
Ποιο μουσείο να δω στη Νέα Υόρκη?
Λ ένε πως η Νέα Υόρκη έχει 170 μουσεία.
Tα 32 από αυτά βρίσκονται στο Μανχάταν.
Όταν κάποιος πάει για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη, συνήθως προβληματίζεται ποιο μουσείο να διαλέξει ανάμεσα 3.
◈ The Metropolitan Museum of Art ή ΜΕΤ
◈ Museum of Modern Art ή MoMA
◈ Guggenheim
Αν θέλεις, μπορείς να ακούσεις τη συνέχεια. O χρόνος αφήγησης είναι 18 λεπτά και 6 δευτερόλεπτα.
Αλλιώς, συνεχίζεις την ανάγνωση.
Museum Mile
Το μήκος του Central Park είναι 2.5 μίλια, δηλαδή περίπου 4 χιλιόμετρα.
Από το δεξί πλάι του πάρκου, περνάει η 5th Avenue και αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι της ονομάζεται Museum Mile.
Στο Μuseum Μile υπάρχουν 9 μουσεία στη σειρά, αλλά και πολλοί άλλοι χώροι τέχνης και πολιτισμού.
Το μίλι αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι ακριβώς ένα μίλι αλλά 1.4, περίπου 2 χιλιόμετρα, το μισό πάρκο δηλαδή.
Το Museum Mile ξεκινάει ακριβώς έξω από την πόρτα του Metropolitan Museum of Art, για τους φίλους MET, στην 82nd street.
Εκεί ακριβώς βγήκαμε τελειώνοντας τη βόλτα στο προηγούμενο άρθρο Διαδρομή στο Central Park.
Το Μuseum Μile τελειώνει στο τέλος του πάρκου.
Ακόμη και αν δεν μπεις σε κανένα μουσείο, περνώντας από το Museum Mile θα κάνεις μια ωραία βόλτα στο Upper East Side.
Περπατώντας τη 5th avenue, η οποία διατρέχει το νησί κατά μήκος, διασταυρώνεις κάθετα streets.
Όσο ανεβαίνεις προς τα πάνω, τόσο μεγαλώνει και η αρίθμηση και συναντάς στη σειρά τα ακόλουθα μουσεία.
1 ◈ 80nd – 84th street | The Metropolitan Museum of Art – Γνωστό ως The MET, καταλαμβάνει 4 ολόκληρα blocks. Θα το επισκεφθούμε λίγο παρακάτω στο άρθρο. Έχει και roof garden, ανοιχτό μόνο κάποιους καλοκαιρινούς μήνες.
2 ◈ 86th street | Neue Galerie – Αυστριακή και Γερμανική τέχνη. Εδώ βρίσκεται το πορτραίτο της Adele Block Bauer, ο γνωστός πίνακας του Klimt, η ιστορία του οποίου περιγράφεται στην ταινία Woman In Gold. Το μουσείο έχει ελεύθερη είσοδο κάποιες Παρασκευές. Το καφέ του, cafe Sabarsky έχει αυστριακή ατμόσφαιρα και βλέπει το πάρκο.
3 ◈ 88th street | Solomon R. Guggenheim Museum – Εντυπωσιακό καμπύλο κτίριο. Θα το επισκεφθούμε παρακάτω στο άρθρο.
4 ◈ 89th street | National Academy of Design – Αν και δεν είναι μουσείο έχει συλλογές.
5 ◈ 91st street | Cooper-Hewitt Smithsonian Design Museum – Ένα μουσείο design και διακόσμησης. Οι οικογένειες Cooper και Hewitt ένωσαν τις συλλογές τους και όλα μαζί τα πήρε το Ίδρυμα Smithsonian. Το Ίδρυμα Smithsonian εδρεύει στην Ουάσινγκτον και σας έχω ξεναγήσει ήδη σε αυτό. Αν και τα περισσότερα μουσεία του ιδρύματος είναι δωρεάν, το Cooper-Hewitt δεν είναι.
Σε αυτό το μουσείο βρίσκεται το έργο του Milton Glazer I love New York more than ever. Ο Milton Glazer είναι αυτός που δημιούργησε το πολύ γνωστό σήμα I love New York, του οποίου την ιστορία σας έχω διηγηθεί. Μετά την επίθεση στους δίδυμους πύργους, ο καλλιτέχνης. πείραξε το κλασσικό I love NY και κάπνισε λίγο την καρδιά, στο σημείο που θα ήταν το World Trade Center αν το Manhattan ήταν καρδιά.
Ακόμη και αν δεν μπεις μέσα, το μουσείο φιλοξενείται σε ένα πολύ ωραίο κτίριο που αξίζει να δεις από έξω, το Andrew Carnegie Mansion.
6 ◈ 92nd street | The Jewish Museum – Εβραική τέχνη και πολιτισμός.
7 ◈ 103rd | Museum of the City of New York – H ιστορία της πόλης από την εποχή των Ινδιάνων μέχρι σήμερα. Αν ξαναπήγαινα στη Νέα Υόρκη θα το επισκεπτόμουν. Περνώντας από έξω, αν έβλεπες XOXO Gossip Girl, σίγουρα το ξέρεις αυτό το κτίριο. Είναι το σχολείο Constance Billard-St.Jude’s school.
8 ◈ 104th street | El Museo del Barrio – Λατινοαμερικάνικος πολιτισμός και τέχνη.
9 ◈ 109th street |The African Center | To πιο πρόσφατο μουσείο στο museum mile.
Την δεύτερη Τρίτη κάθε Ιούνιου γίνεται το Museum Mile Festival. Η 5th Avenue κλείνει για τα αυτοκίνητα και είναι ελεύθερη να την περπατήσεις και να μπεις δωρεάν στα μουσεία.
Τι να σκεφτείς για την επιλογή σου
Να σου θυμίσω ότι πιθανότατα σε μια εκδρομή στη Νέα Υόρκη:
◈ Θα έχεις πιεσμένο πρόγραμμα.
◈ Θα είσαι ψόφιος στην κούραση.
◈ Θα είσαι γεμάτος εικόνες.
◈ Ένα κλεισμένο ραντεβού στο πρόγραμμα της ημέρας δημιουργεί πίεση. Καλό είναι να το βάλεις στο ξεκίνημα ή το κλείσιμο της ημέρας για να μην βρεθείς στη μέση του προγράμματος να τρέχεις για να προλάβεις.
◈ Κάποια μουσεία έχουν ημέρες ή ώρες με free είσοδο, την οποία θα πρέπει να κλείσεις νωρίτερα. Έλεγξε τα site τους.
Εμείς είδαμε το Guggenheim και το MET, τα οποία βρίσκονται σε πολύ κοντινή και περπατήσιμη απόσταση μεταξύ τους.
To Guggenheim, το είχα στα οπωσδήποτε γιατί λατρεύω την αρχιτεκτονική και ήθελα να δω αυτό το εμβληματικό κτίριο.
Βρήκαμε απόγευμα με ελεύθερη είσοδο και το είχαμε κλείσει από πριν.
Το MET και το ΜΟΜΑ τα αφήσαμε για να αποφασίσουμε εκείνη τη στιγμή αν προλαβαίνουμε. Φυσικά με κίνδυνο να μην βρούμε είσοδο.
Από το ΜοΜΑ δεν περάσαμε ούτε από έξω.
Στο ΜΕΤ βγαίνοντας από το Central Park βρεθήκαμε στα διάσημα σκαλάκια του. Νομίζαμε ότι αντέχαμε και κλείσαμε επί τόπου εισιτήρια από μηχανήματα.
Σημείωση: Η λέξη νομίζαμε, δεν γράφηκε τυχαία, θα καταλάβεις παρακάτω.
Γιατί δεν επιλέξαμε το ΜΟΜΑ
Δεν το απορρίψαμε, απλά δεν το βάλαμε πρώτο στη λίστα. Έχω ακούσει πάντως ότι είναι ενδιαφέρον και εντυπωσιακό.
Έπειτα για να είμαι ειλικρινής φοβήθηκα λίγο ότι θα έχει λιγότερο κλασσικά έργα και συχνά αυτά τα πολύ σύγχρονα δεν τα καταλαβαίνω.
Θα πήγαινα να ανοίξω τους ορίζοντες μου, αλλά το ταξίδι δεν είχε τόσο χώρο και για αυτό.
Άλλωστε την επαφή με τη μοντέρνα, σουρεαλιστική και αφηρημένη τέχνη ξέραμε ότι θα την καλύψουμε με το Guggenheim.
Το ΜΟΜΑ πάντως δεν έχει μόνο μοντέρνα, αφηρημένη ή σουρεαλιστική τέχνη έχει και πολλά πράγματα design, όπως το αυτοκίνητο Fiat 500. Εδώ υπάρχει και το χαρτάκι που ο Milton Glazer, σκαρφίστηκε το σήμα Ι love new york.
Το MOMA το είχαμε στη λίστα μας για το gift shop του. Μοιάζει να έχει τα καλύτερα πράγματα.
Αξέχαστη στιγμή που έψαχνα ένα συγκεκριμένο πορσελάνινο ποτηράκι. Ρωτάω στο ΜΕΤ τον υπάλληλο, πού το έχουν γιατί το είχα δει στο site και ο υπάλληλος απαντάει, “Στο ΜΟΜΑ κοιτούσατε”.
THE MET
Ιδρύθηκε το 1870 και είναι το μεγαλύτερο μουσείο της Νέας Υόρκης.
Αν και είχε πάρα πολύ κόσμο, βγάλαμε εισιτήρια από μηχάνημα τη στιγμή που το αποφασίσαμε και δεν ταλαιπωρηθήκαμε.
Τα εισιτήρια έχουν διάρκεια δύο ημερών και μπορείς να επιστρέψεις και την επόμενη.
Είναι αλήθεια ότι μετά από τόσο περπάτημα, εξάντληση και βομβαρδισμό καινούριων εικόνων φυσικά και δεν μπορούσαμε να αφιερωθούμε σε κανένα έργο. Αυτό όμως το καταλάβαμε μετά που κλείσαμε τα εισιτήρια, τότε που νομίζαμε ότι αντέχαμε.
Αφήσαμε τα ελληνικά και ρωμαϊκά εκθέματα και κατευθυνθήκαμε απευθείας στο Ναό της Dendur.
Ο ναός της Dendur φτιάχτηκε στην Αίγυπτο τον 10ο αιώνα π.Χ. στις όχθες του Νείλου.
Τον 6ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως χριστιανικός ναός.
Όταν κατασκευάστηκε το φράγμα του Ασουάν, ο ναός άρχισε να πλημμυρίζει.
Η Unesco έκανε ενέργειες για να σώσει τα μνημεία που καταστρέφονταν.
Τη δεκαετία του 60, ο ναός αποδομήθηκε και μεταφέρθηκε σε άλλο σημείο, μέχρι να γίνει δώρο στην αμερικανική κυβέρνηση, η οποία τον χάρισε στο MET.
Τη δεκαετία του 70 τo ΜΕΤ έφτιαξε την πτέρυγα Sackler και ξαναέχτισε τον ναό.
Γύρω του δημιουργήθηκε μια τεχνητή λίμνη και η αίθουσα ντύθηκε με τζαμαρίες. O ναός που κάποτε έβλεπε τις όχθες του Νείλου σήμερα βλέπει Central Park.
Ξαποστάσαμε στις όχθες της λίμνης και ξεκουράσαμε τα διαλυμένα ποδαράκια μας.
Όταν το πήραμε απόφαση και ξανασηκωθήκαμε, αποφασίσαμε να ψάξουμε την προσωπογραφία του Βαν Γκογκ.
Αρχίσαμε να περιφερόμαστε παραζαλισμένοι σε πτέρυγες, περνούσαμε έπιπλα, πίνακες, αγάλματα, αίθουσες, μέχρι που είδαμε κάτι γνώριμο.
Ένας Παρθενώνας του 1869.
Daily Ι study its stones and feel its inexplicable charm of beauty growing on my senses, Frederic Edwin Church
Παρακάτω συναντήσαμε τον Ουάσινγκτον.
Δεν θα μπορούσε να λείπει από αμερικάνικο μουσείο.
Αλλά αυτή εδώ η τεράστια ζωγραφιά που ο Ουάσινγκτον διασχίζει τον ποταμό Delaware για να πάει στο New Jersey, είναι πολύ γνωστός πίνακας και ιστορική στιγμή για το Αμερικανικό Έθνος.
Παραπέρα κοιτάξαμε πίσω από κεφαλάκια τα νούφαρα του Claud Monet.
Μπαίνοντας στην Αμερικανική πτέρυγα, βρεθήκαμε σε μια αίθουσα που την έλουζε φως.
Αυτή η αίθουσα είχε μια δυνατή ενέργεια και στο κέντρο μια ολόχρυση θεά Άρτεμις με το τόξο της.
Στην αίθουσα The African Origin of civilisation δεν μπήκαμε. Είχα επισκεφθεί άλλωστε λίγο πριν το Μουσείο Αφρικανικής Ιστορίας και Πολιτισμού του Ιδρύματος Σμιθσόνιαν στην Ουάσινγκτον.
Και ξαφνικά είδαμε αυτό το κορίτσι με τη φούστα στη μέση της αίθουσας.
Αυτό μάλιστα! Μπορέσαμε και το θαυμάσαμε παρόλη την εξάντληση.
Τη μικρή 14χρονη χορεύτρια του Edgar Degas.
Στη μέση μιας αίθουσας έστεκε αγέρωχα και παρά τον κόσμο μπορούσαμε να την τριγυρίσουμε και να την κοιτάξουμε με μεγαλύτερη ζωντάνια από τους ακίνητους πίνακες. Φαίνεται όταν είσαι εξαντλημένος τα τρισδιάστατα έργα μπορείς να τα παρατηρήσεις πιο εύκολα.
Όσο για την προσωπογραφία του Βαν Γκογκ δεν τη βρήκαμε ποτέ.
Από Βαν Γκογκ βρήκαμε ένα κυπαρίσσι.
Κατεβήκαμε τις χαρακτηριστικές σκάλες του ΜΕΤ αυτές που κάνουν παρέλαση κάθε χρόνο οι τουαλέτες του ΜΕΤ Gala και σε αποσύνθεση κάτσαμε στα σκαλάκια μπροστά στο συντριβάνι.
Κόσμος έτρωγε, γέλαγε, ζωγράφιζε.
Από εμάς άλλος ήθελε νερό, άλλος ένα hot dog, άλλος τουαλέτα και έτρεχε να ξαναμπει στο ΜΕΤ και άλλος προσπαθούσε να βγάλει βίντεο το συντριβάνι που μόλις πατούσε το Rec αυτό σταμάταγε να τρέχει νερό.
Εκείνη τη στιγμή ο καθένας είχε τα δικά του συναισθήματα.
Ο άντρας μου είπε ότι δεν άξιζε η ταλαιπωρία και τα λεφτά σε σχέση με αυτό που μπορούσαμε να αφομοιώσουμε εκείνη τη στιγμή.
Εγώ είχα αυτό το αίσθημα Νέας Υόρκης ‘Ουάου ήμουν στο ΜΕΤ, οι αίθουσες, οι σκάλες, τα σκαλάκια’.
Τα παιδιά πρέπει να σκεφτόταν πόσο ακόμη θα περιφερόμαστε σε αυτή την πόλη εξαντλημένοι. Θυμόταν μια φίλη τους που είχε πει ότι στη Νέα Υόρκη είχε κάτσει κάτω στο πεζοδρόμιο και είχε βάλει τα κλάματα από την κούραση.
Είναι αλήθεια πως και εγώ σκεφτόμουν ότι στα μουσεία καλό είναι να πας πρωί πρωί, να έχει ησυχία, να κάτσεις σε έναν πάγκο και να τα χαζεύεις χωρίς κόσμο μπροστά σου. Από την άλλη εμένα η αγαπημένη μου τέχνη είναι η αρχιτεκτονική και αυτήν μπορείς να τη θαυμάσεις και εξαντλημένος.
Όμως τώρα πια καμιά φορά σκαλίζω το site του MET και κοιτάω αυτό που δεν μπορούσα να αφουγκραστώ εκείνη τη στιγμή. Κάτι το οποίο δεν θα έκανα αν δεν είχα πάει. Και πότε-πότεπέφτω πάνω σε κάποιο έργο που είμαι σίγουρη ότι το είχα χαζέψει μέσα σε εκείνη την παραζάλη.
Βροχή έπιασε, μαζέψαμε τα κομμάτια μας και ανηφορίσαμε για την επόμενη στάση. Εκεί ήθελα να πάω από τότε που η παιδική μου φίλη πέρασε αρχιτεκτονική.
Guggenheim
Αχ! Guggenheim.
Αυτό το κτίριο ήθελα πάντα να του δώσω μια αγκαλιά, έτσι καμπυλωτό όπως στέκει.
Μου φαινόταν σαν ένα δοχείο, άψογα τροχισμένο και λείο.
Την ίδια αίσθηση είχα και από κοντά. Ήθελα να περάσω το χέρι επάνω από τον τοίχο.
Δεν γινόταν από έξω, αλλά το χάιδεψα από μέσα.
Το κτίριο το είχα πάντα στο μυαλό μου σα να στέκεται και να φεγγοβολά.
Λάμπει γιατί είναι πιο άσπρο από οτιδήποτε γύρω του.
Βρίσκεται απέναντι από το πράσινο Central park και μπροστά του περνάνε αυτοκίνητα από τη 5th Avenue.
Είναι τοποθετημένο μέσα σε ένα γραμμικό πλέγμα.
Ορθογώνιο πάρκο, παραλληλόγραμμα blocks και ευθύγραμμα κτίρια. Και εκείνο σπάει τις μορφές, προσθέτοντας τη δική του κίνηση.
Ο αρχιτέκτονας Andrew Loyd Wright αρχικά δεν ήθελε να φτιάξει ένα κτίριο ανάμεσα σε ουρανοξύστες. Το αποφάσισε επειδή θα ήταν δίπλα στο πάρκο. Ήθελε να το βάψει κόκκινο. Το μόνο κόκκινο που έχει το κτίριο είναι ένα κόκκινο πλακάκι με την υπογραφή του.
Κάθισα λίγο στο πεζουλάκι του πριν μπω.
Μου αρέσει όταν κάθομαι έτσι απλά στη σκιά επιβλητικών κτιρίων και μνημείων.
Μου δίνει αυτή την αίσθηση του καθημερινού. Λες και δεν τρέχει τίποτα και τάχαμου δεν είμαι καθόλου σαστισμένη.
Έτσι “καθόλου σαστισμένη” μπήκα μέσα.
Οι εξωτερικές γραμμές του κτιρίου διατρέχουν το εσωτερικό του με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Ένας διάδρομος γίνεται μια συνεχής κυκλική γραμμή που ξεκινάει από χαμηλά και στριφογυρνάει.
Εσύ βρίσκεσαι στη μέση ενός σπιράλ που ξετυλίγεται γύρω σου και οι φιγούρες των ανθρώπων του δίνουν κίνηση σαν κάτι αέναο.
Αν τον ανέβεις αυτόν τον διάδρομο οδηγείσαι έργο-έργο μέχρι την κορυφή και γίνεσαι και εσύ μια τέτοια φιγούρα.
Εκεί, ακουμπώντας στο μπαλκόνι για να κοιτάξω κάτω ήταν που σκέφτηκα τώρα ακουμπάω το κτίριο.
Και το χάιδεψα.
Στον διάδρομο αυτόν τα έργα ήταν τοποθετημένα αραιά. Ένα εδώ ένα εκεί, όπως πρέπει να είναι τα έργα για να έχουν τον χώρο τους και εσύ τον δικό σου.
Όταν πήγαμε μόλις είχε τελειώσει μια έκθεση του Nick Cave και τη μαζεύανε, γιατί οι εκθέσεις αλλάζουν.
Εμείς είδαμε την έκθεση Measuring Infinity με έργα της Gertrud Louise Goldschmidt, γνωστής ως Gego. ΓερμανοΒενεζουέλα καλλιτέχνης που γεννήθηκε το 1912 και πέθανε το 1994.
Η Gego έπαιζε με τις γραμμές και δεν θα μπορούσα να φανταστώ πιο ταιριαστό χώρο από το Guggenheim, το οποίο και το ίδιο εξερευνά τον χώρο μέσα από τις καμπύλες γραμμές του.
Kοντά στην κορυφή, είχε την έκθεση Timelapse με έργα της Sarah Sze, εικαστικός και καθηγήτρια στο Columbia.
Μέσα από τα έργα της επεξεργάζεται το ρόλο της τεχνολογίας, της πληροφορίας και της μνήμης με καθημερινά αντικείμενα.
Και πάνω που κάτι πήγαινα να καταλάβω, έφτασα στην κορυφή που είχε τρισδιάστατες δημιουργίες που είχαν το μέγεθος ολοκληρου δωματίου. Ε! Δεν κατάλαβα. Να αυτά φοβόμουν από το ΜΟΜΑ.
Ίσως πάλι το ότι το σκέφτομαι ακόμη να είναι κάτι.
Αυτή πάντως που φαίνεται να κατάλαβε περισσότερα γιατί συνέχισε την έκθεση με ενδιαφέρον μέχρι τέλους ήταν η μικρή μου κόρη. Μετά ζητούσε να πάμε και στο ΜΟΜΑ. Μπήκα για λίγο στον πειρασμό να στριμωχτεί κάπου και αυτό, αλλά με προσγείωσε ο άντρας μου. “Που θα αρχίσουμε να τρέχουμε τώρα άρον άρον στο ΜοΜα. Όταν μεγαλώσει άμα τα καταλαβαίνει ακόμη να πάει”.
Πήγαμε και μια τουαλέτα πριν φύγουμε και ήταν το πάτωμα λες και είχε γεμίσει νερά, όπως βλέπεις και στη φωτογραφία. Τελικά ήταν απλά ένα παιχνίδι με το πλακάκι και το φως.
Και έτσι κλείσαμε την επίσκεψη στο Guggenheim. Το οποίο ακόμη και αν εσύ δεν επιλέξεις να μπεις μέσα, σίγουρα αξίζει να το δεις από έξω.
Είχε βραδιάσει, έβρεχε και εμείς πήραμε το λεωφορείο.
Και αυτό άρχισε να κατηφορίζει τη 5th Avenue και μετρούσαμε αντίστροφα τα street.
Όσο κατηφορίζαμε τόσο μικραίνανε οι αριθμοί.
Ήμασταν στην 88th και θέλαμε να φτάσουμε στην 45th.
Είχε πέσει η νύχτα και ήταν ώρα για … Times Square.
Έτσι πέρασε και η δεύτερη ημέρα μας στη Νέα Υόρκη, με περπάτημα στο κέντρο.
Σε ότι ήθελες πάντα να δεις, με πικ νικ στο Central Park, με τον πρώτο μας ουρανοξύστη και από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου Ανάσταση στο Ground Zero.
Σας αφήνω να ξεκουραστείτε γιατί την επόμενη φορά, έχει πάλι περπάτημα. Θα διασχίσουμε 14 γειτονιές κατά μήκος του νησιού. Θα ξεκινήσουμε από το Lower Manhattan και θα φτάσουμε στον ουρανοξύστη Edge.