Ellis island, NY

Aν ο Τιτανικός είχε μπει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, η Ρόουζ θα είχε κατέβει στο Pier 59 (Pier = αποβάθρα).
Μετά την αποβίβαση των επιβατών της 1ης και 2ης θέσης, ο Τζακ και οι φίλοι του θα είχαν συνεχίσει για το Ellis island.

Τα πράγματα όμως όπως όλοι ξέρουμε δεν πήγαν καθόλου έτσι και το RMS Carpathia το οποίο έσωσε όσους βρήκε, στις 18 Απριλίου του 1912, ήταν εκείνο που πήγε στην αποβάθρα.
To Carpathia έφτασε, άφησε τις βάρκες του ναυαγίου που είχε μαζέψει, στη θέση του Τιτανικού και συνέχισε στο Pier 54 που περίμεναν αγωνιώντας τα πλήθη (λένε 30.000 κόσμος).

Info | Σήμερα το Pier 54 αποτελεί πύλη για το Little island, ένα νησί-πλατφόρμα, χώρος αναψυχής, κομμάτι του Hudson River park.

Οι επιβάτες της τρίτης θέσης του Τιτανικού που σώθηκαν, δεν μεταφέρθηκαν ποτέ στο Ellis island. Λόγω της κατάστασης, οι οδηγίες έλεγαν να φερθούν ;όλοι με τη μεγαλύτερη κατανόηση.

Όσο για τη Ρόουζ, δήλωσε το όνομα της Rose Dawson, περνώντας δίπλα από το Άγαλμα της Ελευθερίας και χάθηκε στο πλήθος.

Throughout the history of NY, people from all around the world made it to the city.

Το νησί

Δέκα χρόνια μετά τη συναρμολόγηση και τοποθέτηση του αγάλματος στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, το διπλανό νησάκι Ellis island ορίστηκε ως η πρώτη στάση για τον έλεγχο των μεταναστών. Ένα ορθογώνιο νησί πολύ κοντά στο New Jersey. Τότε δεν ήταν τόσο ευθυγραμμισμένο, αλλά μικρότερο και ακανόνιστο. Χρειάστηκε όμως να το μεγαλώσουν, λόγω του μεγάλου αριθμού μεταναστών και έτσι έγινε τόσο συμμετρικό. Το μέγεθος του είναι κατά 8 φορές μεγαλύτερο από το αρχικό.

Το όνομα Ellis, το κράτησε από έναν ιδιοκτήτη. Το νησί, πριν γίνει αυτό για το οποίο το ξέρουμε, έχει υπάρξει μέρος που κρεμούσαν εγκληματίες, στη συνέχεια υπήρξαν ιδέες να γίνει κάτι σαν τη δική μας Σπιναλόγκα, αλλά τελικά έγινε ναυτική βάση.

Πριν από το Ellis island, ο σταθμός μετανάστευσης ήταν το Castle Clinton, που βρίσκεται στο Battery Park , το οποίο είδαμε στο άρθρο Πρώτη Στάση: Lower Manhattan.

To Ellis island λειτούργησε ως σταθμός μεταναστών από το 1892 μέχρι το 1954.
Αυτά τα 62 χρόνια από εδώ πέρασαν 12 εκατομμύρια άνθρωποι και δεν έγιναν δεκτοί 240.000.

Πέρασε από πολλά στάδια το νησί. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος ελάττωσε την εισροή μεταναστών, στη συνέχεια εμφανίστηκε η διαδικασία της απόκτησης βίζας από την πρεσβεία της κάθε χώρα και λιγόστεψαν αυτοί που κατάφερναν να φτάσουν. Μετά ήρθε η οικονομική ύφεση της Αμερικής το 1929. Κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο έγινε φυλακή για Γερμανούς, Ιταλούς και Ιάπωνες. Αφού και οι εισροές είχαν πέσει, οι διαδικασίες υποδοχής μεταναστών μετακόμισαν σε άλλο μέρος. Τελικά το νησάκι έκλεισε.

Σήμερα πια το μέρος είναι μουσείο και National Monument. Για να θυμίζει την πύλη στην Αμερική, όπως ονομαζόταν, η οποία οδήγησε στην Αμερική του σήμερα.

The American Dream

H Αμερική ήταν μια τεράστια έκταση, γεμάτη ευκαιρίες και δυνατότητες, ποτισμένη από αέρα υποσχέσεων και ελπίδας για καλύτερη ζωή, γνωστό και ως American Dream. Όμως ήταν τόσοι πολλοί αυτοί που έψαχναν το όνειρο που μπήκε έλεγχος.
Να μετριούνται, να καταγράφονται και να ελέγχονται για αρρώστιες σωματικές και ψυχικές που κουβαλούσαν από την πατρίδα τους.

Μετά από ένα μεγάλο ταξίδι στον Ατλαντικό, οι μετανάστες έμπαιναν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης. Έπλεαν κάτω από το βλέμμα του αγάλματος και τον πυρσό, αγωνιώντας αν θα γίνουν δεκτοί ή όχι.

Give me your tired, your poor, your huddled masses yearning to breathe free.

Δώσε μου τις κουρασμένες, τις φτωχές, τις ταλαιπωρημένες μάζες που λαχταρούν να αναπνεύσουν ελεύθερα. Κομμάτι από το ποίημα New Colossus/Νέος Κολοσσός, το οποίο είναι γραμμένο σε πλακέτα στη βάση του αγάλματος.

Το πλοίο πριν φτάσει στο Ellis island είχε ήδη ξεφορτώσει σε κάποια αποβάθρα τους επιβάτες πρώτης και δεύτερης θέση. Η Αμερική θεωρούσε, ότι αφού είχαν τα λεφτά για ένα τέτοιο εισιτήριο, θα είχαν και τα λεφτά να ξεκινήσουν τη ζωή τους χωρίς να επιβαρύνουν τη χώρα. Φαντάζομαι τα λεφτά δεν εξασφάλιζαν από αρρώστιες. Υποθέτω θα είχαν έλεγχο και για εκείνους, αλλά κάπου πιο φιλόξενα.

Ο πρώτος μετανάστης στο νησί ήταν ένα έφηβο κορίτσι από την Ιρλανδία, το όνομα της ήταν Annie Moore και ήταν 15 χρονών. Έφτασε με τα αδέρφια της στο νησί το 1892.

The registry room

Όλοι όσοι έφταναν εδώ, προσπερνώντας το άγαλμα της Ελευθερίας, αποβιβαζόντουσαν στο νησί και αντίκριζαν αυτό το κόκκινο, τούβλινο, στιβαρό κτίριο με τη χαρακτηριστική αρχιτεκτονική.

Μπαίνοντας μέσα, πρώτη τους στάση, το Registry room.
Το αμερικάνικο όνειρο περνούσε από το Ellis island και το σύμβολο του νησιού ήταν αυτή η αίθουσα.

Η αίθουσα αναμονής, εκεί που περίμεναν όλοι όσοι έφταναν στην Αμερική, είναι πολύ μεγάλη.
Τη βλέπεις και τη φαντάζεσαι με όλες τις στοιβαγμένες ελπίδες.

Μερικές ημέρες, από εδώ περνούσαν μέχρι και 5000 άτομα, από όλο τον κόσμο μιλώντας όλες τις γλώσσες και κουβαλώντας με όποιον τρόπο μπόρεσαν ένα κομμάτι από τη γη τους.
Αυτός ο χώρος για άλλους υπήρξε το σύμβολο της προσδοκίας και για άλλους το σύμβολο της γραφειοκρατίας.
Γιατί οι διαδικασίες είχαν τη φήμη ότι ήταν αργές.

Λένε ότι για τους περισσότερους η αναμονή κρατούσε κάποιες ώρες, αλλά μπορεί να έπαιρνε και μέρες.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι περίμεναν υπομονετικά υποθέτω σε ένα μείγμα εξάντλησης, προσμονής και ανασφάλειας.
Όσοι βρισκόντουσαν με κάποια αρρώστια, μεταφερόταν στο νοσοκομείο του νησιού και κάποιοι φορτώνονταν στο καράβι για πίσω.

Τελειώνοντας τις διαδικασίες, οι τυχεροί ξεκινούσαν το ταξίδι της αναζήτησης στην Αμερική. Ήξεραν ότι θα έβρισκαν μια σκληρή δουλειά και ελπίζανε ότι θα χτίσουν το μέλλον τους.

Το υπόλοιπο κτίριο

Στο κεντρικό κτίριο του Ellis island, υπάρχουν τα αρχεία όσων πέρασαν από εδώ.
Μπορείς να ψάξεις και εσύ τους δικούς σου προγόνους.
Την υπηρεσία, μπορείς να τη βρεις και online American Family Immigration History Center Record Search.

Στις τριγύρω αίθουσες υπάρχουν ιστορίες, φωτογραφίες και πληροφορίες για την Αμερική, τον πληθυσμό και τη μετανάστευση.

Σε διαδραστικούς πίνακες θα μάθεις πώς μπορείς να γίνεις Αμερικανός πολίτης και θα ενημερωθείς για τα στοιχεία που αφορούν τη χώρα σου.
Οι Έλληνες της Αμερικής υπολογίζονται σε ένα εκατομμύριο και οι τοπ τρεις πολιτείες που έχουν ομογενείς είναι:

◈ Νέα Υόρκη
◈ Καλιφόρνια
◈ Ιλινόις

Και οι Σκωτσέζοι που ήρθαν στην Αμερική ήταν πάρα πολλοί, όπως ξέρουμε όσοι βλέπουμε Outlander.
Πού καλύτερα λοιπόν από εδώ, για μια διαφήμιση του Celebration tartan day.

Tartan Day Parade

Και έχω μια αγάπη και στη Σκωτία και στους σκωτσέζους και στα κιλτ γιατί έμενα κάποτε εκεί. Και στο Outlander, γιατί είναι το best love story ever.

Υπάρχει μια εβδομάδα τον Απρίλη που γιορτάζεται η σκωτσέζικη παράδοση σε διάφορα σημεία του κόσμου. Η πιο εμβληματική εκδήλωση όμως είναι η παρέλαση της Νέας Υόρκης, το Tartan Day Parade. Εκείνες τις ημέρες τύχαμε εκεί. Κάθε χρόνο ένας γνωστός σκωτσέζος με κιλτ έχει τον τιμητικό ρόλο του Grand Marshal, του αρχηγού της παρέλασης.

Grand Marshal έχει υπάρξει ο Sean Connery, αλλά και ο Sam Heughan. Δηλαδή να περπατάς ανέμελος στη Νέα Υόρκη και ξαφνικά όχι μόνο να δεις τόσα κιλτ μαζί, αλλά να δεις και μπροστά σου τον Jamie του Outlander (Sam Heughan).
Τον Jamie δεν τον είδαμε, την παρέλαση δεν την προλάβαμε, αλλά σε όλη την πόλη βλέπαμε χρωματιστά kilt. Απλωμένα στο Βattery park και στο Bryant Park, δίπλα στη βιβλιοθήκη.

Και με το kilt-parade αλαφρύναμε λίγο για να πάμε παρακάτω.

Στο Ellis island, μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, στήθηκε σημείο συγκέντρωσης για τους τραυματισμένους που έφταναν από το Manhattan με καράβι.
Τα δύο νησιά Liberty και Ellis έκλεισαν για 100 ημέρες.
Και το άγαλμα της Ελευθερίας παρέμεινε κλειστό ως το 2004 μέχρι να αλλάξουν τα πρωτόκολλα ασφαλείας.

Τρέχοντας να φύγουμε γιατί κλείνανε και θα μέναμε μέσα, είδα φευγαλέα το gift shop. Δεν ξέρω αν φταίει που είχε ήδη κλείσει, αλλά μου φαινόταν σα να είχε τα πιο ωραία πράγματα, που δεν μπορούσα να πάρω.
Εδώ βρήκα μια όμορφη μακέτα της πόλης και παιδικά βιβλία στο πνεύμα της επίσκεψης.

Όπως σας είπα και στο προηγούμενο post, πολύς o κόσμος στο άγαλμα και στο Ellis. Βρήκα μια άκρη, κάθισα λίγο παραπέρα, και αγνάντευα την πόλη. Ήταν μια από τις πιο ήρεμες στιγμές. Μελαγχολική λίγο γιατί πώς να μην σκεφτείς και να προσπαθείς να νιώσεις αυτούς που πέρασαν από εδώ.
Και πόσο βαθιά χαραγμένη θα τους είχε μείνει η εικόνα αυτή.

Η επίσκεψη στο Ellis island είναι μια δυνατή επίσκεψη.
Μερικές φορές βέβαια όπως σε όλα τα ταξίδια, αλλά στη Νέα Υόρκη περισσότερο, φτάνεις τόσο εξαντλημένος και βιαστικός που δεν έχεις το χρόνο να τα ζήσεις και να τα αισθανθείς όλα όπως φανταζόσουν.

Μέχρι τώρα περπατήσαμε στο Lower Manhattan και επισκεφθήκαμε τη Lady Liberty και το Ellis island.
Στην περιπλάνη μας στη Νέα Υόρκη, σε πραγματικό χρόνο έχουν περάσει 6 ώρες από την άφιξη μας. Σε κάθε ένα από αυτά που έκανα, τελειώνοντας, σκεφτόμουν ότι είμαι πολύ γεμάτη ακόμη και αν έφευγα τώρα. Αλλά δεν έφευγα και έλεγα τα ίδια και στο επόμενο.

Πάμε να δούμε αν μεγαλώνει ένα δέντρο στο Brooklyn και να κλείσουμε την πρώτη μέρα.