Aγαπάω τα ταξίδια με αεροπλάνο και ήθελα πολύ να τα αγαπάνε και εκείνα. Από την πρώτη φορά που ταξιδέψαμε, η Μυρτώ μου ήταν 5 μηνών, της μιλούσα και της έλεγα τι θα γίνει. Τώρα θα τρέξει πολύ το αεροπλάνο θα κάνει βββββ και μετά θα σηκωθεί στον αέρα. Tο έβρισκε διασκεδαστικό και ξεκαρδιζόταν στα γέλια. Έκτοτε πάντα προσπαθώ να τα κάνω μέρος της όλης διαδικασίας για να αισθάνονται εξοικειωμένα και να τους αρέσει.

Το σαββατοκύριακο πετάξαμε οι 3 μας, εγώ και τα κορίτσια.

Πρώτα πρώτα κάναμε το σχέδιο τον διακοπών βλέπε storyboarding. Για να έχουν τον μπούσουλα τους.

◈ Φτιάξιμο βαλίτσας

Συνεχίσαμε με το φτιάξιμο της βαλίτσας. Συνήθως κάνω την προετοιμασία και έπειτα αφού έχω ήδη βγάλει τα υποψήφια και τα απαραίτητα στα κρεβάτια τους λέω “ελάτε να δούμε τι θα πάρουμε”. Καμιά φορά τα βάζω να ζωγραφίσουν και τις λίστες με το τι δεν πρέπει να ξεχάσουμε. Πρώτα εξηγώ ότι αυτή είναι η βαλίτσα μας, σε αυτήν πρέπει να χωρέσουμε και δεν μπορεί να γίνει πολύ βαριά γιατί δεν θα μπορούμε να την κουβαλάμε. Κοντολογίς δεν μπορούμε να πάρουμε όλο το σπίτι μας και αναγκαστικά θα πρέπει να διαλέξουμε. Αυτή τη φορά οι 3 μας χωρέσαμε σε μια μικρή δεκάκιλη βαλίτσα. Είμαι πολύ υπερήφανη όταν καταφέρνω και ελαχιστοποιώ αυτά που παίρνω, μου αρέσει και σαν φιλοσοφία… έχω αυτά που χρειάζομαι και απλώνομαι μέχρι εκεί που με παίρνει. Εκεί που ζουπάω και ζουλάω την βαλίτσα για να κλείσει αισθάνομαι μια μικρή νικήτρια. Μετά το μάθημα κάνω ότι ‘κάνω’ τάχα μου δήθεν μια δημοκρατική συζήτηση περί του τι να αφήσουμε ή μήπως θέλετε κάτι άλλο μαζί, φωνάζω το Βασίλη να πάρει τη Μέλια που έχει ήδη αρχίζει να κουράζεται και να ξεδιπλώνει τα ρούχα, παίρνει και τα δύο και στο τέλος αφού πακετάρω τα ξαναφωνάζω για να τους δείξω που είναι τα βρακάκια τους, τα φανελάκια τους και τα τσιμπιδάκια τους ‘για να ξέρουν να πούνε στη γιαγιά’ (τάχα μου δήθεν πάλι).

◈ Σακίδια

Μετά σειρά είχαν τα σακιδιάκια μας. Η κάθε μια το δικό της με τα απαραίτητα. Πάνα, πιπίλα,  νεράκι, μπισκοτάκια, μια καραμέλα και ένα μικρό παιχνίδι της επιλογής τους. Τα τσαντάκια πάντα τα φτιάχνουμε μαζί έτσι ώστε να είναι και εκείνες υπεύθυνες για τα πράγματά τους. Με αυτό τον τρόπο καταλαβαίνουν καλύτερα γιατί πχ δεν μπορούμε να πάρουμε μια μεγάλη κούκλα. Επίσης δεν ευθύνομαι εγώ για τυχόν απώλειες ή πράγματα που ξεχάστηκαν και δεν έχουμε υστερίες γιατί ξέχασα το αγαπημένο κουκλί? Διότι το ξέχασαν εκείνες και δεν το ξέχασα εγώ… και κάνει μεγάλη διαφορά. Ακόμη και με τις πιπίλες της μικρής της λέω… πάρε την στην τσάντα, αν σου πέσει δεν έχω άλλη να σου δώσω και θα είναι βρώμικη οπότε δεν θα έχεις. Άλλες φορές δεν την έβγαλε καν άλλες φορές έπεσε και αποδέχθηκε τη μοίρα της. Το να είναι μέρος της διαδικασίας τους δίνει και ένα μικρό κομματάκι ευθύνης. Έτσι καταλαβαίνουν σιγά-σιγά ότι δεν μπορούν να έχουν παράλογες απαιτήσεις, γίνονται μέρος του προβλήματος άρα και της λύσης. Κάτι που ισχύει και για εμάς τους μεγάλους στις σχέσεις και στη δουλειά.

και με έτοιμες βαλίτσες και σακίδια ξεκινάμε το ταξίδι μας…

◈ Αεροδρόμιο

Στο αεροδρόμιο προσπαθώ συνεχώς να τους κρατάω το ενδιαφέρον για να μην χάσουν focus. Ελάτε να δώσουμε στην κυρία τη βαλίτσα, τώρα τη ζυγίζουμε. Δώσε αυτό το χαρτάκι. Πόσο βάρος έχει? Ακολουθούμε αυτές τις ταμπέλες α! ησυχία ανακοίνωση μπορεί να λέει κάτι σημαντικό. Ελπίζω ότι έτσι κάτι μαθαίνουν σε κάθε ταξίδι και ότι συμβάλω στην μελλοντική τους υπευθυνότητα και ανεξαρτησία.

Δεν λέω ότι όλα κυλάνε άψογα πάντα, όμως όλη αυτή η προσέγγιση βοηθάει εμένα πολύ. Όταν ξεκινάμε το  ταξίδι παίρνω μια βαθιά εισπνοή και μαζεύω τις δυνάμεις μου και την ψυχραιμία μου. Βάζω στόχο ότι θα περάσουμε ωραία, θα αποφύγω τις κακοτοπιές. Έχω μια ψυχολογία θα σας προλάβω πριν την κάνετε. Χθες λειτούργησε ικανοποιητικά και δεν είχαμε ξεσπάσματα ή νεύρα.

◈ Αεροπλάνο

Στο αεροπλάνο ζωήρεψαν από κάποια ώρα και μετά. Όχι κακομαθημένα αλλά παιδικά. Λίγο μιλούσαν, λίγο τους ξέφευγαν τα ποδαράκια στην καρέκλα, τους άρεσε το τραπεζάκι (αχ αυτό το τραπεζάκι). Όταν έσβησαν όλα τα φώτα για την προσγείωση και σκοτεινιάσαμε άρχισαν να κάνουν δυνατά χρρρρρρρρρρ πςςςςςςςς ότι ροχαλίζουν. Ε! όσο να πεις μια βαβούρα την κάναμε. Ελπίζω να μην ενοχλούσαμε.

Προσπαθώ πάντα να τις μαζεύω αλλά προφανώς δεν μπορώ να τις καταφέρω να είναι ακούνητες και αμίλητες και αγέλαστες. Πραγματικά γελούσα με τον εαυτό μου όταν φορώντας το ψύχραιμο και ολίγον αυστηρό μου περίβλημα έλεγα… Μυρτώ…καλά η Μέλια είναι μικρή Εσύ ??? 5.5 χρονών παιδί ?? χαχα  κάτι τέτοια όμως με βοηθάνε να κρατήσω ψυχραιμία.

◈ Οι άλλοι τώρα …

Έχω δει να με κοιτάνε συγκαταβατικά, τρυφερά, αδιάφορα. Τι να κάνω και εγώ ? όποιος μπορεί να καταλάβει, καταλαβαίνει.. Όποιος δεν μπορεί και τι να γίνει? ούτε εγώ καταλάβαινα παλιά. Πολλοί με έχουν βοηθήσει, μπορώ να πω ότι πάντα κάποιος βρίσκεται.. να την τελευταία φορά ήρθε τρέχοντας ένας υπάλληλος για να περάσω 1η στον έλεγχο αποσκευών. Η ryan air μας έβαλε priority και ας μην είχαμε τέτοιο εισιτήριο και το έχει ξανακάνει και στο λεωφορειάκι σηκώνονται για να κάτσουμε.

Συχνά ταξίδευα και με c130, τεράστια εμπειρία 🙂 θυμάμαι κάθε ήχο και κάθε φωτάκι. Ξυπνάγαμε νύχτα, πηγαίναμε στο σταθμό λαρίσης και με ένα λεωφορείο φτάναμε κάπου .. Ελευσίνα ή Τανάγρα δεν θυμάμαι και μετά απλά περιμέναμε …  κάποια στιγμή το μεσημέρι εμφανιζόταν ένα αεροπλάνο .. Μπαίναμε μέσα από την κοιλιά του, δέναμε τις βαλίτσες όλες μαζί στο πάτωμα και καθόμασταν σε κάτι κόκκινα πλέγματα-θέσεις στα μισοσκότεινα. Παντού κάτι εκκωφαντικοί περίεργοι ήχοι που τότε ξετρελαινόμουν να ακούω … τώρα φαντάζομαι θα μου έφερναν πονοκέφαλο. Το αεροπλάνο έκανε κάτι στάσεις στα νησιά για δουλειές και κάααααααααααποια στιγμή φτάναμε στον προορισμό μας. Ήταν πολύ ωραία όπως προσγειωνόταν άνοιγε σιγά σιγά η πόρτα από πίσω (από εκεί που φορτώνουν και τα τανκς) και έβλεπα σιγά σιγά έξω πίσω από τα καυσαέρια ότι φτάσαμε…

άμα φοβάσαι τα αεροπάνα ούτε να το σκέφτεσαι 🙂