Νέα Υόρκη: Love at first sight

Άπειρες φορές είχα δει το skyline της Νέας Υόρκης σε γραφιστικές απεικονίσεις.
Όλα τα εμβληματικά κτίρια βαλμένα το ένα δίπλα στο άλλο σε μια ζωγραφιά.
Δεν είχα όμως ποτέ σκεφτεί ότι θα ήταν η πρώτη αληθινή εικόνα που θα αντίκριζα από τη Νέα Υόρκη.

Πέντε ώρες στο αυτοκίνητο από την Ουάσινγκτον περίμενα υπομονετικά το ραντεβού με το παιδικό μου όνειρο στις 2 το μεσημέρι.
Τη συνάντηση με το άγαλμα της Ελευθερίας.
Το φανταζόμουν μεγάλο, άλλωστε το δάχτυλο της είναι 2.5 μέτρα, όμως είχα προετοιμαστεί ότι θα φαίνεται πολύ μικρό σε σχέση με την κλίμακα της πόλης.
Σκεφτόμουν πόσο κλειστοφοβικό να είναι άραγε το να περπατάς ανάμεσα σε τόσο ψηλά κτίρια.
Αναρωτιόμουν αν οι διαδρομές που είχα χαράξει στο μυαλό μου και στο χάρτη ήταν ρεαλιστικές.
Συλλογιζόμουν πόσο μακριά βρίσκομαι από το σπίτι μου και πόσο απέχω από το να πατήσω στην πιο αγαπημένη πόλη του κόσμου, την πιο τραγουδισμένη, που όλοι νομίζουμε ότι ξέρουμε από τις τόσες ταινίες. Το μέρος που βρίσκονται αρκετοί υπερπλούσιοι του κόσμου και πολλές διασημότητες. Απορούσα και λίγο, πώς βρέθηκα εγώ εδώ, σε πόση ώρα να φτάνουμε επιτέλους και τι καλά που το gps δείχνει την ώρα που απομένει, γιατί αυτή τη μέτρηση της απόστασης σε miles ο εγκέφαλος μου δεν τη μετατρέπει γρήγορα σε μονάδα χρονικής μέτρησης.

Κάποιος με σκούντησε και είπε: ” Η Νέα Υόρκη “

Σήκωσα το βλέμμα και απλωνόταν όλη μπροστά μου. Όπως έπεφτε ο ήλιος αφαιρούσε τα χρώματα και στον ορίζοντα σχηματιζόταν μια μεγάλη γραμμή από γκρι σκιές κτιρίων, η μια δίπλα στην άλλη. Όχι μόνο μια απόχρωση γκρι σαν τα γραφιστικά skyline αλλά οι 500 αποχρώσεις του γκρι που δίνουν βάθος και υπόσταση.

Ήταν η Νέα Υόρκη ζωντανή

Ήταν η Νέα Υόρκη που πλησίαζε.

Δεξιά ξεχώριζε μια ψηλή κεραία από το One (One World Observatory), τον μεγαλύτερο ουρανοξύστη του βορείου ημισφαιρίου, ο οποίος είναι χτισμένος στην περιοχή που υπήρχαν κάποτε οι δίδυμοι πύργοι (αν διαβάζεις από κινητό κάνε ζουμ στη δεξιά πλευρά της φωτογραφίας). Αριστερά το Εdge, ο ουρανοξύστης που ξεχωρίζει από το μπαλκόνι που προεξέχει (αν κοιτάξεις προσεκτικά τη φωτογραφία, στο αριστερό σου χέρι ένα από τα πρώτα κτίρια έχει μια γραμμούλα στο πλάι του, αυτό είναι το μπαλκόνι).

Και κάπου εκεί ανάμεσα μια κορυφή πιο γλυκιά, λιγότερο τετράγωνη, πιο άλλης art deco εποχής τo Empire State Building

Φωτογράφιζα αποσβολωμένη, κάπως κεραυνοβολημένη και ξαφνικά δεύτερη σκουντιά: “Το άγαλμα”.

Εκεί δεξιά στο παράθυρο αλλά αρκετά μακριά μετά το δρόμο, μετά από δέντρα, χωράφια και κτίρια, η θάλασσα. Και στο βάθος αυτή η γνώριμη, συμπαγής φιγούρα με τον πυρσό ψηλά.
Φαινόταν σα να στροβιλίζεται έτσι όπως έτρεχε το αυτοκίνητο και άλλαζε λίγο η οπτική. Και αυτός ο πυρσός σα να άπλωνε το νοητό του φως προς όλες τις κατευθύνσεις.

Όπως το σκεφτόμουν από πάντα. Μόνο που να, ήταν πολύ μακριά, ήταν πλάτη και το συναπάντημα πιο casual από ότι το είχα φανταστεί. Και αυτό ήταν το feeling ίσως όλου του ταξιδιού. Οι συναντήσεις που ονειρευόσουν είχαν κάτι οικείο ενώ μικρές, τυχαίες στιγμές έβγαζαν δέος. Και έμενε ένα ανάμεικτο συναίσθημα σα να ήσουν εδώ από χθες αλλά και ένα “ουάου είναι σαν ταινία”, το οποίο προσπαθούσες συνεχώς να ερμηνεύσεις. Αυτή ήταν η αίσθηση και τις 10 ημέρες στην Αμερική, ακόμη πιο έντονη τις 3 στη Νέα Υόρκη.

Το αυτοκίνητο πέρασε ανάμεσα από ηλιόλουστα κτίρια, κοντύτερα, ψηλότερα, μοντέρνα κουτιά ανακατεμένα με πιο περίτεχνες παλαιότερες κατασκευές. Σε κάθε γύρισμα κάπου ξεπρόβαλε η κεραία του One και σου πρόσφερε μια σύνδεση καθώς στριφογύριζες ανάμεσα σε τόσο καινούριες και τόσο γρήγορες εναλλαγές εικόνων. Την έβλεπες και ήξερες ότι κατά εκεί υπάρχει ό,τι πιο γνώριμο έχεις από αυτή την πόλη, η μύτη του Μανχάταν και το Ground Zero.

Με το που πάτησα το πόδι μου κάτω με έπιασε μια εγρήγορση και μια ζωντάνια τα οποία με ακολούθησαν και για τα 80 ζωηρά χιλιόμετρα που περπατήσαμε, καταλήγοντας φυσικά σε τεράστια κούραση.
Η κόρη μου έχει μια φίλη που πήγε Νέα Υόρκη τα Χριστούγεννα. Ανάμεσα στα άλλα που της είχε πει ήταν ότι κουράστηκε τόσο πολύ που σε κάποια φάση κάθισε κάτω στο πεζοδρόμιο και έβαλε τα κλάματα. Πολλές φορές τη μνημονεύσαμε με συμπόνια και κατανόηση. Συχνά ένιωθες ότι ήταν απλά μια κλωστή που θα μπορούσε και να σπάσει.

Όσοι έχετε παιδιά ξέρετε ότι όταν είναι μικρά και το νευρικό τους σύστημα πιο ανώριμο, τις ημέρες που δέχονται πολλά ερεθίσματα, παθαίνουν υπερδιέγερση και στο τέλος μπορεί να καταλήξουν σε ένα ανεξέλεγκτο ξέσπασμα (tandrum). Ε! That’s the feeling. Για πρώτη φορά αυτό που έλεγα θεωρητικά κάποτε για τα μικράκια μου το ένιωθα. Τα ερεθίσματα που δεχόμουν ήταν τόσα πολλά που ο εγκέφαλος μου δεν προλάβαινε να τα επεξεργαστεί (εδώ που τα λέμε ακόμη και τώρα που γράφω ακόμη τα επεξεργάζεται). Έχω να νιώσω έτσι από τις ημέρες του γάμου μας στο Χανιά. Μόνο τότε συνέβαιναν τόσα πολλά πράγματα, τόσο γρήγορα που χρειαζόταν καιρός για να ταξινομηθούν.

Πρώτα είδα τον αστυνομικό με το σήμα NYPD και τον καφέ στο χέρι και άρχισα να τσιρίζω.
New York PD! New York PD! Ευτυχώς δεν με άκουσε.
Aχ! να κρατούσε και donut.
Αχ! και να μην ντρεπόμουν και να έβγαζα φωτογραφία, όπως και όλα τα άλλα αξιοπερίεργα που θα ακολουθούσαν.
Θα είχε και badge μαζί του δεν θα είχε? Σίγουρα θα είχε, εδώ είχε όπλο.
Μετά είδα το σήμα I ❤️ NY. Τόσες φορές το είχα δει αλλά αυτή τη φορά ήταν αλλιώς. Ήταν στο φυσικό του περιβάλλον.
Και παραδίπλα αυτό που κάθε πρωταγωνιστής ταινίας και κάθε τουρίστας περιμένει, ένα κίτρινο ταξί.

Παραπέρα καπνοί έβγαιναν στο πεζοδρόμιο από τα έγκατα της γης, το σύστημα ψύξης-θέρμανσης της πόλης όπως ακριβώς είχα διαβάσει.
Κάπου εδώ η μεγάλη μου κόρη είπε: “Μαμά θέλω να ηρεμήσεις”. Εύκολο να το λες όταν κάποιος σου πρόσφερε στο πιάτο τη Νέα Υόρκη χωρίς να προλάβεις να την ονειρευτείς.

Ανεβαίνοντας στο δωμάτιο του ξενοδοχείου η θέα ήταν το Liberty Park, γνωστό σε εμάς ως το σημείο που υπήρχαν οι δίδυμοι πύργοι.
Οι δύο μαύρες πισίνες που έχουν χτιστεί στη βάση των κτιρίων, με τα ονόματα όλων όσων χάθηκαν, να τρέχουν νερό στην αιωνιότητα, το θεόρατο One και ο ναός του Αγίου Νικολάου. Η ορθόδοξη ελληνική εκκλησία που είχε καταστραφεί τότε, σχεδιάστηκε από τον Καλατράβα και ξαναλειτούργησε πρώτη φορά φέτος. Ήμασταν εκεί στην πρώτη της Ανάσταση και τη βλέπαμε από ψηλά. Επίσης Santiago Kalatrava και το Oculus που βρίσκεται δίπλα, το οποίο είναι εμπορικό κέντρο και σταθμός μετρό. Και τα δύο καλατραβένια δημιουργήματα έχουν μια άλλη αισθητική και διάσταση από τα γύρω τους, δίνοντας μια λάμψη και μια κίνηση σε αυτό τον ιδιαίτερο χώρο. Για το Oculus, έμπνευση ήταν ένα περιστέρι που φεύγει από τα χέρια ενός παιδιού. Εντωμεταξύ σε όσους από εμάς πάμε συχνά στο ΟΑΚΑ, το όνομα Καλατράβα, οι καμπύλες και τα τόξα βγάζουν κάτι πολύ οικείο.

Ξανακοίταξα τις μαύρες τρύπες και ανεβάζοντας το βλέμμα προς το μπλε του ουρανού, προσπάθησα νοητά να σηκώσω τα δύο άσπρα κτίρια και να τα ξαναγκρεμίσω. Δεν μπόρεσα ούτε το ένα ούτε το άλλο. Και κάπως ξύπνησαν όλα λες και γίνανε χθες. Αλλά δεν γίνανε χθες και η πόλη πλέον αποτίει το φόρο τιμής με έναν ζωντανό, λειτουργικό τρόπο. Από τη μια σκέφτεσαι τα γεγονότα και μελαγχολείς από την άλλη σου έρχεται μια όρεξη να αγαπήσεις τη ζωή τιμώντας την και για αυτούς που δεν μπορούν.

Στην περιοχή απαγορεύεται να πετάνε drone οπότε η πανοραμική μας θέα από το 12ο όροφο του δωματίου και από τον 20ο του μπαρ ήταν εξαιρετική εμπειρία. Όχι ότι είχαμε drone αλλά αν είχαμε δεν θα το κάναμε κάτι.

Το πάρκο το πετύχαμε ηλιόλουστο, το πετύχαμε και νοτισμένο. Κάποιες φορές έβλεπες μέχρι την κεραία του τεράστιου One και άλλες φορές η κορυφή χανόταν κάπου στα σύννεφα. Άλλοτε τα φωτάκια γύρω σου λαμπύριζαν ξεκάθαρα και άλλοτε έφεγγαν θολά μέσα από το σύννεφο.

Και εσύ να τα κοιτάς κάθε βράδυ και να αναρωτιέσαι:
◈ Άραγε δουλεύει κανείς τέτοια ώρα?
◈ Έχουν ξεχάσει αναμμένα τα φώτα?
◈ Μήπως τα αφήνουν επίτηδες?
◈ Η ΔΕΗ πόσο να έρχεται?
Ήταν πάντως ένα συγκεκριμένο που χρειαζόταν σίγουρα αλλαγή λάμπας έτσι όπως το έβλεπα να τρεμοπαίζει όλα τα βράδια, εκτός αν είχαν κάθε μέρα πάρτι.

Αγκάλιασα τα παιδιά και συγκινημένη τους είπα ότι είναι πολύ τυχερά για αυτό που βλέπουν. Τους είπα επίσης ότι επειδή ίσως δεν μπορούν να το αντιληφθούν σε όλη του την έκταση αυτή τη στιγμή, καλό θα ήταν να κρατήσουν κάπου σημειώσεις. Νομίζω πριν κλείσουν την κουρτίνα σε όλα αυτά για να κοιμηθούν στον καναπέ-κρεβάτι, πρέπει να με κορόιδεψαν λίγο (sisters bonding).

Ευτυχώς πάντως που το δικό μας κρεβάτι έβλεπε τοίχο (οι ενήλικες είπαμε να μην ρισκάρουμε τη μέση μας στον καναπέ-κρεβάτι). Στη θέση των κοριτσιών θα άφηνα ανοιχτά και δεν θα κοιμόμουν ποτέ.
Θα έβλεπα τα φωτάκια και θα άκουγα το θόρυβο της πόλης περιμένοντας να ξημερώσει.
Και κανένα άλλο πρωινό της ζωής μου δεν πρέπει να έχω τραβήξει τις κουρτίνες με τέτοια προσμονή.

Αυτή ήταν η θέα και οι σκέψεις όταν γυρίζαμε αποκαμωμένοι το βράδυ.
Αυτό ήταν το πρώτο που βλέπαμε νωρίς το πρωί στον καφέ, πριν σηκωθεί τελείως η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Και λέω τελείως γιατί ποτέ δεν ήταν ήσυχη. Από κάπου ερχόταν πάντα μια βοή (άμα δεν κοιμάσαι ποτέ?). Από τις 6 το πρωί ήδη σου έδινε την αίσθηση ότι οι δουλειές ήταν σε εξέλιξη και ας μην κυκλοφορούσε ακόμη πολύς κόσμος.

Τις επόμενες 3 ημέρες τα πόδια μας έβγαλαν φτερά. Με ένα backpack στην πλάτη γεμάτο με νερό, ζακέτα, σνακ και ένα μικρό χιαστί τσαντάκι μπροστά με τα λεφτά, τα διαβατήρια και το κινητό, περπατήσαμε όσο περισσότερο Μανχάταν μπορέσαμε και λίγο Brooklyn.

Περπατώντας στη Νέα Υόρκη, δεν ένιωσα καθόλου αποπνικτικά όπως φοβόμουν. Παρότι η κλίμακα είναι ασύλληπτη με τόσα θεόρατα κατασκευάσματα, οι δρόμοι είναι μεγάλοι και φαρδιοί και υπάρχουν εναλλαγές με πιο χαμηλά ύψη και πλατείες. Άλλωστε πολλές περιοχές όπως το Chelsea, το Soho ή το Greenwich είναι πιο ‘κοντές’.

Το Μανχάταν αν το προσέξεις σε έναν 3-D χάρτη ή αν το δεις από ψηλά, έχει μια μεγάλη συγκέντρωση ψηλών κτιρίων ξεκινώντας από την άκρη του Central Park (αριστερά στη φωτογραφία) στη συνέχεια κάνει κοιλιά και φτάνοντας προς τη μύτη του στο ground zero, ξανασηκώνεται συστάδα από ουρανοξύστες. Κάπως έτσι καταφέρνει και ισορροπεί.

Αυτό που δεν αποφεύγεται εύκολα είναι το να μην σε πονέσει ο αυχένας.
Το κοίτα-ψηλά μαζί με τις αλλαγές σε εικόνες, την απίθανη ροή ανθρώπων γύρω σου, τις απρόσμενες εκπλήξεις σε διάφορα ύψη, το βάλε-βγάλε κινητό για φωτογραφίες, σου φτιάχνει μια ζαλάδα αν δεν το προσέξεις.
Πήρε μερικές μέρες να το καταλάβω καθώς χαμογελώντας είχα πέσει με τα μούτρα.

Έτσι λοιπόν πηγαίνοντας για το άγαλμα ερωτεύτηκα το skyline, τα κτίρια, τις εκπλήξεις και την ανθρώπινη ροή.
Αν ξαναπήγαινα στη Νέα Υόρκη θα περπατούσα και πάλι αλλά θα ήθελα να έχω περισσότερο χρόνο να κάτσω σε μια γωνιά και να χαζεύω τον ατελείωτο κόσμο. Γιατί ο κόσμος της Νέας Υόρκης έχει κάτι αδιαπέραστο.
Περπατάς μέσα στο πλήθος, σε κοιτάνε αλλά δεν σε κοιτάνε.
Και όταν συνηθίσεις την ποικιλομορφία ή όπως το έθεσαν οι κόρες μου το ‘εδώ ο καθένας κάνει ότι του ρθει’ τότε και εσύ κοιτάς αλλά δεν κοιτάς, απλά προχωράς.

Συναντάς και ακούς όλες τις φυλές του κόσμου. Βλέπεις μηχανάκι ολόκληρο φορτωμένο στο μετρό. Σκυλάκια με ροζ γυαλάκια και μπιχλιμπίδια κάνουν τη βόλτα τους έξω από το Empire. H Σκάρλετ Γιόχανσον στο Central Park. Ένας τύπος γράφει ποιήματα σε γραφομηχανή δίπλα στο συντριβάνι του MET, ένας άλλος ζωγραφίζει σε ένα μικρό καφέ, κυρίες που μοιάζουν να βγήκανε ολόκληρες από το Tiffany’s κρατάνε από το χέρι τα παιδάκια τους, κάτι γιαγιούλες κινεζούλες κάνουν ται τσι στο πάρκο, μια ταμπέλα λέει ότι εδώ σήμερα θα γίνουν τα γυρίσματα του Law n Order στις 8pm. Και στη 5th avenue μυρίζει μπάφο, όπως σε όλη την πόλη γιατί εδώ και κάποιο καιρό η χρήση είναι ελεύθερη (πρώτο πρώτο θα σας το έλεγα αλλά μου χάλαγε τη ροή του κειμένου). Κάποιος κυκλοφορεί σαν σε πασαρέλα στη μέση του δρόμου ή με βραδινό φόρεμα στο μουσείο. Και ξαφνικά όλα αυτά σου συμβαίνουν στο by the way που θα έλεγαν και αυτοί και όλα αυτά δεν είναι το νέο της ημέρας σου. Γιατί η ημέρα σου μπορεί να κλείδωσε σε μια στιγμή, σε μια στοά στο Central Park που άκουσες κάποιον να τραγουδάει και αντηχούσε παντού και πότιζε μέχρι μέσα σου.

Ξαφνικά, με μια κοφτή κίνηση, βουτάς το χέρι της κόρης σου, μέσα σε ένα απρόσωπο ανθρώπινο ποτάμι που αρχίζει να κινείται απότομα και σφιχτά στο φανάρι. Ένας πανύψηλος Αφροαμερικανός ακριβώς δίπλα σου, που εσύ δεν τον έχεις δει γιατί είπαμε κοιτάς αλλά δεν κοιτάς, γυρίζει κάπως αμυντικά κάπως θιγμένα και σου λέει ‘Δεν έκανα τίποτα’. Και τότε ξυπνάς για λίγο κοιτάς προς τα πάνω και βλέπεις ότι η πόλη δεν είναι απλά ένα skyline, ένα άγαλμα, μια ταινία ή μια παιδική χαρά για μεγάλους. Είναι πραγματική πόλη και είναι πραγματικοί άνθρωποι. Και τότε την κοίταξα λίγο πιο ίσια, λίγο πιο ανθρώπινα.

Δεν ξέρω αν οι άνθρωποι δίνουν την αύρα τους σε μια πόλη ή αν η πόλη τους εντάσσει στο vibe της.
Ξέρω όμως ότι όταν μια πόλη σε γοητεύσει παίρνεις ένα κομμάτι της μέσα σου και συνεχίζεις …ακόμη και αν δεν την ξαναδείς ποτέ.

Αλλά αν, λέω αν, ξαναγύριζα για μια ακόμη βραδιά στη Νέα Υόρκη, θα ξαναπήγαινα στο Brooklyn.

 

 

 

ή Have a good one που λένε.

Υ.Γ. Θα ακολουθήσουν και άλλα post. Ανά μέρα, ανά διαδρομή ή ανά σημείο δεν ξέρω ακόμη αλλά το αφήνω να σχηματίζεται. Αν θέλεις να σε ξεναγήσω με τον τρόπο που γνώρισα εγώ την Αμερική, την Ουάσινγκτον και την Νέα Υόρκη ή αν θέλεις να οργανωθείς πριν το δικό σου ταξίδι μπορείς να με ακολουθήσεις στο Facebook ή στο Instagram ή να γραφτείς εδώ για να σε ειδοποιήσω.