Smithsonian: Postal Museum

Τα γραπτά μηνύματα σήμερα είναι τόσο άμεσα, που μερικά δευτερόλεπτα στο “διαβάστηκε” χαλάνε σχέσεις και με ένα unfollow τα είπες όλα.
Δεν ήταν όμως πάντα έτσι.
Κάποτε το like ή το unfollow έπαιρναν μήνες για να φτάσουν. Ήταν πολύ πιθανό επίσης να μην έβρισκαν ποτέ τον δρόμο τους και έμεναν αποστολέας και παραλήπτης, να αναρωτιούνται μια ζωή αν ξεχάστηκαν ή αν χάθηκε το μήνυμα στο ταχυδρομείο.

Αν θέλεις, μπορείς να ακούσεις τη συνέχεια, ο χρόνος αφήγησης 13 λεπτά και 36 δευτερόλεπτα.

Αλλιώς συνεχίζεις την ανάγνωση…

Η πεθερά μου τη δεκαετία του ’70 έμενε μόνιμα Αμερική. Έγκυος στον άντρα μου, στέλνει γράμμα στη μαμά της που έμενε στη Θεσσαλονίκη για να της πει πώς περνάνε εκεί στα ξένα, όλα καλά με την εγκυμοσύνη και ότι αποφάσισαν να πάνε ένα ταξίδι στο Μεξικό για λίγες ημέρες. Πήγε η έγκυος πεθερά μου το ταξίδι, φόρεσε το σομπρέρο, ωραία πέρασε, γύρισε. Μετά από κανένα μήνα που είχε γυρίσει, λαμβάνει ένα γράμμα από τη μαμά της, στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ εκείνη την μάλωνε. Πού πάει και τι κάνει στην κατάσταση της και να κάτσει στα αβγά της, που μου θέλει και Μεξικό. Πολύ αργά. Φαντάζομαι μέχρι να της απαντήσει “Μην ανησυχείς μαμά όλα καλά γύρισα” και να φτάσει το γράμμα στη Θεσσαλονίκη, η πεθερά μου θα είχε ήδη γεννήσει.
Έτσι γινόταν τότε, τα νέα είτε χαρμόσυνα είτε λυπητερά, έφταναν ασύγχρονα και αργά. Και οι κατσάδες της Ελληνίδας μάνας επίσης.

Στην Ουάσινγκτον, υπάρχει ένα μουσείο αφιερωμένο στην ιστορία και την προϊστορία του like, του unfollow και της ασύγχρονης επικοινωνίας, το Μουσείο Ταχυδρομείων και Φιλοτελισμού.

Μέσα σε ένα κτίριο αρχιτεκτονικής Beaux-arts με επιβλητικούς διαδρόμους, χαζεύεις γραμματόσημα, μαθαίνεις πώς επικοινωνούσε η Αμερική από την μια της άκρη ως την άλλη και νιώθεις βήμα-βήμα, την εξέλιξη της εξ’αποστάσεως ανθρώπινης επικοινωνίας. Αν είσαι στη δική μου ηλικία (48 είμαι για πολύ λίγο ακόμη), θα θυμηθείς χόμπι και βιώματα, αν είσαι μικρότερος δεν μπορεί παρά να σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον αυτά τα μικρά ζωηρά χαρτάκια και οι ρετρό πινελιές.

Το μουσείο βρίσκεται λίγο πιο έξω από την κεντρική περιοχή National Mall, αλλά κοντά στο Καπιτώλιο. Αν επισκεφθείς την Ουάσινγκτον, πιθανότατα δεν θα το έχεις στη λίστα με τα top μουσεία που θέλεις να δεις. Σου προτείνω όμως να κρατήσεις το στίγμα του στις σημειώσεις σου.
Αν βρεθείς εκεί κοντά, έστω και τυχαία, η είσοδος είναι δωρεάν γιατί το μουσείο ανήκει στο ίδρυμα Smithsonian. Δεν χρειάζεται επίσης να κλείσεις θέση από πριν, όπως σε άλλα πιο περιζήτητα μουσεία του ιδρύματος.

Το κτίριο στο οποίο στεγάζεται, ήταν κάποτε το κεντρικό ταχυδρομείο του District of Columbia (DC), δηλαδή της περιοχής στην οποία βρίσκεται η Ουάσινγκτον. Θα το βρεις δίπλα σε έναν μεγαλόπρεπο σιδηροδρομικό σταθμό που ίσως σε ενδιαφέρει να δεις από μέσα, οπότε μπορείς να τα συνδυάσεις.

Όπως όλα τα μουσεία τους, έτσι και αυτό μοιράστηκε όμορφα τις ιστορίες. Θα τις βρεις απλωμένες σε δύο ορόφους.
Ένας όροφος αφιερωμένος στα γραμματόσημα.
Ένας όροφος αφιερωμένος στη μεταφορά των γραμμάτων.

Το μουσείο είναι γλυκό, νοσταλγικό και διαδραστικό.
Ειδικά εκεί που σε αφήνει να ψαχουλεύεις μια στοίβα γραμματόσημα και σου επιτρέπει να πάρεις και 6 δικά σου.

Τα κορίτσια το βρήκαν πολύ kids friendly και τους άρεσαν τα χρώματα και τα παιχνίδια του. Τα έκανε να νοιώσουν άνετα επειδή δεν ήταν τεράστιο και χαώδες (όπως άλλα αμερικάνικα μουσεία).

Every stamp tells a story

Το μουσείο ξεκινάει λέγοντας “Every stamp tells a story” και εσύ είσαι έτοιμος να την ακούσεις.
Μα τους άτιμους… τι storytellers που είναι.

Εσείς μαζεύατε μικροί γραμματόσημα?

Εγώ ναι, όπως μπορείτε να διαβάσετε σε παλαιότερο μου post με τίτλο Carte-Postale.

Τα γραμματόσημα της Αμερικής, όπως και αυτά της Γερμανίας, ήταν από τα αγαπημένα μου γιατί είχαν τη δική τους αφήγηση.
Όταν ήμουν μικρή, οι φίλες της γιαγιάς μου, τα έκοβαν από τα γράμματα των ξενιτεμένων παιδιών τους και μου τα χάριζαν. Μου τα κρατούσαν όλο το χειμώνα και μου τα έδιναν το καλοκαίρι που πήγαινα στο χωριό. Μαζί με αυτά, μοιραζόταν και τις ιστορίες των δικών τους εγγονιών, που ήταν μακριά και τα έβλεπαν σπάνια.

Ας ψαχουλέψουμε την ιστορία των γραμματοσήμων

Τα γραμματόσημα εφευρέθηκαν το 1837 και ήταν μια ιδέα των Βρετανών. Ένας δάσκαλος, ο Rowland Hill, μετά από έρευνα, είπε την ωραία και πρωτότυπη ιδέα, αντί τα γράμματα να πληρώνονται από τον παραλήπτη, να προ-πληρώνονται από τον αποστολέα και η απόδειξη να είναι αυτό το μικρό χαρτάκι κολλημένο επάνω στο γράμμα. Έτσι λυνόταν και το πρόβλημα του να παραλάβεις το γράμμα, να μην σου αρέσει και να μην το πληρώσεις.

Το πρώτο γραμματόσημο κυκλοφόρησε την Πρωτομαγιά του 1840 στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το όνομα του ήταν Penny Black (το βλέπεις στην κεντρική φωτογραφία του post).

Άλλα γραμματόσημα της συλλογής μπορείς να δεις εδώ.

Treasures of the world

Σε έναν τοίχο του μουσείου, έχει κουτάκια με πληροφορίες για όλες τις χώρες.
Οι Αμερικανοί όχι μόνο είναι storytellers, αλλά προσπαθούν να ενώσουν τους επισκέπτες από όλο τον κόσμο.

Καθώς ανοίγεις κουτάκια και συρταράκια, σε κάνει να αισθάνεσαι και εσύ λίγο παιδί.

Μπορείς να δεις τι είχαν τα κουτάκια εδώ

Ανοίγοντας το δικό μας, GREECE ανακαλύπτεις ένα ελληνικό γράμμα με γραμματόσημο. Ίσως λέει να μην ήταν η Μεγάλη Βρετανία η πρώτη που έστειλε γράμμα με γραμματόσημο. Μπορεί να ήμασταν εμείς το 1831, 9 χρόνια δηλαδή πριν κυκλοφορήσει το Penny Black. Αλλά δεν είναι και σίγουροι.
Πάλι πρώτοι 🙂 🙂 🙂 δεν μπορώ άλλο, όλα εμείς πια.

Το γραμματόσημο αυτό, μπορείς να το δεις εδώ, κάτω από την κατηγορία Europe.

Τι ιστορίες λένε τα γραμματόσημα?

Το θέμα ενός γραμματοσήμου μπορεί να είναι από την ιστορία, τη γεωγραφία, τις επιστήμες, την αρχιτεκτονική, την pop art και άλλα πολλά. Άλλοτε τιμούν πρόσωπα και άλλοτε θέτουν κοινωνικά ζητήματα.

Τα σχέδια υποβάλλονται στο United States Post, το οποίο μελετάει τα trends, 3 χρόνια πριν την επίσημη κυκλοφορία.

Εσύ, κοιτώντας τα γραμματόσημα, μαθαίνεις πολλά για την ιστορία του τόπου αλλά και του design. Γιατί ο σχεδιασμός είναι που κάνει το μήνυμα, κατανοητό και δυνατό, με τον πιο απλό τρόπο.

Τα ταχυδρομεία

Υπήρχε εποχή που τα γράμματα έφταναν σε μια ταβέρνα και εκεί μαζευόταν ο κόσμος για να τα πάρει. Αναλογίσου πόσο κοντά έφερνε την κοινωνία αυτό.

Σκέψου αργότερα, τι καινοτόμα ιδέα υπήρξε κάποτε η δημιουργία των ταχυδρομικών κουτιών. Εκεί που όλοι έπρεπε να πάνε στο ταχυδρομείο, ξαφνικά μπορούσαν απλά να ρίξουν το γράμμα σε ένα κουτί.

Στον κάτω όροφο του μουσείου νιώθεις την ξεχασμένη δύναμη του γράμματος.

Ως παιδί στρατιωτικού που μετακόμιζα συνέχεια, την έχω νοιώσει αυτήν τη δύναμη.

Μικρή ήταν και ο μοναδικός τρόπος να κρατάω τους φίλους μου, να νοιώθω κοντά τους, να ρωτάω αν ήρθε κάποιο καινούριο παιδάκι στη θέση μου, να μαθαίνω αν μεγάλωσε το πόδι τους, αν ψηλώσανε και άλλα τέτοια σημαντικά.

Φαντάσου λοιπόν τι ανάγκες είχε παλαιότερα η αχανής και ανομοιογενής Αμερική, για να μπορέσει να επικοινωνήσει από τη μια άκρη της ως την άλλη.

Ταξινόμηση γραμμάτων σε τρένο. Οι θήκες έχουν ονόματα πολιτειών.

Μέσα από όμορφες αναπαραστάσεις με ολόκληρο παλιό τρένο ταχυδρομείου, αεροπλάνα, κάρα και πλοία ταξιδεύεις για λίγο, ταξινομείς γράμματα και αισθάνεσαι θαυμασμό για το πώς τόσα δα πακετάκια έβρισκαν το δρόμο τους.

Καμιά φορά βέβαια τον έχαναν. Διάβασα πρόσφατα την απίστευτη ιστορία, μιας carte postale η οποία έφτασε στη διεύθυνση 121 χρόνια μετά την αποστολή της.

Καμιά φορά βέβαια τον χάνουν και σήμερα. Μια κάρτα από το Μεξικό, που μας είχαν στείλει οι κουμπάροι μας πολλά χρόνια τώρα, ακόμη την περιμένουμε. Ποιος ξέρει, ίσως την πάρουν τα δισέγγονα μας κάποτε.

Ο Owney

Μασκότ των Αμερικανικών ταχυδρομείων είναι ο Owney. Ένα αδέσποτο σκυλάκι, το οποίο γεννήθηκε το 1888.

Το σκυλάκι αυτό, ταξίδευε μαζί με τα ταχυδρομικά τρένα και τους σάκους με τα γράμματα. Τον θεωρούσαν γούρικο και είχε πάει σε Αμερική, Ασία και Ευρώπη. Εκεί που έφτανε, του κρεμούσαν τιμητικές πλακέτες και ήταν τόσες πολλές που περπατώντας κουδούνιζε.

Μια ιστορία λέει ότι κάποτε καθώς το τρένο ήταν σε κίνηση, έπεσε ένας σάκος με γράμματα έξω από το βαγόνι. Ο Owney το είδε, πήδηξε από το τρένο και κάθισε επάνω στον σάκο μέχρι να τους βρουν και τους δύο.

Όταν γέρασε έγινε επιθετικός. Άλλοι λένε πως τον σκότωσαν επειδή επιτέθηκε σε κάποιον, άλλοι πως πέθανε. Όπως και να έγιναν τα πράγματα, οι υπάλληλοι του ταχυδρομείου, οι οποίοι τον αγαπούσαν πολύ, ζήτησαν να ταριχευθεί. Ο Owney βρίσκεται ταριχευμένος σε αυτό το μουσείο, για πάντα κοντά σε ό,τι αγαπούσε. Στη φωτογραφία βλέπεις το άγαλμα του.

UNION STATION

Ακριβώς δίπλα από το μουσείο βρίσκεται το Union Station, ο σταθμός του τρένου.

Σηκώνοντας το κεφάλι, το χρυσό χρώμα που θα δεις στο εντυπωσιακό, θολωτό ταβάνι, δεν είναι μπογιά. Για τη διακόσμηση χρειάστηκαν 31 κιλά πραγματικού χρυσού.

Μπορείς να μαντέψεις γιατί το Post Museum με τον σταθμό βρίσκονται τόσο κοντά?

Αυτά τα δύο βρίσκονται δίπλα-δίπλα όχι τυχαία. Κάποτε το κτίριο του μουσείου ήταν ταχυδρομείο και έτσι μειωνόταν ο χρόνος παράδοσης και τα έξοδα μεταφοράς.

Το κτίριο του σταθμού είναι δείγμα “City beautiful movement”, το οποίο ήταν ένα φιλοσοφικό/αρχιτεκτονικό κίνημα στα τέλη του 19ου αιώνα.

Εκείνη την περίοδο ήθελαν να ομορφύνουν τις πόλεις και να τις γεμίσουν με δέντρα και μνημεία. Πίστευαν ότι ο εξωραϊσμός του αστικού περιβάλλοντος, θα βοηθούσε και στον εξωραϊσμό των κατοίκων και θα τους οδηγούσε σε πιο ηθική συμπεριφορά.

Τα κτίσματα εκείνης της εποχής ανήκουν στην αρχιτεκτονική Beaux-Arts, όπως και αυτός ο σταθμός.

Τι είναι αυτή η τάση?
Ένα ανακάτεμα γλυπτών, γραμμών, ροκοκό, μπαρόκ, κλαδιών, λουλουδιών και ελληνορωμαϊκών στοιχείων.

Σε αυτή την αρχιτεκτονική ανήκει και η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του κόσμου, το Library of Congres που βρίσκεται επίσης στην Ουάσινγκτον.

Ακόμη πάντως και αν δεν αναγνωρίσεις τα beaux arts στοιχεία, θα εντοπίσεις τα αγάλματα του Θαλή, του Αρχιμήδη, του Προμηθέα, της Θέμιδας και του Απόλλωνα.

Έξω από το σταθμό υπάρχει ένα αντίγραφο Liberty Bell, της καμπάνας της ελευθερίας. Η πραγματική Liberty Bell βρίσκεται στη Φιλαδέλφεια και έχει και μια διάσημη ρωγμή. Αποτελεί σύμβολο της αμερικανικής ανεξαρτησίας και ο θρύλος λέει ότι ήχησε στις 8 Ιουλίου το 1776 για την πρώτη δημόσια ανάγνωση της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας. Επάνω της γράφει Proclaim Liberty Throughout All the Land Unto All the Inhabitants thereof. Το αντίγραφο που βρίσκεται έξω από αυτόν τον σταθμό ονομάζεται Freedom Bell.

Στον σταθμό είχε επίσης ένα πολύ χαριτωμένο, πρασινωπό τρόλεϊ που πουλούσε La Duree μακαρόν. Όπως μπορείς να δεις και στην φωτογραφία, του ταίριαζε πάρα μα πάρα πολύ! Κάθε πράγμα όμως στη χώρα του. Μακαρόν La Duree θα φάμε στο Παρίσι. Δεν ξέρω πότε, κάποτε.