Travel Diariesσαν τις Κυκλάδες πουθενά

σαν τις Κυκλάδες πουθενά

Οι φίλοι από τη Θεσσαλονίκη θα μου συγχωρήσουν την παράφραση της γνωστής τους ατάκας “καλά και εδώ … αλλά σαν τη Χαλκιδική πουθενά”, τι να κάνουμε είχα δώσει πριν την καρδιά μου αλλού.

Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος κάναμε μια μικρή βόλτα στις πολυαγαπημένες μου Κυκλάδες.

Περάσαμε από την Κολώνα (Κύθνος), μείναμε στη Σίφνο, και επιστρέφοντας βουτήξαμε στο Γάνεμα (Σέριφος).
Μέσα σε δύο ημέρες πήραμε μια μικρή δόση από αυτά τα υπέροχα νησιά. Σκεφτόμουν τι τυχερή χώρα που είμαστε και κρίμα μας. Κρίμα για όλα τα άλλα.

Η Κολώνα μοναδική, αν και τα πολλά σκάφη με την καθόλου ναυτοσύνη την κάνουν βρώμικη.

Το Γάνεμα γαλαζοπράσινο, εγώ λέω η καλύτερη βουτιά της Σερίφου.

Στη Σίφνο μείναμε σε ένα μικρό παραθαλάσσιο οικισμό, το Φάρο.

Αράξαμε όλη μέρα στην παραλία κάτω από τα αρμυρίκια και όλα τα παιδιά χοροπηδούσαν ένα τσουπ μακριά μας-κοντά μας. Ήταν μια χαλάρωση που όλοι στην παρέα χρειαζόμασταν και γιαυτό φοβόμασταν να κουνήσουμε, μη μας χαλάσει η συνταγή. Όταν κάτι δουλεύει δεν το πειράζεις.

Το φαγητό στα ταβερνάκια ήταν πολύ καλό.
Παρόλα τα ωραία, καλοκαιρινά που τρως δίπλα στην παραλία, εμένα μου έμεινε ένα ξώφαλτσο κριθαράκι. Συγκεκριμένα ένα κριθαράκι που το πήραμε για τα παιδιά και περίσσεψε. Είχα πολύ καιρό να φάω κριθαράκι, φτιαγμένο από κάποιον άλλον εκτός από εμένα. Ήταν τόσο ελαφρύ, τόσο al dente με λίγη κόκκινη σάλτσα, όχι πολύ βρασμένη, τόση-όση.  (Ταβέρνα Το λιμανάκι)

Στο Φάρο, μείναμε στα δωμάτια thalatta. Basic δωμάτια, σε καλή τιμή με ατού τους τη θέα. Ήταν σε εξαιρετική θέση. Καθόσουν στο μπαλκόνι και έβλεπες στο πολύ βάθος το Μοναστήρι της Χρυσοπηγής.

Χαζεύοντας τη θέα παρατήρησα ότι υπάρχει ένα μονοπάτι για εκεί.

Το πρωί ξύπνησα νωρίς και ξεκίνησα πριν αρχίσει να καίει ο ήλιος. Είκοσι λεπτά διαδρομή για να φτάσεις. Ήταν μια ωραία βόλτα σε έναν μαγικό προορισμό.

Ξεκινάς από την παραλία Γλυφό, περνάς από κάτι παλιά μεταλλεία, φτάνεις στην παραλία Αποκοφτό και συνεχίζεις για το μοναστήρι.

Φτάνοντας ανακάλυψα κάτι που δεν είχα παρατηρήσει ποτέ, ότι το μοναστήρι είναι φτιαγμένο σε νησίδα και συνδέεται με γεφυράκι.

7.30 το πρωί δεν υπήρχε ψυχή.

Κάθισα με μάτια ανοιχτά και είχα όλη την ομορφιά τον Κυκλάδων μπροστά μου. Το άσπρο, το μπλε και το βράχο.
Τον ήλιο που καίει τα πάντα και τη σκιά. Ένοιωθα τη μαγεία της απλότητας, θαύμαζα την καθαρότητα της φόρμας και η απουσία του περιττού με ελάφρυνε.

Κάθισα με μάτια κλειστά για ώρα. Ένοιωθα τον αέρα, αλμυρό της θάλασσας, θυμαρίσιο της στεριάς και άκουγα το κύμα. Για λίγο έγινα ένα με το βράχο και χάθηκα κάπου στο σύμπαν. Ήρθαν σκέψεις, έδιωξα σκέψεις, το λες και διαλογισμό.  Ένοιωσα και εγώ αέρας και κύμα, για λίγο ελεύθερη.

Μέχρι που από το πουθενά ακούστηκε ένα goodmorning και κόντεψε να σταματήσει η καρδιά μου 🙂
Σαν κάτι cartoon που ξαφνικά επιστρέφουν στην πραγματικότητα, αναπηδάνε, πεταρίζουν τα μάτια και ανοιγοκλείνουν το στόμα άηχα. Και προσπαθούσα να βρω τις λέξεις για να πω και εγώ … goodmorning στα αγγλικά στον πρωινό κολυμβητή που ήρθε ξαφνικά από τα βράχια.

Λατρεύω τις Κυκλάδες, κάθε βράχο τους (εκτός από την Πάρο, άλλη ιστορία αυτή #notMyFavourite) αλλά ξεχωρίζω κάποια ανεμοδαρμένα βραχάκια περισσότερο από κάποια άλλα. Ήταν η δεύτερη φορά μου στη Σίφνο και δεν έχω καταλήξει ακόμη ποιά είναι η σχέση μου μαζί της.  Είμαι Σέριφος, είμαι Μύκονος… Σίφνος δεν ξέρω αν είμαι.

Θα μου πεις… αν δεις φωτογραφίες Κυκλάδων μπορείς να ξεχωρίσεις ποιά είναι ποιά ?
Όχι, είναι η απάντησή μου. Υπάρχουν φορές που δεν μπορώ να ξεχωρίσω. Έχω ακούσει επίσης τον μπαμπά μου, που τις έχει τριγυρίσει με ελικόπτερο, να λέει ότι κοιτάζοντάς τες από ψηλά είναι ίδιες, με μικρές εξαιρέσεις.

Όταν όμως πατάς επάνω και παρά την κοινή τους μορφή κάτι άλλο σου δίνει το κάθε νησί, κάτι άλλο βρίσκεις να πάρεις. Κάτι που μερικές φορές δεν εξηγείται με ένα “έχει καλύτερες παραλίες” ή “καλύτερη χώρα”.

Για τη Σίφνο λοιπόν δεν ξέρω ακόμη, ξέρω όμως για εκείνο το βραχάκι, με το μοναστήρι της Χρυσοπηγής. Πήρα όλη την ψυχή των Κυκλάδων και άφησα ένα κομμάτι μου εκεί. Θυμήθηκα επίσης και ένα κορίτσι που είχε πει κάποτε ότι θέλει να παντρευτεί εκεί. Αν το θέλει ακόμη της το εύχομαι.

Το βράδυ, από το μπαλκόνι του δωματίου είδα φωτάκια να ανάβουν στο μονοπάτι. Την επόμενη φορά θα το δοκιμάσω και βράδυ. Το έχω υποσχεθεί άλλωστε στη Μυρτώ που δεν είχα πάρει μαζί σε αυτή τη βόλτα.

Ciao

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)