40 !!!

Τα πρώτα γενέθλια που θυμάμαι ήταν στα 5. Για την ακρίβεια θυμάμαι τα γενέθλια που δεν έκανα. Ήταν μόλις είχε γίνει ο σεισμός του 1981 και ήμασταν σε μια αλάνα Πατησίων & Γαλατσίου κάπου απέναντι από το kibubu. Kοιμόμασταν στο αυτοκίνητο και τρώγαμε όλα αυτά τα ωραία που είχε ετοιμάσει η μαμά μου για το πάρτυ που θα κάναμε. Όλο και κάποιος μεγάλος πεταγόταν και έφερνε κανένα ταπεράκι από το σπίτι και στεναχωριόμουν. Δεν μίλησα μια, δεν μίλησα δύο δεν είχα ξεπεράσει το σοκ της βραδιάς του σεισμού και το συναίσθημα δεν έχω ιδέα τι στο καλό συμβαίνει αλλά εκεί που πραγματικά δεν άντεξα και λύγισα ήταν όταν ήρθε η τούρτα γάτος σε κομμάτια. Με θυμάμαι να κλαίω και να χτυπιέμαι και να παρακαλάω να πάμε σπίτι για να έρθουν τα παιδάκια στο πάρτυ μου. Οι γονείς μου με διαβεβαίωναν ότι αποκλείεται να έρθει κάποιος στο σπίτι και εγώ μην μπορώντας να καταλάβω το μέγεθος της καταστροφής σκεφτόμουν παιδάκια που χτυπούσαν το κουδούνι μας με δώρα στα χέρια και δεν τους άνοιγε κανείς. Σήμερα θα το έλεγαν tantrum.

Πριν από λίγο καιρό ήρθε η Μυρτούλα μέσα στον ενθουσιασμό και μου είπε “Μαμά το ξέρεις ότι μόλις γίνω 18 μπορώ να κάνω ότι θέλω?” δεν πρέπει να είπα τίποτα γιατί πέθανα στα γέλια. Πόσο είχα ονειρευτεί και εγώ αυτή την ημέρα σε πόσους καβγάδες δεν βρόντηξα την πόρτα τελειώνοντας με ένα “δεν θα γίνω 18 ? θα δείτε” (είτε φωναχτά είτε από μέσα μου). Τελικά έγινα 18 και δεν έγινε τίποτα, ούτε πυροτεχνήματα, ούτε απόλυτη ελευθερία, μεγάλη απογοήτευση. Και ταυτότητα έβγαλα και πάλι τίποτα δεν έγινε. Ανάμεσα σε διαβάσματα ήρθαν 4-5 φίλοι στο σπίτι και νομίζω ότι οι γονείς μου με είχαν αφήσει πολύ ελεύθερη στο σαλόνι μας εκείνο το απόγευμα.

Στα 20 ήμουν φοιτήτρια στο πρώτο έτος. Είχαμε πάει εκδρομή για το τριήμερο της Αποκριάς με φίλους σε ένα χωριό στην ορεινή Αρκαδία και φύσηξα ένα χοντρό κερί που στεκόταν σε μια ταραμοσαλάτα. Κατά τα άλλα λίγα θυμάμαι από εκείνη την εκδρομή εκτός του ότι πίναμε όλη μέρα κρασί και ότι ξαπλώναμε στα μάρμαρα της πλατείας το βράδυ. Τελικά η ελευθερία δεν ήρθε με πυροτεχνήματα, ήρθε ήσυχα και ύπουλα και χωρίς τούρτα.

Στα 30 έκανα ένα μεγάλο πάρτυ, καλέσαμε όλους τους φίλους και μοιράσαμε προσκλήσεις για το γάμο μας. Εννοείται δεν κατάλαβα τίποτα από την αλλαγή της δεκαετίας τόσο busy και χαρούμενη που ήμουν.

Φέτος κλείνω τα 40. Έχω 4 χρόνια να κάνω πάρτυ, όσο ακριβώς η ηλικία της Μέλιας. Τυχαίο? δε νομίζω. Όταν ήρθε η Μυρτώ πρώτη στη ζωή μας το πάλεψα πολύ και έκανα πάρτυ. Μετά τη Μέλια απλά κατέθεσα τα όπλα και ίσως να γέρασα και λίγο. Όμως φέτος νοιώθω όπως παλιά 🙂

Αν έφτιαχνα μια χρονοκάψουλα ή ένα χρονογράμμα ή ας το πούμε ένα χρονο-post θα έγραφα …

Είμαι περήφανη και για τα 40 μου χρόνια. Everything happens for a reason. Kάθε δεκαετία με έμαθε άλλα πράγματα για να μπορώ να στέκομαι εδώ σήμερα.

Μέχρι τα 20 μεγάλωνα
μέχρι τα 30 δοκίμαζα &
μετά τα 30 ωρίμαζα

Νομίζω ότι τα 40 είναι για να παντρέψω όλα αυτά μαζί. Αυτό που έγινα, με το παιδί που ήμουν πάντα, αυτό το παιδί που προσπαθούσα να αποβάλω στην εφηβεία και να ξορκίσω στη νιότη. Αυτό το παιδί που ξύπνησαν η Μυρτώ και η Μέλια και με τη ρομαντική αλλά και με τη στραβή πλευρά του. Και ενώ πάλευα για να μην πιστεύω σε δράκους και πριγκίπισσες τώρα είμαι πολύ χαρούμενη που μπορώ να πιστεύω ακόμη και να ξαναονειρεύομαι ξύπνια (αιθεροβάμων το λένε). Και δεν νοιώθω να γερνάω πια, νοιώθω να μεγαλώνω. c’est la vie mes cheris

Αυτή την εποχή ταξιδεύω πολύ με το Skye Boat Song. Θέλω να κοιμάμαι πολύ για να μην σπάσω νωρίς και λατρεύω τις φίλες μου όπως πάντα. Μου αρέσει να πλέκω, να μαγειρεύω με τα κορίτσια και ας μαλλώνουμε στο τέλος και να κοιμάμαι κάθε βράδυ αγκαλιά ακόμη με τον αγαπημένο μου. Μου αρέσει η ιστορία, οι ιστορίες, οι βιογραφίες, το διάβασμα και μου έχει κολλήσει το history repeats itself, λίγο απαισιόδοξα αυτό το τελευταίο γιατί δεν βλέπω να μαθαίνουμε τελικά από αυτήν.

Ανησυχώ πολύ για το πως μεγαλώνει η νέα γενιά, τι κλισέ 🙂 και σαφώς εμείς ήμασταν καλύτεροι χα!χα! Προσπαθώ να μην μιλάω για τον καιρό κάθε μέρα ή τουλάχιστον να μην θέλω ζέστη όταν έχει κρύο και τούμπαλιν. Πραγματικά η συνεχής ενασχόληση με τον καιρό αν δεν καλλιεργείς νομίζω ότι είναι σημάδι ότι γερνάς και αδειάζεις.

Μελλοντικέ μου εαυτέ θα ήθελα να έχεις οργανώσει λίγο καλύτερα τα χόμπι σου και τις δημιουργίες σου, να έχεις θυμηθεί τα γαλλικά σου ή να έχεις μάθει μια καινούρια γλώσσα και να γελάς λίγο παραπάνω. Και πάψε επιτέλους να σε παίρνεις τόσο πολύ στα σοβαρά. Και όταν χάνεσαι να ακούς το Wear Sunscreen. Από το 2000 που το άκουσα πρώτη φορά νομίζω ότι πάντα αυτό το τραγούδι και οι συμβουλές του με ηρεμούν και με βάζουν σε ένα πιο σωστό πλαίσιο.

Όλα αυτά βέβαια που γράφω παραπάνω και με τον τρόπο που τα γράφω ίσως είναι μια απλή συγκυρία 🙂 🙂 Είμαι τυχερή γιατί αν τα 40 με πετύχαιναν στα down μου, με ή χωρίς λόγο για την ίδια ακριβώς ζωή θα έγραφα τελείως διαφορετικά πράγματα.  Γιατί μην ξεχνάμε, είμαι Iχθύς και για πότε ανεβαίνουν ή πέφτουν οι ιχθείς είναι γνωστό … Ενθουσιαζόμαστε, απογοητευόμαστε, μας επηρεάζουν τα φεγγάρια, είμαστε επιρρεπείς στους εθισμούς, τρώμε κολλήματα, τα ξεπερνάμε. Δε ζούμε σε ζωή … σε ταινία ζούμε 🙂 λένε οι ειδικοί αστρολόγοι. Βλέπουμε πράγματα που δεν υπάρχουν μπροστά μας και αγνοούμε για πάντα κάτι που είναι μέσα στα μούτρα μας. Κοιτάμε, σκεφτόμαστε, φιλοσοφούμε και μέχρι να καταλήξουμε έχει περάσει το τρένο. Αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα πολύ καλά, τα αποφεύγουμε. Προσπαθούμε να τους ξεγλιστρήσουμε και στο τέλος ζούμε μαζί τους και ξεχνάμε ότι ήταν προβλήματα. Τέλος δεν χάνουμε το δρόμο μας ποτέ γιατί αν δεν ξέρεις που πηγαίνεις τότε πως να χαθείς 🙂

Ξέρω ότι για τους φίλους που με γνώρισαν μετά τα 30 ίσως να μην μου το έχουν το ψαρίστικο 🙂 🙂 αλλά μπορούν να σας διαβεβαιώσουν οι παλαιότεροι.

Let’s party λοιπόν γιατί η ζωή και οι χαρές χρειάζονται παρέα

the best is yet to come
Ciao

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)