Λονδίνο: Alleys, Courts & Arcades

Τι είναι το Λονδίνο για εσένα?
Για εμένα είναι μικρά δρομάκια-alleys, εσωτερικές αυλές-courts και στοές-arcades.
Είναι οι γέφυρες με τα κόκκινα διώροφα λεωφορεία να περνάνε πέρα δώθε και να μοιάζουν με παιχνίδι.

Αν θέλεις, μπορείς να ακούσεις τη συνέχεια. O χρόνος αφήγησης είναι 14 λεπτά και 15 δευτερόλεπτα.

Αλλιώς συνεχίζεις την ανάγνωση…

Μπορούσα να κάθομαι και να τα κοιτάω για ώρες να πηγαινοέρχονται.
Το αγαπημένο μου ήταν όταν περνούσαν ταυτόχρονα και προς τις δύο κατευθύνσεις και διασταυρώνονταν για λίγο στη μέση της διαδρομής.
Επίσης το Λονδίνο είναι ο αέρας πολυτέλειας και πολυπολιτισμικότητας μαζί.
Όλα αυτά ανάμεσα σε στολισμένα παλιά κτίρια, με σκαλισμένες ημερομηνίες και μυρωδιά fish&chips.

Σε ένα graffiti στο Southbank, δηλαδή τη νότια πλευρά του ποταμού Τάμεση που διασχίζει το Λονδίνο, γράφει:

Mrs Brown says that in London everyone is different and that means anyone can fit in. I think she must be right because although Ι don’t look like anyone else I really do feel at home.
I will never be like other people but that’s alright.
Because I am a bear.
A bear called Paddington.

Και αφού στο Λονδίνο, όπως λέει και το αρκουδάκι Paddington, ο κάθε ένας είναι διαφορετικός, αυτό σημαίνει ότι και το Λονδίνο είναι διαφορετικό για τον κάθε έναν.

Alleys – Courts – Arcades

Το Λονδίνο εκτός από τα μεγάλα και τα γνωστά, έχει πάρα πολλά μικρά στενάκια (alleys) που σε οδηγούν σε αυλές (courts). Αν ακολουθήσεις τέτοια σημεία με τα πόδια, μπορεί να χάνεις μερικές φορές τη βόλτα δίπλα στον Τάμεση και να ξεποδαριάζεσαι δεξιά και αριστερά, αλλά θα περάσεις από κρυμμένα σημεία.

Εκεί, ανάμεσα σε επιβλητικά κτίρια και εκκλησίες, βρίσκεις μαγαζιά, τραπεζάκια και pubs.
Καμιά φορά, η pub μπορεί να είναι και μέσα σε εκκλησία, όπως η Blackfriars που λειτουργεί σε μεσαιωνικό δομινικανό μοναστήρι.
Καμιά φορά η εκκλησία γίνεται και ολόκληρη αγορά όπως το Mercato Mayfair.

Παντού ανακαλύπτεις όμορφες βιτρίνες, βλέπεις κομψές λιχουδιές και αναζητάς χάρτες και βιβλία σε ταξιδιωτικά βιβλιοπωλεία.

Και είναι και μερικές γωνιές που δεν έχουν κάτι συγκεκριμένα ιδιαίτερο, αλλά εσύ περνώντας τυχαία αισθάνεσαι τον αέρα της περιπλάνησης. Γιατί όταν περπατάς από γειτονιά σε γειτονιά, συναντάς μέρη που δεν είχες σημειώσει.

Εμείς μέναμε πολύ κοντά στον σταθμό Victoria Station.

Εξαιτίας μιας αναποδιάς με το μετρό, ανακάλυψα ότι δίπλα μας, δύο βήματα πιο πέρα από τη συνεχή ροή ταξιδιωτών και τουριστικών λεωφορείων υπήρχε μια μικρή γειτονιά με όμορφα σπίτια και γραφικά μαγαζάκια.

Η διακριτική αίγλη του St. James

Μετά την επίσκεψη στο Buckingham και τις πρασινάδες τριγύρω του, περπατώντας για την καρδιά του Λονδίνου, περάσαμε τυχαία από την περιοχή που βρίσκεται ο οίκος δημοπρασιών Christie’s.

Η γειτονιά ονομάζεται St. James.
Εκεί δεν συνάντησα τουρίστες παρά μόνο gallery, καλοντυμένους και sur-mesure μαγαζιά.
Εργαστήρια δηλαδή για να φτιάξεις παπούτσια, γυαλιά ή πουκάμισα που να ταιριάζουν μόνο σε εσένα.

Εκεί είδα και έναν λουστράκο. Είχα μάλιστα και κόσμο που περίμενε τη σειρά του.
Δεν ήξερα καν ότι αυτά υπάρχουν ακόμη.
Το μέρος έβγαζε μια αυθεντικότητα αυτού που φανταζόμασταν κάποτε ότι είναι το Λονδίνο.

Περπατώντας συναντήσαμε πολλές στοές-arcades.
Όπως η Royal Arcade και η Burlington, η οποία έχει φύλακες με στολές εποχής.

Μέσα θα βρεις μαγαζιά τα οποία μάλλον δεν ξέρεις, αλλά βγάζουν αέρα διακριτικής αίγλης. Υπήρχε και ένα που έλεγε ότι φτιάχνουν κραγιόν που να ταιριάζει στα δικά σου χρώματα και αναδεικνύει τα χαρακτηριστικά σου.

Οι 3 φίλες που είχαν κλείσει ραντεβού και δοκίμαζαν συνδυασμούς πίνοντας κρασί και γελώντας στο μπαρ, ήταν μια πολύ ανάλαφρη, χαρούμενη εικόνα. Πολύ θα ήθελα να είχα κλείσει και εγώ ραντεβού.

Η πολυτέλεια του Mayfair

Λίγο παρακάτω, στρίβεις και βγαίνεις στην Old Bond Street.

Και η αίγλη παύει να είναι διακριτική.

Harrod’s στο Knightsbridge

Και στα Harrod’s, που βρίσκονται όμως σε άλλη γειτονιά, τη Knighsbridge, δεν ήταν καθόλου διακριτική η πολυτέλεια.

Αρχικά τη μυρίζεις από έξω, πριν μπεις. Στο ισόγειο έχει σαλόνι με κολώνιες από γνωστές μάρκες σε συλλογές που δεν κυκλοφορούν αλλού. Σε αυτή την αίθουσα είναι πάρα πολύ πρόθυμοι να ψεκάσουν όλον τον κόσμο. Ο κόσμος μπαινοβγαίνει στο κτίριο και τελικά μυρίζει η γειτονιά.

Εμείς πήραμε το πανέμορφο ρετρό ασανσέρ, ανεβήκαμε ψηλά και ανοίγοντας οι πόρτες, βρεθήκαμε στο κατακόκκινο σαλόνι του Christian Louboutin.

Όπως ήμασταν, πήραμε τα σκονισμένα μας sneakers που περπατούσαν όλη μέρα τα alleys, τα courts και τα arcades του Λονδίνου και κατεβήκαμε στο υπόγειο.

Εκεί μαζί με όλα τα προϊόντα Harrods υπάρχει ένα υπέροχο βιβλιοπωλείο.

Η περιπλάνηση του Soho

Από όλα αυτά, τραβάς φωτογραφίες και φεύγεις, γιατί εσύ έχεις τη λίστα των εφηβικών μαγαζιών στο χέρι . Αυτήν που υποσχέθηκες στα παιδιά ότι θα πάτε αρκεί να δείτε και το Βρετανικό Μουσείο και τους είπες “Μην ανησυχείτε, λίγο μόνο θα κάτσουμε. Να δούμε την Καρυάτιδα που είναι μόνη της και θα φύγουμε. Όχι σαν το ΜΕΤ που τριγυρίζαμε τους χώρους εξαντλημένοι“.  Τους είπα επίσης ότι είναι και Πάσχα και να, αν είχαμε έναν συγγενή στο εξωτερικό μόνο του δεν θα πηγαίναμε να τον δούμε? Θα πηγαίναμε.
Αυτόν τον συγγενή, τον περιμένουμε να έρθει κανένα Πάσχα και από εμάς.

Περάσαμε λοιπόν πρώτα από την Carnaby street και την Foubert square. Από τη μια πλευρά του δρόμου η ουρά με τα κοριτσάκια έφτανε δύο-τρια μαγαζιά πιο κάτω και από την άλλη πλευρά κάτι κουρασμένοι γονείς καθόταν στους πάγκους των άλλων μαγαζιών.

Εμείς ευτυχώς είχαμε παιδιά σε ηλικία που μπορούσαν να κάτσουν και μόνα τους στην ουρά για να μπουν, μετά στην ουρά για τα δοκιμαστήρια και μετά στην ουρά για το ταμείο.

Στρίψαμε στο στενό και βρεθήκαμε στην pub Cahoots. Και όπως πηγαίναμε τσουπ, μια μικρή μικρούτσικη πόρτα που οδηγούσε σε μια αυλή-court. Το Kingly court.

Πόσο μικρές τις κάνουν αυτές τις εισόδους για το πόσο άνετα είναι μέσα. Τη βλέπεις όπως περνάς από έξω και δεν πάει ο νους σου.

Η ζωντάνια του Covent Garden

Πάντως στην περιοχή Covent Garden λίγο παρακάτω, παρόλο τον άπειρο κόσμο τα ίδια εφηβικά μαγαζιά ήταν κάπως πιο χαλαρά. Εκεί το vibe όμως δεν ήταν μόνο ψώνια, ήταν και μουσική, ήταν και θέατρα ήταν και πολλές αγορές. Γενικά όλες αυτές οι περιοχές του κέντρου έχουν ζωντανή ατμόσφαιρα, με πολύ κόσμο παντού, μαγαζιά, pub, καθίσματα.

Και έτσι όπως ζαλίζεσαι με όλα αυτά, έχεις και να περάσεις και το δρόμο και δεν ξέρεις ποτέ από πού να κοιτάξεις. Γιατί η κυκλοφορία στην Μεγάλη Βρετανία είναι ανάποδη από τη δική μας.

Εκτός από τη γνωστή αγορά του Covent garden market, στην περιοχή υπάρχει και το Seven Dials Market. Εκεί πήρα ένα ζεστό τσάι με μπαχαρικά και κάθισα σε έναν πάγκο και ζεστάθηκε το μέσα μου. Γιατί καλό καιρό πετύχαμε στο Λονδίνο, αλλά ο ήλιος με είχε ξεγελάσει και είχα ποτίσει με κρύο. Και στο Λονδίνο μου συνέβαινε ένα περίεργο πράγμα. Κρύωνε η μύτη μου, ακόμη και όταν δεν κρύωνε το σώμα μου.

Κατηφορίσαμε για τον Τάμεση, περάσαμε από την πλατεία Trafalgar, κλειστή για εργασίες τη βρήκαμε. Κρίμα και ήθελα να βγάλω φωτογραφία με κάποιο από τα λιοντάρια όπως μια που είχα μικρή.

Νότια του Τάμεση

Ο Τάμεσης έχει δύο πλευρές, τη βόρεια και τη νότια.

Νότια περπατήσαμε στην περιοχή Waterloo στη βάση της Golden Jubilee bridge, φάγαμε σε ένα ιταλικό εστιατόριο, είδαμε φίλους, βολτάραμε και μας θύμισε λίγο από Brooklyn. Τέτοια ανεμελιά έβγαζε η βόλτα δίπλα στον Τάμεση. Προσπεράσαμε τη ρόδα και γυρίσαμε πίσω από τη Westminster Bridge, αυτήν που οδηγεί κατευθείαν στο Big Ben. Ήταν βράδυ, κόσμο πολύ δεν συναντήσαμε και έτσι είδαμε τον πύργο με την ησυχία μας.

Big Ben δεν ονομάζεται όλος ο πύργος, αλλά μόνο η καμπάνα. Την ακούσαμε να χτυπάει κάθε τέταρτο με εκείνον τον βαθύ γνώριμο ήχο της.

Από εδώ κοντά περάσαμε και από το μνημείο για τον Covid. Όταν περνάς από μνημεία είναι πάντα κάτι πάρα πολύ παλιό, μπορεί και με άγνωστη ή ξεχασμένη ιστορία που πρέπει να διαβάσεις την ταμπέλα. Όπως το μνημείο για τη φωτιά του Λονδίνου που έγινε το 1666. Όμως τον Covid τον ξέρεις, τον έζησες και αυτός έχει γίνει κιόλας μνημείο. 240.000 καρδούλες, μια για κάθε θύμα της πανδημίας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Σαστίζεις για το πόσα έχεις ξεχάσει από τότε.

Στη νότια πλευρά του Τάμεση, βρίσκεται το Queen’s Walk. Ένας δρόμος που ξεκινάει από την Lambeth Bridge και φτάνει μέχρι την Tower Bridge (περισσότερα για γέφυρες σε επόμενα άρθρα).

Περπατώντας δίπλα στο ποτάμι, βλέπεις τον τρούλο του St Paul, τις γέφυρες από πιο κοντά, περνάς από την Tate Modern και το Borough market. Η περιοχή ονομάζεται Southwark.

Αχ! το Borough μαρκετ. Δεν ξέρω αν φταίει που ήταν το Καθολικό Πάσχα, αλλά ο κόσμος ήταν πάρα πάρα πάρα πολύς. Και ο περισσότερος ήθελε να δοκιμάσει τα 3-4 συγκεκριμένα φαγητά που είχαν γίνει viral στο tik tok.

Φράουλες με σοκολάτα, ένα σάντουιτς, ένα ριζότο και κάτι θαλασσινά. Και οι ουρές μπλοκάρουν και όλα τα γύρω.
Οι διπλανοί μαγαζάτορες δεν ήταν και πολύ ευχαριστημένοι που οι ουρές έμπαιναν στον χώρο τους και οι άνθρωποι περιμένανε για να φάνε στο δίπλα μαγαζί.

Για εμένα ισχύει ο κανόνας πως ότι έχει μεγάλη ουρά αποκλείεται να αξίζει τόσο πολύ τον χρόνο μου και την υπομονή μου. Δεν είχαν βέβαια όλα τα μέλη της οικογένειας την ίδια άποψη.
Έτσι τα μέλη που δεν είχαν την ίδια άποψη έκατσαν στην ουρά για φράουλες με σοκολάτα και τα υπόλοιπα μέλη βρήκαμε καταφύγιο στο διπλανό οπωροπωλείο τρώγοντας φρούτα.

Στο Borough market πάντως, έφαγα τις πιο ωραίες τηγανιτές πατάτες και να θυμίσω ότι έχω ζήσει και Βρυξέλλες και ξέρω από τηγανιτές πατάτες.

Δεν ξέρω τι εννοεί ο καθένας όταν λέει έφαγα καλά στη Μεγάλη Βρετανία, αλλά εμένα το νησί μου έφερνε μια μεγάλη όρεξη για τηγανητές πατάτες και μαγιονέζα. Και επειδή περπατούσαμε και 35.000 βήματα κάθε μέρα, έλεγα χαλάλι δεν πειράζει και ξαναέπαιρνα πατάτες.

Μετά το Borough market, βρήκαμε διέξοδο στον Τάμεση και κάτσαμε στο The Anchor, μια από τις παλαιότερες παμπ του Λονδίνου που υπήρχε από την εποχή του Σαίξπηρ. Βρήκαμε θέση κοντά στο ποτάμι και πολύ χαλάρωσα.
Από εκεί δεν ήθελα να φύγω, χάζευα τις βάρκες να περνάνε από κάτω, χάζευα και τις γέφυρες. Τα είχα όλα.

Βόρεια του Τάμεση

Στην Tower Bridge φτάνεις από τη νότια πλευρά, μέσω του Queen’s Walk, αλλά φτάνεις και από την βόρεια πλευρά του ποταμού.
Σε αυτό το σημείο να διευκρινίσω ότι άλλο το London Bridge, άλλο το Tower Bridge.

Αυτή η πιο γνωστή η στολισμένη γέφυρα που ανοιγοκλείνει για να περάσουν τα πλοία είναι η Tower Bridge και ονομάζεται έτσι γιατί από πίσω της βρίσκεται το Tower of London.

Εκείνος ο πύργος που έχουν αποκεφαλιστεί διάφορες βασίλισσες και φυλάσσονται τα κοσμήματα του θρόνου. H London bridge είναι η άλλη, η όχι και τόσο όμορφη, αν και κάποτε είχε κτίσματα επάνω της.

Από αυτή την πλευρά του Τάμεση, περπατήσαμε μέσα από στενάκια. Ήταν μια ωραία περιπλάνηση αν και τα βρήκαμε όλα κλειστά, ίσως επειδή ήταν πολύ πρωί, ίσως επειδή ήταν Καθολικό Πάσχα.
Και την αγορά Leadenhall, γνωστή στους κύκλους Harry Potter τη βρήκαμε άδεια.

Από όποια πλευρά πάντως και να φτάσεις στη γέφυρα και με οποιοδήποτε μέσο, γιατί μπορείς να πας και με μετρό ή καραβάκι ή ποδήλατο, η γέφυρα είναι το ίδιο υπέροχη και βασιλική.
Με εντυπωσίασε και χάρηκα που την είδα, μπορώ να σου πω περισσότερο από το Big Ben.

Δίπλα της υπάρχουν μαρίνες όπως το St Katharine’s Dock και εκεί βρήκα την ησυχία μου από όλη την τουριστική βαβούρα.

Και απέναντι όμως φαινόταν ενδιαφέρον σημείο, το Butler’s Wharf. Στην εκδρομή είχα μαζέψει μια λίστα με Wharf, δηλαδή αποβάθρες λες και θα προλαβαίναμε να πάμε σε όλα αυτά μέσα σε 2.5 ημέρες. Canary Wharf, Butler’s Wharf, Dunbar Wharf και Limehouse basin.

Από την περιοχή της Tower Bridge αγναντεύεις την πολυμορφικότητα που δίνουν στο Λονδίνο, οι πολλές του ταυτότητες.

Εδώ είναι το City, η γειτονιά από όπου ξεκίνησε το Λονδίνο από τους Ρωμαίους και ονομάστηκε αρχικά Londinium.

Υπάρχει ακόμη ρωμαϊκό τοίχος δίπλα στους ουρανοξύστες του οικονομικού κέντρου που είναι σήμερα.
Παλιό και νέο, όλα μαζί.

Το Shard, ο ουρανοξύστης εμένα μου φάνηκε κάπως θολός, σαν με άπλυτα τζάμια. Αλλά τη νύχτα, όταν άναψε τα φωτάκια του έμοιαζε με κομμένο κομμάτι πάγου.

Notting Hill

Πηγαίνοντας μόνη μου στο Notting Hill περιπλανήθηκα σε άλλες περιοχές με όμορφα σπίτια, ανθισμένες μωβ γλισίνες (wisteria) επάνω στα κτίρια και πεσμένα πέταλα αμυγδαλιάς στο δρόμο.

Α! Και δεν έχει μόνο μπλε πόρτες εκεί, έχει και μωβ και ροζ και κίτρινες.

Πήγα και στην αγορά Portobello, αλλά καλός παζαρευτής δεν είμαι.

Είδα κάτι σκουλαρίκια, μου είπε την τιμή, του είπα μισοπερήφανη-μισοντροπαλή 5 λίρες κάτω, μου είπε αμέσως ναι και σκέφτηκα ότι πάλι κάτι έκανα λάθος.

Ο σταθμός του μετρό του Notting Hill, ήταν ημιυπαίθριος και μου θύμιζε Μοναστηράκι. Το παζάρι τους όμως ήταν πιο τακτοποιημένο από το δικό μας.

Ήταν υπέροχο το Λονδίνο και με ενθουσίασε. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν κάτι γιρλάντες με φωτάκια κατά μήκος του Τάμεση. Δίπλα στο Big Ben, τις γέφυρες και τις παλιές λάμπες κάτι καλύτερο θα υπάρχει να βάλουν, δεν μπορεί.
Γιατί στο Λονδίνο διατηρούν ακόμη καμιά διακοσαριά λάμπες αερίου, εκείνες τις παλιές που φαντάζεσαι στις ιστορίες του Dickens.

Αυτό το Λονδίνο γνώρισα.
Αυτό το Λονδίνο ευχαρίστως θα ξαναπερπατούσα, περνώντας από το ήσυχο στο ζωηρό και από το νερό στο πράσινο, αλλά θα πήγαινα και πιο πέρα.
Αυτό το Λονδίνο είχε κάτι από Νέα Υόρκη, αλλά πιο γήινο πιο προσιτό.

Το Λονδίνο είναι τεράστιο και όχι ευθυγραμμισμένο όπως το Μανχάταν και η Βαρκελώνη.
Πώς να τα βάλεις εύκολα όλα σε μια σειρά και τι να προλάβεις να δεις σε δύο ημέρες?
Σε επόμενα ποστ θα προσπαθήσω να σας τα τακτοποιήσω.