around AthensΌταν το μουσείο κοιμάται…

Όταν το μουσείο κοιμάται…

Από μικρή αναρωτιόμουν πως να είναι ένα μουσείο όταν ησυχάζει και τι κάνουν άραγε τα εκθέματα όταν σβήνουν τα φώτα. Και να που ήρθε ένα sleepover να μου λύσει τις απορίες και να μου εκπληρώσει τα όνειρα.
Εσείς είχατε αναρωτηθεί ποτέ πως είναι μια νύχτα στο μουσείο?

mia nixta sto mousio theocharakiΗ πρόσκληση “Μία νύχτα στο Ίδρυμα Θεοχαράκη!” (Museum Sleepover), δεν απευθυνόταν σε εμένα αλλά σε παιδιά 8-12 χρονών.
Και ευτυχώς, διέθετα ένα κοριτσάκι σε αυτή την ηλικία για να με δεχθούν.
Και ακόμη πιο ευτυχώς, αυτό το κοριτσάκι ξετρελάθηκε όταν το άκουσε.

 Το Ίδρυμα Θεοχαράκη διοοργανώνει sleepover και δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά με τους γονείς τους, να περάσουν μια νύχτα στους χώρους του μουσείου μια με δύο φορές το χρόνo, με θέμα την έκθεση που έχει κάθε περίοδο. Αυτή την εποχή φιλοξενεί έργα του Κωσταντίνου Βολανάκη, πατέρα της θαλασσογραφίας. Ήμασταν και εμείς εκεί και δηλώνω μαγεμένη από την εμπειρία.

το Απόγευμα

Από το ένα χέρι η Μυρτώ (9), από το άλλο η τσαντούλα με τα βασικά (σκεπάσματα, οδοντόβουρτσες και φακουδάκια), φτάσαμε την ώρα ακριβώς που θα έκλειναν οι πόρτες για το κοινό. Στις 6 το απόγευμα ενός Σαββάτου.

mia nixta sto mousio theocharaki

Κάτσαμε στο καφέ Merlin και περιμέναμε. Λίγο η χαρά της προσμονής του καινούριου, λίγο η ατμόσφαιρα του μουσείου, σα να μεταφερθήκαμε μακριά από οτιδήποτε καθημερινό και συγκεντρωθήκαμε η μια στην άλλη. Μιλήσαμε, γράψαμε σημειώσεις, ανταλλάξαμε σημειώσεις. Παίξαμε “πες μου τι αρχίζει από Α, Β, Γ” και “βρες μου εδώ γύρω ένα αντικείμενο”. Σταμάτησα να έχω έννοια το κινητό μου, σταμάτησα να σκέφτομαι άσχετα πράγματα και συγκεντρώθηκα στο εδώ, στο εμείς και στο οι δύο μας (mindfulness).

 

mia nixta sto mousio theocharaki

Η ξενάγηση στη έκθεση ήταν φτιαγμένη στα μέτρα των παιδιών. Τριγυρίσαμε στα έργα, καθίσαμε στο πάτωμα και ακούσαμε για τον Βολανάκη, τις ζωγραφιές, τις τεχνικές και τη ζωή του.  Γεννήθηκε στο Ηράκλειο, μεγάλωσε στη Σύρο, πέρασε από την Τεργέστη, σπούδασε στη σχολή του Μονάχου, επέστρεψε στην Αθήνα, έζησε ανάμεσα σε άλλους μεγάλους και σημαντικούς της εποχής και όπως πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες πέθανε φτωχός και μόνος (αυτό πάντα με ξεπερνάει).

 

 

mia nixta sto mousio theocharaki

Η ξεναγός μας (Ειρήνη Αλεξανδράκη) είχε έναν ωραίο τρόπο να απευθύνεται στα παιδιά, να τους λέει ιστορίες, να τους κεντρίζει την προσοχή. Τα έκανε να παρατηρήσουν πως έφτιαχνε τα κύματα, τα προέτρεψε να βρουν πως έβαζε φως στα νυχτερινά θέματα και τους επισήμανε ότι τα 3/4 του πίνακα συνήθως ήταν ουρανός. Βέβαια προφανώς στο μυαλό τους, ένα πράγμα τριγύριζε περισσότερο και γι’ αυτό είχαν και αυτά τις απορίες τους. “Κυρία, πότε θα φέρουν τα στρώματα? Κυρία πότε θα κοιμηθούμε?” Έχετε ακούσει τα δικά σας να ανυπομονούν έτσι για τον ύπνο?

mia nixta sto mousio theocharaki - pTsiridis

Μετά περάσαμε στο θεατράκι.
Με τη συνοδεία πιάνου και την οργάνωση ενός κυρίου που η Μυρτώ είπε με ενθουσιασμό ότι θα ήταν τέλειος για party (Παναγιώτης Τσιρίδης), τα παιδιά έγιναν ομαδούλες, γνωρίστηκαν και ανακάτεψαν τέχνες. Έψαξαν το Βολανάκη στους δικούς του πίνακες, ο οποίος σε μερικούς από αυτούς, ζωγράφιζε τον εαυτό του με την πλάτη, αγναντεύοντας τη θάλασσα. Εaster egg που λέμε σήμερα, πλατογραφία το είπε αστειευόμενος ο κύριος Παναγιώτης, ακόμη ξεκαρδίζεται η Μυρτώ όταν το θυμάται. Τα έργα του Βολανάκη ενώθηκαν με τη μουσική του Schumann (Kreisleriana) και με έναν πολύ ωραίο έμμεσο και παιχνιδιάρικο τρόπο τα παιδιά έδωσαν προσοχή σε λεπτομέρειες και συναισθήματα που μπορεί να βγάλει ένα έργο τέχνης.

Οι γονείς βουλιάξαμε στα καθίσματα αναπαυτικά, παρακολουθούσαμε, μαθαίναμε, συμμετείχαμε λίγο … τόσο όσο για να μην μπλεκόμαστε στα πόδια τους και κλείσαμε τραγουδώντας όλοι μαζί το χάρτινο το φεγγαράκι. Με ένα τραγούδι τόσο διακριτικά συγκινητικό, ακούγοντας πιάνο και χαζεύοντας πίνακες, ποτισμένη με ατμόσφαιρα θεάτρου, ήμουν πιο ήρεμη από ποτέ.

mia nixta sto mousio theocharaki - merlin

Στο βραδινό, βρεθήκαμε με τη Μυρτώ να τρώμε αντικριστά, πρώτη φορά οι δύο μας έτσι σοβαρά-σοβαρά και είχε και αυτό το γούστο του. Ακόμη και οι διαφωνίες και οι διαπραγματεύσεις θα το φας το μπιφτέκι, όχι το μισό, θέλω και άλλο άσπρο ψωμάκι κλπ είχαν ένα άλλο ύφος (για την επόμενη φορά προτείνω παιδικό μενού μακαρόνια για να πιάσετε και τα πιο μίζερα στο φαί).
Ήταν συγκεντρωμένη, ήρεμη, χαρούμενη … χορτάτη (δεν εννοώ από φαγητό).

Όλη αυτή την ώρα, η Media Strom άπλωνε στρώματα στις αίθουσες που είχαμε ξεναγηθεί και τα παιδιά προσπαθούσαν να κρυφοκοιτάξουν τους ορόφους.

Μέχρι που ήρθε η ώρα που όλοι περιμέναμε….

η Νύχτα στο μουσείο

Μας μοίρασαν ονομαστικά και εμείς ευτυχώς πήγαμε στην μπλε αίθουσα. Λέω ευτυχώς γιατί υπήρχε και η κόκκινη που είχε όλες τις ναυμαχίες, η οποία μια ένταση την έβγαζε.

mia nixta sto mousio theocharaki

Εγώ θα διάλεγα μια θέση σε μια εσοχή που μου φάνηκε πιο cosy. H Μυρτώ προτιμούσε το κεντρικό στρώμα, κάτω από το μεγάλο πίνακα. Εμένα αυτό το φάτσα-κάρτα δεν με έκανε να αισθάνομαι άνετα. Είναι και το feng shui που λέει να μην κοιμάσαι μπροστά στην πόρτα, αλλά είπα τι στο καλό … ας διαλέξει το παιδί, για αυτό κάνω ότι ήρθα άλλωστε 🙂 μια βραδιά είναι τι θα πάθει το feng shui. Και κοιμηθήκαμε στο κέντρο και τίποτα δεν έπαθε το feng shui μου, ίσα ίσα το κορίτσι διάλεξε την καλύτερη θέση.

 

 

mia nixta sto mousio theocharaki

Έσβησαν τα φώτα, ανάψανε τα φακουδάκια και τα παιδιά έκαναν μικρά πηγαδάκια. Παιδάκια που δεν είχαν ξαναβρεθεί ποτέ, καθόταν στο σκοτάδι και λέγανε ιστορίες, μικρά ανεκδοτάκια και ήταν τόσο γλυκά. Και θα είχαν ξενυχτήσει περισσότερο αλλά είχε πάει αργά, κάποια παιδάκια προσπαθούσαν ήδη να κοιμηθούν οπότε μαζεύτηκαν σιγά-σιγά και απρόθυμα.

Μου έπιασε το χέρι, μου είπε μαμά έχω υπερένταση (φρέσκια λέξη που άκουσε από διπλανό παιδάκι), δεν μπορώ να κοιμηθώ. Και στην επόμενη αναπνοή κοιμήθηκε. Σαν μαργαριτούλα όπως έγραψε στην έκθεση της (μη ρωτάς δεν έχω ιδέα πως κοιμούνται οι μαργαριτούλες).

Και εγώ κοιμήθηκα, αλλά σε λίγο ξύπνησα και στριφογύριζα γιατί δεν με βόλευε η φόρμα και μου έλειπε η πιτζάμα μου ή ένα πιο ελαφρύ σκέπασμα και σκεφτόμουν μέσα στη νύχτα του  μουσείου:

  • Έχει μια ηρεμία.
  • Τα έργα δεν φαίνονται τόσο πολύ στο σκοτάδι.
  • Πόσα άλλα εκθέματα έχουν περάσει από εδώ?
  • Τελικά δεν είναι και τόσο spooky
  • Δεν φαίνονται να μιλάνε μεταξύ τους οι πίνακες, ίσως επειδή είναι καράβια.
  • Θα ήταν τρομακτικά αν είχε προσωπογραφίες ή αγάλματα?
  • Ο καλλιτέχνης σε κάθε του έργο βάζει ένα κομμάτι από την ψυχή του. Πόσα κομμάτια του είναι εδώ?
  • Άραγε να το κάνουν και άλλα μουσεία στον κόσμο? (ναι μπορείτε να κοιμηθείτε μέχρι και κάτω από δεινόσαυρους)
  • Φαντάζομαι το να κοιμάσαι κάτω από τη σφαγή της Χίου στο Λούβρο βραδιάτικα θα πρέπει να είναι πολύ αγριευτικό.

Και μετά συνέχισα να σκέφτομαι ότι κάποτε, πριν πολλά χρόνια ο Βολανάκης ζωγράφιζε μόνος του, για να εκφράσει, να πει, να βγάλει κάτι, μια εσωτερική του ανάγκη. Στο τέλος της ζωής του πέθανε μόνος και φτωχός και τώρα εγώ κοιμάμαι κάτω από τα έργα του, που στοιχίζουν πολλές χιλιάδες ευρώ (μέχρι και εκατομμύρια) και έχουν ταξιδέψει, αγοραστεί πουληθεί, δανειστεί για να φτάσουμε εδώ όλοι μαζί. Περίεργο και ενδιαφέρον πράγμα η πορεία της ζωής ενός ανθρώπου και ενός έργου. Σε συζήτηση εκ των υστέρων πάντως η Μυρτώ και η Μέλια μου είπαν να μην στεναχωριέμαι γιατί το είδανε στο Coco και ο κύριος Βολανάκης και όλοι οι άλλοι σίγουρα θα έμαθαν πόσο σημαντικοί έγιναν, κάποιος θα βρέθηκε να τους το πει.

το Ξύπνημα

Mia nixta sto mousio

Τα παιδιά, το πρωί πετάχτηκαν πολύ νωρίς, είχαν δώσει ραντεβού άλλωστε “όποιος ξυπνήσει πρώτος να ξυπνήσει και τους άλλους”. Φάγαμε πρωινό στο κλειστό μουσείο, γνωριστήκαμε οι μεγάλοι, βρεθήκαμε κάποιοι παλιοί γνωστοί και τα παιδιά έπαιζαν. Φεύγοντας πήραμε και ένα δωράκι από τους χορηγούς και επιστρέψαμε στην κανονικότητά μας, λίγο σε φάση αλλού πατάω – αλλού βρίσκομαι.

Ήταν μια εμπειρία μαγική.
Ήταν μια εμπειρία όπως ακριβώς είχα γράψει στο post μου για την Καλοκαιρινή Απασχόληση


Αν σε αυτό προσθέσεις ότι βρεθήκαμε απόλυτα οι δύο μας σε κάτι καινούριο, έγινε κάτι πολύ γλυκό και δυνατό και το προτείνω και σε εσάς.
Πως μπορείτε να ενημερωθείτε για να πάτε και εσείς? Ο καλύτερος τρόπος είναι να γραφτείτε στο newsletter του μουσείου (www.thf.gr κατεβείτε στο τέλος της σελίδας). Έτσι έφτασε σε εμένα η πληροφορία για αυτό αλλά και ένα σωρό άλλες ενδιαφέρουσες δράσεις.
“Μαμά είσαι πολύ αριστοκρατική, αν υπήρχε sleepover σε παλάτι εσύ θα το έβρισκες”, είπε η Μυρτώ.
Έχω υποσχεθεί και στη Μέλια ότι όταν γίνει 8 χρονών θα πάμε μαζί.
Η Μυρτώ θέλει λέει να πηγαίνουμε κάθε φορά.
Θέλει να κάνει πιτζάμα-party στο μουσείο με όλη την τάξη (πάει το μουσείο).
Θέλει να προτείνουμε στο Schonbrunn να οργανώσουν και αυτοί sleepover.
Ciao

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)