Το άγαλμα της Ελευθερίας

Όταν πας στη Νέα Υόρκη, αντιλαμβάνεσαι ότι το άγαλμα της Ελευθερίας ή Lady Liberty για τους φίλους, είναι μια κουτσουλιά μπροστά σε όλα όσα έχουν χτιστεί.
Καρδιοχτυπάς όμως, να το δεις γιατί το ξέρεις από πάντα.

Απρίλη μήνα (του 2023), με 30 βαθμούς Κελσίου ή 86 Φαρενάιτ (γιατί στην Αμερική μετράνε σε Φαρενάιτ), μπήκαμε στο τουριστικό καραβάκι από το The Battery Park.

Θαλασσινό αεράκι φύσηξε, μας άρπαξε ο ήλιος και νομίζαμε θα βγούμε Κυκλάδες.
Αυτό ήταν το feeling εκείνη την ηλιόλουστη μέρα.

Αν θέλεις, μπορείς να ακούσεις τη συνέχεια. O χρόνος αφήγησης είναι 18 λεπτά και 43 δευτερόλεπτα.

Αλλιώς, συνεχίζεις την ανάγνωση…

Μπαρκάροντας για το νησί και αδημονώντας να φτάσεις, ξαφνικά θυμάσαι να ρίξεις μια ματιά πίσω.
Και βλέπεις όλη τη Νέα Υόρκη (και λίγο από New Jersey).
Δεν το είχες σκεφτεί τι όμορφα θα φαίνεται, γιατί είχες έννοια το άγαλμα.

Όσο απομακρύνεσαι από το Μανχάταν, τόσο πιο πανοραμικά τη βλέπεις τη Νέα Υόρκη και όλο και πιο iconic φωτογραφίες βγάζεις.
Και είναι απίθανη. Σαν ταινία!

Όσο πλησιάζεις το νησί, τόσο βλέπεις το άγαλμα να μεγαλώνει και όλο περισσότερο χαμογελάς, γιατί λες είμαι εδώ, κομμάτι αυτής της ιστορίας.
Πρώτα το βλέπεις λίγο από πίσω, λίγο από πλάι και μετά από μπροστά.
Και ξαφνικά γίνεται μεγάλο και η Νέα Υόρκη πιο μικρή.

Και το άγαλμα εκεί να την παρατηρεί με τη σταθερή ματιά του.

Πατώντας το πόδι στο νησί που ονομάζεται Liberty, θυμίζει απόβαση με τόσο κόσμο να κατεβαίνει από το καράβι.
Είχε μια ταλαιπωρία το όλο θέμα. Εδώ, βρήκαμε τις μεγαλύτερες ουρές στην Νέα Υόρκη και τους πιο αυστηρούς ελέγχους ασφαλείας.
Άσε που είχα και ένα backpack που χτύπησε σε όλα τα security, όλης της Αμερικής…Μα σε όλα!
Και κάθε φορά με έπαιρναν στο πλάι για έξτρα έλεγχο.
Δεν βρήκαμε ποτέ τι κουβαλούσα.

Όσο απόβαση και να είναι η άφιξη στο νησί, το βήμα σου έχει μια προσμονή.

Δεν ξέρω τι περίμενα όταν το ονειρευόμουν.
Ότι ξαφνικά θα συναντηθούμε μούρη με μούρη και θα του έλεγα ‘Hello Lady Liberty?’
Ότι εκείνη θα μου έλεγε τι? ‘Γεια σου βρε κοριτσάκι, σε περίμενα. Επιτέλους ήρθες?’

Ε! Δεν έγινε ακριβώς έτσι. Κοριτσάκι ένοιωθα, γεια σου δεν μου είπε. Την πλάτη της είδα πρώτα.
Σημειώση | Το κοριτσάκι ήταν ακριβώς η αίσθηση που είχα. Γιατί όταν βλέπεις κάτι που θυμάσαι τον εαυτό σου να το ονειρεύεται από μικρός, να το αγκαλιάζει, να πετάει γύρω του, να βλέπει το κεφάλι του, να κρατάει τα καγκελάκια από το στέμμα του και να χαζεύει τον πυρσό… Ε! Nιώθεις για λίγο όπως τότε.

Εισιτήριο δεν βρήκαμε για να ανέβουμε στο στέμμα του αγάλματος που ονομάζεται Crown, έτσι όπως το είχα φανταστεί.
Ψάχναμε Φλεβάρη, για Απρίλη και το πρώτο διαθέσιμο που μας έδινε ήταν για Ιούλιο.
Βρήκαμε όμως εισιτήριο για τη βάση επάνω στην οποία στέκεται το άγαλμα, το Pedestal.

 

Info | Tο νησί της Ελευθερίας βρίσκεται στα νερά του New Jersey, όμως ανήκει στη Νέα Υόρκη. Στη φωτογραφία, αριστερά βλέπεις το New Jersey και στο βάθος τη Νέα Υόρκη.

Pedestal

Δεν είχα σκεφτεί τη λεπτομέρεια του πώς ανεβαίνεις.
Μπαίνοντας μέσα στη βάση του αγάλματος και βλέποντας ότι έχει 215 σκαλιά, είπα ‘Δεν την παλεύω θα περιμένω ασανσέρ’.
Πού να φτάσει το ασανσέρ που ήταν μικρό. Περίμενα-περίμενα, αυτό ανέβαινε-κατέβαινε, κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν θα έμπαινα ποτέ.
Έβαλα το κεφάλι κάτω και ανέβηκα μονοκοπανιά.
Κάτι ταμπελάκια που είχε στις σκάλες με πληροφορίες είπα, θα τα διαβάσω κατεβαίνοντας.
Μέγα λάθος!

Από μέσα, βλέπεις τη δομή του αγάλματος.
Σιδερένιες κατασκευές και τεράστιες βίδες που κρατάνε το άγαλμα στη βάση του.

Έχει και ένα στενό περιμετρικό μπαλκόνι τριγύρω, από το οποίο βλέπεις την περιοχή προς όλες τις κατευθύνσεις.
Δεν είναι άνετα, ούτε σπουδαίες φωτογραφίες το άγαλμα μπορείς να βγάλεις από τόσο κοντά, όμως είσαι εκεί και λες αυτό είναι το καλύτερο που μπόρεσα.

Από το μπαλκόνι, αν σηκώσεις το κεφάλι ψηλά χαζεύεις από κάτω προς τα πάνω το φουστάνι, το χέρι να σηκώνεται, άντε και καμιά ακτίνα από το κεφάλι της Lady Liberty.

Info | Οι ακτίνες του στέμματος είναι 7, συμβολίζοντας τις 7 ηπείρους και τις 7 θάλασσες του κόσμου.
Το βιβλίο που κρατάει στο χέρι γράφει με λατινικούς αριθμούς 4 Ιουλίου 1776, η ημέρα της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας.

Τριγύρω πετάνε ελικόπτερα σε κάποια απόσταση, ferry κάνουν βόλτες στα νερά των ποταμών, γέφυρες ενώνουν τη στεριά και στο βάθος τα κτίρια.
Και βρίσκεσαι και εσύ εκεί, στο κέντρο ενός αστεριού με 11 ακτίνες, να νιώθεις ένα με το σύμβολο και να κοιτάς τις ανθρώπινες κουκίδες να απλώνονται.

Info | To αστέρι επάνω στο οποίο πατάει η βάση και το άγαλμα, ήταν κάποτε φρούριο, το Fort wood. Φτιάχτηκε για να προστατεύει το λιμάνι της Νέας Υόρκης που ήταν το πιο σημαντικό λιμάνι της Αμερικής. Η Νέα Υόρκη υπήρξε για λίγο πρωτεύουσα, πριν την Φιλαδέλφεια και την Ουάσινγκτον.

Μπαίνοντας ξανά μέσα στη βάση του αγάλματος, βλέπεις τους άλλους που πρόλαβαν και έκλεισαν εισιτήρια για το στέμμα.
Δεν ξέρω από πότε τα κατάφεραν εκείνοι, από πρόπερσι?
Δεν ήταν πολλοί, γιατί επιτρέπεται να ανέβουν μόνο 6 με 8 άτομα τη φορά.
Αυτό που επίσης δεν είχα σκεφτεί είναι ότι το ανέβασμα στο στεφάνι δεν είναι ευρύχωρο.
Δύο σκάλες από 162 σκαλιά η κάθε μια, που στριφογυρίζουν μαζί.
Μια για το ανέβασμα και μια για το κατέβασμα.

Γενικά οι σκέψεις μου τόσα χρόνια ήταν μάλλον αφηρημένες και καθόλου πρακτικές.
Ενώ είχα μελετήσει κάθε στενάκι της Νέας Υόρκης πριν πάω, στο άγαλμα πήγα κάπως χύμα.

Ούτε είχα σκεφτεί ότι ωραία θα φαίνεσαι, αν ανέβεις στο στέμμα και σε βγάλει κάποιος φωτογραφία από έξω.
Γιατί μέσα στο κεφάλι δεν έχει και κανένα σαλόνι να σε περιμένει.
Σε αυτό το post μπορείτε να δείτε πώς είναι τελικά αυτό το στέμμα από μέσα.

Αφού χάζεψα όσο χάζεψα, άρχισα να κατεβαίνω προς τα κάτω και τότε συνειδητοποίησα το μέγα λάθος.
Το κατέβασμα γίνεται από διαφορετική σκάλα και εκεί δεν έχει ταμπελάκια με πληροφορίες όπως σε αυτήν της ανόδου.
Αν εσείς πάτε, να ανεβείτε με την ησυχία σας και να διαβάσετε και τις πληροφορίες, γιατί μετά δεν θα τις βρείτε.
Και πείτε μου αν έχει κάτι που ξέχασα να γράψω.

Το νησί της Ελευθερίας

Τριγύρω στο νησί έχει ταμπέλες με πληροφορίες για την ημέρα που έπεσαν οι δίδυμοι πύργοι, για τα πυροβολεία του λιμανιού της Νέας Υόρκης και για τους μετανάστες.
Έχει και κιάλια για να δεις τη Νέα Υόρκη.

Αν και γίνεται χαμός, όλο και κάπου θα βρεις να κάτσεις ένα πεζούλι ή ένα γκαζόν.
Οι άλλοι τουρίστες είχαν κάτι πράσινα στέμματα σαν αυτό που φοράει η Lady Liberty, από σφουγγάρι και κάποιοι κρατούσαν κάτι τεράστια πλαστικά όμορφα ποτήρια με δροσιστικούς χυμούς.
Οι ουρές για να τα αγοράσεις όμως ήταν ατελείωτες. Εμείς ευτυχώς πετύχαμε ένα ήσυχο μάρκετ και πήραμε απλούς χυμούς.
Στο καραβάκι της επιστροφής όλοι οι άλλοι που δεν βαριόταν τις ουρές, είχαν μια χάρτινη σακουλίτσα από το gift shop (από τις πιο ωραίες σακουλίτσες για σουβενίρ). Και πολύ
ζήλεψα ένα μικρό λούτρινο τυρκουάζ άγαλμα της Ελευθερίας που ξεπρόβαλε σε μια από αυτές.

Για καλή μου τύχη, για κακή τύχη άλλου τουρίστα, το ίδιο βράδυ στο Brooklyn βρήκα στον δρόμο μια τέτοια σφούγγινη κορώνα.
Τη μάζεψα, την έπλυνα και την έχω.
Στο ταξίδι αυτό βρήκαμε κάτω ένα iphone – δεν το ακουμπήσαμε, ένα κουτάκι pandora πεσμένο – δεν το σηκώσαμε.
Ε! το σφούγγινο το πήρα, δεν άντεξα, τόσο το είχα ζηλέψει.
Και τώρα που είπα pandora. Όποιος έχει τέτοιο βραχιόλι, υπάρχουν charms Νέα Υόρκη (για δώρο ή σουβενίρ).

Χαζεύοντας προς την πόλη, αναπόφευκτα το μάτι ψάχνει τους πύργους και το μυαλό προσπαθεί να φανταστεί τη σκηνή.
Δεν μπορείς να σταματήσεις να σκέφτεσαι… Πώς να φαινόταν άραγε.
Και πώς να ένοιωσαν αυτοί που σαν εμάς εκείνη την ημέρα, απλοί τουρίστες στεκόταν στη θέση μας και επισκεπτόταν το άγαλμα που ίσως είχαν όνειρο ζωής.

Γενικά όπως θα καταλάβεις και από τα κείμενα μου, υπάρχει παντού ένα σημάδι από εκείνη την ημέρα στην πόλη. Δεν είναι όμως με τρόπο καταθλιπτικό, με κάποιο τρόπο γίνεται τιμητικό. Πολύ στενάχωρο είναι το μουσείο 9/11, τα υπόλοιπα κάπως δένουν με τη ζωή που συνεχίζεται.

Ο πυρσός

Ο πυρσός που κρατάει το άγαλμα συμβολίζει τη φώτιση. Το όνομα του αγάλματος άλλωστε είναι ‘Η Ελευθερία φωτίζει τον κόσμο’.

Her light shall pierce the darkness of ignorance and man’s oppression until liberty enlightens the world.

Φτιαγμένος από χαλκό και καλυμμένος από χρυσό 24 καρατίων, αντανακλά τον ήλιο κατά τη διάρκεια της ημέρας και το βράδυ απλώνει 16 φωτεινές ακτίνες.
Αυτό που κρατάει στο χέρι του το άγαλμα δεν είναι ο αυθεντικός πυρσός. Αυτόν θα τον βρεις λίγο παραπέρα στο μουσείο, μαζί με πληροφορίες.

Μπαίνοντας στο lobby του μουσείου, σε καλωσορίζουν ταμπέλες με χορηγούς και είναι όλα γνώριμα ονόματα.
Συνεχίζοντας παραμέσα, μαθαίνεις την ιστορία…

Ιστορίες της Lady Liberty

H Γαλλία στήριξε την Αμερικανική επανάσταση και αναγνώρισε το καινούριο έθνος.
Η Αμερική υπέγραψε την Ανεξαρτησία της στο Παρίσι (Treaty of Paris).

Όταν πέθανε ο Λίνκολν, η Γαλλία που έχει motto το Liberte Fraternite Egalite, πολύ συγκινήθηκε.
Έκανε έρανο, με το ποσό των 2 σεντ και με τα λεφτά που μαζεύτηκαν φτιάχτηκε ένα χρυσό μενταγιόν για τη χήρα του Λίνκολν με το μήνυμα:

Tell Mrs. Lincoln that in this little box is the heart of France.

Μερικά χρόνια μετά, το 1886 οι Γάλλοι θέλησαν να κάνουν ένα ακόμη δώρο στο αμερικανικό έθνος που μετρούσε περίπου έναν αιώνα ζωής. Ήθελαν να του θυμίσουν ότι κατά τη διάρκεια της επανάστασης ήταν με το μέρος αυτών που αγωνιζόταν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Λέγεται επίσης ότι ταυτόχρονα θέλανε να υπενθυμίσουν και στον δικό τους λαό τα ιδανικά του Διαφωτισμού για τα οποία είχαν αγωνιστεί κάποτε. Άλλωστε η Γαλλική επανάσταση ακολούθησε την Αμερικανική αλλά εκείνη την χρονική περίοδο που αποφάσισαν να φτιάξουν το άγαλμα, είχε ενισχυθεί και πάλι η μοναρχία στη Γαλλία.

Το άγαλμα ήταν μια κοινή προσπάθεια της Αμερικής και της Γαλλίας.
Η Αμερική έφτιαξε τη βάση και οι Γάλλοι το άγαλμα.

Τόσο οι Γάλλοι όσο και οι Αμερικάνοι είχαν οικονομικά θέματα.
Οι μεν Γάλλοι μάζεψαν λεφτά από φόρους και λοταρίες.
Οι δε Ηνωμένες Πολιτείες από καλλιτεχνικές εκθέσεις και αγώνες μποξ (prize fights).

Ο αρχιτέκτονας Auguste Bartholdi ήθελε να δημιουργήσει κάτι που να εμπνέει, αλλά να μην είναι επαναστατικό και να μην ξεκινάει καινούριες αιματοχυσίες. Ήθελε να δώσει έμφαση στα ιδανικά της Δικαιοσύνης, της Ειρήνης και της Ελευθερίας.

Ήταν εκείνος που ονόμασε το project, “Η Ελευθερία φωτίζει τον κόσμο”.

Μηχανικός του έργου ήταν ο Gustav Eiffel. Ναι! ο γνωστός Eiffel είναι αυτός που σχεδίασε τη σιδερένια κατασκευή που θα στήριζε το άγαλμα από μέσα. Γιατί το άγαλμα είναι κούφιο.
Όταν τελείωσε, έστειλε σε κομμάτια το έτοιμο άγαλμα στην Αμερική και καταπιάστηκε με ένα καινούριο project για το Παρίσι. Προσπαθούσε να προλάβει τη Διεθνή έκθεση του 1889 και τον εορτασμό για τα 100 χρόνια από τη Γαλλική Επανάσταση. Έναν σιδερένιο πύργο λέει σκεφτόταν να κάνει.

Το χρώμα που είχε αρχικά το άγαλμα ήταν κόκκινο-καφέ σαν τα μικρά νομίσματα, όμως η επαφή με τον υγρό αέρα το οξείδωσε και τελικά έγινε το πράσινο με το οποίο το γνωρίζουμε.
Αυτά τα στρώματα διάβρωσης που έχουν δημιουργηθεί, το προστατεύουν.

Πριν φθάσει το άγαλμα στην πόλη, η εφημερίδα World, στις 6 Αυγούστου 1884 είχε γράψει:

Unless the statue goes to the bottom of the ocean, it is safe to predict that it will eventually stand upon an American pedestal and then be
referred to for a long time with more sentiment than we can now dream of.

Το άγαλμα έφτασε στη Νέα Υόρκη τον Ιούνιο του 1885 και χρειάστηκε 4 μήνες να συναρμολογηθεί.
Την 28η Οκτωβρίου του επόμενου έτους, μια βροχερή μέρα, αποκαλύφθηκε επισήμως, στο Bedloe island. Το νησάκι το οποίο αργότερα μετονομάστηκε σε Liberty island.
Παρέλαση έκαναν στη Broadway, τον μεγαλύτερο δρόμο της πόλης και 100 κανονιοβολισμοί έπεσαν.

Το άγαλμα αυτό έγινε τελικά διεθνές σύμβολο της ελπίδας, της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Σωστά προέβλεψε η εφημερίδα World.

Η βάση

Μη νομίζεις ότι η επειδή η βάση φαίνεται πιο απλή, δεν ήταν και αυτή ένα δύσκολο project.
Έπρεπε να βρεθεί κάτι το οποίο να στηρίζει το άγαλμα, να είναι αρκετά μεγάλο, να το αναδυκνείει, αλλά σε καμία περίπτωση να μην το επισκιάζει.
Πρωτού καταλήξουν σε αυτό που βλέπουμε.. οι ιδέες ήταν από θόλο μέχρι πυραμίδα.

Όπως καθόμουν οκλαδόν στο πάτωμα παρακολουθώντας την ταινία με την ιστορία, βούρκωσα λίγο.
Θυμήθηκα τα παιδικά μου ματάκια να το κοιτάνε.
Ποτέ δεν την έβρισκα ιδιαιτέρα όμορφη τη Lady Liberty, πίστευα όμως ότι όταν την έφτιαχναν είχαν στο νου τους τη θεά Αθηνά. Σοφή και στιβαρή, αν και η Αθηνά μας ήταν πιο όμορφη.
Τελικά ο Bartholdi είχε στο νου του και τον Κολοσσό της Ρόδου.

Το άγαλμα, αποφασίσαμε να το δούμε πρώτο-πρώτο μόλις φτάσαμε Νέα Υόρκη.
Αν και τεράστιο, φαντάσου ότι τα δάχτυλα της Lady Liberty έχουν μήκος 2.4 μέτρα, πλέον τα κτίρια της πόλης έχουν γίνει τόσο μεγάλα, που φοβήθηκα μην το δούμε τελευταίο και πούμε ‘Καλά, αυτό ήταν?’

Τελικά καλά κάναμε, δεν νομίζω ότι θα ξενερώναμε αν το αφήναμε για το τέλος, αλλά οτιδήποτε άλλο είδαμε από εκεί και μετά ήταν τόσο πολύ, τόσο too much, που χαίρομαι που του κρατήσαμε μια ξεχωριστή θέση στο καλωσόρισμα.

Να πάω τελικά ή να μην πάω?

Αν και εσύ το φανταζόσουν από μικρός, να πας. Πιθανότατα δεν θα είναι όπως τα είχες σκεφτεί ακριβώς αλλά… θα είσαι εκεί. Για να πατήσεις στο νησί, θα πρέπει να κλείσεις εισιτήρια με το Statue City Cruises

Αν πάλι δεν το είχες και καμιά τεράστια έννοια και δεν θέλεις να αφιερώσεις τον χρόνο ή τα χρήματα μπορείς να κάνεις βόλτα με free καραβάκι, το Staten island Ferry και να το δεις από πιο μακριά.

Staten island Ferry | Είναι δωρεάν. Σκοπός του Staten island ferry είναι να μεταφέρει κόσμο στο Staten island, αλλά είναι και μια ωραία βόλτα στον κόλπο της Νέας Υόρκης. Με αυτό το καραβάκι, μπορείς να δεις και το ίδιο το Staten island ή απλά να κάνεις τη βαρκάδα. Αν δεν είχες όνειρο ζωής να ανέβεις στο άγαλμα ή να πας στο Ellis island είναι καλός τρόπος να τα προσεγγίσεις δωρεάν. Από το άγαλμα δεν περνάει πάρα πολύ κοντά, αλλά το βλέπεις. Το πλοίο φεύγει κάθε μισή ώρα. Τη θαλασσινή βόλτα με όποιο μέσο τη συστήνω, γιατί αφήνοντας τη στεριά βλέπεις το Μανχάταν. Iconic!

Μια άλλη εναλλακτική για να δεις το άγαλμα και τη Νέα Υόρκη, είναι το Governor’s island. Δεν έχω πάει, αλλά μου είπαν ότι είναι ό,τι πιο κοντινό στο άγαλμα της Ελευθερίας και προσφέρει καλή θέα.

Πρακτικά θέματα

1. ◈ Μαζί με το Ellis island αφιερώσαμε 4 ώρες, αλλά αρκετά βιαστικά.
2. ◈ Πρόσεξε τι ώρα φεύγει το τελευταίο καραβάκι για να οργανώσεις τον χρόνο και των δύο επισκέψεων και υπολόγισε την αναμονή στην ουρά. Αν φτάσεις στο κλείσιμο, το Ellis που είναι μετά, μπορεί να μην το προλαβαίνεις και ας το έχεις πληρώσει (όχι εγώ μια φίλη μου).
3. ◈ Έλεγχος σαν αεροδρόμιο.
4. ◈ Αν μπεις μέσα στο άγαλμα, δεν επιτρέπεται να έχεις μπουκάλι και backpack μαζί σου. Θα χρειαστεί να το αφήσεις σε locker. Το locker δέχεται μόνο κέρματα.
5. ◈ Μου είπαν ότι αν πας από New Jersey, το καραβάκι είναι πολύ πιο άδειο και η επίσκεψη πιο άνετη. Ακολουθεί την ανάποδη πορεία, πρώτα Ellis και μετά Liberty.
6. ◈ Καλό είναι να έχεις φαγητό μαζί σου γιατί οι ουρές είναι πολύ μεγάλες. Liberty και Ellis έχουν τις μεγαλύτερες ουρές που συνάντησα.
7. ◈ Αν θέλεις να ανέβεις στο στεφάνι (crown) θα πρέπει να έχεις κλείσει εισιτήρια μήνες πριν. Για τη βάση του (pedestal) θα βρεις πιο εύκολα αλλά και πάλι φρόντισε νωρίς.
8. ◈ Στο pedestal ανεβαίνεις με σκάλες και το ασανσέρ είναι μικρής χωρητικότητας.
9. ◈ Στο άρθρο 11 Tips for Visiting the Statue of Liberty from a New Yorker θα βρεις και άλλες πολύ ωραίες συμβουλές
10. ◈ Και άλλο ένα άρθρο με χρήσιμες οδηγίες εδώ.

Πιεσμένα λοιπόν, γιατί είχαμε κλείσει αργά την επίσκεψη και η ουρά ήταν τεράστια, μας έπιασε το άγχος αν θα προλάβουμε ή όχι  το Ellis island. Το Ellis το προλάβαμε και το τελευταίο καραβάκι το προλάβαμε.