Πόρτο Χέλι

Χ ρειάστηκαν δύο μικρές αποδράσεις στο Πόρτο Χέλι, για να αλλάξω μια λάθος εικόνα.
Πριν πάω το νόμιζα για παλαιό θέρετρο του 70.
Μη ρωτήσεις πώς και δεν είχα ιδέα για βαριά ονόματα, τεράστιες βίλες, ιδιωτικές παραλίες. Κάτι κατάλαβα όταν ξαφνικά βρέθηκα σε ένα δρόμο με μια περίφραξη από κυπαρίσσια το ένα κολλητά δίπλα στο άλλο. Αρχικά θα μπορούσες να υποθέσεις ότι περιφράσει συγκρότημα ‘τελευταίων κατοικιών’ αν δεν συνέχιζε για πολλά χιλιόμετρα. Προφανώς ήταν κάποιο κτήμα τόσο τεράστιο που μέχρι να τελειώσει είχαμε στήσει ολόκληρο διάλογο τι- να-ναι-τούτο, δεν το βρήκαμε και πρόλαβε και επικράτησε και σιωπή.
Δεν ξέρω τι-ταν-τούτο αλλά μόνο τον πολλαπλασιασμό κυπαρίσσι επί κόστος να έκανες, καταλάβαινες ότι κάτι ξέφευγε, πιθανότατα πέρα από ελληνικά δεδομένα.
Πόσα κυπαρίσσια άραγε να χωράνε ανά χιλιόμετρο?

◈ Πρώτη φορά Πόρτο Χέλι

Την πρώτη φορά λοιπόν έμαθα ότι το Πόρτο Χέλι είναι ένα κοσμοπολίτικο μέρος.
Περάσαμε με το αυτοκίνητο από τον ήσυχο κόλπο με τα πολλά ιστιοπλοϊκά και κινηθήκαμε προς τον Άγιο Αιμιλιανό. Ωραία, τακτοποιημένη περιοχή και δρόμοι με ονόματα όπως πχ Μίνως Κυριακού.

Το εκκλησάκι όμορφο με πανοραμική θέα στη θάλασσα και στα εντυπωσιακά κτίσματα.

Περάσαμε τη μέρα εκεί κοντά, πλατσουρίζοντας στα ξενοδοχεία με φίλους, μη θεωρώντας ότι χάνουμε και κάτι σπουδαίο.
Ήσυχο σαββατοκύριακο, δεν μου έβγαλε κανένα τρελλό vibe, θα ‘θελα να είχαμε περάσει Σπέτσες για καφέ…

Διαμονή:
AKS Hinitsa Bay 4*: Βρίσκεται ανάμεσα σε Πόρτο Χέλι – Άγιο Αιμιλιανό. Ένας προορισμός από μόνο του. Μασάζ, σπα και δική του παραλία. Hinitsa λέγεται από το νησάκι απέναντι και μερικοί μερικοί, ονόματα δε λέμε, το μπερδεύουν και το λένε όλη την ώρα Εχινάτσια. Το αδερφάκι του βρίσκεται μέσα στο Πόρτο Χέλι οπότε προσοχή όταν κλείνεις. Αλλού το AKS Hinitsa Bay και άλλο το AKS Porto Heli.
Epavlis Resort 3*: Από την παραλία το χωρίζει ένας δρόμος. Δεν είναι δική του αλλά είναι ακριβώς από κάτω. Η ταβέρνα θυμάμαι είχε συμπαθητικό φαγητό. Υπάρχει επίσης μικρό μπαράκι για τα καφεδάκια και τα κλαμπ σάντουιτς στην παραλία.

◈ Δεύτερη φορά Πόρτο Χέλι

Τη δεύτερη φορά κλείσαμε δωμάτιο μέσα στο Πόρτο Χέλι. Όταν το κανονίσαμε δεν μου ερχόταν και καμία φοβερή εικόνα στο μυαλό. Πήγαμε με την προοπτική του χαλαρώνω το σκ και τα παιδιά παίζουν στην πισίνα.

Όταν όμως τελικά ανέβηκα στο δωμάτιο, έμεινα να κοιτάω τη θέα.

Δεν χόρταινα να χαζεύω τα βαρκάκια, το βουλιαγμένο ιστιοπλοϊκό, το τόσο μπλε και όλα καδραρισμένα από το παράθυρο.

Διαμονή: Nautica Bay Hotel 3*: Άνετη πισίνα, δεν είναι πρόσφατα ανακαινισμένο αλλά είναι καθαρό και τακτοποιημένο, φιλική εξυπηρέτηση και στο μπαρ της πισίνας είχε Sambuka. Στα καλύτερα έχω πάει, Sambuka δεν είχανε. Πώς να μην το συμπαθήσω.

Μια μεσημεριανή προσπάθεια για βόλτα στον οικισμό δεν πήγε και πολύ καλά. Είχε καύσωνα αλλά είχε και ερημιά.
Θα καθόμουν λοιπόν εκεί στο ωραίο μου παράθυρο μέχρι να δύσει ο ήλιος.
Θα έβγαζα και φωτογραφία το τέλειο ηλιοβασίλεμα αλλά έπιασε πείνα και φύγαμε λίγο πριν αρχίσει να ροζίζει.
Να πεταχτούμε Σπέτσες δεν βόλευε ούτε αυτή τη φορά.

Και έτσι για πρώτη φορά περπάτησα στο Πόρτο Χέλι. Που μια το χα για παλιό και μια το χα για έρημο, κοντολογίς βαρετό, και καθόλου δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά.

Το μέρος προσφέρεται για πολύ yacht spotting και δεν τις χορταίνω τις βόλτες στις μαρίνες.

Δεν με νοιάζει πόσο έχουν αυτά τα υπέροχα πλεούμενα ούτε τι σημαίνουν ή κοίταξε να δεις τι ζωές υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο. Άλλωστε περνάω συνέχεια από την Ομόνοια για να ξέρω τι ζωές υπάρχουν σε τούτο τον κόσμο και πάνω μου και κάτω μου. Μου αρέσει απλά να τα βλέπω εκεί με τις αεροδυναμικές καμπύλες τους, τα ασημένια εξωτικά ονόματα τους και τους στολισμένους βασιλικούς στην πρύμνη. Μια προτίμηση πάντως την έχω στα μαύρα. Αν μου χαρίσετε ένα, σε μαύρο παρακαλώ και ας τραβάει τον ήλιο, θα τ’αντέξω.

Φτάνοντας στο τέλος της μαρίνας συναντήσαμε μια καλοντυμένη, κομψή, αστραφτερή λαοθάλασσα να περιμένει σειρά για θαλάσσιο ταξί.

Ένας γάμος μόλις είχε γίνει στην εκκλησία που βρίσκεται άκρη άκρη (Ιερός Ναός Ευαγγελισμού της Θεοτόκου) και το τραπέζι θα γινόταν στις Σπέτσες. Δεν ξέρω ποιος παντρευόταν αλλά οι καλεσμένοι ήταν γνωστοί, όχι δικοί μου γνωστοί, έτσι γενικώς γνωστοί αλλά το ζευγάρι δεν το ξέραμε για να κάνουμε tag ‘Να ζήσετε’ 🙂
Αυτοί πάντως θα έπιναν και καφέ στις Σπέτσες στα σίγουρα.

Ανεβήκαμε στο Ναό της Ευαγγελίστριας να χαζέψουμε τη θέα και βρήκαμε παρατημένα τα κεντημένα πουγκάκια για το ρύζι, τα λουλούδια της διακόσμησης (τριαντάφυλλα, άσπρα λουλούδια και δενδρολίβανo αν ρωτάς). Τα παιδιά συνέχισαν να πετάνε ρύζι και ας έλειπε η νύφη και ο γαμπρός, δροσίστηκαν από το bar για τους καλεσμένους και αν είχε και βιβλίο ευχών θα είχαμε γράψει. Θυμήθηκα πόσο μου αρέσουν οι γάμοι, οι μπουμπουνιέρες και τα στολίσματα και με πόση χαρά και μεράκι τα έκανα τότε που ήταν η ώρα τους.

Μερικές κυρίες της γειτονιάς με μια αγκαλιά λουλούδια κατηφόρισαν προς το λιμάνι συζητώντας.
– Τίνος να ήταν ο γάμος
– Που θα γινόταν το τραπέζι
Καλησπέρισαν γνωστούς τους, ευχήθηκαν σε μια Μαρκέλα που χαν ξεχάσει και καθόταν στα τραπεζάκια και χάθηκαν στα στενά.

Τα παιδιά θέλανε ιταλικό φαγητό και παγωτό.
Να πεις όχι δεν γινόταν, βολτάροντας όμως είδα και πολλές άλλες επιλογές που θα δοκίμαζα.

Περιμένοντας για παγωτό, δίπλα σε ταμπέλες, φοίνικες, και ωραία σκάφη είδα ένα παλιό ψηλοτάβανο σπίτι. Με τα μπλε του παράθυρα, με το χρόνο επάνω του, με το δεντράκι του, να στέκει μόνο του. Μια θλίψη με πιάνει με αυτά. Και θα ήθελα κάποιος να μου υποσχεθεί ότι δεν θα χάσει τη μορφή του, την ταυτότητα του και θα μπορούσε να έχει και πάλι ωραία ζωή και λάψη. Αλλά τέτοια πράγματα δεν τα υπόσχεται κανείς.

Tip: Αν ψάχνεις που να φας σήκωσε το βλέμμα και πιο ψηλά, μερικά εστιατόρια έχουν ταρατσάκια. Ωραία θέα, ωραίο αεράκι.

Φεύγοντας κοίταξα πίσω και με μάγεψε η νύχτα.

Η ολοφώτιστη εκκλησία με το ολοφώτιστο μπαρ από κάτω και τις φιγούρες των ανθρώπων (και στην εκκλησία και στο μπαρ). Πολύ θα ήθελα να ήμουν και εγώ μια φιγούρα εκεί, αλλά με μάγεψε η νύχτα με κέρδισε η νύστα.

Και θα ήμουν πολύ ευχαριστημένη με το Πόρτο Χέλι αν έκλεινα με αυτή την εικόνα αλλά είχε και εξαιρετική συνέχεια την επόμενη μέρα που φεύγαμε.

◈ Παραλία Βερβερόντα

3 χιλιόμετρα έξω από το Πόρτο Χέλι.

Μεγάλη, όχι χτισμένη από άκρη σε άκρη και όχι κατειλλημένη από άκρη σε άκρη. Ούτε πολύ ρηχή τύπου λίμνη – ούτε πολύ βαθιά. Έχει μικρό βοτσαλάκι αλλά στο αριστερό κομμάτι που το εξερεύνησα με τα ίδια μου τα πόδια… μόλις μπεις στη θάλασσα έχει άμμο.

Δεξιά καταλήγει στο εκκλησάκι της Παναγίτσας.
Εδώ βρίσκεις μερικές ομπρέλες και μια ταβέρνα που τα τραπεζάκια της, βλέπουν θάλασσα και παιδιά.

Στο κέντρο, βρίσκεις ένα μικρούτσικο μπαράκι με 2 σειρές ομπρέλες που επίσης έχεις άμεση οπτική επαφή,Salty beach.

Στα αριστερά έχει πάλι λίγες ομπρέλες και ένα μπιτσ μπαράκι το οποίο δεν έχει άμεση οπτική με τη θάλασσα. Είναι όμως τέλειο, χαλαρωτικό και εκεί κάτσαμε τελικά γιατί βρήκαμε θέση, Sunset Seaside.

Και χαλαρώσαμε…
Μπορώ να σου πω ότι έπρεπε να φτάσει τέλος Ιουλίου για να νοιώσω επιτέλους καλοκαίρι και ας είχα ξαναπάει διακοπές πιο πριν.
Και δεν θέλαμε να φύγουμε
Και ειδικά εγώ ήθελα να κάτσουμε να δω ηλιοβασίλεμα αλλά τελικά το είδα στην παλαιά εθνική Aθηνών-Kορίνθου από το αυτοκίνητο.

Φεύγοντας ρίξαμε μια ματιά στα γύρω ενοικιαζόμενα. Έτσι να ξέρουμε για την επόμενη φορά.
Να πάμε ένα σαββατοκύριακο
Να μείνουμε εκεί
Να βουτάμε όλη μέρα

Και εγώ για πρώτη φορά καθόλου δεν θα ψάχνω όλη την ώρα πώς να πάω στις Σπέτσες για καφέ.