Ο κανόνας της βαλίτσας

Στα ταξίδια και στη ζωή, έχω έναν κανόνα.
Ο κανόνας λέει ότι θέλω να ταξιδεύω με μια βαλίτσα συγκεκριμένου μεγέθους, έχοντας μέσα αυτά που πραγματικά χρειάζομαι.

Αν θέλεις, μπορείς να ακούσεις τη συνέχεια. O χρόνος αφήγησης είναι 6 λεπτά και 17 δευτερόλεπτα.

Αλλιώς συνεχίζεις την ανάγνωση…

Πριν από λίγο καιρό, το μικρότερο μέλος της οικογένειας, ήρθε να μου αναιρέσει αυτόν τον κανόνα.
Θα πήγαινε εκδρομή με το γυμνάσιο.
Γύρισε σπίτι και είπε ή μάλλον δήλωσε ότι αυτή δεν μπορεί πια να ταξιδεύει με τόσο μικρή βαλίτσα και όλοι της οι φίλοι θα έχουν κάτι πολύ μεγάλες βαλίτσες.

Ρώτησα δεξιά – ρώτησα αριστερά, η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι μου είπαν μη σκας και πολύ, δώστης μια πιο μεγάλη βαλίτσα, δεν έγινε κάτι.

Και έμεινα εγώ, να σκέφτομαι τον κανόνα που είχα θέσει κάποτε.
Έτσι λοιπόν όπως σκεφτόμουν, θυμήθηκα τρία διακριτά σημεία τα οποία με είχαν οδηγήσει σε αυτόν τον κανόνα.

Το πρώτο, ήταν το γεγονός ότι όταν ήμουν μικρή, μετακόμιζα πολύ συχνά με τους γονείς μου και άλλαζα σπίτια και μέρη και χώρες.
Ήμουν σε ένα σπίτι και είχα ένα συρτάρι. Το συρτάρι ξεχείλιζε, είχε πάρα πολλά πράγματα μέσα και με ζόριζε.
Φανταζόμουν ότι αν πήγαινα σε ένα άλλο σπίτι με δύο συρτάρια, τότε θα έλυνα το πρόβλημα μου.
Πήγα σε άλλο σπίτι με δύο συρτάρια. Στην αρχή όντως φάνηκε σα να λύνω το πρόβλημα, αλλά μετά από λίγο ξαναγύρισα στα ίδια.
Αυτό έγινε και με άλλο σπίτι πιο μεγάλο και μετά με πιο μεγάλο.

Είχα παρατηρήσει όμως ότι όταν ξαναγύριζα σε ένα πιο μικρό σπίτι, ξανά σε ένα συρτάρι, κατάφερνα με κάποιον τρόπο να χωρέσω και πάλι.
Για αυτό μεγάλωσα με την πεποίθηση ότι…

Οι άνθρωποι τελικά καταλαμβάνουμε τον χώρο τον οποίο βρίσκουμε.

Το δεύτερο σημείο το οποίο με οδήγησε στον κανόνα, ήταν κάτι που έγινε χρόνια πριν όταν η μεγάλη μου κόρη ήταν μικρούλα.
Είχε τότε ένα βαλιτσάκι διακοσμητικό, στο οποίο έβαζε μέσα όλα της τα καλτσάκια.
Σηκωνόταν το πρωί και χωρίς πρόβλημα διάλεγε ποιο να φορέσει, κάτι σχετικά δύσκολο για εκείνη την ηλικία.
Μέχρι που … οι φίλες μου, μου έδωσαν πολλά καλτσάκια από τα μεγάλα τους παιδιά.

Εκείνη τη φορά η μικρή άνοιξε τη βαλίτσα, χάρηκε γιατί είχε πολλά καινούρια πράγματα τα έβγαλε έξω, τα ξαναέβαλε μέσα, τα μπέρδεψε και στο τέλος βρέθηκε να κλαίει γιατί δεν μπορούσε να διαλέξει.
Η αλήθεια είναι ότι είναι και ζυγός, λένε ότι οι ζυγοί γενικά ζορίζονται να διαλέξουν, αλλά μου θύμισε κάτι που έλεγε ο παππούς μου.

Ο παππούς μου, με μεγάλωνε τα καλοκαίρια με αρχαίους και ένα από αυτά τα πολλά ωραία που έλεγε ήταν “Ουκ εν τω πολλώ το ευ” δηλαδή δεν βρίσκεις το καλό στο πολύ.
Σε μια ελεύθερη μετάφραση, less is more. H βασική αρχή του μινιμαλισμού.

Γιατί όταν έχεις πάρα πολλά πράγματα, δε γίνεσαι πιο ευτυχισμένος, είναι όμως πιθανό να γίνεις πολύ μπερδεμένος.

Το τρίτο σημείο το οποίο με οδήγησε σε αυτόν τον κανόνα, ας τον πούμε “Κανόνα της βαλίτσας“, ήταν μια άλλη ανάμνηση μου.
Με θυμάμαι πολλά χρόνια πριν, στο λιμάνι της Μυτιλήνης, να σέρνω μια τεράστια βαλίτσα και να κουβαλάω ένα μπακ πακ με ό,τι δεν χώρεσε σε αυτήν την τεράστια βαλίτσα και να προσπαθώ μέσα στο λιοπύρι να φτάσω στο σπίτι της φίλης που θα με φιλοξενούσε.
Ο ώμος μου είχε κοπεί και τα χέρια μου είχαν ματώσει και με θυμάμαι κάτω από τον ήλιο να σκέφτομαι ότι δεν θέλω ποτέ ξανά να βρεθώ σε αυτήν την κατάσταση.

Γιατί όταν κουβαλάς περισσότερα από όσα αντέχεις προχωράς αργά, κουρασμένα και πονεμένα.

Έτσι λοιπόν όλα αυτά, φαίνεται ότι τα έχτιζα μέσα μου και με συνόδευαν στη ζωή. Γιατί και η ζωή είναι ένα ταξίδι.
Ένα ταξίδι με μια βαλίτσα και μάλιστα συγκεκριμένου μεγέθους.

Αυτή η βαλίτσα της ζωής τώρα τελευταία μοιάζει να βάλλεται και να χρειάζεται αυτόν τον κανόνα περισσότερο από ποτέ.
Βομβαρίζεται πλέον με νέα, με πληροφορίες, με παραπληροφορίες, με notifications, email.

Βομβαρδίζεται και με πολύ καλά πράγματα.
Βομβαρδίζεται με προτάσεις για θέατρο, για σινεμά, τα δέκα καλύτερα cheese cake της Αθήνας, τα τρια κρυμμένα μυστικά της πόλης.

Βομβαρδίζεται μέχρι και με γνώσεις.

Τη γνώση, κάποτε τη ψάχναμε και όταν τη βρίσκαμε την κατακτούσαμε.
Τώρα έρχεται και αυτή και μας βρίσκει μόνη της.
Και βρισκόμαστε εμείς, με τη βαλίτσα μας να ξεχειλίζει και να προσπαθούμε να την κλείσουμε συνεχώς.

Και τελικά, μένεις να αισθάνεσαι ανεπαρκής που δεν μπορείς να καταφέρεις να την έχεις σε τάξη και να κάνεις χώρο.
Με όλα αυτά λοιπόν κατέληξα ότι θα τον κρατήσω τον κανόνα και έστειλα τη μικρή, με την ίδια βαλίτσα που είχε από πάντα.
Δε νομίζω ότι κατάλαβε γιατί δεν χρειαζόταν 8 παντελόνια για 3 ημέρες, αλλά ελπίζω ότι όταν ματώσουν και τα δικά της τα χέρια, γιατί οι άνθρωποι μαθαίνουμε όταν παθαίνουμε, να τα θυμηθεί όλα αυτά.

Από εσάς θα ήθελα την επόμενη φορά που θα σας ζορίζει η δική σας βαλίτσα και δεν θα μπορείτε να την κλείσετε:
◈ Να την ανοίξετε.
◈ Να την αδειάσετε.
◈ Και να διαλέξετε τι θα μείνει.

Όπως όλοι οι κανόνες, έτσι και αυτός έχει μια εξαίρεση.
Εγώ σε αυτόν τον κανόνα βάζω εξαίρεση τα όνειρα και εύχομαι, τα δικά σας να πετάνε ψηλά, να καταλαμβάνουν όλον τον χώρο και να σας καθοδηγούν.