Πάσχα στα Χανιά

Ταξιδέψαμε αεροπορικώς και οικογενειακώς για τις ημέρες του Πάσχα. Λίγο ταλαιπωρία το όλο θέμα και πεσμένο mood για τους δικούς μου λόγους αλλά όλο και κάτι ενδιαφέρον κάναμε. Δύο ήταν αυτά τα οποία δεν καταφέραμε:

1. να ξεκουραστούμε
2. να φάμε μπουγάτσα Ιορδάνης.

Κρίμα και το είχα και τα δύο τόσο ανάγκη.

Τα Χανιά γλυκούτσικα όπως πάντα. Μεγαλώνουν αναπτύσσονται και γεμίζουν κόσμο. Όποτε και να πηγαίνουμε συναντάμε φίλους οι οποίοι δεν μένουν εκεί αλλά έχουν έρθει μια βόλτα. Πριν την κρίση κάθε μα κάθε χρόνο δεν συναντούσες εστιάτορα μαγαζάτορα τουριστο-απασχολούμενο γενικά, που να μην λέει “χάλια φέτος, κάτω η κίνηση” από  τότε που ήρθε η κρίση ακούς δόξα τω θεώ δεδομένης της κατάστασης καλά. Να αποκτήσαμε εκτίμηση και ευγνωμοσύνη για “το έχων” και να κόψαμε τη στεναχώρια και τη γκρίνια για “το ποθών” ? ποιός ξέρει. Γεγονός είναι πάντως ότι το αεροδρόμιο επεκτείνεται και στο παλιό λιμάνι όλα εκείνα τα στενάκια που ήταν αφώτιστα, και μισογκρεμισμένα έχουν αναδειχθεί. τα αρσενάλια φτιάχνονται και η περιοχή για γραφικό σεργιάνι έχει γίνει τουλάχιστον διπλάσια από αυτό που θυμάμαι μόλις 8 χρόνια πριν. Τότε για εμένα η βόλτα στο λιμάνι ήταν από τον κεντρικό δρόμο, Χάληδων ευθεία κάτω. Λίγο δεξιά στη μπετολό με τα δερμάτινα και πολύ αριστερά μέχρι το φρούριο του Φιρκά. Τώρα πια κάθε φορά ανακαλύπτω καινούριες γωνιές.

Τις ημέρες του Πάσχα όπως και σε όλη την Ελλάδα ο καιρός άστατος. Τα βουνά είχαν ακόμη χιόνια και αυτή τη φορά είδα μια οπτική που δεν είχε τύχει να προσέξω παλαιότερα. Τους χιονισμένους ορεινούς όγκους πως φαίνονται επάνω από το λιμάνι. Κάθε πρωί κατεβαίναμε για πρωινό καφέ, δίπλα σε ντόπιους που έβριζαν τους πολιτικούς ή συζητούσαν τα κοινωνικά. Χαζεύαμε τη θάλασσα, τα κτίρια και περπατήσαμε μέχρι το φάρο χωρίς τα glass bottom boats που είναι μέσα στη μέση κάθε καλοκαίρι. Είδαμε το λιμάνι με ήλιο, με συννεφιά και με βροχή. Πάντα το ίδιο ονειρεμένο, χρωματιστό και γραφικό σαν carte-postale που ότι και να γράψω είναι ειπωμένο και ακούγεται κλισέ.. όμως στα αλήθεια έτσι είναι.

Μεγάλη Παρασκευή ήπιαμε το καφεδάκι στις Νύμφες μια από τις καφετέριες με τα τεράστια γλυκά και την υπέροχη θέα κοντά στου τάφους των Βενιζέλων. Στον προφήτη Ηλία εκεί δίπλα προσκυνήσαμε τον επιτάφιο. Ήταν πολύ ήσυχα και κατανυκτικά. Παρόλο που δεν με λες της εκκλησίας συγκινήθηκα, λίγο η ημέρα, λίγο το μικρό ήσυχο εκκλησάκι χωρίς κόσμο λίγο που εκεί είχαμε παντρευτεί,ένα συναισθηματικό δέσιμο με το μέρος το έχω. Αν δεν ήταν η Μυρτώ 5.5 χρονών κορίτσι που επέμενε να κάνει λάθος το σταυρό της και ο νεωκόρος που μας κοιτούσε στραβά νομίζω θα είχα κάτσει ώρα εκεί.

Ανάσταση & Πάσχα κάναμε στον Ομαλό, 5 χιλιόμετρα πριν το φαράγγι της Σαμαριάς αυτόν που λέει και το τραγούδι “Ποτέ θα κάνει ξαστεριά να κατεβώ στον Ομαλό” ε! εμείς ανεβήκαμε 🙂 Η ανάσταση στον Άγιο Παντελεήμονα γίνεται κατά τις 9 γιατί ο παπάς πρέπει να πάει και σε άλλα χωριά εκεί γύρω. Πολύ βολική ώρα όταν έχεις μικρά παιδιά. Μπαλωθιές ευτυχώς δεν είχε μόνο κάτι στρακαστρούκες που τρομάξανε τη Μέλια μας.

Το Πάσχα δεν είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μου αρέσει ίσως να φταίει ότι σιχαίνομαι το κρέας?? !!! Από μικρή όλη αυτή η μέρα δίπλα σε ένα αρνί μου φαινόταν μια αηδία. Tο καλύτερό μου μέρος να κάνω Πάσχα όμως είναι στον Ομαλό. Πηγαίνω από πολύ μικρούλα στο μαγαζί της θείας μου και βρίσκω πολύ ωραία πράγματα να φάω όταν δεν με κυνηγάνε από πίσω με ένα κομμάτι αντικριστό λέγοντάς μου πόσο ωραίο μαλακό και μυρωδάτο είνα, σαν λουκούμι. Τι παρομοίωση θεέ μου κοιτάζω το λουκούμι… κοιτάζω και το αντικριστό και αναρωτιέμαι που άραγε συναντιούνται αυτά τα δύο. Είναι και πιεστικοί οι κρητικοί δεν θέλουν όχι στο φαί είναι λόγος παρεξήγησης. Εγώ όμως είμαι βράχος. Καθόμαστε όλοι στο τραπέζι σαν μεγάλη μαφιόζικη φαμίλια που είπε και ο αγαπημένος μου, διάφορες γενιές μαζί. Ρίχνομαι στα καλτσουνάκια και στη στάκα (με τηγανητές πατάτες μιαμ) και κάνω μια παραχώρηση για λίγη παραδοσιακή χανιώτικη κρεατότουρτα τρώγοντας μόνο μια γωνία με τυρί ξεχνώντας το κρέας που ψήθηκε παραδίπλα. Συμπληρώνω τέλος με σαλάτα και όλοι με κοροϊδεύουν 🙂

Στα Χανιά το πιο δημοφιλές τυρί το Πάσχα είναι η “μαλάκα” ή αλλιώς τυρομάλαμα. Ενα μαλακό κάπως μαστιχωτό τυρί (σαν τη μοτσαρέλα περίπου) χωρίς αλάτι. Στην ουσία είναι μια ‘ανώριμη’ γραβιέρα. Αν την αφήναμε να μεγαλώσει τέτοια θα γινόταν. Χρησιμοποιείται στα πασχαλινά καλτσουνάκια και κάνει ‘κόρδες’ δηλαδή τραβιέται σε κλωστές. Όταν ήμασταν μικρά και δεν κατεβαίναμε Χανιά για το Πάσχα ο παππούς μου ο Γιώργος και ο παππούς μου ο παπα-Αντώνης μας έστελναν δέμα με μαλάκα (μαζί με λάδι, πορτοκάλια, ελιές κανένα χαρτζιλικάκι για τα παιδάκια και δωράκια). Όπου και αν βρισκόμασταν ήταν μόνιμος διαγωνισμός και αγωνία ποιανού το τυρί κόρδιζε περισσότερο. Μαζί με το τηλέφωνο για το ‘ευχαριστούμε για όλα’ και χρόνια πολλά πέφτανε οι ερωτήσεις όλο αγωνία “πως επήγανε οι κόρδες?” Μετάφραση.. οι δικές μας ήταν οι καλύτερες? δεν θυμάμαι τι έλεγαν οι γονείς μου ακριβώς αλλά νομίζω ότι κάθε χρόνο κέρδιζαν και οι δύο 😉

Χρόνια πολλά και του χρόνου Πάσχα στη Θεσσαλονίκη. Πάει εναλλάξ ένα χρόνο εδώ ένα χρόνο εκεί. Κάποτε τα αφήναμε όλα και φεύγαμε εξωτερικό.. εκεί δεν είχε αρνί 🙂