Βόλτα στην Princes Street

Να ξεκαθαρίσουμε ότι το όνομα του κεντρικού δρόμου του Εδιμβούργου είναι Princes και γράφεται με ένα s. Γιατί το όνομα αναφέρεται σε πρίγκιπες και όχι σε μια μόνο πριγκίπισσα. Και ας τη λέμε πάντα η Princes σα να είναι πριγκίπισσα.
Ο δρόμος αυτός βρίσκεται ανάμεσα στην Παλιά και τη Νέα πόλη.

Αν θέλεις, μπορείς να ακούσεις τη συνέχεια. O χρόνος αφήγησης είναι 19 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα.

Αλλιώς συνεχίζεις την ανάγνωση…

Στη μια του πλευρά έχει εμπορικά κτίρια και ξεκινάει η Νέα Πόλη. Στην άλλη πλευρά έχει κήπους, τα Princes Gardens και από εκεί σηκώνεται η Παλιά Πόλη.
Και στη μέση οι κολώνες του τραμ.

Την ημέρα ο δρόμος είναι γεμάτος με διώροφα λεωφορεία και πιο χαμηλά τραμ, για να κινηθείς προς όλες τις κατευθύνσεις της πόλης. Τις ώρες που κλείνουν τα μαγαζιά γίνεται το αδιαχώρητο από μπουλούκια πεζών που πατάνε συνέχεια το κουμπί στις διαβάσεις. Τα εμπορικά κλείνουν νωρίς, κάποια στις 6 και κάποια στις 7.
Και μετά ησυχία.

Αργά το βράδυ η Princes street είναι φωτισμένη και η κίνηση αραιή. Πού και πού, το ήσυχο σκηνικό διακόπτεται από παρέες που περιμένουν το βραδινό λεωφορείο (night bus).

Συχνά περνάνε άνθρωποι μόνοι και εσύ αναρωτιέσαι από που έρχονται και πού να πηγαίνουν τέτοια ώρα.

Hogmanay

Κάθε Πρωτοχρονιά, η Princes Street κλείνει και για να μπεις χρειάζεται εισιτήριο. Στο κέντρο της πόλης γιορτάζεται το Ηogmanay. Αν και είναι παραδοσιακή σκωτσέζικη γιορτή για την αλλαγή του χρόνου, έχει εξελιχθεί σε ένα από τα μεγαλύτερα street parties της Ευρώπης. Τη χρονιά που ήμουν εγώ, είχε ελεύθερους σκοπευτές στα κτίρια, πολύ αστυνομία, πολλά ασθενοφόρα και πολλούς μεθυσμένους.

Οι λόφοι του Εδιμβούργου

Το Εδιμβούργο είναι χτισμένο επάνω σε 7 λόφους. Κάποιοι από αυτούς ήταν ηφαίστεια και κάποιοι προέκυψαν από ηφαιστειακή δραστηριότητα. Όλα αυτά έγιναν πριν από την εποχή των παγετώνων. Από την Princes street, φαίνονται οι δύο από αυτούς τους λόφους.

Ο δρόμος ξεκινάει από τη δυτική πλευρά της πόλης και τον λόφο του κάστρου για να καταλήξει ανατολικά στον λόφο Calton Hill. Τον ξεχωρίζεις από μακριά στο βάθος της, από τις μαρμάρινες κολώνες που φαίνονται ότι ήθελαν να γίνουν ο Παρθενώνας, αλλά δεν έγιναν.

West End

Λίγο πριν μπεις στην Princes Street, η περιοχή ονομάζεται West End. Εδώ βρίσκεται ο σιδηροδρομικός σταθμός Haymarket, μια στάση πριν τον κεντρικό σταθμό. Ο σταθμός άνοιξε το 1842 και αρχικά εξυπηρετούσε tram τα οποία έσερναν άλογα.

Ο σταθμός πήρε το όνομα του επειδή εδώ υπήρχε κάποτε ένα market. Επειδή εκτός από την αγορά, υπήρχε και ζύγι για τα προϊόντα, η περιοχή ονομαζόταν και Hayweights.

Είναι ένα κομβικό σημείο και τα περισσότερα μεταφορικά μέσα που περνάνε από εδώ διασχίζουν την Princes Street και πάνε προς όλες τις κατευθύνσεις.

Περπατώντας προς την Princes, στο αριστερό σου χέρι στο βάθος του δρόμου θα δεις μια μεγάλη εκκλησία. Είναι η St Mary’s Cathedral church, μια επιβλητική γοτθική εκκλησία, με παράδοση στη μουσική και την χορωδία.

Η περιοχή του West End επειδή βρισκόταν δίπλα στον σταθμό, ήταν η περιοχή των επιχειρηματιών. Εδώ κοντά, μέσα σε αυτά τα όμορφα κτίρια, υπάρχουν μαγαζιά και εστιατόρια, αλλά δεν φαίνονται καθώς περνάς, πρέπει να τα προσέξεις. Εγώ κάθε φορά που έβγαινα από την πόρτα του δωματίου, θαύμαζα το απέναντι κτίριο και μόνο την τελευταία μέρα κατάλαβα ότι μέσα σε αυτά τα παράθυρα υπήρχε ένα εστιατόριο, το Palmestron.

Συνεχίζοντας, περνάς το Shandwick Place.

Ο δρόμος, που ακόμη δεν ονομάζεται Princes, περνάει ανάμεσα από δύο ημικυκλικές πλατείες και παρακάτω συναντάει μαγαζιά, καφέ και μικρά σούπερ μάρκετ.

Εδώ βρίσκεσαι στο κοντινότερο σημείο για το Water of Leith και το Dean Village. Μόνο δέκα λεπτά περπάτημα αν αφήσεις τη διαδρομή και πάρεις τον δρόμο Queensferry. Ωραία περιοχή και από εδώ με φούρνους, pub και εστιατόρια, τόσο στον κυρίως δρόμο όσο και στα στενά. Όπως το Indigo Yard που έχει και αυλή.

Συνεχίζοντας για να μπεις πια στην Princes, συναντάς μια εσοχή με όμορφα εστιατόρια. Ιταλικό φαγητό, burger, μπαρ και ένα κρυμμένο Τaco libre. Αμέσως μετά στο δεξί σου χέρι ένα κοκκινωπό κτίριο, το ξενοδοχείο Caledonian.

Αυτό το ξενοδοχείο χτίστηκε από τη σιδηροδρομική εταιρία Caledonian, δίπλα σε έναν σταθμό που δεν υπάρχει πια και είχε κάποτε το όνομα Princes street. Η εταιρία ήθελε να ανταγωνιστεί την άλλη σιδηροδρομική εταιρία με το όνομα North British που είχε χτίσει ένα άλλο ξενοδοχείο δίπλα στον κεντρικό σταθμό.

Λογικά θα σκέφτηκαν:

◈ Δίπλα στον σταθμό οι άλλοι, στο τέλος της Princes street? Στην αρχή της Princes street εμείς και δίπλα στο κάστρο.
◈ Ρολόι έβαλαν αυτοί? Ας το κάνουμε κοκκινωπό το δικό μας για να ξεχωρίζει.
◈ Δίπλα στον σταθμό Waverley αυτοί? Δίπλα στον αμέσως επόμενο σταθμό εμείς.
◈ Πώς το είπαν αυτοί? North British από το όνομα τους? Caledonian θα το πούμε εμείς από το δικό μας.

Κάποια στιγμή όλες οι σιδηροδρομικές εταιρίες συγχωνεύτηκαν και τελείωσαν οι ανταγωνισμοί, αλλά έμειναν τα ξενοδοχεία. To Caledonian σήμερα ανήκει στην αλυσίδα Hilton.

Σε αυτό το σημείο, βρίσκεσαι πια στην αρχή της Princes και αυτή είναι η διαδρομή που θα ακολουθήσουμε.

Αν και δεν χρειάζεσαι χάρτη γιατί μια ευθεία είναι όλη και όλη, εγώ τον αφήνω για να έχεις μια αίσθηση του χώρου.

St Cuthbert kirkyard

Το πρώτο που συναντάς ξεκινώντας την Princes street είναι η εκκλησία St. John. Από πίσω της βρίσκεται το St Cuthbert’s Kirkyard.

Στα σκωτσέζικα-αγγλικά kirkyard σημαίνει νεκροταφείο. Στο εκκλησάκι του, είχε παντρευτεί η Agatha Christie τον δεύτερο της άντρα. Αυτό το νεκροταφείο βρίσκεται μέσα σε ένα πολυσύχναστο κομμάτι της πόλης. Έτσι απλά και καθημερινά περνάει κόσμος για να κόψει δρόμο.

Σε αυτό το νεκροταφείο, όπως και σε άλλα εδώ γύρω, θα παρατηρήσεις έναν στρογγυλό πύργο.

Αυτά τα κτίσματα ονομάζονται Watch Tower. Ο συγκεκριμένος χτίστηκε τον 19ο αιώνα. Εκείνη την εποχή, η πρόοδος της ανατομίας στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, χρειαζόταν ανθρώπινα σώματα για μελέτη. Έγινε λοιπόν συχνό φαινόμενο η κλοπή φρέσκων πτωμάτων από τα νεκροταφεία γνωστή ως bodysnatching. Έχτισαν τότε αυτούς τους πύργους για να υπάρχει φύλακας και να αποτρέπει τις κλοπές (grave robbing). Για όποιον ενδιαφέρεται, σήμερα ο πύργος ενοικιάζεται ως επαγγελματικός χώρος. Δεν φαντάζομαι να τον δίνουν και για διαμονή.

Από αυτό το σημείο μπορείς να προχωρήσεις στην Princes και να δεις τους κήπους και το κάστρο από μπροστά ή να περάσεις το νεκροταφείο και να βρεθείς στην πίσω πλευρά του κάστρου και την παλιά πόλη. Εμείς θα συνεχίσουμε στην Princes, αλλά εδώ θα βρεις μια διαδρομή για να οδηγηθείς στην αυλή του κάστρου.

Θα σου χρειαστεί όταν εξοικειωθείς με την πόλη.

Princes Gardens – West

Στον κεντρικό αυτόν δρόμο κόσμος πηγαινοέρχεται με τσαντάκια, όλες οι εθνικότητες γύρω σου, μεγαλύτεροι – μικρότεροι, πιο κυριλέ ή πιο εναλλακτικοί. Πού και πού κάποιος μόνος, απόκληρος της ζωής. Στο πλάι απλώνονται οι κήποι Princes Gardens και από πίσω υψώνεται ο βράχος του κάστρου.

Στο πεζοδρόμιο, όπως και μέσα στο πάρκο, θα παρατηρήσεις ξύλινα παγκάκια με ταμπελάκια.

Το κάθε ένα από αυτά, είναι αφιερωμένο στη μνήμη κάποιου. Μπορείς να κάτσεις, να ξεκουραστείς και να τα διαβάσεις για να ξέρεις σε ποιόν οφείλεις την τιμή. Μερικά είναι πολύ συγκινητικά.

Μέσα στους κήπους υπάρχουν διάφορα μνημεία. Από αυτά ξεχωρίζουν το floral clock, ένα ρολόι με λουλούδια και το Ross Fountain – ένα συντριβάνι.

Μέσα στο πάρκο υπάρχει ένα άγαλμα με το μεγάλο και περιγραφικό όνομα «The Genius of Architecture Rewarding at Once the Science and the Practice of Art». Σε ελεύθερη μετάφραση, η ιδιοφυής Αρχιτεκτονική, βασίζεται ταυτόχρονα και στην επιστήμη και στην πρακτική εφαρμογή της τέχνης. Πράγματι είναι μια κυρία που ακουμπάει το κάθε της χέρι στο κεφαλάκι ενός παιδιού. Ταιριαστό μέρος να μπει η κυρία Αρχιτεκτονική εδώ. Τόσο η παλιά, όσο και η νέα πόλη είναι καταχωρημένες ως μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Πάντα θεωρούσα την αρχιτεκτονική σαν την αγαπημένη μου τέχνη, γιατί τη θεωρώ μια πολύ πρακτική της έκφραση.

Ο δρόμος για την Παλιά Πόλη

Ο πρώτος δρόμος που συναντάς περπατώντας δίπλα στους κήπους είναι το The Mound. Αυτός ο ανηφορικός δρόμος σε βγάζει στην καρδιά της παλιάς πόλης.

Στη συνέχεια θα δεις ένα αρχαιοελληνικό κτίριο, το Royal Scottish Academy, η Καλλιτεχνική Ακαδημία. Έχει εκθέσεις, συλλογές και εκπαιδευτικά προγράμματα για την τέχνη και την αρχιτεκτονική.

Ακριβώς από πίσω του βρίσκεται το National Galleries of Scotland. H Εθνική Πινακοθήκη της Σκωτίας έχει μουσεία σε άλλα 3 σημεία της πόλης, αλλά εδώ είναι το κεντρικό της κτίριο. Η είσοδος είναι δωρεάν.

Δίπλα σε αυτά τα κτίρια υπάρχουν τα σκαλιά Playfair Steps. Και αυτά, όπως και ο δρόμος The Mound ενώνουν την παλιά και τη νέα πόλη.

Τα σκαλιά αυτά πήραν το παιχνιδιάρικο όνομα από κάποιον Playfair. Το ερώτημα είναι από ποιον Playfair. Από τον αρχιτέκτονα William Henry Playfair που τα σχεδίασε, μαζί με τα γύρω κτίρια? Ή μήπως από τον μηχανικό και οικονομολόγο θείο του με το ίδιο όνομα William Playfair, στον οποίο χρωστάμε τα διαγράμματα ροής και τα διαγράμματα με τις πίτες?

Περπατώντας εδώ στη μέση της Princes είναι πολύ πιθανό, να φτάνουν στα αφτιά σου μελωδίες από πλανόδιους. Άλλοτε παραδοσιακές και άλλοτε μοντέρνες. Όσο κλισέ και να ακούγεται, το να βρίσκεσαι στο κέντρο του Εδιμβούργου και να ακούς το Scotland the Brave, μπορεί να σε κάνει να βουρκώσεις. Όχι εγώ μια φίλη μου.

Αν δεν βρίσκεις ψιλά για να ρίξεις στους μουσικούς μη ανησυχείς, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να δέχονται κάρτες.

Princes Gardens – East

Μετά τη διασταύρωση με το Τhe Mound συνεχίζουν οι κήποι της Princes. Κάποτε ήταν ιδιωτικοί και έμπαιναν μόνο όσοι είχαν τα κλειδιά. Σήμερα είναι ελεύθεροι για όλους. Πίσω από τους κήπους σε δεύτερο επίπεδο σηκώνεται μια σειρά από κτίρια, τα οποία δημιουργούν ένα υπέροχο μεσαιωνικό skyline.

Ξεχωρίζουν οι κορυφές της εκκλησίας St Giles και ο τρούλος του Bank of Scotland.

Scott Monument

Συνεχίζοντας, περνάς μπροστά από το Scott Monument, μια κορυφή η οποία ξεχωρίζει από διάφορα σημεία της πόλης. Το μνημείο είναι αφιερωμένο στον Σκωτσέζο ποιητή και συγγραφέα Sir Walter Scott. Είναι το δεύτερο μεγαλύτερο μνημείο στον κόσμο, αφιερωμένο σε ποιητή. Έχει ύψος 60m και μπορείς να ανέβεις τα 287 σκαλοπάτια του για την κορυφή.

– Γιατί όμως ήταν τόσο σημαντικός ο Scott, για τους Σκωτσέζους και τον κόσμο;

– Γιατί του άρεσε να μαζεύει σκωτσέζικες ιστορίες που κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα. Ακόμη και τις μικρές και ασήμαντες. Από αυτές εμπνεόταν και έγραφε. Παρόλο που τον αναφέρουν ως ποιητή, θεωρείται ο πατέρας του ιστορικού μυθιστορήματος, το αγαπημένο μου είδος μυθιστορήματος. Τους Σκωτσέζους βοήθησε στην ανασύσταση της εθνικής τους ταυτότητας, η οποία είχε δεχθεί επίθεση και είχε υποστεί φθορά μετά την ήττα από τους Άγγλους. Μετά τη μάχη του Culloden, η οποία ήταν η οριστική μάχη στην οποία έχασαν οι Σκωτσέζοι την ανεξαρτησία τους, απαγορεύτηκαν τα κιλτ, τα γκαέλικα και πολλά άλλα στοιχεία της σκωτσέζικης παράδοσης. Τον 19ο αιώνα, ο Scott και άλλοι συνέβαλαν στην αναβίωση και τη διάσωση των παραδόσεων.

Το μεγαλύτερο άγαλμα αφιερωμένο σε ποιητή βρίσκεται στην Κούβα. Έχει ύψος 109 μέτρα, είναι στην Plaza de la Revolution και τιμά τον Jose Marti.

Waverley

Στον επόμενο δρόμο βρίσκεται ο κεντρικός σταθμός των τρένων, το Waverley Station. Ο σταθμός, πήρε το όνομα του από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Scott. Το βιβλίο αναφέρεται στον Άγγλο στρατιώτη με το όνομα Edward Waverley, ο οποίος φτάνει στην Σκωτία το 1745 πριν την τελευταία μάχη για την ανεξαρτησία των Σκωτσέζων, την οποία όπως είπαμε έχασαν. Περίεργο πάντως που οι Σκωτσέζοι έδωσαν το όνομα ενός Άγγλου στον σταθμό τους.

Όταν ο σταθμός άνοιξε το 1840, η διαδρομή Εδιμβούργο-Γλασκώβη γινόταν σε 2 ώρες και ένα τέταρτο. Μεγάλη πρόοδος από τις 8 ώρες που χρειαζόταν κάποιος για να φτάσει μέσω του ποταμού. Σήμερα παίρνει λιγότερο από ώρα.

O σταθμός Waverley σχεδιάστηκε έτσι ώστε να μην φαίνεται και πολύ, σα να κρύβεται. Σε αντίθεση με άλλους σταθμούς όπως ο Grand Central station στη Νέα Υόρκη ή ο Union Station στην Ουάσινγκτον, φτιάχτηκε διακριτικά έτσι ώστε να μην διαταράσσει το εξωτερικό περιβάλλον και να μην κόβει τη θέα στους πίσω.

Στον Waverley θα βρεις ένα μικρό εμπορικό κέντρο, γνωστό ως Princes mall ή Waverley Market. Δε θα το δεις να προεξέχει και να σε προσκαλεί, είναι και αυτό διακριτικό.

Εδώ θα βρεις ταχυδρομείο. Μια ωραία ιδέα είναι να στείλεις σε κάποιον αγαπημένο μια καρτποστάλ με ζωγραφιά του κάστρου. Θα αναβιώσεις μια παλιά συνήθεια, η οποία τιμήθηκε στη Eurovision 2025. Το βίντεο κάθε χώρας ξεκινούσε με το άνοιγμα ενός φακέλου το οποίο περιείχε μια ζωγραφιστή καρτ ποστάλ με ένα μέρος της Ελβετίας. Τις ημέρες της διεξαγωγής των αγώνων τις μοίραζαν δωρεάν. Τώρα μπορείς να τις βρεις στο Etsy. Τις έχει σχεδιάσει η εταιρία Vaudeville Studio. Fan Fact, αυτά τα εισαγωγικά βίντεο ονομαζόταν από πάντα postcards.

◈ Είμαι συλλέκτης τέτοιων καρτών. Έχω έναν τοίχο με αυτές.
◈ Είμαι συλλέκτης ταξιδιωτικών οδηγών με ζωγραφιές και συναίσθημα. Τους έχω μαζέψει όλους εδώ και για εσάς.
◈ Προωθώ την ιδέα ότι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί δεν έχουν πεθάνει και αλλάζοντας μορφή έχουν ακόμη να δώσουν.
Αυτά τα 3 με έκαναν να αισθανθώ μια δικαίωση βλέποντας τις ζωγραφιστές carte-postal στη Eurovision. Εμφανιζόταν μέσα σε έναν φάκελο στην αρχή της κάθε χώρας. Σκέφτηκα ότι για να αποτελέσει έμπνευση σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση δεν είναι μόνο μια δική μου μικρή ρομαντική προσέγγιση.

 

The Balmoral

Μετά τον σταθμό συναντάς το ξενοδοχείο Balmoral. Balmoral στα γκαέλικα-τη γλώσσα των Σκωτσέζων, σημαίνει μεγαλοπρεπές κτίριο. Και είναι πράγματι.

Το Balmoral είναι σήμερα ένα πολύ γνωστό ξενοδοχείο και χαρακτηριστικό σημείο της πόλης. Εδώ μένουν οι περισσότεροι διάσημοι που έρχονται στο Εδιμβούργο.

Αρχικά το είχαν πει North British από το όνομα της σιδηροδρομικής εταιρίας που το έφτιαξε. Κάποτε αναφερόταν στη Σκωτία και ως North Britain, κάτι που καλό είναι εσύ να μην αναφέρεις, γιατί οι Σκωτσέζοι είναι ξεχωριστός λαός και δεν τους αρέσει να τους μπερδεύουν με τους Άγγλους.

Το North British λοιπόν που έγινε Balmoral είναι το ξενοδοχείο το οποίο ανταγωνίσθηκε το Caledonian όπως σας είπα παραπάνω.

Στο πλάι του ξενοδοχείου περνάει μια γέφυρα, η North Bridge. Aν την ακολουθήσεις με το μάτι θα δεις στο βάθος της ένα ακόμη χαρακτηριστικό ξενοδοχείο, το The Scotsman. Κάποτε ήταν τα γραφεία της εφημερίδας The Scotchman.

Η γέφυρα λέγεται North Bridge, αλλά αν την περπατήσεις μετά αλλάζει όνομα και γίνεται South Bridge και πιο μετά γίνεται ο δρόμος Nicolson. Στη Nicolson υπάρχει το ανατριχιαστικό μουσείο Surgeon’s Hall και αν την πάρεις όλο ευθεία, κατευθύνεσαι κοντά στο πάρκο της πόλης Meadows.

Εμείς όμως συνεχίζουμε για να κλείσουμε τη βόλτα στην Princes street, στον λόφο με τις κολώνες, το Calton Hill.

Calton Hill

Οι κολώνες επάνω στο λόφο Calton Hill ήταν μια ατυχής προσπάθεια να χτίσουν τον Παρθενώνα.

Το Εδιμβούργο υπήρξε φιλοσοφικό και επιστημονικό κέντρο κατά τη διάρκεια του Σκωτσέζικου Διαφωτισμού. Το έλεγαν και Αθήνα του Βορρά. Όταν αποφάσισαν να φτιάξουν ένα μνημείο για τους Σκωτσέζους στρατιώτες που χάθηκαν στους πολέμους με τον Ναπολέοντα, ήθελαν να το κάνουν να μοιάζει με τον Παρθενώνα. Όπως μπορείς να υποθέσεις από το αποτέλεσμα, όλα πήγαν λάθος και έμεινε η προσπάθεια στη μέση.

Εκείνη την εποχή, το παρατσούκλι του κτιρίου ήταν Disgrace of Edinburgh, η ντροπή του Εδιμβούργου, αλλά και Pride & Poverty δηλαδή Περηφάνια & Φτώχεια.

Εκτός από τον μισοτελειωμένο Παρθενώνα θα βρεις και άλλα ολοκληρωμένα μνημεία όπως το Nelson Monument και το City Observatory.

Κάθε χρόνο την τελευταία νύχτα του Απριλίου, εδώ στον λόφο, γίνεται το Beltane fire festival. Παλιά κέλτικη γιορτή, η γιορτή της άνοιξης. Ανάβουν φωτιές και χορεύουν δημιουργώντας μια παγανιστική μαγική ατμόσφαιρα.

Όταν ο καιρός το επιτρέπει, το σούρουπο είναι μια καλή ώρα για επίσκεψη γιατί ο λόφος κοιτάει δυτικά.

Η απέναντι πλευρά της Princes Street

Η άλλη πλευρά του δρόμου, είναι εμπορική, με μαγαζιά. Ξεχωριστό κτίριο είναι το Jenners, το οποίο ανακαινίζεται. Το Jenners ήταν ένα από τα παλαιότερα πολυκαταστήματα της Ευρώπης.

Κάποια μαγαζιά έχουν και τον από πάνω όροφο. Και οι όροφοι της Princes έχουν εξαιρετική θέα.

Ένα από αυτά είναι το βιβλιοπωλείο Waterstones.

Εδώ θα βρεις σε ξεχωριστή θέση πολλά βιβλία για το Εδιμβούργο και τη Σκωτία. Άλλα ιστορικά, άλλα τουριστικά και άλλα πολύ χαριτωμένα. Έχει επίσης εντυπωσιακό travel section.

Στην καφετέρια στον επάνω όροφο μπορείς να κάτσεις δίπλα στο τζάμι και να χαζέψεις, περαστικούς, λεωφορεία, κήπους, κτίρια  της παλιάς πόλης, αλλά κυρίως το κάστρο.

Το κάστρο γκρι νωρίς πρωί, το κάστρο ηλιόλουστο καφέ, το κάστρο φωτισμένο το βράδυ.

Ας δώσουμε λοιπόν την επόμενη φορά, ραντεβού έξω από το κάστρο.