2021

Όταν ξεκινούσε το 2020 δεν είχαμε ιδέα τι μας περίμενε.
Όσο διαρκούσε το 2020 κάτι παλεύαμε. Από τον καναπέ, αλλά παλεύαμε.
Όταν τελείωνε το 2020 υπήρχε μια κάποια ελπίδα. Ότι κάτι θα τελειώσει, κάτι θα αλλάξει.

Αυτό το 2021 ήρθε και την πάτησε την ελπίδα.

Κοιτώντας την αγαπημένη μου ανασκόπηση του περσινού χρόνου που μπορείς να δεις εδώ ακόμη βουρκώνω.
Και βουρκώνω κυρίως για τις στιγμές που μας έκαναν να νιώσουμε πέρα από τον εαυτό μας, κομμάτι αυτής της ανθρωπότητας.
Είχε μια αισιοδοξία, ένα “μπορούμε και καλύτερα στις δύσκολες στιγμές”, ένα “μαζί θα το παλέψουμε”.

Βασική μας έννοια τότε θυμάμαι πότε θα ξαναγκαλιαστούμε

Μετά έφτασε το 2021…
και άρχισε να ξεβράζει το σύμπαν κάθε κατώτερο ένστικτο.
Κάποια από όλα αυτά που έγιναν ήταν σαν ένα κακό σπυρί που έσπασε, κάποια άλλα πρωτόγνωρα.
Οι ειδήσεις κομμένες και ραμμένες για να σοκάρουν. Δεν μας έφτανε η πραγματικότητα από μόνη της που ξεπερνούσε κάθε φαντασία, έγιναν και οι τίτλοι πιο κραυγαλέοι, πιο προκλητικοί, πιο ντεκαντάνς έτσι για να μας αποτελειώσουν.
Και πως να πεις την κλείνω την τηλεόραση ή δεν διαβάζω online για να ηρεμήσει η ψυχή μου? Πως θα μάθαινες αν κυκλοφορείς την επόμενη μέρα, πώς θα κυκλοφορείς, πόσες μάσκες πρέπει να φοράς και τι χαρτί να κουβαλάς.

Μετά ήρθε το καλοκαίρι που όλοι περιμέναμε.
Να ξεπλύνει έννοιες, όπως κάνει συνήθως.
Να ξεχαστούμε, να πάρουμε δυνάμεις. Να γίνουν τέλος πάντων όλα αυτά που γίνονται συνήθως τα καλοκαίρια.
Ε! λύσσαξε και πάλι το σύμπαν.

Αυτό το καλοκαίρι δεν ήταν από εκείνα που σου χρυσώνουν το χάπι, που σου ξεπλένουν τις πληγές. Δεν το λέω μόνο για το δικό μου καλοκαίρι και τις δικές μου ελπίδες που διαψεύστηκαν.
Επιστρέφοντας αποκαμωμένη τον Αύγουστο, κατάλαβα ότι και οι περισσότεροι γύρω μου δεν είχαν περάσει καλά, κάτι είχε πάει στραβά μικρό ή μεγάλο, αναστρέψιμο ή μη.
Γενικά όλη τη χρονιά υπήρχε ένα διάχυτο κάτι δεν πάει καλά. Σχεδόν μεταφυσικά.

Άσε που παίζει να έχουμε ξεχάσει πως αγκαλιαζόμαστε

Και φτάσαμε στο φθινόπωρο με μόνη έννοια μην κλείσουμε. Και ευτυχώς δεν κλείσαμε.
Αλλά αυτό το μη κλείσιμο μας έδωσε μια ελπίδα κανονικότητας που οδήγησε στο να παλεύουμε στις χειρότερες συνθήκες παριστάνοντας τους κανονικούς.
Πόσο θέλει ο άνθρωπος για να σαλτάρει?
Πόση κανονικότητα να αντέξει μετά από ώρες κολλημένος στην κίνηση?
Μαζί με τόσο φόβο.
Να μην ξέρεις τι θα κάνεις την επόμενη στιγμή και τελικά να ξεχνάς και τι ήθελες να κάνεις.
Να προσπαθείς να κάνεις αυτό που κάποτε σου έφερνε ευχαρίστηση αλλά να μην σου φέρνει πια την ανεμελιά που νοσταλγείς.

Να προσέξεις πολύ? φαίνεσαι σχεδόν γραφικός.
Να μην προσέξεις? αφού τα νούμερα δεν τα λες και καλά.
Και αυτό το να προσέξεις σε λογικά πλαίσια μεταφράστηκε τελικά σε αυτοσχεδιασμό βάση του τι έχει ανάγκη ο καθένας μας.

Και τέλοσπάντων ποια είναι αυτή η κανονικότητα που προσπαθούμε να επιστρέψουμε?
Δεν υπάρχει κανονικότητα, δεν υπάρχει ο κόσμος όπως τον ξέραμε πρόπερσι και δεν θα ξαναυπάρξει και ποτέ.

Καλό λοιπόν είναι να βάλουμε πλώρη για έναν καινούργιο κόσμο

Ελπίζω το σύμπαν και η ανθρώπινη φύση να ξέρασε ότι είχε να ξεράσει να τελειώνουμε, να έρθουν καλύτερες καθαρότερες ημέρες.
Για εμένα προσωπικά εύχομαι να αποκτήσω ξανά την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους, που το 2021 χάθηκε. Ακόμη και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου.

Εύχομαι λοιπόν για το 2022, που φτάνει τίγκα στα κρούσματα, να ξεμπλέξουμε τις περίπλοκες ζωές μας. Από τον κορονοϊό, από τη σαπίλα και από τη μιζέρια.

Το χρωστάμε άλλωστε στις γενιές που έρχονται, αυτές που είναι ακόμη σχολείο και είναι καθρέφτης δικός μας

Στον καθένα από εσάς εύχομαι να έχει την υγεία του, καλούς ζεστούς ανθρώπους γύρω του και όλοι μαζί να ξαναβρούμε ηρεμία, αισιοδοξία και μια τεράστια αγκαλιά που να επουλώνει όλα τα τραύματα.
Ας βρούμε ξανά το μαζί και το νόημα αυτής της ζωής.