KidsΚαλοκαιρινή Απασχόληση

Καλοκαιρινή Απασχόληση

Κάθε χρόνο 15 Ιουνίου τα αισθήματα ανάμικτα, ένα Ουφ! και ένα Αααχ!.

Ουφ! Επιτέλους τελειώνει όλο το τρέξιμο του τελευταίου μήνα σε πρόβες, παραστάσεις και γιορτές.  Βρες ρούχα, αγόρασε κορδέλες, που είναι η πρόβα? τι σας είπαν? ασημόσκονη για τα μαλλιά? και που το πουλάν αυτό?

Ανοίγονται μπροστά μας ελεύθερες 12.5 εβδομάδες, εβδομάδες καλοκαιρινές, η αγαπημένη μου εποχή! Ελεύθερες για τα παιδιά αλλά όχι για εμάς τους γονείς και εδώ κολλάει το Αααααχ!!!

Κάθε χρόνο κοιτάω το ημερολόγιο με τρόμο. Βασικά το κοιτάω με τρόμο από το Πάσχα.  Το κοιτάω, το κοιτάω μέχρι που μαθαίνω απέξω κάθε Δευτέρα του καλοκαιριού τι ημερομηνία πέφτει. Στις 15 του Ιούνη, έχω πια το schedule στο χέρι και στο κεφάλι και περιμένω να δω αν θα λειτουργήσει.
Και πότε πάνε όλα όπως είχαμε σχεδιάσει από τα παιδιά και μετά? Σπάνια.

Δύο εβδομάδες εδώ, δύο εβδομάδες εκεί και μια παραπέρα. Πότε μπορεί κάθε παπππουδο-γιαγιά, πότε θα είναι τα ξαδέρφια? Πότε μπορούμε να πάρουμε άδεια? Εισιτήρια βρίσκουμε? πόσο έχουν πάει? Πέρα από το πρακτικό του θέματος τίθεται και το ουσιαστικό. Θα τους αρέσει? θα είναι καλό για αυτά? Πρέπει να βρούμε πως πραγματικά αυτή η εποχή θα τα βοηθήσει να ξεκουραστούν, να αλλάξουν, να μεγαλώσουν, να ηρεμήσουν. Κάπου σε όλα αυτά μπαίνει και το τι θα θέλαμε να κάνουμε εμείς για εμάς, γιατί και εμείς μπαταρίες έχουμε και σώνονται.
It’s summer after all.

Όταν φτιάχνω το πρόγραμμα του καλοκαιριού νοιώθω σαν να παίζω παζλ ή καλύτερα jenka, γιατί ένα κομμάτι να μπει στραβά παρασύρει και τα άλλα και άντε πάλι να στήνεις τα εβδομαδοτουβλάκια σου. Χτίζοντας όλο αυτό το καλό και ιδανικό πρόγραμμα, φοβάμαι ότι όταν πραγματικά φτάνει ο καιρός των δικών μου διακοπών, δεν καταφέρνω να κερδίσω πίσω τη φθορά που έχω προξενήσει στον εαυτό μου από την πολύ οργάνωση.  Από την άλλη que sera sera, definately  is not my type. Εγώ με τη χαλαρότητα έχουμε χωρίσει χρόνια τώρα. Συχνά αναρωτιέμαι που να χάθηκε εκείνη η εποχή που το μότο μου ήταν “καλά ας κάνουμε ένα τσιγάρο και βλέπουμε” και περνούσαν 2 ημέρες.

Ένα κομμάτι του καλοκαιρινού μας Jenka αφορά τις εβδομάδες που θα απασχοληθεί η Μυρτώ (στα προσεχώς και η Μέλια) σε κάποια οργανωμένη δραστηριότητα. Οι επιλογές πλέον πολλές, γιατί το πρόβλημα είναι κοινό στους περισσότερους γονείς, τα κριτήρια όμως του καθενός διαφορετικά ανάλογα με τη λειτουργία της κάθε οικογένειας.

Εμείς θέλουμε κάτι για λίγες ώρες, χωρίς πολύ χρόνο σε μετακινήσεις, σαφώς πιο ξεκούραστο από το σχολείο. Αν εξασφαλιστεί αυτό, το επόμενο που κοιτάμε είναι να αφορά ένα θέμα το οποίο δεν προλάβανε τα παιδιά να ασχοληθούν το χειμώνα. Δύο εβδομάδες σε ένα summer camp το οποίο καταπιάνεται με ένα συγκεκριμένο αντικείμενο, αντιστοιχεί σε αρκετές εβδομάδες και μπόλικα πέρα δώθε σε κάποιο εργαστήριο για την ίδια δραστηριότητα κατά τους χειμωνιάτικους μήνες. Δεδομένου ότι κάθε καλοκαίρι όλο και κάπου θα πηγαίνουν να απασχοληθούν, προτιμώ να πάρουν την εμπειρία τότε, αντί να επιβαρύνεται το δύσκολο καθημερινό πρόγραμμα του χειμώνα. Άλλωστε μιλάμε για ηλικίες αρχές δημοτικού που στην ουσία θέλεις το παιδί να πάρει το ερέθισμα όχι να εξειδικευτεί.

Πέρυσι, που ήταν και η πρώτη χρονιά, είχαμε επιλέξει έναν ήσυχο, σκιερό χώρο για παιχνίδια και ένα αγρόκτημα. Φέτος την είδαμε πιο αστικά και αποφασίσαμε να στραφούμε στην τέχνη και τον πολιτισμό.

Στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν πολλά μουσεία και πολιτιστικοί χώροι που οργανώνουν summer camp. Βάση του ονόματός τους και της ποιότητάς τους θεωρώ ότι θα κάνουν καλή δουλειά ενώ ταυτόχρονα δίνουν την ευκαιρία στο παιδί να γνωρίσει από μέσα το ίδιο το μέρος. Τα πάμε θέατρο για να αγαπήσουν το θέατρο, τα πάμε μουσείο για να αγαπήσουν το μουσείο. Γιατί να μην τα βάλουμε να ζήσουν για λίγο μέσα σε αυτό? Πηγαίνοντας σε ένα χώρο τέχνης και πολιτισμού και ζώντας τον, αυτόματα το παιδί κερδίζει μια γνώση, μια εμπειρία και γίνεται ένα σημείο αναφοράς για αυτό. Γίνεται δικό του. Μπορεί τελικά αυτό το ερέθισμα να είναι και το πιο ισχυρό, πολύ περισσότερο από το τι ακριβώς θα μάθει.

Κοίταξα λοιπόν σε:

Υπάρχουν και άλλοι χώροι με δραστηριότητες. Κάποιοι με μικρά ημερήσια προγράμματα, όχι σε καθημερινή βάση όπως το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και το Ίδρυμα Θεοχαράκη ή κάποια άλλα που έχουν μόνο κάποιες χρονιές όπως το Ίδρυμα Κακογιάννη και το πολύ πολύ πολύ ενδιαφέρον Μουσείο της Ακρόπολης (δεν είδα κάτι για φέτος) .

Αν αρχίσετε την έρευνά σας νωρίς, να ξέρετε ότι κάποια από αυτά βγάζουν τις ανακοινώσεις τους από τέλος Μαίου και μετά αλλά μπορείτε να ενημερωθείτε μέσω τηλέφωνου σχετικά με το τι σκοπεύουν να κάνουν. Μερικά από αυτά τα προγράμματα έχουν μεγάλη ζήτηση. 5 ημέρες μετά το δελτίο τύπου για τα ημερήσια προγράμματα στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο έβρισκα θέση 20 ημέρες μετά, ούτε καν σε αναμονή μου είπαν δεν έχει νόημα να μπω για πιο πριν.

Εμείς τελικά επιλέξαμε Εθνικό Θέατρο.
Η Μυρτώ πέρασε πάρα πολύ ωραία και γύριζε ενθουσιασμένη κάθε μέρα από το πρώτο θέατρο της χώρας. Αναγνωρίζει πλέον το σήμα του παντού και ψάχνει στις αφίσες για τις παραστάσεις του καλοκαιριού αν είναι δικές του.

Περνούσε 4 ώρες κάθε μέρα σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο παίζοντας θεατρικά παιχνίδια, αυτοσχεδιάζοντας, φτιάχνοντας μαριονέτες και ζωγραφιές. Ταυτόχρονα γνώριζε όλο το εντυπωσιακό, ιστορικό, δαιδαλώδες κτίριο του Τσίλερ μπρος και πίσω από την αυλαία. Τις ωραίες αίθουσες, τα πλακάκια του 1900, τις σκάλες, τις κουπαστές, τα μάρμαρα και τους πολυελαίους. Είδε πως είναι ένα θέατρο με κλειστά τα φώτα, πως είναι όταν κάνουν εργασίες και πρέπει κάπου να πήρε το μάτι της πρόβες της Αντιγόνης για την Επίδαυρο. Η αίθουσα εκδηλώσεων με το τζάκι της φάνηκε σαν την αίθουσα χορού για πριγκίπισσες, το βεστιάριο με τα ρούχα και τα αξεσουάρ το κοιτούσε σα λιγωμένη, είδε λέει διαμάντια και είπε ότι προφανώς το χειμώνα που θα έχει παιδική παράσταση θα πάμε.

 

Κάθε φορά που πήγαινα να την πάρω ήθελε να με χώσει σε κάποιο διάδρομο, να μου δείξει όλο και κάποια λεπτομέρεια ενώ βιαζόμουν να προλάβουμε και τη Μέλια από το σχολικό.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο τεράστια εντύπωση της έκανε το ΄μπαρ του θεάτρου’…ίδια η μάνα της θα έλεγε κανείς (κακεντρεχής).

Έκλεισε τον κύκλο του για φέτος.
Εκείνη είπε λίγο ακόμη, εμείς είπαμε του χρόνου πάλι.
Αν και νομίζω επόμενος σταθμός μας θα είναι το Μέγαρο, με τον ωραίο κήπο.
Το ξανασυζητάμε μετά το επόμενο Πάσχα
Ciao

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)