Εδιμβούργο, η μαγική μου πόλη

Στο Εδιμβούργο οι περισσότεροι ίσως να ψάχνουν τη μαγεία του Χάρι Πότερ.
Εγώ, δεν έψαχνα κάτι συγκεκριμένο, ήθελα απλά να είμαι εκεί, γιατί η μαγεία είναι παντού.

Αν θέλεις, μπορείς να ακούσεις τη συνέχεια. O χρόνος αφήγησης είναι 14 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα.

Αλλιώς συνεχίζεις την ανάγνωση…

Το μόνο που ήθελα στο Εδιμβούργο ήταν:
◈ Να περπατάω.
◈ Να βλέπω τα κτίρια.
◈ Να ακούω τις πίπιζες.
◈ Να ακολουθώ τη μυρωδιά του fish & chips.
◈ Να σταματάω στις pub για πατάτες με μαγιονέζα.
◈ Να πηγαίνω πέρα δώθε στην Princes street, τον κεντρικό δρόμο της νέας πόλης.
◈ Να χαζεύω το κάστρο και τις κορυφές των κτιρίων που προβάλουν εδώ και εκεί. Το Εδιμβούργο είχε sky line, πολύ πριν υπάρξει η έννοια του skyline, γιατί είχε ψηλά κτίρια από τον 15o με 16ο αιώνα.

◈ Να παίρνω μιαν ανάσα και με φόρα να ανεβαίνω το The Mound, τη μεγάλη ανηφόρα για την παλιά πόλη.

Εκεί, να χάνομαι σε στενάκια μέχρι να πάει 6 το απόγευμα, για να κλείνουν σιγά σιγά τα μαγαζιά στη Royal Mile, τον κεντρικό δρόμο της παλιάς πόλης και να αρχίσει να αδειάζει κάπως για να μπορώ να την αφουγκραστώ καλύτερα.

Γιατί έζησα κάποτε στο Εδιμβούργο, έκανα φίλους, συνάντησα τον άντρα μου.
Ο κύκλος που άνοιξε τότε και με έκανε να το αγαπάω λόγω εκείνης της νιότης, μπορώ να πω ότι ολοκληρώθηκε την προηγούμενη φορά που επισκέφθηκα την πόλη πριν από 12 χρόνια.
Τώρα πια το αγαπάω και από μόνο του για αυτό που είναι.

Συγκινούμαι πάντα όταν φτάνω στο αεροδρόμιο και βουρκώνω το τελευταίο πρωινό που φεύγω. Και δίνω πάντα την υπόσχεση ότι θα ξαναπάω.

Δεν ξέρω αν τα μέρη τραβάνε τους ανθρώπους ή αν ο κάθε άνθρωπος ανήκει κάπου.

Εγώ και σε καλές και κακές στιγμές, πάντα αισθάνομαι να με συνδέει κάτι με το Εδιμβούργο.
Το άλλο μέρος που το νοιώθω αυτό είναι οι Κυκλάδες. Ακόμη ψάχνω τη σύνδεση γιατί αυτά τα δύο μέρη δεν συναντιούνται πουθενά.

Καθώς όμως τριγύριζα εδώ και εκεί αυτή τη φορά, έχω κανα-δύο παρατηρήσεις. Ίσως σε κάποιον που πάει για πρώτη φορά να μην γίνουν και τόσο αντιληπτές, αλλά εμείς είμαστε παλιοί γνώριμοι.

Victoria Street

Τη Victoria Street ίσως να την έχεις ακούσει ως έναν από τους πιο γραφικούς δρόμους της Ευρώπης.

Είναι ένας κατηφορικός καμπυλωτός δρόμος, με χρωματιστές προσόψεις, στον οποίο κοντοστεκόσουν στην κορυφή του για λίγο, ανάσαινες βαθιά και έλεγες για μια ακόμη φορά στον εαυτό σου πόσο τυχερός είσαι που βρίσκεσαι εδώ.

Μετά κατηφόριζες, θαύμαζες τις χρωματιστές προσόψεις προσέχοντας μη γλιστρήσεις στο βρεγμένο πλακόστρωτο για να κατέβεις στη Grassmarket, το μέρος που κάποτε υπήρχε η κρεμάλα για εγκληματίες και μάγισσες.

Σήμερα στη θέση της κρεμάλας έχει μπει μια στρογγυλή πέτρα για να θυμίζει αυτήν την περίοδο και γύρω της υπάρχουν pub. Κάποιες σα να ήταν από πάντα εκεί, όπως το Last Drop, το White Hart Inn και η Maggie Dickson.

Η Victoria ήταν το πρώτο μέρος που πήγαμε με το που πατήσαμε το πόδι μας ξανά στο Εδιμβούργο. Σαστίσαμε με τον κόσμο και παρά τον ήλιο που είχε, το κρύο της Σκωτίας δεν το συνηθίσαμε αμέσως. Πήραμε μια ζεστή σοκολάτα για να ζεστάνουμε το μέσα μας και να εγκλιματιστούμε στο έξω μας.

Τι το ήθελαν και είπαν πως από αυτόν τον δρόμο εμπνεύστηκε η J.K Rowling τη Diagon Alley; Το έγραψαν κιόλας στον τοίχο. Παρόλο που η ίδια η Rowling είχε πει πως δεν εμπνεύστηκε τη Diagon Alley από τη Victoria Street.

Κινηματογραφικά, ο Χάρι Πότερ έγινε επιτυχία το 2001 που έμενα εκεί. Την τελευταία φορά που είχα πάει, το 2013, δεν υπήρχε καμία αναφορά στον Χάρι Πότερ εκτός από τις δύο καφετέριες που λέγεται ότι έγραψε η συγγραφέας κάποια κομμάτια του βιβλίου.

Γιατί Εδιμβούργο μου; Δεν σου έφτανε που τραβούσες τόσο κόσμο για τη δική σου μαγεία;
Χρειαζόταν να δανειστείς και άλλη;
Ήσουν πάντα στο όνειρο πολλών ανθρώπων ως η γοητευτική, περήφανη πρωτεύουσα της Σκωτίας με το δεσποτικό σου κάστρο.

Η Victoria Street εξακολουθεί και είναι ένας πολύ όμορφος δρόμος, αλλά από τον κόσμο δεν μπορείς να σταθείς γιατί όλο και κάποιον ενοχλείς.
Από πάνω την έχουν στολίσει και με γιρλάντες. Ο κόσμος κάνει κάθετη ουρά στη μέση του δρόμου για να μπει στο μαγαζί του Χάρι Πότερ και άλλη μια για να βγάλει φωτογραφία στην καφετέρια Elephant House, στην οποία έγραψε η Rowling κάποια κομμάτια του Harry Potter. Μόνο που όταν έγραφε η Rowling η καφετέρια δεν βρισκόταν εδώ, αλλά σε άλλο σημείο (George IV Bridge). Εκείνη η καφετέρια κάηκε το 2021. Εκείνη η καφετέρια είχε μια τζαμαρία με πολύ ωραία θέα στο κάστρο. Περνώντας μια βόλτα από εκεί, μπορείς να δεις τη θέα από τα διπλανά μαγαζιά που υπάρχουν.

Η Victoria street από πάνω της έχει ένα μπαλκόνι, το Victoria Terrace. Αυτά τα ανισόπεδα προέκυψαν στην παλιά πόλη, επειδή το Εδιμβούργο είναι χτισμένο επάνω σε λόφους και κοιλάδες.

Το μπαλκόνι της Victoria με τον δρόμο Victoria συνδέονται με τα σκαλάκια Steps to Castlehill, που όπως λέει και το όνομα τους, δουλειά τους ήταν να ενώνουν απευθείας τη Victoria street με το κάστρο που βρίσκεται στο άλλο επίπεδο.
Τώρα το μπαλκόνι είναι γεμάτο κόσμο για μερικές φωτογραφίες ή μάλλον για πολλές φωτογραφίες μέχρι να βγει η σωστή. Στη συνέχεια αυτός ο κόσμος κατεβαίνει τη σκάλα, βγάζει μερικές ακόμη και μετά γεμίζει τον δρόμο για τις κυρίως φωτογραφίες.

Παρά τις παρατηρήσεις μου, η Victoria street παραμένει ένας χρωματιστός, καμπυλωτός, γοητευτικός δρόμος.

Εκεί μέσα στις μικρές χρωματιστές πορτούλες, εκτός από τα χαριποτερίστικα θα βρεις και μαγαζιά με σκωτσέζικα προϊόντα.

Από κεριά και σαπούνια μέχρι τις luxury bags Strathberry και τις πιο προσιτές Islander με το χαρακτηριστικό σκωτσέζικο ύφασμα tartan. Σε αυτές τις τελευταίες μάλιστα, μπορείς να κλείσεις θέση στο εργαστήριο για να φτιάξεις τη δικιά σου. Μέσα σε μια πόρτα κόκκινη πόρτα θα βρεις το the red door gallery, έναν μικρό χώρο τέχνης ανάμεσα σε διάφορες δημιουργίες, εδώ θα βρεις ζωγραφιές του Εδιμβούργου και όμορφες ζωγραφιστές cart-postale. Και για όσους ξέρουν το Εδιμβούργο από παλιά, υπάρχει ακόμη το εστιατόριο Maison Bleue με τη μπλε πόρτα.

Royal Mile

Η Royal Mile, ο άξονας της παλιάς πόλης ήταν αυτή που από πάντα ήταν γεμάτη κόσμο. Όχι όμως και η υπόλοιπη παλιά πόλη, τουλάχιστον όχι σε αυτόν τον βαθμό.
Μόνο στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου που γίνεται τον Αύγουστο τη θυμάμαι τόσο γεμάτη. Δηλαδή τώρα πόσο γεμίζει κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ?
Ακόμη και τα στενά, στενούτσικα στενάκια που ονομάζονται close, είχαν κόσμο.

Princess Street

Αυτή που ήταν πιο άδεια από παλιά ήταν η Princes Street. Ο κεντρικός δρόμος της πόλης.
Ξέπεσε. Βρήκα μαγαζιά κλειστά και πολλά τουριστικά.
Ίσως φταίει που οι περισσότερες μάρκες μετακόμισαν στο καινούριο εμπορικό St James Center στο τέλος του δρόμου.
Τα τουριστικά έχουν ανοίξει στη θέση παλιών εμβληματικών πολυκαταστημάτων όπως Debenhams, Next και Top shop. Μερικά δεν έχουν κάνει καν τον κόπο να ξύσουν την παλιά ταμπέλα και φαίνεται ποιο ήταν το προηγούμενο μαγαζί.
Α! Και το Jenners, το παλαιότερο πολυκατάστημα της Ευρώπης από το 1838, ανακαινίζεται και είναι με σκαλωσιές.

Στη μέση του δρόμου περνάει πια το τραμ και έχουν σταματήσει να κυκλοφορούν αυτοκίνητα. Φυσικά και είναι πολύ βολικό το τραμ για τις μετακινήσεις, αλλά έχει μετατρέψει όλον τον δρόμο σε πλατφόρμα τρένου.
Μια αίσθηση που πάντα μου την έβγαζε η Princes street, μόνο που τώρα δεν ήταν απλά ποιητική, αλλά πραγματική.
Άσε που σε κάθε πανοραμική φωτογραφία προς το κάστρο έχει στη μέση καλώδια και κολώνες.

Dean Village – Stockbridge – Circus Lane

Πολύ κοντά στο κέντρο, πίσω από την Princes και την George street, τον άλλον κεντρικό δρόμο της νέας πόλης, υπάρχει μια διαδρομή δίπλα στο ποτάμι το οποίο ονομάζεται Leith.

Το ποτάμι έχει μήκος 35 χιλιομέτρων και η γραφική διαδρομή δίπλα του ονομάζεται Water of Leith. Τα σημεία του ποταμού Dean Village και Stockbridge, όπως και ο γραφικός δρόμος Circus Lane, είναι πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης και έχουν γίνει και πολύ viral στα social meda. Είναι εξαιρετική βόλτα όχι μόνο για τα ίδια τα σημεία, αλλά γιατί περπατάς και σε άλλες γειτονιές του Εδιμβούργου μέχρι να φτάσεις εκεί.

Αγαπητοί συν-επισκέπτες όμως, θα ήθελα να ξέρω τι είναι αυτό που σας κάνει 8:30 το πρωί, πριν καν ανοίξει, να σχηματίζεται μια τεράστια ουρά για έναν φούρνο στο Stockbridge, τον Lannan Bakery, που αναγκάστηκε να βάλει ταμπέλα “Μόνο 8 άτομα τη φορά”. Άλλοι με μπουφάν, άλλοι με κοντομάνικα, άλλοι με παιδιά και άλλοι με σκυλιά. Είναι αλήθεια πως τα γλυκά του όντως φαίνονται εκπληκτικά και πήρε το αφτί μου ότι το πρότεινε η Vogue. Να σας πω κάτι όμως? Όλα ωραία είναι στο Εδιμβούργο. Όπου και να πήγα, όπου και να περιπλανήθηκα και ωραίο φαγητό έφαγα και ωραία γλυκά βρήκα και σε καμία ουρά δεν στάθηκα.

Προφανώς ο κάθε ένας μπορεί να ταξιδεύει με όποιον τρόπο θέλει και είναι σχετικό τι θεωρεί καλό φαγητό ή πόση σημασία δίνει, αλλά εγώ λέω μια γνώμη. Μην ξεχνάτε πάντως ότι οι αλγόριθμοι πιέζουν να γράφεις όλο και πιο υπερβολικές περιγραφές για να τραβήξεις κόσμο στα social media. Όλα #hiddenGem πρέπει να τα πεις, μπας και το tiktok και το instagram τα δείξουν σε δύο ανθρώπους παραπάνω. Ε! Πες πες, μένεις να νομίζεις ότι όλα είναι must-see και τρέχεις να τα προλάβεις.

Έχω ένα κομμάτι της πόλης στην καρδιά μου, ένα άλλο πάνω από το τζάκι μου-σε κάδρο, ένα άλλο σε ξεχωριστό ράφι στη βιβλιοθήκη μου-με τα άπαντα Εδιμβούργο και ένα στα κλειδιά μου-σε μπρελόκ.

Περπατάω στο Εδιμβούργο και αισθάνομαι το μυαλό μου καθαρό, σε τάξη. Αισθάνομαι ολόκληρη, νιώθω ότι κάπως ανήκω εκεί.

Κάθε μου βήμα εκεί είναι χαρούμενο, ζωηρό και με πάει παραπέρα. Παρόλο που είχαμε ένα πάρα πολύ ωραίο δωμάτιο στο West End, κοντά στον σταθμό Haymarket, από εκείνα τα καμπυλωτά με τζαμαρίες και κοιτούσε όλη μέρα το δρόμο, τους περαστικούς, το τραμ, με το που ξυπνούσα δεν μπορούσα να κάτσω μέσα.

Παρά τις παρατηρήσεις η πόλη δεν με απογοήτευσε, ποτέ δεν με έχει απογοητεύσει και έχει κρατήσει εκείνον τον αυθεντικό μεσαιωνικό/γοτθικό χαρακτήρα της. Και μόνο που περπατάς και ακούς πίπιζες σε κάνει να χαμογελάς. Όσο για τον κόσμο ίσως να έφταιγε που ήταν και το Καθολικό Πάσχα. Ίσως όπως μας είπε και μια Σκωτσέζα σερβιτόρα, όποτε βγαίνει ο ήλιος γίνεται χαμός. Και λόγω της κλιματικής αλλαγής ο ήλιος μοιάζει να βγαίνει συχνότερα. Για αυτό μάλλον υπήρχαν πάρα πολλά τραπεζάκια έξω από μαγαζιά.

Εγώ όπως πάντα το ίδιο αγάπη αισθανόμουν για την πόλη, αλλά ανησύχησα. Και επειδή το ήξερα το Εδιμβούργο από παλιά το πόνεσα και του έχω το θάρρος να κάνω τις παρατηρήσεις μου με την ησυχία μου. Άλλωστε στην Ελλάδα ζούμε και την έχουμε δει την τουριστική κόπωση και στα δικά μας νησιά. Τις ουρές, τους γεμάτους δρόμους, τους κουρασμένους σερβιτόρους. Την είδαμε την τουριστική κόπωση και πέρυσι στη Βαρκελώνη, που λίγο μετά που φύγαμε ξεκίνησαν να βρέχουν τους τουρίστες με νεροπίστολα σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά του υπερτουρισμού.

Οι Σκωτσέζοι θεωρούνται ζεστοί και φιλικοί άνθρωποι όπως και εμείς. Όμως στην μετα-covid εποχή κάτι έχουμε πάθει και εμείς και αυτοί και μάλλον όλος ο κόσμος.

Κατά τα άλλα τριγύρισα και περπάτησα και σε καινούρια μέρη. Και όσο ανακαλύπτεις, η σχέση ανανεώνεται και έχεις πολλά ακόμη να πεις.

Πηγαίνοντας στο λιμάνι του Leith, βρήκαμε μια pub επάνω στο νερό, σαν ελληνικό μπαράκι ήταν, μόνο που είχε σκωτσέζικο κρύο.
Η Rose street, ένα πλακόστρωτο στο κέντρο, αναβαθμίστηκε με περισσότερα μαγαζιά και μεγαλύτερη κίνηση.
Περπατήσαμε από το Πανεπιστήμιο που μέναμε κάποτε μέχρι το διπλανό χωριό, όπως τότε και κάτσαμε στην τοπική pub όπως τότε.
Για να γυρίσουμε στην πόλη, πήραμε ένα λεωφορείο που δεν είχαμε ξαναπάρει και είδαμε και άλλη σκωτσέζικη εξοχή.

Είναι αλήθεια, πως όσος και να είναι ο κόσμος, θα ξαναπερπατούσα τις ανηφόρες του, θα ξαναγύριζα στα σκαλάκια του και θα χωνόμουν στα στενάκια του.

Όμως, Εδιμβούργο, σύνελθε για το καλό σου.
Είσαι μια ιδιαίτερη πόλη από μόνη σου. Δεν έχεις κάτι που να θυμίζει κάτι άλλο, όπως συμβαίνει συχνά με άλλα μέρη.
Δεν χρειάζεται κανένα εξτραβαγκάντ happening για να σε αγαπάμε.
Θα ξανάρθω και θα σε ελέγξω να ξέρεις.

Α! Και βγάλε τις γιρλάντες από τη Victoria street.

Όσο για τα Vennel steps, κάτι σκαλιά στη Grassmarket με θέα το κάστρο, που όλο το Τικ Τοκ μιλάει για αυτά. Να σου πω ένα μυστικό?

Δεν χρειάζεται να δεις το κάστρο μόνο από εκεί γιατί το βλέπεις από παντού.
Αρκεί να περπατάς, να περιπλανιέσαι, να μη βρέχει και να μη φυσάει εκείνο το αεράκι που τσούζει.

 

 

Υ.Γ. 1 Για μια πιο ρομαντική περιγραφή του Εδιμβούργου, μπορείς να διαβάσεις τα άρθρα μου Το Εδιμβούργο μου και το MyHeart Belongs to Edi που έγραψα 12 χρόνια πριν. Αν και κάποια πράγματα έχουν αλλάξει, η αύρα είναι ίδια. Επί της ευκαιρίας να σου πω ότι αυτά ήταν και τα πρώτα ταξιδιωτικά άρθρα που είχα γράψει, σε μια εποχή που το blogging ήταν πιο ρομαντικό και αφορούσε κυρίως ανθρώπους που ήθελαν να μοιράζονται. Τώρα θα μαζέψω όλες τις πληροφορίες, παλιές και καινούριες και θα φτιάξω καινούρια ενημερωμένα άρθρα.

Υ.Γ. 2 Στο Instagram θα βρεις Reels που έχω δημιουργήσει για το Εδιμβούργο. Μπορείς να τα αναζητήσεις στον λογαριασμό μου myFavourites.gr ή με το hashtag #MyFavouritesEdinburgh. Μου άρεσε πολύ η μουσική τους. Τα video έχουν ανέβει και στο Tik Tok.