Aγαπάω τα ταξίδια με αεροπλάνο και ήθελα πολύ να τα αγαπάνε και εκείνα.
Σε κάθε ταξίδι, προσπαθώ να τα κάνω μέρος της όλης διαδικασίας για να αισθάνονται εξοικειωμένα και να τους αρέσει. Από την πρώτη φορά που ταξιδέψαμε και η Μυρτώ ήταν 5 μηνών, της μιλούσα και της έλεγα τι θα γίνει.
– “Τώρα θα τρέξει πολύ το αεροπλάνο θα κάνει βββββ και μετά θα σηκωθεί στον αέρα”
Και έτρεχα τα δάχτυλα μου πάνω στο πόδι μου μέχρι να φτάσουν στο γόνατο και τότε τα απογείωνα.
Tο έβρισκε πάντα διασκεδαστικό και ξεκαρδιζόταν στα γέλια.

Το σαββατοκύριακο πετάξαμε οι 3 μας, εγώ και τα κορίτσια. Πρώτα κάναμε το σχέδιο των διακοπών. Μπορείς να διαβάσεις για αυτό το χρήσιμο κόλπο που βοηθάει σε ταξίδια και προγραμματισμό στο άρθρο μου Storyboarding. Είναι εξαιρετικό γιατί δίνει στα μικρά παιδάκια έναν μπούσουλα.

◈ Φτιάξιμο βαλίτσας

Πάντα έχω κάνει μια προετοιμασία από μόνη μου και έπειτα αφού έχω ήδη βγάλει τα υποψήφια και τα απαραίτητα πράγματα στα κρεβάτια, τους λέω “Ελάτε να δούμε τι θα πάρουμε”. Καμιά φορά τα βάζω να ζωγραφίσουν και τις λίστες με το τι δεν πρέπει να ξεχάσουμε.

Αρχικά εξηγώ ότι αυτή είναι η βαλίτσα μας, σε αυτήν πρέπει να χωρέσουμε και δεν μπορεί να γίνει πολύ βαριά γιατί δεν θα μπορούμε να την κουβαλάμε. Δηλαδή δεν μπορούμε να πάρουμε όλο το σπίτι μας και αναγκαστικά θα πρέπει να διαλέξουμε.

Αυτή τη φορά οι 3 μας χωρέσαμε σε μια μικρή δεκάκιλη βαλίτσα. Είμαι πολύ υπερήφανη όταν καταφέρνω και ελαχιστοποιώ αυτά που παίρνω, μου αρέσει και σαν φιλοσοφία. “Έχω αυτά που χρειάζομαι και απλώνομαι μέχρι εκεί που μπορώ”. Καθώς ζουπάω και ζουλάω την βαλίτσα και τελικά κλείνει αισθάνομαι μια μικρή νικήτρια. Αν δε, στο ταξίδι χρησιμοποιήσουμε όλα όσα κουβαλήσαμε επιστρέφω με ένα χαμόγελο επιτυχίας.

Με τα κορίτσια κάνουμε και μια τάχα μου συζήτηση περί του τι να αφήσουμε ή μήπως θέλετε κάτι άλλο μαζί.
Τελικά φωνάζω το Βασίλη να πάρει τη Μέλια (3.5 χρονών) που έχει ήδη αρχίζει να κουράζεται και να ξεδιπλώνει τα ρούχα, παίρνει και τα δύο παιδιά και στο τέλος αφού πακετάρω κανονικά τα ξαναφωνάζω για να τους δείξω που είναι τα βρακάκια τους, τα φανελάκια τους και τα τσιμπιδάκια τους ‘για να ξέρουν να πουν στη γιαγιά’ (τάχα μου δήθεν πάλι λες και δεν θα τα έβλεπε η γιαγιά από μόνη της).

◈ Σακίδια

Από τότε που στάθηκαν στα πόδια τους η κάθε μια έχει το δικό της σακίδιο με τα απαραίτητα. Πάνα, πιπίλα,  νεράκι, μπισκοτάκια, μια καραμέλα και ένα μικρό παιχνίδι της επιλογής τους. Τα τσαντάκια πάντα τα φτιάχνουμε μαζί έτσι ώστε να είναι και εκείνες υπεύθυνες για τα πράγματά τους. Με αυτό τον τρόπο καταλαβαίνουν καλύτερα γιατί ας πούμε δεν μπορούμε να πάρουμε μια μεγάλη κούκλα. Επίσης δεν ευθύνομαι εγώ για τυχόν απώλειες ή πράγματα που ξεχάστηκαν και δεν έχουμε υστερίες γιατί ξέχασα το αγαπημένο κουκλί? Διότι το ξέχασαν εκείνες και δεν το ξέχασα εγώ… και κάνει μεγάλη διαφορά. Ακόμη και για τις πιπίλες της μικρής λέω:  ‘Πάρε την στην τσάντα, αν σου πέσει δεν έχω άλλη να σου δώσω και θα είναι βρώμικη οπότε δεν θα έχεις’. Άλλες φορές δεν την έβγαλε καν άλλες φορές έπεσε και αποδέχθηκε τη μοίρα της. Το να είναι μέρος της διαδικασίας τους δίνει και ένα μικρό κομματάκι ευθύνης. Έτσι καταλαβαίνουν σιγά-σιγά ότι δεν μπορούν να έχουν παράλογες απαιτήσεις, μοιράζονται μέρος του προβλήματος άρα και της λύσης.

Και με έτοιμες βαλίτσες και σακίδια ξεκινάμε το ταξίδι μας…

◈ Αεροδρόμιο

Στο αεροδρόμιο προσπαθώ συνεχώς να τους κρατάω το ενδιαφέρον.
◈ Ελάτε να δώσουμε στην κυρία τη βαλίτσα, τώρα τη ζυγίζουμε.
◈ Πόσο βάρος έχει?
◈ Δώσε αυτό το χαρτάκι στον κύριο.
◈ Ακολουθούμε αυτές τις ταμπέλες.
◈ Α! Ησυχία ανακοίνωση μπορεί να λέει κάτι σημαντικό.

Ελπίζω ότι έτσι κάτι μαθαίνουν σε κάθε ταξίδι και ότι συμβάλλω στην μελλοντική τους υπευθυνότητα και ανεξαρτησία.

Δεν λέω ότι όλα κυλάνε άψογα πάντα, όμως αυτή η προσέγγιση βοηθάει πολύ εμένα. Όταν ξεκινάμε το  ταξίδι παίρνω μια βαθιά εισπνοή και μαζεύω τις δυνάμεις μου και την ψυχραιμία μου. Βάζω στόχο ότι θα περάσουμε ωραία και θα αποφύγω τις κακοτοπιές. Έχω μια ψυχολογία θα σας προλάβω πριν την κάνετε. Στο τελευταίο μας ταξίδι λειτούργησε ικανοποιητικά και δεν είχαμε ούτε ξεσπάσματα ούτε νεύρα.

◈ Αεροπλάνο

Στο αεροπλάνο ζωήρεψαν από κάποια ώρα και μετά. Όχι κακομαθημένα αλλά παιδικά. Λίγο μιλούσαν, λίγο τους ξέφευγαν τα ποδαράκια στην μπροστά καρέκλα και τους άρεσε πολύ το τραπεζάκι (αχ αυτό το τραπεζάκι άνοιξε κλείσε).

Όταν έσβησαν όλα τα φώτα για την προσγείωση και σκοτεινιάσαμε άρχισαν να κάνουν δυνατά χρρρρρρρρρρ πςςςςςςςς ότι ροχαλίζουν. Ε! όσο να πεις μια βαβούρα την κάναμε. Ελπίζω να μην ενοχλούσαμε…πολύ

Προσπαθώ πάντα να τις μαζεύω αλλά προφανώς δεν μπορώ να τις καταφέρω να είναι ακούνητες και αμίλητες και αγέλαστες. Πραγματικά γελούσα με τον εαυτό μου όταν φορώντας το ψύχραιμο και ολίγον αυστηρό μου περίβλημα έλεγα:
– “Μυρτώ…καλά η Μέλια είναι μικρή. Εσύ ??? 5.5 χρονών παιδί ??”
Πολύ θα γελούσε όποιος με άκουγε. Κάτι τέτοια όμως βοηθάνε να κρατάω ψυχραιμία.

◈ Οι άλλοι τώρα …

Έχω δει να με κοιτάνε συγκαταβατικά, τρυφερά, αδιάφορα. Όποιος μπορεί να καταλάβει, καταλαβαίνει. Όποιος δεν μπορεί και τι να γίνει? Ούτε εγώ καταλάβαινα παλιά.

Τόσα ταξίδια στη ζωή μου πριν κάνω παιδιά λες και δεν υπήρχαν παιδιά σε αυτό τον κόσμο, λες και εμφανίστηκαν μετά που γέννησα. Δεν θυμάμαι να με ενοχλούν ποτέ γιατί δεν τα θυμάμαι να υπάρχουν.

Πάντως πολλοί με έχουν βοηθήσει στα ταξίδια, πάντα κάποιος βρίσκεται είτε συνταξιδιώτης είτε υπάλληλος.
Να, την τελευταία φορά ήρθε τρέχοντας ένας υπάλληλος για να περάσω πρώτη στον έλεγχο αποσκευών και συνήθως μας βάζουν priority στο gate. Στο λεωφορειάκι πάντα βρίσκεται κάποιος να σηκωθεί για να κάτσουμε.

Όταν ήμουν μικρή, συχνά ταξίδευα και με c130. Τεράστια εμπειρία!
Θυμάμαι κάθε ήχο και κάθε φωτάκι.

Ξυπνάγαμε νύχτα, πηγαίναμε στο σταθμό Λαρίσης και με ένα λεωφορείο φτάναμε κάπου, Ελευσίνα ή Τανάγρα δεν θυμάμαι. Εκεί απλά περιμέναμε. Κάποια στιγμή κατά το μεσημέρι εμφανιζόταν το αεροπλάνο. Μπαίναμε μέσα από την κοιλιά του, δέναμε τις βαλίτσες όλες μαζί στο πάτωμα και καθόμασταν σε κάτι κόκκινα πλέγματα-θέσεις στα μισοσκότεινα. Τα μόνα παράθυρα ήταν κάτι μικρά στρογγυλά σαν φινιστρίνια αρκετά ψηλά.

Ακουγόταν συνεχώς κάτι εκκωφαντικοί περίεργοι ήχοι που τότε ξετρελαινόμουν αλλά τώρα φαντάζομαι θα μου έφερναν πονοκέφαλο.

Το αεροπλάνο έκανε κάτι στάσεις στα νησιά για δουλειές και κάααααααααααποια στιγμή φτάναμε στον προορισμό μας. Ήταν πολύ ωραία που καθώς προσγειωνόταν άνοιγε σιγά σιγά η πόρτα από πίσω (από εκεί που φορτώνουν και τα τανκς) και πίσω από τα καυσαέρια φαινόταν βουνά και μετά άσφαλτος. Και τότε ήξερα ότι φτάσαμε…

Άμα φοβάσαι τα αεροπάνα ούτε να το σκέφτεσαι 🙂