49

Σήμερα κλείνω τα 49 μου χρόνια.
Πάει ο παλιός ο χρόνος, γεμάτος ήταν, πολλά έφερε και κάποια πήρε.
Όχι κάτι χρειαζούμενο, κυρίως αυταπάτες.

Στα 49 μου, ξυπνάω σε έναν κόσμο που μερικές φορές δεν καταλαβαίνω.
Και αναρωτιέμαι αν φταίει η μέση ηλικία μου ή αν ο κόσμος έχει αλλάξει τόσο πολύ.

Είναι στιγμές που δεν αναγνωρίζω τρόπους, δεν ανιχνεύω μοτίβα, ούτε αρχές που ήξερα.
Ό,τι γνώριζα καμιά φορά μοιάζει περιττό και ό,τι πίστευα ανεδαφικό.
Και νιώθω όλο και περισσότερο να χρειάζομαι χώρο, γιατί κάπως σαν να παραγνωριστήκαμε μετά τις καραντίνες.

Και όλο κουνιέμαι λίγο από τη θέση μου να τα δω κάπως αλλιώς και ξανά στο ίδιο σημείο επιστρέφω.

Σαν το εκκρεμές, που φεύγει, αλλά στο ίδιο κέντρο γυρίζει.
Και κάθε φορά στην επιστροφή, αισθάνομαι σαν να έχω ταξιδέψει, αλλά σα να μην έχω κάνει και βήμα.
Σαν ό,τι μάζεψα από το ταξίδι, να ψάχνω που να το τοποθετήσω.

Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι ίσως δεν μπορώ να αλλάξω, γιατί αυτή είμαι.
Άλλες φορές σκέφτομαι ότι ίσως και να μην χρειάζεται να αλλάξω, γιατί αυτή είμαι.

Ίσως όλα να ήταν από πάντα εκεί.

Όσα χρειαζόμουν.
Όσα ένοιωθα.
Ήμουν ολόκληρη και εγώ αισθανόμουν ελλιπής.

Ο γάιδαρος

Την ιστορία με τον άνθρωπο που περπατάει με έναν γάιδαρο την ξέρετε?
Περνάει ο ένας του λέει γιατί δεν τον καβαλάς να πας πιο ξεκούραστα? Καβαλάει ο άνθρωπος.
Περνάει ο άλλος του λέει καλά δεν ντρέπεσαι να κουράζεις το γάιδαρο? Κατεβαίνει εκείνος.
Περνάει ο άλλος του λέει καλά δεν βλέπεις πόσο κουρασμένος είναι ο γάιδαρος? Δεν τον κουβαλάς εσύ καλύτερα?

Και κάπως έτσι σκάει ο άνθρωπος με τις διάφορες ιδέες που υπάρχουν στον κόσμο και τι θα έκανε ο καθένας αν είχε γάιδαρο.

Η αντοχή

Από παιδί κουραζόμουν εύκολα…
Και είπα όχι θα τρέχω και εγώ ακούραστα πέρα δώθε, γιατί “Δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω”.
Ε! άρχισα να τρέχω πέρα δώθε. Και? Κουράστηκα γιατί δεν μπορούσα, όχι γιατί δεν ήθελα.

Δεν είναι όλα για όλους.

Και εμένα η αντοχή μου είχε πάντα τα δικά της όρια.

Οι μισές δουλειές

Μου άρεσε όμως να κάνω με φοβερή προσήλωση ένα πράγμα και να το κάνω τέλεια.
Λένε όμως πως δεν είναι καλό να είσαι τελειομανής.
Τα άφησα λοιπόν όλα στη μέση για να ξεγίνω.

Κατέληξα με μισές δουλειές… Αρχικά ήμουν πολύ χαρούμενη για τη μετακίνηση από τη θέση μου.
Όμως κάποια στιγμή με πνίξανε οι μισές δουλειές. Άσε που αυξήθηκαν γιατί έτσι μισές που τις έκανα, υπήρχε περισσότερος χώρος για άλλες μισές δουλειές που περίμεναν να γίνουν και αυτές μισές.
Ο κόσμος δεν θα προχωρούσε μόνο με τελειομανείς, αλλά ούτε μόνο με διεκπεραιωτές.

Όλοι χρειάζονται σε αυτήν τη ζωή.

Το μέτρο της εξυπνάδας

Μικρή έλεγαν “Είναι έξυπνη, αλλά δεν διαβάζει”
Είχα το άγχος μην καταλάβουν ότι τελικά δεν είμαι έξυπνη.
Δεν ήθελα να είμαι και εγώ μια άριστη μαθήτρια? Φυσικά και ήθελα. Κακή δεν ήμουν, αλλά για βραβείο δεν ήμουν.
Πολύ καλή έγινα τις φορές που βρήκα εγώ το δικό μου νόημα.
Και από αυτά που θέλησα και προσπάθησα για να είμαι ειλικρινής δεν τα κατάφερα και όλα.
Μην κοιτάς που μόνο τα success stories του καθενός μας γίνονται γνωστά.

Μάλιστα σε κάποια από αυτά που προσπάθησα, ο κόπος ήταν δυσανάλογος με το αποτέλεσμα.

Δεν ξέρω και μήπως έχασα το χρόνο μου από κάτι άλλο που θα μου ήταν πιο χρήσιμο.

Πάντως το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μαθαίνει αν δεν το αποφασίσει ο ίδιος.
Όσο για την εξυπνάδα, έχουμε μάθει να τη ζυγίζουμε μόνο με ένα μέτρο.

Δεν μπορείς να κρίνεις το χρυσόψαρο για το πώς σκαρφαλώνει στο δέντρο.
Ούτε να πάρεις τη μαϊμού για κολυμβήτρια.
Το χρυσόψαρο σίγουρα θα αποτύχει, ενώ η μαϊμού θα μπορούσε να κάνει άλλα πιο χρήσιμα πράγματα.

Το μετράδι του κόσμου μας αλλάζει συνεχώς και εμείς κυκλοφορούμε με την ίδια μεζούρα.

Η γκρίνια

Με έχουν πει και γκρινιάρα.
Και έμεινα βουβή, για να μην ακούγομαι γκρινιάρα.
Και όσο έψαχνα τον τρόπο να εκφράσω το μέσα μου καλύτερα, είδα άλλους να παραπονιούνται.
Και να σου πω κάτι? Να πετυχαίνουν κιόλας.
Μετά που ξέγινα από γκρινιάρα, τι άλλο έμαθα? Ότι ο κόσμος συνδέεται μέσα από την γκρίνια του.
Εμ πώς, δεν το βλέπω? Πού έχω σταματήσει να γκρινιάζω για τον καιρό και δεν πιάνω εύκολα θέμα συζήτησης?
Άσε που νομίζω ότι γκρινιάρης είναι η ταμπέλα που βάζουμε στον άλλον όταν δεν θέλουμε να τον ακούσουμε ή δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε.

Η αφηρημάδα

Από πάντα με έλεγαν αφηρημένη.
Έκανα τα πάντα για να μην είμαι ή για να μην φαίνομαι τουλάχιστον.
Λες και κυνηγάω ένα πουλί πάνω από το κεφάλι μου είναι αυτός ο αγώνας.
Και κάποιες φορές που τα μισοκατάφερα, αισθάνθηκα σα να ήμουν στο σώμα άλλου ανθρώπου.

Δεν λειτουργούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Ένας αφηρημένος άνθρωπος μπορεί να παρατηρήσει εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Ένας αφηρημένος, είναι πολύ συγκεντρωμένος σε αυτό το οποίο σκέφτεται.

Όλα σχετικά είναι και αυτός ο κόσμος σίγουρα δεν είναι φτιαγμένος για αφηρημένους.

Ο ανταγωνισμός

Δεν φημιζόμουν ποτέ για το ανταγωνιστικό μου πνεύμα.
Και όσο και αν το στριφογύρισα δεν βρήκα στο μυαλό μου κανένα λόγο για να γίνω περισσότερο.
Και σταμάτησα να ακούω και ας μην είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος, ούτε για μη ανταγωνιστικούς ανθρώπους.

Μερικές φορές αναρωτιέμαι για ποιούς τελικά είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος.

Το γονίδιο της ανταγωνιστικότητας πάντως ανάγεται στον καιρό των σπηλαίων και είναι αλήθεια πως αν ζούσα τότε θα με έτρωγαν λάχανο.
Δεν είμαστε όμως ακόμη ξανά στον καιρό των σπηλαίων, ελπίζω.
Και εγώ με κάποιο τρόπο φαίνεται να έχω χάσει αυτήν την πληροφορία από το dna μου.
Ή απλά κοιμάται μέχρι να χρειαστεί για κάτι που αξίζει πραγματικά τον κόπο.

Όπως και να γίνει, ο κόσμος έχει ανάγκη και από ανθρώπους που αγωνίζονται και ανθρώπους που ανταγωνίζονται.

Σημείωση: Ανταγωνισμός δεν είναι το να σκάσει η κατσίκα του γείτονα. Αυτό είναι καθαρή κακία. Ούτε οι κακοί τρόποι, αυτό είναι αγένεια.

Το ψηφιδωτό

Και αφού σταμάτησα να ακούω, άρχισα να παρατηρώ τον εαυτό μου.
Και αφού βαρέθηκα να με παρατηρώ, άρχισα να παρατηρώ και γύρω μου.

Και είδα τους άλλους να κάνουν ό,τι και εγώ, να γυρίζουν γύρω από τη θέση τους και να ψάχνουν κάτι, άλλοι πιο ανταγωνιστικά, άλλοι με μεγαλύτερη σιγουριά, άλλοι πιο συγκεντρωμένα.
Και ίσως αυτό να ήταν στο δικό τους dna.

Και απομακρύνθηκα και μας είδα όλους μαζί.
Ανθρώπους να παλεύουμε με ότι έχει ο καθένας ή με ότι νομίζει ότι έχει.

Σαν ένα ψηφιδωτό, με πολλά χρώματα που κάθε του ψηφίδα σχηματίζει ένα σχέδιο.
Μερικές φορές υπάρχουν κάποια ξώφαλτσα κομματάκια και αν εστιάσεις εκεί, θα βλέπεις μόνο αυτά. Αν όμως το κοιτάξεις λίγο αφηρημένα, το λάθος χάνεται και σχηματίζονται περικοκλάδες και λουλούδια που δένουν όλα μαζί.

Και είμαι και εγώ μια μικρή ολόκληρη ψηφίδα στο ψηφιδωτό της ζωής, που δεν ξέρω σε ποιο κομμάτι του σχεδίου ανήκω, το ξώφαλτσο ή το άλλο και σε ποιο λουλούδι ακριβώς.
Γιατί αν δεν είμαι καμιά από αυτές τις ουδέτερες ψηφίδες που ντύνουν το σχέδιο, σε λουλούδι θα είμαι σίγουρα γιατί το λέει το όνομά μου.

Ο καθένας έχει το δικό του σκοπό και το δικό του ρυθμό και όλοι μαζί θα έπρεπε να συμπληρώνουμε ο ένας τον άλλον.
Ο καθένας έχει μέσα του αυτό που είναι και αυτό που χρειάζεται.
Όλα ήταν πάντα εκεί.

Όλα ήταν πάντα εκεί…αλλά για να το ανακαλύψεις πρέπει πρώτα να φύγεις από τη θέση ισορροπίας και να επιστρέψεις.

Σε αυτή την ταλάντωση όμως μπλεκόμαστε …

Οι ταμπέλες που εμείς βάλαμε μας εμποδίζουν, οι γνώμες του κόσμου μας επηρεάζουν και τα social media μας κάνουν να αισθανόμαστε not enough.
Πού να δεις το AI. Και είναι τόσο ευγενικό, τόσο συναισθαντικό όταν απαντάει, που σε λίγο δεν θα μιλάμε σε άνθρωπο.
Και δεν ξέρω αν αντέχουμε τέτοια νέα, μεγάλη, κοινωνική αλλαγή σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Γιατί αν με ρωτάς για το ΑΙ, αυτό είναι το τρομακτικό. Οι δουλειές θα μετασχηματιστούν όπως γίνεται πάντα και θα προσαρμοστούμε. Αυτό που με προβληματίζει είναι ότι μπορεί να ξυπνήσουμε σε έναν κόσμο που φτιάξαμε εμείς πέρα από τις δυνατότητες μας και δεν θα μας κάνουν οι άνθρωποι.

Σε όλα αυτά που έρχονται λοιπόν, σας εύχομαι να επιστρέφεται πάντα στο δικό σας κέντρο.
Και να θυμάστε …

Όλα ήταν πάντα εκεί

Αν θέλαμε θα τα είχαμε κάνει.
Αν μπορούσαμε θα τα είχαμε κάνει.
Κανείς άλλος δεν θα τα κάνει για εμάς.

Και στα 49 έχω να πω ότι ποτέ δεν είναι αργά για τίποτα.

Το τραγούδι

Όπως κάθε γενέθλια σας αφήνω με ένα τραγούδι.
Όπως πάντα έχω τόσες ιδέες που δεν μπορώ να αποφασίσω.
Θα σας δώσω δύο επιλογές.

Αν θέλετε να συνεχίσετε στο πνεύμα αυτού του post να ακούσετε το Life is Wonderful και να διαβάσετε και τα λόγια του, είναι όλα εξαιρετικά.

To it takes a crane to build a crane είναι πολύ αγαπημένος μου στίχος.

Ιt takes some loss before you found me
Ιt takes a road to go nowhere

Επειδή όμως πάντα στα γενέθλια μου είμαι εορταστική, αφήνω και το Can’t fight the moonlight (από την ταινία Coyote Ugly).

Δεν έχει κανένα βαθύτερο νόημα, αλλά είναι τόσο 2000.

Είδα τις προάλλες την ταινία, τι καλά που περνούσαμε τελικά το 2000.
Ανέμελοι, αδαείς, φορούσαμε τα χαμηλοκάβαλα μας, τα κοντά μας τα μπλουζάκια, χαμός γινόταν στα μπαρ και νομίζαμε ότι κάποτε θα τα καταφέρουμε και όλα θα είναι καλύτερα.
Στα μπαρ μπορεί ακόμη να γίνεται χαμός, αλλά εμείς εκείνη την ώρα κοιμόμαστε.
Καταφέραμε άλλα από αυτά που νομίζαμε, για καλύτερα για χειρότερα δεν ξέρω.
Για τα χαμηλοκάβαλα είμαι σίγουρη πάντως ότι έχουν φύγει από τη μόδα.

Τα όνειρα και οι ελπίδες λείψανε και δεν ξέρω αν είναι της ηλικίας ή της εποχής.

 

Υ.Γ. Το ότι αμπελοφιλοσοφώ κάθε χρόνο και μεγαλώνω καλά το οφείλω:
◈ Στην οικογένεια που με έφτιαξε.
◈ Στον Βασίλη και την οικογένεια που φτιάξαμε με αυτά τα δύο υπέροχα κορίτσια.
◈ Σε όλους τους φίλους που είναι οικογένεια.