν όμως διώχνεις μερικούς κάνουν θέση σε κάποιους άλλους. Σε δουλειά να βρισκόμαστε.
Από την πολύ δουλειά καμιά φορά κουράζεσαι και πέφτει μια σκιά.
Και είσαι καλά αλλά δεν είσαι.
Είσαι ευγνώμων γιατί οκ δεν συμβαίνει και κάτι μη αναστρέψιμο αλλά δεν είσαι.
Δεν είσαι άρρωστος αλλά δεν είσαι και υγιής.
Έχεις όνειρα αλλά δεν τα ακολουθείς.
ή δεν έχεις πια.
ή σου μαράθηκε το όνειρο στα χέρια.
ή κυνηγάς το πρώτο που σου βρέθηκε περνώντας το για όνειρο.
Και δεν βγαίνει…

Ό,τι κάνεις δεν φαίνεται αρκετό ή σημαντικό.
Νιώθεις ότι κάτι πάει λάθος αλλά δεν βρίσκεις το σωστό.

Προσπαθείς να δεχθείς τις αδυναμίες σου αλλά δεν ξέρεις πώς να τις αποδεχθούν οι άλλοι. Ίσως και να μην διαβάζετε τα ίδια inspirational motto. Μετά από χρόνια κατέληξα ότι αν θέλεις να βρεις τον εαυτό σου τελικά ρειάζεται διπλή δύναμη. Μια για να τον βρεις και μια για να το στηρίξεις.
Και αν τα καταφέρεις για λίγο τότε χαμογελάς πλατιά και λες οκ το ‘χω…

Και αρχίζεις να παρατηρείς ότι τελικά οι άλλοι ίσως δε χαμογελούσαν και τόσο όσο νόμιζες όσο ήσουν σκυθρωπός.
Νιώθεις να κοιτάζουν καχύποπτα το δυσκολοκατακτημένο σου χαμόγελο σα να έχεις κάτι που δεν έχουν εκείνοι. Και τότε ανακαλύπτεις ότι οι περισσότεροι νομίζουν ακριβώς ό,τι και εσύ. Ότι οι άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα.

Τι κουραστικό να ανταγωνιζόμαστε όλη την ώρα ενώ απλά είμαστε κομμάτι της ίδιας χορογραφίας. Μερικές φορές μας χαζεύω … κάτι λείπει σε εμένα που το έχεις εσύ. Χορεύουμε, πας μπρος το πόδι, το πάω λίγο πίσω εγώ, κρατιόμαστε στροβιλιζόμαστε και προχωράμε γλιστρώντας δίπλα από άλλους χωρίς να πέσουμε τελικά ο ένας επάνω στο άλλο. Όλοι μαζί είμαστε ένα υπέροχο σκηνικό. Ίσως όχι πάντα υπέροχο αλλά πάντα σκηνικό σε εξέλιξη που τελικά πάντα προχωράει με έναν δικό του τρόπο ακόμη και όταν γίνει το σκουντούφλημα.
Και η πίστα πάντα εκεί.

Κάπως έτσι αμπελοφιλοσοφώντας πάλι, φύγανε και τα 47. Αφήσανε όμως και κάτι…

1. Πήρα απόφαση ότι η ζωή είναι σκληρή

No shit Sherlock. Εντάξει πάντα το ήξερα, όλο μου το είναι ήταν στημένο γύρω από αυτό.
Ποτέ πριν όμως δεν είχα νιώσει ότι έχω την επιλογή να πω οκ… θα τα καταφέρω, θα σταθώ, μπορώ. Και αν δεν μπορώ θα μπορέσω (εντάξει δεν είναι σίγουρο αλλά έτσι λέω). Αντ’αυτού συχνά ένιωθα ότι πρέπει να κρατάω μια ασπίδα αποφεύγοντας βέλη. Η ζωή θέλει θάρρος όπως είπε η γιαγιά της Νουαζέτας.

2. Είδα την απόρριψη με άλλο μάτι

Μια μέρα, βασικά νύχτα ήταν, είπα στον εαυτό μου ‘Πόσο χαζή παίζει να είσαι…’ και θυμήθηκα όλες τις φορές που ντράπηκα και που πληγώθηκα γιατί κάποιος δεν με εκτίμησε, δεν με κατάλαβε ή μου είπε όχι. Ξαφνικά so fucken what…και τι σημαίνει για εμένα ότι με αγνόησε?

3. Έμαθα ότι όταν κάποιος σιωπά υπάρχει λόγος

Πόσους ανθρώπους δικαιολόγησα στη ζωή μου. Όλα τα χμ… οι μη αποκρίσεις και οι αλλαγές θέματος είχαν το λόγο τους. Συνήθως δεν είχε να κάνει με εμένα και συνήθως δεν ήταν καθόλου της φαντασίας μου.

4. Κατάλαβα γιατί δεν μου αρέσει η λέξη διαφορετικότητα

Γιατί αν παίρναμε απόφαση ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί με τις δικές μας ανάγκες και σεβόμασταν τις διαφορετικές ανάγκες των άλλων θα λύναμε το πρόβλημα από τη ρίζα. Θα ήμασταν όλοι κανονικά διαφορετικοί χωρίς να χαρακτηριζόμαστε διαφορετικοί άρα σαν κάτι που παρεκκλίνει από κάτι άλλο. Αnd then we all lived happily ever after και μετά ξύπνησα.

5. Θυμάμαι ότι αν και ξεχωριστοί, όλοι είμαστε φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό

Ούτε καλύτερο, ούτε χειρότερο. Θέλω να θεωρώ δεδομένο ότι ο καθένας που κοιτάω στα μάτια έχει κάνει το δρόμο του και έχει υποφέρει με κάποιο τρόπο, που γνωρίζω ή που δεν γνωρίζω.
Και αυτό το υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι τι θέλει? Αποδοχή και αναγνώριση θέλει. Ωραίο να την παίρνεις, ωραίο να τη δίνεις. Μοιράστε την απλόχερα…τώρα που ακούμε. Δεν έχει νόημα μετά.
Α! και που είσαι… όταν σου πουν τον καλό τον λόγο βάλε το καλύτερο σου χαμόγελο και πες ευχαριστώ. Μην ντρέπεσαι και αρχίζουμε τα εντάξει όχι και τόσο και στο άλλο μπάζω λίγο και εσύ καλός είσαι κλπ… Χαμογέλα και πες “Μου έφτιαξες τη μέρα. Σ’ευχαριστώ!”

6. Βρίσκω απίστευτη μονοτονία μέσα σε όλη την ποικιλία

Ε! λοιπόν σε αυτό τον τόσο γρήγορο κόσμο των social media με τις τόσες εναλλαγές, καταβάθος βρίσκω απίστευτη μονοτονία.
Πάμε με παράδειγμα…Σκέφτεσαι να κάνεις κάτι καινούριο, ας πούμε πλέξιμο.
Ανοίγεις το search γράφεις πλέξιμο… μετά γεμίζει ο κόσμος σου πλέξιμο. Έρχονται από παντού προτεινόμενα, διαφημίσεις, ιδέες.
Βλέπεις όλες τις δυνατότητες πλεξίματος από όλο τον κόσμο.
Αρχίζεις να χαζεύεις τόσο πλέξιμο που καταρχάς νομίζεις ότι όλος ο κόσμος πλέκει (που δε πλέκει) και ότι και εσύ σχεδόν έχεις μάθει να πλέκεις, έτσι στο κεφάλι σου (που δεν έχεις μάθει).
Όταν τελικά πιάνεις τις βελόνες και αρχίζεις να πλέκεις, συνήθως η πρώτη φορά μια βλακεία θα βγει.
Απογοητεύεσαι, παραιτείσαι γιατί δεν μπορείς να πλέξεις όπως όλοι οι άλλοι…και δεν έχεις καν αρχίσει.
Ίσως γιατί δεν το ήθελες πολύ (όπως θα έλεγε ένας life coach)
Ξαναπάς στο search γράφεις: Γιατί παρατάω κάθε χόμπι… και πάλι από την αρχή.
(Για να δούμε τι θα απαντήσει τώρα το chatGPT)

 

και τέλος το πιο σπουδαίο που συνειδητοποίησα για εμένα ήταν ότι…

7. Χρειάζομαι πάντα μια όμορφη εικόνα

Δεν ξέρω πώς μπορεί να λειτουργεί σε εσένα αλλά εγώ συνειδητοποίησα ότι αυτό που με κινητοποιούσε πάντα δεν ήταν ούτε ο πόνος, ούτε η φιλοδοξία, ούτε η απόρριψη, ούτε η δέσμευση. Αυτό που μου έδινε πάντα ζωή και κίνητρο ήταν μια εικόνα. Όταν την έπλαθα στο κεφάλι μου πάντα κατάφερνα να την ακολουθήσω. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια δεν ήμουν πολύ καλή στην παραγωγή εικόνων και κάποιες από αυτές που είχα μου χάλασαν λίγο. Άλλες μου τις χάλασαν και άλλες τις ξεθώριασα μόνη μου.

Αυτή τη χρονιά λοιπόν θέλω καινούριες εικόνες και θέλω να ανθίσουν όλα όσο μου τριγυρνάνε στο κεφάλι.
Το ίδιο εύχομαι και σε εσάς…


Let’s bloom λοιπόν γιατί …

One day, you’ll leave this world behind
So live a life you will remember

Δικό σας…

Υ.γ.1 και μην ξεχνιόμαστε…η ζωή θέλει πολύ νερό, κίνηση, επιμονή και υπομονή (τα 2 τελευταία από τη γιαγιά μου)

Υ.γ.2 …και φυσικά αγαπημένους ανθρώπους.. Make memories that will never fade…

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)