National Museum of American History

Όταν διαβάζεις history στον τίτλο ενός μουσείου, ίσως να περιμένεις κάτι βαρύ και κάπως βαρετό.
Αυτό σκέφτηκαν και τα δικά μου κορίτσια και δεν το προτίμησαν.
Φαντάστηκαν ότι θα έχει πάλι μια σειρά από μάχες για την Ανεξαρτησία της Αμερικής και πίνακες που δείχνουν Founding Fathers με περούκες, να υπογράφουν διακηρύξεις.
Info | Founding Fathers είναι εκείνοι οι οποίοι έθεσαν τα θεμέλια για τη δημιουργία της Αμερικής.

Ε! Λοιπόν δεν ήταν έτσι.

Αν θέλεις, μπορείς να ακούσεις τη συνέχεια, ο χρόνος αφήγησης είναι 13 λεπτά και 9 δευτερόλεπτα.

Αλλιώς, συνεχίζεις την ανάγνωση εδώ…

Ήταν ένα μουσείο χαρούμενο που διηγείται την ιστορία μέσα από τους ανθρώπους της, τις ταινίες, τις καινοτομίες, το γκλάμουρ και άλλα τέτοια.
Το κομμάτι εκείνο της αμερικανικής ταυτότητας που εμείς ξέρουμε.

Κρίμα που τα κορίτσια το έχασαν. Όταν το επισκέφθηκα, εκείνα επέλεξαν να πάνε στον Ζωολογικό Κήπο της Ουάσινγκτον και να δούνε τα πάντα (όχι τα πάντα όλα, τα panda τα ζωάκια).

Έξω από το μουσείο, σε καλωσορίζει ένα άγαλμα που αντιπροσωπεύει το άπειρο, το αέναο.

Δίνει μια κίνηση στον στιβαρό όγκο του κτιρίου.
Το όνομα του είναι Infinitum. Το δημιούργησε ο Jose de Rivera και είναι ένα από τα πρώτα αφηρημένα αγάλματα που εκτέθηκαν στους δρόμους της Ουάσινγκτον το 1967.

Μπαίνοντας μέσα στο κτίριο, σε υποδέχεται η διάσημη σημαία της Αμερικής σε μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική έκδοση.

Προχωρώντας, ο πρώτος διάδρομος ήταν σκοτεινός, για να προστατεύει τη σημαία που δένει ένα έθνος όσο καμία άλλη.
Όχι γενικά μια αμερικάνικη σημαία, αλλά αυτήν τη συγκεκριμένη που ενέπνευσε τον εθνικό ύμνο της Αμερικής.

The star spangled banner

Η ιστορία λέει ότι στις 14 Σεπτεμβρίου 1814 σηκώθηκε μια τεράστια σημαία στη μάχη της Βαλτιμόρης, στο Fort McHenry.
Οι ρίγες και τα αστέρια ενέπνευσαν τον Francis Scott Key, ο οποίος ήταν δικηγόρος, να γράψει ένα ποίημα με το όνομα The star spangled banner. Αυτό το οποίο τελικά έγινε ο εθνικός ύμνος των Ηνωμένων Πολιτειών.

Fun Fact | Σε ορκωμοσίες προέδρων, ο εθνικός ύμνος ερμηνεύεται κάθε φορά από άλλον καλλιτέχνη ή μπάντα. Στην ορκωμοσία του Biden τραγούδησε η Lady Gaga.

Η σημαία βρίσκεται εδώ, προφυλαγμένη πίσω από τζάμι και είναι τεράστια.
Είναι και διαλυμένη στις άκρες της διότι πριν την κάνουν έκθεμα, χάριζαν τα κομματάκια της σε επίσημους επισκέπτες.

Σε αυτό το κομμάτι του μουσείου, δεν επιτρέπεται η φωτογράφηση. Αυτό που βλέπετε στη φωτογραφία είναι ο απέναντι τοίχος και όχι κομμάτι της σημαίας.

Η εταιρία που σχεδίασε την παρουσίαση της σημαίας, η C&G Partners σχεδίασε ίσως τη μεγαλύτερη θήκη στον κόσμο για ένα και μόνο αντικείμενο. Εκείνοι έβγαλαν φωτογραφίες και μπορείτε να δείτε τη σημαία εδώ. Αλλιώς αναζητήστε την με τη φράση The Star spangled banner.
Θα την αναγνωρίσετε από τα ξέφτια και επειδή της λείπει ένα αστέρι.

Όταν φτιάχτηκε είχε 15 αστέρια, τόσα όσα και οι τότε πολιτείες. Κάποιος άνοιξε μια τρύπα και πήρε το ένα.
Το μέγεθος της αρχικά ήταν 9.1m επί 12.8m και ζύγιζε 23 κιλά.
Σήμερα από το κόψε και δώρισε, έχει χάσει 22 τετραγωνικά μέτρα.

Είναι πολύ μεγάλη και χαζεύοντας την σε πιάνει ένα δέος για όλα όσα έχει συμβολίσει.
Τη θυμήθηκα σε μαγιό, σε κούπες, σε κτίρια, σε αεροπλανοφόρα, στα συντρίμμια των δίδυμων πύργων.
Να καίγεται, να πατιέται, να φοριέται. Δεν νομίζω ότι άλλη σημαία έχει σημάνει τόσα πολλά.

Και εκεί που την κοιτούσα, τόσο τεράστια, φωτισμένη στον σκοτεινό διάδρομο, πίσω από τζάμι, μου ήταν τόσο μα τόσο ξεκάθαρο ότι αυτό δεν είναι απλά σημαία, είναι logo.
Και όπως μου είπαν, ο Brad Pitt στην ταινία Killing them softly είπε:
“America is not a country, it’s a bussiness.”

Αν δεν έχεις δει την ταινία, και θέλεις να μάθεις το πλαίσιο στο οποίο ειπώθηκε, το οποίο έχει μια πιο κυνική ματιά στο παραδοσιακό storytelling της Αμερικής μπορείς να διαβάσεις εδώ τον διάλογο.

Info | Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα για αυτήν τη σημαία, αλλά και για πολλές άλλες σημαίες, πολύ ενδιαφέρον είναι το βιβλίο του Τιμ Μάρσαλ “Για μια σημαία”, εκδόσεις Διόπτρα με θέμα τη δύναμη, την πολιτική και την ιδεολογία των συμβόλων.

Ο θείος Sam

Παρακάτω συναντάς μια γραφική φιγούρα, που εγώ θυμόμουν από την ταινία Forrest Gump, στο σημείο με τον πόλεμο του Βιετνάμ.
Τον Uncle Sam.

Ποιος ήταν όμως ο Uncle Sam?
Η φιγούρα εμφανίστηκε γύρω στο 1812 και έγινε το σύμβολο της κυβέρνησης στις διάφορες καμπάνιες της.
Με βλοσυρό ύφος και προτεταμένο χέρι o Uncle Sam, σε κοιτούσε στα μάτια και έλεγε ΄’I want you for the U.S. Army”. Αν το σκεφτείς θυμίζει πολύ αμερικάνικο branding και marketing, ειδικά δεκαετίας 80, αλλά δεν μπορείς να πεις ότι αυτό το κοίταγμα στα μάτια για το engagement δεν το συναντάς και σήμερα.

Κάπου τον έχω δει τον Uncle Sam να επαναλαμβάνει και τη διάσημη φράση του Κένεντι, την οποία είπε στον λόγο της ορκωμοσίας του, το 1961:

Ask not what your country can do for you – Ask what can you do for your country.

Ενώ από τον Κένεντι φαντάζομαι δημιουργούσε ένα αίσθημα ευθύνης προς την πατρίδα, από τον Uncle Sam, εμένα θα μου δημιουργούσε μια υποχρέωση γεμάτη τύψεις και ενοχές.
Κάθε λαός έχει τον δικό του τρόπο, το δικό του marketing και το δικό του storytelling.

How did we become us

Και μετά από αυτά τα λίγα εθνικά, ακολουθεί η ταμπέλα How did we become us και γίνονται όλα πιο ανάλαφρα.

Αυτό το μουσείο έχει τις ταμπέλες και στα ισπανικά.
Έτσι το “Que la fuerza te acompane” μου πήρε λίγο να καταλάβω ότι εννοεί:

“May the force be with you”, Starwars

Στη συνέχεια το MASH για όσους το θυμούνται από το 1982, το sesame street, τα γάντι του Mohamed Αli.
Και άλλα πολλά, που έχουν να κάνουν με την αγαπημένη βιομηχανία της Αμερικής, το θέαμα.

Info | Μετά τα αγγλικά, που είναι και η επίσημη γλώσσα της χώρας, ισπανικά μιλάει το 13% του πληθυσμού της Αμερικής. Αυτό το ποσοστό αντιστοιχεί σε 41 εκατομμύρια ανθρώπους. Και στον κόσμο όμως, είναι πρώτη γλώσσα τα αγγλικά, μετά κινέζικα και ινδικά (λογικό) και μετά πάλι τα ισπανικά.

Και λίγο πιο κάτω και άλλο θέαμα.

Οι Πρώτες κυρίες

Ενώ στα περισσότερα μουσεία δίνεται έμφαση στους προέδρους, εδώ δίνεται και στις πρώτες κυρίες που πέρασαν από τον Λευκό Οίκο.

Για τις First Ladies ή FLOTUS για συντομία, η δουλειά δεν έρχεται με συγκεκριμένα καθήκοντα.
Η κάθε μια αυτοσχεδίασε με τον δικό της τρόπο για να βρει τη θέση της, να αφήσει πίσω αυτό που εκείνη ήταν και να ισορροπήσει τη δική της οικογένεια με την εξουσία.

Κάθε μια από αυτές ή μάλλον οι περισσότερες, ασχολήθηκαν με κάποιον σκοπό και πήραν πρωτοβουλίες σχετικά με κάποιο θέμα.

H Τζιλ Μπάιντεν ασχολήθηκε με τις στρατιωτικές οικογένειες, η Μελάνια Τραμπ με το cyberBullying, η Μισέλ Ομπάμα με την παιδική παχυσαρκία και τη διατροφή.
Ίσως για αυτό, μαζί με τα παιδικά burger μας έφερναν και φρούτα.

Ενδιαφέρον για τη ζωή μιας πρώτης κυρίας και των παιδιών της το βιβλίο της Michael Obaba Belonging. Δεν είναι ενδιαφέρον μόνο για λόγους κουτσομπολιού του Λευκού Οίκου. Είναι διαφωτιστικό για θέματα Αφροαμερικανών και η Μισέλ συχνά μοιάζει με life coach.

Εδώ στο μουσείο, θα δεις τα σερβίτσια που επέλεξε η κάθε μια και τα φουστάνια που φορούσαν στην ορκωμοσία ή στον πρώτο χορό.

Σε περίοπτη θέση το φουστάνι της πιο πρόσφατη Πρώτης Κυρίας όταν πήγα εγώ, της κυρίας Biden με προσεκτικά βαλμένη την ασορτί μασκούλα που φορούσε.
Ήταν βαρύς κορωνοϊός το 2021 και το είχα ξεχάσει.

Πιθανώς να θυμάσαι και το φουστάνι που φορούσε η Μισέλ όταν χόρευε με τον Ομπάμα.
Από όλα τα φορέματα περισσότερο μου τράβηξε την προσοχή το κίτρινο φουστάνι της Τζάκι. Γιατί ήταν η Τζάκι? Γιατί μου θύμιζε τα περιοδικά της μαμάς μου?

Fact: Η Τζάκι, αν και πέθανε ως Ωνάση, βρίσκεται θαμμένη μαζί με τον Τζων Κένεντι, στο γνωστό στρατιωτικό νεκροταφείο Arlington. Είναι γραμμένη με το πλήρες όνομα της, Jacqueline Bouvier Kennedy Onassis.

Κάποιες πρώτες κυρίες έγιναν φάσιον άικον, αλλά όλες σχολιάστηκαν. Ακόμη πάντως και αν δεν σε ενδιαφέρει ποιο φουστάνι ανήκει σε ποιαν, βρίσκεσαι μπροστά στην ιστορία του επίσημου ενδύματος.

Χαζεύοντας τα σερβίτσια μπορείς να διακρίνεις λιγότερο ή περισσότερο συντηρητικές επιλογές.

To σερβίτσιο της φωτογραφίας, επιλέχθηκε από τους Μισέλ και Μπαράκ Ομπάμα. Η συγκεκριμένη απόχρωση του μπλε ονομάζεται Kailua Blue, και είναι εμπνευσμένη από τα νερά της Χαβάης, από όπου κατάγεται ο Ομπάμα. Να θυμίσω ότι η Χαβάη είναι στη μέση του Ειρηνικού. Έχει πολύ νερό γύρω της.

Κάπου εδώ τελειώνουν τα κουτσομπολιά και η έκθεση συνεχίζει με την ιστορία της μετακίνησης στην Αμερική.

Μετακινήσεις

Η Αμερική έπρεπε από πολύ νωρίς, να εξελίξει τις μετακινήσεις της, για να μπορέσει να επικοινωνήσει, να αναπτυχθεί και να δεθεί.

Το εμπόριο αρχικά βασίστηκε στο νερό. Οι πρώτες πόλεις δημιουργήθηκαν δίπλα στη θάλασσα ή στα ποτάμια έτσι ώστε να μπορούν να ταξιδεύουν τα προϊόντα γρηγορότερα.

Μετά ήρθαν οι σιδηρόδρομοι και πιο μετά τα αυτοκίνητα και οι αυτοκινητόδρομοι.

Στη φωτογραφία βλέπεις το λιμάνι της Νέας Υόρκης το 1920.
Μπορείς να παρατηρήσεις τα εξής:
◈ Υπάρχει ήδη συγκέντρωση ψηλών κτιρίων στη μύτη, εκεί που είναι σήμερα το Ground Zero και η Wall Street, στην περιοχή Financial District. To υπόλοιπο είναι ακόμη επίπεδο.
◈ Η μύτη είναι ήδη χτισμένη και οι δρόμοι έχουν σχηματιστεί σε διάφορα σχέδια. Το υπόλοιπο κομμάτι του Μανχάταν έχει κοπεί γεωμετρικά σε ορθογώνια blocks. Έτσι είναι μέχρι σήμερα.
◈ Στο βάθος αριστερά, ένα ορθογώνιο που βλέπεις είναι το Central Park.
◈ Η γραμμή που περνάει κολλητά από τη δεξιά πλευρά του πάρκου είναι η σημερινή 5th Avenue και χωρίζει το Μανχάταν (το οποίο είναι νησί) σε δυτικό και ανατολικό.
◈ To Empire State Building δεν έχει χτιστεί ακόμη.

Tucker

To αυτοκίνητο Tucker δημιουργήθηκε το 1948. Το οραματίστηκε και το έφτιαξε ο Preston Tucker, ο οποίος ζούσε σε μια πόλη που λέγεται Ypsilanti και πήρε το όνομα της, από τον δικό μας Δημήτριο Υψηλάντη. Σας είχα πει για αυτήν, στο post για το Ίδρυμα Σμιθσόνιαν. Η πόλη έχει μάλιστα άγαλμα του Υψηλάντη και την ελληνική σημαία.

Info | Στην Αμερική εκτός από τη γνωστή Athens, Georgia που είναι μεγάλη πόλη, υπάρχουν καμιά δεκαπενταριά ακόμη Αθήνες, κάμποσες Σπάρτες, μερικοί Μαραθώνες και άλλα.

Το Tucker ήταν ένα πρωτοποριακό αυτοκίνητο για την εποχή του με πολλές καινοτομίες.

Μια από αυτές, η ζώνη ασφαλείας δύο σημείων. Το Tucker όμως ήταν εμπορική αποτυχία. Και έτσι η ζώνη εγκαταλείφθηκε μαζί με το αυτοκίνητο, μέχρι να επανέλθει η Volvo δέκα χρόνια αργότερα με τη ζώνη ασφαλείας τριών σημείων.

Φτιάχτηκαν μόνο 51 τέτοια αυτοκίνητα. Ένα από αυτά βρίσκεται εδώ στο μουσείο Αμερικανικής Ιστορίας του Ιδρύματος Σμιθσόνιαν, στην Ουάσινγκτον.

Route 66

Από τις μετακινήσεις δεν θα μπορούσε να λείπει ο πιο διάσημος δρόμος του κόσμου. Ο δρόμος με τα παρατσούκλια Main Street of America και Mother Road που είναι γνωστός από τραγούδια, βιβλία και ταινίες ως Route 66.

Fact | Το παρατσούκλι Mother Road το πήρε από το βιβλίο του Τζον Στάϊνμπεκ, “Τα σταφύλια της οργής”.

Info: Η λέξη route διαβάζεται με δύο τρόπους. Μπορεί να την ακούσεις ως ρουτ ή ράουτ. Και τα δύο είναι σωστά, ανάλογα την περιοχή της Αμερικής. Στα αγγλικά της Μεγάλης Βρετανίας, διαβάζεται μόνο ως ρουτ.

Ο αυτοκινητόδρομος 66, άνοιξε το 1926. Υπάρχει ακόμη, αν και όχι ακριβώς όπως ήταν σε όλο του το μήκος. Ξεκινάει ανατολικά από το Chicago στις όχθες της λίμνης Μίσιγκαν, διασχίζει 8 πολιτείες, αλλάζει 3 ζώνες ώρας και φτάνει δυτικά στο Los Angeles, στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Απορία | Όλα τα βίντεο που έχω συναντήσει για αυτό το RoadTrip ξεκινάνε από το Σικάγο για την Καλιφόρνια. Σα να είναι αυτή η ‘σωστή’ διαδρομή. Το αντίθετο, δηλαδή τη διαδρομή από Καλιφόρνια προς Σικάγο, την έχω δει γραμμένη ως ανάποδο route 66.

Το Route 66, διαφημίστηκε ως ο πιο σύντομος και καλύτερος δρόμος, ένωσε μικρότερα και μεγαλύτερα μέρη στα 2/3 της χώρας και έφερε ανάπτυξη. Μέσω αυτού, κόσμος μετακινήθηκε σε αναζήτηση καλύτερης ζωής την περίοδο της μεγάλης ύφεσης, αλλά και τα χρόνια μιας μεγάλης ξηρασίας της δυτικής όχθης. Γι’ αυτό και συμβολίζει το American Dream.

Χμ! Λες για αυτό να αναφέρετε πάντα ως το ταξίδι Σικάγο προς Καλιφόρνια? Λόγω της ροής της μετανάστευσης? Άμα ξέρετε πείτε μου, αν το βρω θα σας το πω.

Από το 1985 δεν θεωρείται πια επίσημος αυτοκινητόδρομος και κομμάτια του έχουν αντικατασταθεί. Είμαι όμως σίγουρη ότι ένα ταξίδι κατά μήκος του, θα έδινε μια πραγματική και ολοκληρωμένη εικόνα της Αμερικής, διαφορετικής από αυτή που μπορείς να βρεις στην Ουάσινγκτον, την Νέα Υόρκη και τα μουσεία.

Όπως σας λέω σε κάθε επίσκεψη μουσείου:

We don’t see things as they are, we see things as we are.

Στη δική σου επίσκεψη θα ανακαλύψεις πολλά περισσότερα. Ας πούμε το χαρακτηριστικό καπέλο του Λίνκολν που βρίσκεται σε αυτό το μουσείο, δεν το είδα ποτέ. Υπάρχουν επίσης οι συλλογές: Έκθεση για τους προέδρους της Αμερικής, για τις επικοινωνίες, για τις επιχειρήσεις, για το φαγητό και ένα σωρό άλλα.

Είμαι σίγουρη ότι τελικά σε αυτό το μουσείο θα βρεις το κομμάτι της Αμερικής που εσύ έχεις μέσα σου.