Βαρκελώνη: Γειτονιά Glories

Kουβαλώντας τις βαλίτσες στις σκάλες του μετρό, που θα περίμενε κανείς ότι στο μετρό της Βαρκελώνης όλες οι σκάλες θα είναι κυλιόμενες αλλά δεν ήταν, βγήκαμε σε μια πλατεία η οποία βρισκόταν σε μεγάλη αναστάτωση.
Άνθρωποι τρέχανε πέρα δώθε, μαζεύοντας άρον άρον από το πάτωμα σεντόνια με απλωμένες πραμάτειες. Χάθηκαν προς όλες τις κατευθύνσεις και το μόνο που έμεινε από αυτούς, ήταν ένα ολοκαίνουριο αθλητικό παπούτσι, που ξέφυγε από έναν μπόγο. Τα δύο περιπολικά που πάρκαραν δεν πρόλαβαν τίποτα. Μόνο το παπούτσι πλαγιασμένο στο τσιμέντο και μια φαινομενική ηρεμία.

Παρά την ησυχία όμως, όλα έμοιαζαν περίεργα.
Το σκηνικό, είχε μείνει με ανθρώπους στα παγκάκια, αλλά μόνους. Σα να είχαν βγει βόλτα, αλλά όλοι μόνοι και όλοι κοιτούσαν κάπως αδιάφορα γύρω-γύρω, ούτε καν το κινητό.
Όσες φορές και να περάσαμε ξανά από εδώ, άλλη φορά έτσι δεν την βρήκαμε.

Μπορείς να ακούσεις τη συνέχεια στο audio post ή να συνεχίσεις να διαβάζεις.

Αυτή ήταν η Plaça de les Glòries Catalanes, σε μετάφραση, η πλατεία αφιερωμένη στις Καταλανικές Νίκες.
Αυτό είναι το σημείο, το οποίο το 1860 ο Ildefons Cerdà, ο οποίος σχεδίαζε τη νέα πόλη, είχε ορίσει ότι θα είναι το κέντρο της, όταν αυτή τελικά θα χτιζόταν.
Τα πράγματα δεν έγιναν όπως τα ήθελε, γιατί αν είχαν γίνει θα την ήξερες αυτήν την περιοχή, όπως ξέρεις την Plaça Catalunya.
Είμαι σίγουρη όμως, πώς μάλλον δεν την έχεις ακούσει.
Αυτή την εποχή, μοιάζει σα να ξεσκόνισαν λίγο το όνειρο του Cerdà και σα να της δίνουν τώρα, τη σημαντικότητα που θα ήθελε ο αρχιτέκτονας, έστω και με διαφορετικό τρόπο.

Η περιοχή Glòries βρίσκεται λίγο πιο έξω από το τουριστικό κέντρο και είναι μια πρώην βιομηχανική περιοχή, η οποία ανακαινίζεται.
Ανακαινίζεται σημαίνει φυσικά πολλά έργα.

Η γειτονιά, έχει αρκετό τσιμέντο και γίνεται τεχνολογικό και εμπορικό κέντρο, μαζεύοντας εταιρίες, αλυσίδες ξενοδοχείων, πανεπιστήμια, start ups και τεχνολογικές εταιρίες.
Αν σηκώσεις το κεφάλι σου και κοιτάξεις ψηλά, θα δεις ότι πολλά από τα ξενοδοχεία έχουν ταράτσες.
Σε ένα τέτοιο μέναμε, μόνο που κοίτα να δεις ατυχία, η ταράτσα ήταν κλειστή γιατί ανακαινιζόταν.

Στην περιοχή, θα ξεχωρίσεις σίγουρα τον πύργο Torre Glòries, θα συναντήσεις το Μουσείο Design της Βαρκελώνης (Museu del Disseny), θα δεις την υπαίθρια αγορά Encants, με χαρακτηριστικό σκέπαστρο-καθρέφτη και το κτίριο Monumental.
Εδώ θα βρεις και το εμπορικό κέντρο Westfield Glòries.

Το εμπορικό κέντρο, αποδείχθηκε βολικό, γιατί βρίσκαμε εύκολα φαγητό, από αμερικάνικες και ισπανικές αλυσίδες, για όποιον πεινούσε ξαφνικά το βράδυ.

Μαμά, πεινάω!

Torre Glòries

H περιοχή ονομάζεται και @22 District με σύμβολο έναν ουρανοξύστη σε σχήμα …ας το πούμε βλήματος, τον Torre Glòries.
Αν είσαι Generation X και είχες πάει στα νιάτα μας, δεν θα τον θυμάσαι γιατί δεν υπήρχε.
Αν πήγες πιο πρόσφατα αλλά περπάτησες μόνο στα στενάκια του κέντρου, πάλι δεν θα τον είδες γιατί δεν φαίνεται από εκεί.

Αν τον δεις πάντως δεν τον ξεχνάς.

Αναρωτιέμαι τι γνώμη να είχε ο Γκαουντί για αυτόν τον πύργο.

Ο Γάλλος αρχιτέκτονας Jean Nouvel ο οποίος τον σχεδίασε, ήθελε λέει να μοιάζει με πίδακα νερού και έμπνευση του ήταν ο Gaudí.
Εγώ αυτήν την έμπνευση, δεν τη βρήκα.
Ο αρχιτέκτονας είπε επίσης, ότι έμπνευση του ήταν και το βουνό Montserrat. Κοιτώντας το βουνό Montserrat κάτι περισσότερο μπορώ να συνδέσω.
Για να δεις με τι μοιάζει το Montserrat άνοιξε εδώ. Εγώ δεν πήγα, φωτογραφία δεν έχω, αλλά λένε ότι είναι πολύ ωραία βόλτα (το tik tok το είπε). Έχει μάλιστα και διαδρομή με τελεφερίκ, ένα κίτρινο τελεφερίκ. Να θυμίσω ότι μέσα στη Βαρκελώνη έχει και κόκκινο τελεφερίκ και γκρι τελεφερίκ. Δες ποιο χρώμα σου ταιριάζει.
Το Montserrat ήταν επίσης έμπνευση για τη Sagrada Familia. Αυτό μου είναι πιο ξεκάθαρο.

Αρχικά ο ουρανοξύστης ονομαζόταν Agbar από το Agua de Barcelona, το νερό της Βαρκελώνης. Μια εταιρία, αντίστοιχη της δικής μας ΕΥΔΑΠ, η οποία είχε τα γραφεία της στο κτίριο.
Σήμερα μπορείς να ανέβεις στον τελευταίο όροφο του κτιρίου και να δεις όλη την πόλη.

Το κτίριο είναι ντυμένο με 4.500 φωτάκια LED, που ανάβουν τα σαββατοκύριακα σε διάφορα χρώματα.

Μουσείο Design

Το κτίριο του μουσείο Design της Βαρκελώνης έχει το παρατσούκλι, συρραπτικό.
Δεν ξέρω αν το διακρίνεις και εσύ στις φώτο αλλά φέρνει λίγο.
Αν και τσιμεντένια η περιοχή, είναι ωραία για βόλτα γιατί δεν έχει πολύ κόσμο.
Στο πλάι του κτιρίου υπάρχει μια μικρή λιμνούλα με καφετέρια που σπάει την αυστηρότητα του τσιμέντου και το design ξεχωρίζει και στα παγκάκια, τα οποία έχουν σχήμα μεγάλου στρογγυλού κρεβατιού (δυστυχώς χωρίς το στρώμα).
Κάθισα με τη μεγάλη μου κόρη σε ένα τέτοιο παγκάκι και κοιτάζαμε το κτίριο εξαντλημένες.
Κάναμε έναν υπολογισμό τετραγωνικών και καταλήξαμε ότι δεν υπάρχει κουράγιο, όχι για να το δούμε προσεκτικά αλλά ούτε απλά για να το τριγυρίσουμε και να δούμε τι παίζει μέσα.
Και ας ήταν η ημέρα με δωρεάν είσοδο στα μουσεία. Το πρώτο σαββατοκύριακο του Μάη.

Υπαίθρια αγορά Encants

Λογικά δεν έχεις έρθει εδώ για να τρέχεις στο Βαρκελωνέζικο Μοναστηράκι, αλλά η αγορά Encants έχει μια ιδιαίτερη κατασκευή.
Το υπαίθριο, οργανωμένο παζάρι γίνεται κάτω από ένα πολύ μεγάλο σκέπαστρο-καθρέφτη.
Είναι γνωστή αγορά, με ιστορία. Θεωρείται από τις παλαιότερες της Ευρώπης και ξεκίνησε τον 14ο αιώνα.
Όχι στο ίδιο σημείο ακριβώς, ούτε με τόσο ιδιαίτερο σκέπαστρο, αλλά ο θεσμός έχει τις ρίζες του τότε.

Κτίριο Monumental

Φεύγοντας από την περιοχή και πηγαίνοντας προς τη Sagrada Familia, η οποία με τα πόδια είναι περίπου 15 λεπτά, περνάς μπροστά από ένα κτίριο μαυριτανικής αρχιτεκτονικής.
Το Monumental, ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη αρένα της πόλης για ταυρομαχίες.
Ο ιδιοκτήτης του, ο Mila, ήταν αυτός που παρήγγειλε στον Gaudí τη διάσημη Casa Mila ή αλλιώς La Pedrera.

Η Καταλονία έχει καταργήσει τις ταυρομαχίες.
Η Ισπανία δεν έχει δεχθεί επισήμως την κατάργηση, αλλά το θέαμα έχει ατονήσει στην περιοχή. Σήμερα, στο κτίριο γίνονται συναυλίες.

To μεγαλύτερο στάδιο ταυρομαχιών της πόλης βρίσκεται στην Plaça d’Espagna και επίσης δεν χρησιμοποιείται για τον αρχικό του σκοπό.

Κατεύθυνση Gràcia

Για την γειτονιά Gracia, θα σας μιλήσω στο επόμενο post.
Τώρα όμως μπορώ να σας πω, πώς είναι περπατώντας μέχρι εκεί.

Συνεχίζοντας στην Avigunda Diagonal, τη διαγώνια λεωφόρο που ξεκινάει από τη θάλασσα και διασχίζει την πόλη, κατευθυνόμαστε προς την περιοχή Gracia.
Περπατώντας τον φαρδύ και απλωτό δρόμο, δεν θα συναντήσεις κανένα μαγαζί με σουβενίρ.

Εικονίδια: thenounproject.com

Αρχικά η περιοχή φαινόταν πιο υποβαθμισμένη, το καταλάβαινες από ταμπέλες εστιατορίων και μαγαζιών.
Τα κορίτσια είπαν ότι τους έβγαζε vibe Ομόνοιας. Εντάξει Ομόνοια δεν ήταν και το ξέρω γιατί τη βλέπω συχνά.
Δεν αισθανθήκαμε πάντως ανασφάλεια. Φάγαμε και τα πρώτα μας τσούρος. Και τα τελευταία μας, αλλά δεν το ξέραμε τότε. Νομίζαμε ότι 3 μέρες μόνο τσούρος θα τρώμε.

Φτάνοντας στον δρόμο Passeig de San Juan, έναν πολύ φαρδύ πεζόδρομο (passeig) με δέντρα, μεγάλα ξύλινα παγκάκια και άπλα, άρχισε να αλλάζει το vibe.
Ακριβώς στη γωνία, συναντήσαμε και τις πρώτες μας empanadas.
Σα να λέμε μεγάλα τυροπιτάκια σε διάφορες γεύσεις. Πολλές φορές μας έσωσαν τα empanadas σε αυτό το ταξίδι. Εκεί που νομίζαμε ότι θα τρώμε όλο τσούρος τελικά τρώγαμε όλο τυροπιτάκια.
Ήταν η εύκολη απάντηση στο μαμά πεινάω.

Αν θέλεις κάτι όχι τόσο τουριστικό, να περπατήσεις εδώ.

◈ Αν πάρεις το Passeig San Juan προς την θάλασσα, σε 20 λεπτά θα σε βγάλει στην αψίδα του θριάμβου, την είσοδο του κεντρικού πάρκου της πόλης, το Ciutadella. Δες το στο χάρτη λίγο παραπάνω.
◈ Αν πάλι την περπατήσεις προς την άλλη πλευρά, είναι ωραία βόλτα, και ακριβώς αυτήν την αίσθηση έχω κρατήσει όταν σκέφτομαι Βαρκελώνη.

Μετά από όλες μας τις βόλτες, επιστρέφαμε στην περιοχή Glòries.
Από το ξενοδοχείο, όταν έπεφτε ο ήλιος, διαγραφόταν στο βάθος η κορυφή Tibidabo με την εκκλησία Sagrat Cor και διακρινόταν αμυδρά ο χαρακτηριστικός τροχός που υπάρχει εκεί.
Αν κοιτούσες από την άλλη πλευρά, έβλεπες κτίρια και το μάτι σου έφτανε μέχρι τη θάλασσα.

Και κάθε βράδυ, αποκαμωμένοι αλλά γεμάτοι καινούριες εικόνες, λέγαμε καληνύχτα στον Torre Glòries.
Όλα τα βράδια μας καληνύχτιζε και αυτός, γιατί ήταν σαββατοκύριακο και ήταν αναμμένος και Παρασκευή και Σάββατο και Κυριακή. Τη μια ήταν κατακόκκινος (σαν πυρακτωμένο…βλήμα), την άλλη λευκός και την άλλη μπλε.

Αχνά πίσω στο βάθος, καληνυχτούσαμε και τη Sagrada Familia, η οποία έχει πάρει περισσότερο καιρό από όσο χρειάζονταν οι πυραμίδες για να χτιστούν. Λένε πως τελειώνει σε 2 χρόνια.

Η εκκλησία θρύλος, ξεχώριζε με το γερανό της και θύμιζε αυτά τα πυργάκια που με μάθαινε να φτιάχνω όταν ήμουν μικρή ο μπαμπάς μου στην παραλία, στάζοντας βρεγμένη άμμο.