Στα γρασίδια της Βαρκελώνης

ν και δεν είμαι ο ιδανικός άνθρωπος για να σας ξεναγήσω σε πάρκο, μετά από τόσο περπάτημα στην καρδιά της Βαρκελώνης, δεν θα μπορούσαμε να μην ξαποστάσουμε στο πάρκο Ciutadella.

Περπατώντας στα γρασίδια, επιβεβαίωσα ότι δεν είμαι καθόλου τύπος του γκαζόν, αλλά του νερού. Είμαι όμως το κατάλληλο άτομο για να σας σχεδιάσω διαδρομή μέσα σε πρασινάδες, λίμνες και συντριβάνια.

Αν θέλεις, μπορείς να ακούσεις τη συνέχεια. O χρόνος αφήγησης είναι 9 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα.

Αλλιώς συνεχίζεις την ανάγνωση…

Η ιστορία του πάρκου

Το πάρκο φτιάχτηκε το 1888 για την Παγκόσμια Έκθεση Εμπορίου. Στην ίδια έκθεση χρωστάει την ύπαρξη του το άγαλμα του Κολόμβου στο τέλος της La Rambla.

Αυτήν τη διοργάνωση την ευχαριστούμε επίσης γιατί την επόμενη χρονιά οδήγησε στη δημιουργία του πύργου του Eiffel στο Παρίσι.

Και εγώ προσωπικά χαίρομαι και για το Atomium που φτιάχτηκε το 1958, γιατί αγαπάω τις Βρυξέλλες (ξέρω οι περισσότεροι από εσάς πάλι, όχι).

Η Διαδρομή

Τον χάρτη μπορείς να τον βρεις εδώ.

Το πάρκο πριν γίνει πάρκο, ήταν στρατιωτικό συγκρότημα σε σχήμα αστεριού. Να θυμίσω ότι και η βάση του αγάλματος της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη είναι αστέρι, γιατί ήταν κάποτε φρούριο.

Στους κήπους αυτούς, μπορείς να μπεις από διάφορες εισόδους. Η δική μας διαδρομή ξεκινάει από μια πλαϊνή είσοδο στην περιοχή El Born, γιατί εκεί μας είχε αφήσει η προηγούμενη βόλτα.

Το πρώτο που συναντήσαμε μπαίνοντας μέσα, ήταν το έφιππο άγαλμα του στρατηγού Joan Prim. Ένας δικός τους ήρωας, στρατιωτικός, πολιτικός και πρωθυπουργός, ο οποίος τελικά δολοφονήθηκε.

Προσπεράσαμε τον Ζωολογικό Κήπο της Βαρκελώνης και κάπου εδώ, ο λαός απαίτησε να μη συνεχίσουμε άλλο το περπάτημα, γιατί είχε εξαντληθεί.

Στάση 1 | Η Βουλή της Καταλονίας

Κάτσαμε στα γρασίδια του δρόμου Passeig d’Institut Escola, μπροστά από την πλατεία Joan Fiveller και το επιβλητικό κοινοβούλιο των Καταλανών.

Και ενώ οι υπόλοιποι φαινόταν να χαλαρώνουν, εγώ άρχισα να βουλιάζω. Λες και όλα αυτά τα χιλιόμετρα που περπατούσαμε δυό μέρες με βάρυναν ξαφνικά. Και όσο πιο πολύ καθόμουν, τόσο πιο πολύ δεν μπορούσα να πάρω τα πόδια μου. Δε βολευόμουν να κάτσω, δεν βολευόμουν να ξαπλώσω. Για αυτό τους παρακάλεσα να πάμε τουλάχιστον μέχρι τη λίμνη.

Στάση 2 | Η λίμνη και οι βάρκες

Η λίμνη του πάρκου εκτός από νερό, έχει δέντρα μέσα και έξω και τριγύρω ένα δρομάκι με παγκάκια.

Μπορείς να νοικιάσεις βάρκα με κουπιά, να μπεις μέσα και να κάνεις βόλτα. Ή μπορείς να κάτσεις από έξω και να την κοιτάς.

Βολευτήκαμε σε ένα παγκάκι και τότε άρχισα να ξεκουράζομαι.

Ήταν το νερό? Ήταν το παγκάκι? Ή μήπως ήταν τα γέλια που έκανα?

Μετά από λίγη ώρα που χαλάρωσα, άρχισα να παρατηρώ τον κόσμο με τις βάρκες μέσα στη λίμνη. Πραγματικά ο καθένας έκανε ό,τι μπορούσε. Μερικοί ίσως να μην είχαν ξαναμπεί και ποτέ σε βάρκα. Λες και είχαν πάρει όλοι ένα κουπί και παλεύανε με τη λίμνη.

Σε μια βάρκα καθόταν όλοι αραχτοί και ο πατέρας έκανε τον γονδολιέρη. Σε μια άλλη βάρκα μια μαμά προσπαθούσε να ενθουσιάσει τα παιδιά που κοιτούσαν βαριεστημένα. Υπήρχε μια άλλη όπου η πεθερά (ξεκάθαρα ήταν πεθερά) έδινε οδηγίες στον γαμπρό, πώς να κουνήσει το κουπί. Και κάποιοι άλλοι, πολλοί, είχαν κολλήσει σε ένα δέντρο και προσπαθούσαν να ξεκολλήσουν. Κάποιοι τα είχαν βάλει με το δέντρο, κάποιοι άλλοι έτρωγαν ατάραχοι παγωτό παραιτημένοι από την προσπάθεια, περιμένοντας σαν τους ναυαγούς κάποιον να τους σώσει.

Δεν υπάρχει περίπτωση πάντως να μην έχει αναποδογυρίσει βάρκα εκεί μέσα.

Τέτοια γέλια δεν ξέρω από πότε είχα να κάνω. Ξέρω, δεν ήταν σωστό, αλλά δεν μπορούσα. Ήμουν και εξαντλημένη. Ή σε γκρίνια ή σε κλάματα ή σε γέλια θα μου έβγαινε κάποια στιγμή.

Όλα αυτά, υπό τις μελωδίες πλανόδιων μουσικών και τη σκιά ενός Μαμούθ.

Στο πάρκο της Ciutadella υπάρχει ένα άγαλμα Μαμούθ σε φυσικό μέγεθος. Το αρχικό σχέδιο του 1907, έλεγε ότι θα φτιαχνόταν ένα, ας το πούμε τσιμεντένιο Jurassic parc με εξαφανισμένα ζώα, που όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Στάση 3 | Cascada Monumental

Λίγο παρακάτω βρίσκεται ένας εντυπωσιακός, χρυσαφένιος καταρράκτης (cascada). Μόνο που αυτή την περίοδο δεν τρέχει νερό, γιατί υπάρχει πρόβλημα λειψυδρίας. Ακόμη και χωρίς νερό όμως, παραμένει ένα λαμπερό κτίριο με κολώνες, αγάλματα και δράκους. Το πιο εμβληματικό έργο του πάρκου.

Στάση 4 | Glorieta

Η Glorieta είναι ένα πανέμορφο κιόσκι.

Όταν πρωτοχτίστηκε φιλοξενούσε τη χορωδία του δήμου και ονομαζόταν Glorieta de la musica.

Το 2013 όμως μετονομάστηκε σε Glorieta de Sonia, προς τιμήν της Sonia Rescalo Zafra. H Sonia, που ήταν τρανσέξουαλ, έμενε τα βράδια στην Glorieta, αλλά δολοφονήθηκε από ομάδα νεοναζί.

Σε αυτό το σημείο νοιώθω την ανάγκη να πω κάτι που άκουσα πρόσφατα.

Αν αρχίσουμε να αποδεχόμαστε το διαφορετικό, ακόμη και αν δεν το κατανοούμε, τα πράγματα θα ήταν πιο απλά και πιο καλά.

Στάση 5 | Arc de Triomf

Η κεντρική πύλη του πάρκου έχει μια αψίδα 30 μέτρων.
Χτίστηκε για τη Διεθνή Έκθεση του 1888 και ήταν η κεντρική πύλη. Το όνομα του αρχιτέκτονα ήταν Josep Vilaseca i Casanovas. Ξέρω μάλλον δεν σας ενδιαφέρει και δεν θα το θυμόσαστε, αλλά τα ισπανικά/καταλανικά ονόματα ακούγονται τόσο εντυπωσιακά.

Η πύλη αυτή, μοιάζει σα να είναι το πέρασμα ανάμεσα στην παλιά και την καινούρια πόλη.

Στην κορυφή της υπάρχουν 49 ασπίδες που αντιπροσωπεύουν τις επαρχίες της Βαρκελώνης. Στο κέντρο βρίσκεται το σήμα της πόλης. Η ταμπέλα γράφει: Barcelona rep les Nacion.

Η Βαρκελώνη καλωσορίζει τα έθνη.

Αν παρατηρήσεις την αψίδα, θα δεις κάποιες νυχτερίδες. Βρίσκονται εκεί γιατί ήταν το σύμβολο του βασιλιά Jaume I.

Στάση 6 | Κάστρο με τους δράκους

Στην άκρη του πάρκου υπάρχει ένα κάστρο με 3 δράκους. Φτιάχτηκε για να είναι η καφετέρια και το εστιατόριο της Διεθνούς Έκθεσης του 1888. Σήμερα φιλοξενεί το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.

Στάση 7 | Κήποι Fontserè i Mestre

Ο Fontserè i Mestre, ο αρχιτέκτονας του πάρκου, έχει και αυτός ένα κηπάκι στο όνομα του.
Ο Mestre κατά την κατασκευή, είχε και έναν νεαρό βοηθό με το όνομα Antoni Gaudí i Cornet.

Στάση 8 | Θερμοκήπιο/Umbracle

Η βόλτα αυτή κλείνει σε ένα πολύ όμορφο θερμοκήπιο (Umbracle). Ένα κτίριο που φτιάχτηκε αρχικά ως ο χώρος υποδοχής της έκθεσης. Είναι από γυαλί, σίδερο και τοίχο και έχει έκθεση τροπικών φυτών.

Εδώ, στο θερμοκήπιο, εκτός από τον κύκλο μας στο πάρκο, τελειώνουμε και με το περπάτημα στην πόλη της Βαρκελώνης.

Τα υπόλοιπα post θα έχουν μόνο Γκαουντί. Γιατί περπατήσαμε τόσο πολύ, αλλά δεν μιλήσαμε ούτε για πολυκατοικίες, ούτε για Sagrada. Άλλωστε το πρώτο ποστ για τη Βαρκελώνη ξεκινούσε Πες μου Βαρκελώνη χωρίς να μου πεις Sagrada.

Ε! Ήρθε η ώρα να πούμε Sagrada Familia.