Ground Zero & Liberty Park

Το Ground Zero είναι το μέρος που έχουμε δει όλοι (καλά όχι όλοι, αυτοί που ζούσαμε τότε), να καταρρέει Τρίτη 11 Σεπτεμβρίου του 2001 και να αλλάζουν τα πάντα.

Όλοι θυμόμαστε τι ακριβώς κάναμε εκείνη την ημέρα, εκείνη την ώρα και ας ήταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Και όλοι δεν μπορούσαμε με τίποτα να συνειδητοποιήσουμε ότι εκείνη τη φορά δεν ήταν ταινία.

Αν θέλεις, μπορείς να ακούσεις τη συνέχεια. O χρόνος αφήγησης είναι 18 λεπτά και 33 δευτερόλεπτα.

Αλλιώς, συνεχίζεις την ανάγνωση.

Στα δικά μου τα χρόνια δε θυμάμαι κάποιο άλλο γεγονός πριν την πανδημία να έχει ενώσει και συγκλονίσει τόσο πολύ σε παγκόσμιο δυτικό επίπεδο. Κανένα γεγονός, όσο εκείνη η ημέρα της επίθεσης στους δίδυμους πύργους, το πεντάγωνο, αλλά και εκείνο το άλλο αεροπλάνο που ποτέ δεν μάθαμε για πού κατευθυνόταν, αφού οι επιβάτες του ηρωικά κατάφεραν να το ρίξουν στην Πενσυλβάνια, σε κάτι χωράφια.

America is under attack, είπε ο πρόεδρος Bush.

Μετά την 9/11 όπως αναφέρονται στο γεγονός, γιατί στην Αμερική γράφουν ανάποδα από εμάς τις ημερομηνίες, είδαμε την πόλη να σκουπίζει τα δάκρυά της, να μαζεύει τις στάχτες της, να καρφώνει περήφανη τη σημαία της πάνω στα συντρίμμια των δίδυμων πύργων και να σηκώνεται ξανά στέλνοντας μήνυμα σε όλο τον κόσμο. Είμαστε εδώ και θα τα καταφέρουμε, δυνατοί και ενωμένοι.

Κήρυξαν άμεσα το “Global War of Terror”, τον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία, κυνήγησαν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και αποφάσισαν να αναμορφώσουν την περιοχή που καταστράφηκε από την επίθεση. To World Trade Center, την περιοχή των δίδυμων πύργων.

Τη σχεδίασαν έχοντας στο μυαλό τους ότι ήθελαν να τιμά και να θυμίζει.
Δεν ήθελαν όμως ένα βουβό μνημείο, αλλά ένα λειτουργικό κομμάτι της πόλης.

O χώρος που στεκόταν οι δίδυμοι πύργοι ονομάστηκε Ground Zero, όρος που χρησιμοποιείται στο σημείο μηδέν μιας έκρηξης.
Η γύρω του περιοχή ονομάστηκε Liberty Park για να συμβολίζει ό,τι ακριβώς και η Lady Liberty, το άγαλμα της Ελευθερίας.
Ήθελαν να στέλνει μήνυμα ελευθερίας και ελπίδας.

Reflecting Pools

Στις τρύπες που άφησαν πίσω οι δίδυμοι πύργοι, δημιουργήθηκαν δύο πισίνες.
Πήραν το όνομα Reflecting pools, λίμνες αντανάκλασης. Για να αντανακλούν τη μνήμη στην αιωνιότητα.

Οι πισίνες είναι φτιαγμένες από μαύρο γρανίτη.
Την πένθιμη όψη τους σπάει το νερό που τρέχει συμβολίζοντας την ελπίδα και την ανανέωση από τις στάχτες.
Η αέναη κίνηση αντιπροσωπεύει την αιωνιότητα και το νερό τρέχει σε μια τρύπα στο κέντρο η οποία συμβολίζει το κενό που άφησαν.
Όλο αυτό βγάζει μια ηρεμία.

Επάνω τους σκαλισμένα σε μπρούτζινους πίνακες υπάρχουν 2983 ονόματα.
Τα 2977 είναι τα ονόματα όλων αυτών που χάθηκαν στις επιθέσεις εκείνης της ημέρας. Στους πύργους, στο Πεντάγωνο της Ουάσινγκτον και στην Πενσυλβάνια. Είναι ονόματα επιβατών, πυροσβεστών, εργαζόμενων, επισκεπτών και αυτών που έτρεξαν να βοηθήσουν.
Τα άλλα 6 είναι τα ονόματα ανθρώπων που χάθηκαν στις 26 Φεβρουαρίου 1993 σε μια βομβιστική επίθεση που είχε γίνει τότε στους δίδυμους πύργους.

Τα ονόματα γύρω από τις πισίνες δεν έχουν τοποθετηθεί τυχαία.
Είναι οργανωμένα, έτσι ώστε να βρίσκονται κοντά με τα ονόματα εκείνων που ήταν στα ίδια αεροπλάνα, στα ίδια γραφεία, στην ίδια εταιρία, στον ίδιο όροφο, είχαν συγγένεια ή σχέση.
Οποιαδήποτε συγγενική ή φιλική σχέση μεταξύ τους. Ακόμη και αν έχασαν τη ζωή τους, σε διαφορετικό σημείο της τραγωδίας.
Κανένας δεν έπρεπε να είναι μόνος του.

Χρειάστηκε περίπλοκος αλγόριθμος για να παράξει όλες αυτές τις πιθανές συνδέσεις και αρχιτεκτονικό χέρι να τις απλώσει όμορφα, αρμονικά και ευθυγραμμισμένα στις πλευρές γύρω από τις πισίνες.

Κάθε πρωί, ο φύλακας παίρνει τη λίστα των ονομάτων και πριν ανοίξει ο χώρος για τους επισκέπτες βάζει ένα τριαντάφυλλο στο όνομα αυτών που θα γιόρταζαν.

Κάθε μέρα θα βρεις τουλάχιστον ένα λευκό τριαντάφυλλο επάνω σε κάποιο όνομα.
Γιατί σε 2983 ανθρώπους όλο και κάποιος θα είχε γενέθλια εκείνη την ημέρα.

Και κάθε χρόνο στις 11 Σεπτεμβρίου ανάβει μια μπλε δέσμη φωτός στο κέντρο της κάθε πισίνας και σηκώνεται προς τον άπειρο ουρανό.

Gotham City

Αν δεις το Ground Zero και το Liberty park βράδυ από τον μεσαίο όροφο ενός κτιρίου, νιώθεις σα να είσαι έτοιμος για μια πτήση στην Gotham City. Λες και από κάπου θα ξεπροβάλει ο Batman ή ο Joker.

Φωτάκια παντού, από κάτω μέχρι πάνω. Φωτάκια και ολόγυρα σου. Νιώθεις βυθισμένος μέσα σε αυτά.
Ευτυχώς που απαγορευόταν να πετάνε drones, γιατί δεν ξέρω πώς θα ήταν και φωτάκια να κουνιούνται.

Στο βάθος, όταν έχει καλό καιρό, ακούς ελικόπτερα να πετάνε πίσω από τα κτίρια.

Αν πετύχεις ομίχλη, αλήθεια σου λέω, σου κόβεται η ανάσα έτσι όπως αχνοφαίνονται τα φωτάκια και ο ουρανοξύστης χάνεται μέσα στο σύννεφο, ενώ εσύ τον κοιτάς από τόσο κοντά.

Αν δεις την περιοχή μια μουντή μέρα, λες πως του ταιριάζει, βγάζει μια ηρεμία, μια θλίψη και μια εσωστρέφεια.
Αν είναι καλή ημέρα, σκέφτεσαι πόσο μπλε ήταν ο ουρανός εκείνη την ημέρα.

Liberty Park

Στο Liberty Park περπατάς, κοιτάς και δεν μπορείς να σταματήσεις να παίζεις στο μυαλό σου τις σκηνές που έβλεπες ξανά και ξανά στην τηλεόραση.

Τώρα βλέπεις μπροστά σου τις δύο μαύρες πισίνες με τα ονόματα.

Καθώς τριγυρίζεις και σκέφτεσαι, περνάς ανάμεσα από δέντρα και ξεχωρίζεις ένα δέντρο λίγο αλλιώτικο.

Αυτό το δέντρο κατάφερε και στάθηκε όρθιο.
Είναι μια αχλαδιά που επέζησε και πήρε το όνομα Survivor Tree.

Κοιτάς το Koenig sphere ή σκέτο The Sphere, το άγαλμα που βρισκόταν κάποτε στην πλατεία ανάμεσα στους δίδυμους πύργους και ανασύρθηκε από τα συντρίμμια. Παρόλο που στραπατσαρίστηκε υπάρχει ακόμη εδώ.

Λαβωμένο, συνεχίζει να στέκεται δίνοντας το δικό του μήνυμα ανθεκτικότητας.
Φτιάχτηκε το 1971 συμβολίζοντας την παγκόσμια ενότητα, την ειρήνη και τη συνεργασία των λαών και τοποθετήθηκε ανάμεσα στα δύο κτίρια.
Σήμερα έχουμε πολύ ανάγκη και τα δύο μηνύματα που εκπέμπει.

Λίγο παραπέρα υπάρχει ένας τοίχος, αφιερωμένος στην προσφορά και τη θυσία των πυροσβεστών εκείνη την ημέρα.

Οι πυροσβέστες τιμούνται και σε άλλα σημεία της πόλης όπως το Kneeling Firefighter statue κοντά στο Bryant Park δίπλα στη βιβλιοθήκη. Ο αποκαμωμένος πυροσβέστης έχει βγάλει το κράνος του, κρατάει το κεφάλι του και ίσως να λέει το Firefighters Prayer, την προσευχή του πυροσβέστη που είναι γραμμένη στην πλακέτα.

One World Trade Center

Το σημείο που ξεχωρίζει στην περιοχή και διακρίνεται από πολλά σημεία της πόλης είναι το One World Trade Center.
Ο ψηλότερος ουρανοξύστης του δυτικού ημισφαιρίου.
Λέγεται One από το κτίριο One του παλιού World trade center που κατέρρευσε.
Ο βόρειος πύργος, αυτός με την κεραία που χτυπήθηκε πρώτος, αλλά έπεσε δεύτερος.

Το One άνοιξε το 2014 και το ύψος του μαζί με την κεραία είναι 1776 πόδια (541 μέτρα).
Ύψος συμβολικό, γιατί το 1776 είναι η χρονιά που υπογράφηκε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας της Αμερικής.
Γι’ αυτό ονομάζεται και Freedom Τower.
Στην κορυφή του βρίσκεται μια από τις  επισκέψιμες ταράτσες της Νέας Υόρκης, η πιο ψηλή.
Η κεραία του πάντως βοηθάει στον προσανατολισμό καθώς τριγυρνάς την πόλη και σε κάνει να αισθάνεσαι οικεία κοιτώντας προς τα εκεί.

Έτσι όπως περιδιάβαινα μόνη μου στο Liberty Park, εκείνο το τελευταίο μουντό πρωινό στη Νέα Υόρκη, βρήκα μια πόρτα στον ουρανοξύστη που μου έμοιαζε ελεύθερη.
Πάτησα και εγώ το χαλάκι της εισόδου που έγραφε One, πέρασα την πόρτα και χάζευα τους τοίχους, προσπαθώντας να αντιληφθώ που είχα μπει.
Κόσμος έμπαινε στο κτίριο και λίγο πιο μέσα περνούσαν ελέγχους ασφαλείας.
Ήρθε ένας στιβαρός security, με ρώτησε αρκετά κοφτά και ακλόνητα αν δουλεύω εκεί, του είπα όχι και μου έδειξε βλοσυρά την πόρτα. Στην ερώτηση μου αν μπορώ να βγάλω τουλάχιστον μια ακόμη φωτογραφία ένα δημιούργημα που υπήρχε στον τοίχο, το “NΟου” του μου έκοψε το αίμα. Είχα την αίσθηση ότι αν δεν έφευγα, θα με έπιανε από τον γιακά να με πετάξει έξω, σαν ταινία.
Εκεί που ήμουν ήταν τα γραφεία του Conde Nast. Δεν σκέφτηκα καθόλου να του πω ότι ήρθα να αφήσω το βιογραφικό μου σε περίπτωση που ψάχνουν δημιουργό ταξιδιωτικού περιεχομένου στο Conde Nast Traveller.

To Conde Nast είναι όμιλος εταιριών και έχει περιοδικά όπως το Vogue, το The New Yorker, το Architectural Digest κ.α. Ιδρύθηκε από τον Κόμη Montrose Nast και έτσι πήρε το όνομα Conte Nast, ο κόμης Νάστ δηλαδή. Το πρώτο του περιοδικό ήταν η Vogue το 1909.

Albany Street Plaza

Στην περιοχή δίπλα στα μεγαθήρια και τα συγκινητικά μνημεία, υπάρχει μια πλατείτσα.
Το Albany Street Plaza. Το όνομα το έχει πάρει από την πρωτεύουσα της Πολιτείας της Νέας Υόρκης που ονομάζεται Albany.

Η πλατεία κλειδώνει τα βράδια, ξεκλειδώνει το πρωί και έχει καρεκλίτσες για να κάτσεις.
Έχει και κανόνες όπως ότι απαγορεύεται να ξαπλώνεις στο πάτωμα και να μαζεύονται πάνω από 20 άτομα.

Πίσω από το χαριτωμένο mural κάτι φαινόταν να κατασκευάζεται.
Φαντάζομαι και αυτό όπως όλα τα γύρω θα υψωθεί με πολλούς ορόφους. Άλλωστε δεν έχουν σηκωθεί ξανά όλα τα κτίρια, υπάρχουν και άλλα σχέδια ανοικοδόμησης.

Στο βάθος βλέπεις το One World Trade Center και εσύ κάθεσαι τόσο casual με το καφεδάκι στο χέρι, που νιώθεις για λίγο σα να είσαι οπουδήποτε και όχι εδώ.
Νιώθεις οικεία.

Όπως έχω αναφέρει, μείναμε σε αυτήν την περιοχή και τη βλέπαμε κάθε μέρα από το παράθυρο. Όταν έγινε η κράτηση του ξενοδοχείου, είχα μεγάλη απορία πώς νιώθεις μένοντας εδώ. Νόμιζα ότι θα είχα ένα βάρος, δεν ένιωθα όμως έτσι. Μου έβγαινε ένας σεβασμός, μια συγκίνηση και είχα μια μόνιμη υπενθύμιση του περαστικού της ζωής, αλλά αισιόδοξα. Σαν η αποστολή όλων μας, να ζούμε να μου έβαζε φτερά στην πλάτη.

Oculus

Πίσω από τις μαύρες πισίνες ξεχωρίζουν δύο άσπρα κτίρια.

Το ένα είναι το ορθόδοξο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου που ξαναχτίστηκε μετά την καταστροφή. Το βράδυ φωτίζεται ολόκληρο και φεγγοβολά. Γι’ αυτό σας έχω ήδη πει πώς περάσαμε την πρώτη του Ανάσταση, κοιτώντας το από ψηλά.

Το άλλο κτίριο είναι ολόλευκο, τοξωτό και έρχεται σε αντίθεση με ό,τι υπάρχει γύρω του.
Είναι μάλιστα τοποθετημένο, όχι ευθυγραμμισμένα με τα άλλα κτίσματα γύρω του, αλλά κάπως στραβά και υπάρχει λόγος γι’αυτό.

Το όνομα του είναι Oculus. Oculus στα λατινικά σημαίνει μάτι. Αν κοιτάξεις το πάνω μέρος του έχει μια τεράστια σχισμή, σαν μάτι προς τον ουρανό.

Γνωρίζοντας το δικό μας ΟΑΚΑ και βλέποντας αυτά τα κτίρια, μαντεύεις και τον αρχιτέκτονα.
Αρχιτέκτονας και του Oculus και του Αγίου Νικολάου και του ΟΑΚΑ είναι ο Santiago Kalatrava.

Για το Oculus, ο αρχιτέκτονας εμπνεύστηκε την ελπίδα, σαν περιστέρι που φεύγει από τα χέρια ενός παιδιού.

Το εσωτερικό του μου θυμίζει κοιλιά ενός τεράστιου δεινοσαύρου.
Σαν ένα κέλυφος από πλευρά.

Αν σταθείς στην άκρη του ψηλά, η ροή του κόσμου και όλου του κτιρίου έχει κάτι μαγευτικά ζαλιστικό.
Οι γραμμές που συγκλίνουν, ο κόσμος που περπατάει του δίνουν κίνηση και δύναμη.
Βγάζει μια αέναη ρευστότητα, κάτι ταιριαστό αφού το Oculus είναι σταθμός τρένου, μετρό αλλά και εμπορικό κέντρο. Ένα πέρασμα δηλαδή.

Εκεί που ενώνονται οι γραμμές στο ταβάνι, εσωτερικά μοιάζει με τεράστια ραχοκοκαλιά.

Αυτό το σημείο αν ο καιρός είναι καλός, ανοίγει κάθε χρόνο στις 11 Σεπτεμβρίου, στις 10.28 το πρωί ακριβώς.
Γίνεται χαραμάδα και αφήνει το φως του ήλιου να σχηματίζει μια γραμμή στο πάτωμα του εμπορικού κέντρου.
10.28 ήταν η ώρα που έπεσε ο βόρειος πύργος.

Γι’ αυτό είναι βαλμένο αυτό το κτίριο σε μια δική του κατεύθυνση άσχετη με τα γύρω του.
Σχεδιάστηκε έτσι ώστε εκείνη την ημέρα η σχισμή να ανοίγει και ο ήλιος να ακολουθεί ακριβώς την πορεία αυτής της χαραμάδας. Για να υπενθυμίζει ότι ο ήλιος θα συνεχίζει να λάμπει και ο ουρανός να είναι μπλε ακόμη και τις πιο σκοτεινές στιγμές, ακόμη και όταν δεν μπορούμε να τον δούμε.
Γι’ αυτό πήρε το όνομα Oculus, δηλαδή μάτι.

National September 11 Museum

ή απλώς Μουσείο 9/11.
Δίπλα σε όλα τα παραπάνω που σου αφήνουν τον χώρο να σκεφτείς, βρίσκεται η είσοδος του μουσείου που δεν σου αφήνει τα ίδια περιθώρια.
Και αναρωτιέσαι να μπω ή να μην μπω ?

Να μπεις θα σου πω.
Δεν είναι όμως εύκολο μουσείο.  Εκεί έρχεσαι απευθείας αντιμέτωπος με τα γεγονότα.
Και τώρα που το γράφω κάτι με μαγκώνει.
Όμως να μπεις γιατί εκτός του ότι είναι φτιαγμένο εξαιρετικά όπως όλα τους τα μουσεία, θα συνειδητοποιήσεις πόσο πολύ δεν ήταν μια εικόνα από ταινία. Θα νιώσεις επίσης πόσο πολύ επηρέασε αυτήν την πόλη. Γιατί εμείς το είδαμε σε ζωντανή  μετάδοση, συνεχίσαμε να το βλέπουμε σε επανάληψη, αλλά σπανίως μαθαίναμε τις καθημερινές πραγματικές συνέπειες στην πόλη τα επόμενα χρόνια.

Το μουσείο είναι χτισμένο ακριβώς κάτω από τις πισίνες.
Δηλαδή στον βράχο που είχαν μπει κάποτε τα θεμέλια των πύργων.

Μπαίνοντας μέσα, το πρώτο πράγμα που βλέπεις, είναι φωτογραφίες από εκείνη την ημέρα.
Φωτογραφίες των ανθρώπων που κοιτούσαν τους δίδυμους πύργους.
Και σε βάζουν αμέσως σε αυτήν τη θέση.
Αυτήν δηλαδή που ούτως ή άλλως είχες. Σου την υπενθυμίζουν.

Προχωρώντας βλέπεις κατεστραμμένα θεμέλια, λυγισμένα ατσάλια, κομμάτι από αεροπλάνο, στραπατσαρισμένο πυροσβεστικό, αντικείμενα, ανακοινώσεις, αναζητήσεις.

Και μια σκάλα, τη Survivors Stairs.
Μια εξωτερική σκάλα, η οποία εκείνη την ημέρα βοήθησε πολλούς να σωθούν πριν την κατάρρευση.

Στο μουσείο έχουν μεταφέρει μέχρι και βιτρίνα μαγαζιού με την σκόνη που κατακάθισε μετά, από το σύννεφο συντριμμιών που σηκώθηκε και κάλυψε τα πάντα γύρω του.
Αυτήν τη σκόνη με τα τόσο βλαβερά στοιχεία που επίσης κόστισε τη ζωή σε πολύ άλλο κόσμο τα επόμενα χρόνια. Έξω στο Liberty Park υπάρχει και για αυτούς ένα σημείο αφιερωμένο στη μνήμη τους.

Ανατριχιάζεις μπροστά από τον τοίχο που σου λέει ότι πίσω από εκείνο το σημείο υπάρχουν ακόμη ανθρώπινα υπολείμματα. Το ίδιο και στον χώρο που υπάρχουν οι φωτογραφίες όλων.

Και φτάνεις στο Reflection room, ένα δωμάτιο περισυλλογής.
Σας είχα πει ότι το κάνουν αυτό στα δύσκολα μουσεία, όπως και στο Μουσείο Αφροαμερικανικής ιστορίας στην Ουάσινγκτον του Ιδρύματος Σμιθσόνιαν.

Μόνο που το μουσείο 9/11 δεν άφηνε και πολύ χώρο.
Σε μια αίθουσα σκοτεινή, εμφανίζονται συνεχόμενα φωτογραφίες ανθρώπων, χαμογελαστές, ανέμελες, ξένοιαστες.
Στον τοίχο γράφει λίγα λόγια για τον καθένα από αυτούς δίπλα στη φωτογραφία του και ακούγεται κάποιος δικός του να μιλάει.
Ένας ένας όλοι οι άνθρωποι που χάθηκαν.
Άνθρωποι σαν εμάς, άνθρωποι όπως όλοι που πήγαν ένα πρωινό στη δουλειά και τελικά έγιναν μέρος της ιστορίας.

Είναι εμφανής η προσπάθεια να κρατηθεί η μνήμη του κάθε ενός ξεχωριστά.
Ακόμη και αυτών που δεν βρέθηκε μια φωτογραφία τους.

Και εσύ, καθώς κάθεσαι εκεί στο σκοτεινό δωμάτιο στο ground zero, δεν μπορείς να κρατήσεις πια αυτά τα δάκρυα, ακόμη και αν σε κοιτάνε τα παιδιά σου λίγο περίεργα. Γιατί για αυτά δεν είναι καν ένα βίντεο σε επανάληψη, είναι απλά μια εικόνα. Άλλωστε δεν είσαι μόνο εσύ, υπάρχουν και άλλοι που δακρύζουν γύρω σου. Και μέσα από αυτήν τη στιγμή, καθώς αποδίδεις τον σεβασμό και τη σκέψη σου σε χιλιάδες άτομα που δεν γνώριζες, είναι σαν να την απευθύνεις σε όλη την ανθρωπότητα.

Έξω από την αίθουσα υπάρχουν σε προθήκες, αντικείμενα που βρέθηκαν στα συντρίμμια.
Τα αλλάζουν αυτά τα αντικείμενα κατά καιρούς, έτσι ώστε να εμφανίζονται όλα τιμώντας τους ιδιοκτήτες τους.

Γιατί όπως λέει ένας μεγάλος τοίχος σε αποχρώσεις του μπλε
“Νο day shall erase you from the memory of time. Βιργίλιος”

Γράμματα φτιαγμένα από το ατσάλι των δίδυμων πύργων και ένας τοίχος με 2983 αποχρώσεις του μπλε στα έγκατα της γης.

Ο ουρανός ήταν μπλε εκείνη την ημέρα, ο κάθε ένας όμως ζωγραφίζει τις αναμνήσεις με τη δική του απόχρωση.

Ο χώρος σε συγκλονίζει και σε κάνει να θέλεις να αγαπήσει τη ζωή περισσότερο και γι’ αυτούς που δεν μπορούν πια και θέλεις να αγκαλιάσεις αυτούς που αγαπάς.

Βγήκα έξω δακρυσμένη, αγκάλιασα τα παιδιά σφικτά και αγάπησα τη ζωή και την τύχη λίγο περισσότερο.
Και ευχήθηκα να μην μπερδεύομαι με τα ασήμαντα και το ξεχνώ.

 

 

Υ.Γ. Φεύγοντας από το Ground Zero αποχαιρετίσαμε τη Νέα Υόρκη. Παρότι μέναμε εκεί όλες τις ημέρες και από το παράθυρο το βλέπαμε μέρα νύχτα, η επίσκεψη στο μουσείο ήταν ξεχωριστή. Έπειτα από ένα τριήμερο περπατήματος, έντονων εικόνων και εκπλήρωση παιδικών ονείρων, μας προσγείωσε στην πραγματικότητα και μας επέστρεψε σε μια πιο ανθρώπινη διάσταση.
Πακετάραμε τις εμπειρίες μας και φύγαμε.
Τις μοιράστηκα για να ταξιδέψω και εσάς.