Spending my TimeFabulous 46!
or not?
birthday

Fabulous 46!
or not?

Τhere are years that ask questions and years that answer.
Πάντα νόμιζα ότι όταν γίνω πολύ μεγάλη θα έχω τις απαντήσεις.
Ε! τώρα που άρχισα να φτάνω αυτό το ‘πολύ μεγάλη’ που φανταζόμουν ως ‘πολύ μεγάλη’ έλεγα θα τις είχα βρει. Αλλά μπα….
Ίσως τελικά να μην είμαι και τόσο μεγάλη ακόμη 🙂

Βασικά πίστευα ότι όλοι μας σε μια κάποια ηλικία θα έχουμε γίνει μεγάλοι και ώριμοι και θα ξέρουμε πάντα τι να κάνουμε. Συχνά πάντως μοιάζει σαν ακριβώς σε αυτή την ηλικία, να βγαίνουν ακόμη περισσότερο όλα όσα θάφτηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Μπορεί να μην φταίει βέβαια από μόνη της η ηλικία αλλά και η κακή συγκυρία που το σύμπαν εμφανώς βρίσκεται σε μια τεράστια ανακατάταξη… το λες καμιά φορά και διάλυση.

Ίσως βέβαια αυτή να ήταν πάντα και η φυσική ροπή του σύμπαντος και εμείς να γεννηθήκαμε σε ένα καλό time slot της ιστορίας, σε ένα ηλιόλουστο κομματάκι γης που άφηνε δύσκολα χρόνια πίσω δίνοντας υποσχέσεις. Θα ήμασταν λέει η πρώτη γενιά που φαινόταν ότι δεν θα ζούσε κάτι συγκλονιστικά ανατρεπτικό. Θα σπουδάζαμε, θα είχαμε καλές θέσεις, καλούς μισθούς και γενικά μια τακτοποιημένη λαμπερή ζωή, καλύτερη από πιο παλιά.

Έτσι μεγαλώσαμε και για εκεί πηγαίναμε αλλά κληθήκαμε να διαπιστώσουμε ότι η ιστορία κάνει κύκλους και ό,τι ανεβαίνει πέφτει

Κάτι άλλο που πίστευα, ήταν ότι σε αυτή την μια κάποια μεγάλη ηλικία θα έχουμε όλοι εξοικειωθεί με τις κακές πλευρές του εαυτού μας, με το σώμα μας, τα κιλά μας, τις ρυτίδες μας, τη θέση μας, τις αδυναμίες μας. Δε θα ζηλεύαμε, δε θα φθονούσαμε, θα είχαμε γύρω μας μόνο ανθρώπους που μας ταιριάζανε, θα μας αγαπούσανε και θα διώχναμε αμέσως μακριά τους τοξικούς ανθρώπους.
Δεν θα γινόμασταν και εμείς οι ίδιοι τοξικοί.
Θα εκπέμπαμε τελικά αυτή την ομορφιά από μέσα μας που θα μας έκανε γοητευτικούς… λέει 🙂 Α! και δε θα χρειαζόμασταν μπότοξ. Θα χαμογελούσαμε κάπως πιο σίγουρα με τα σημάδια του χρόνου και θα μεγαλώναμε τα παιδιά μας καλύτερα από ότι μας μεγαλώσανε εμάς.

Η ζωή τελικά είναι πιο περίπλοκη από αυτό και όταν αποφεύγεις κάποια λάθη του παρελθόντος μάλλον κάνεις χώρο για καινούρια

Το δικό μου 46 ήταν μια χρονιά που έθεσε πολλές ερωτήσεις και σίγουρα δεν έδωσε απαντήσεις.
Ή τέλοσπάντων οι απαντήσεις μπορεί να είναι κάπου εκεί και εγώ να μην τις βλέπω ξεκάθαρα. Τις ψάχνω πάντως. Τις ψάχνω τόσο πολύ που καμιά φορά νομίζω ότι στριφογυρίζω γύρω τους και γύρω από τον εαυτό μου μην κάνοντας άλλη δουλειά. Κάτι που καμιά φορά φέρνει ζαλάδα και καμιά φορά σε κάνει να ξεχνάς τι έψαχνες ή να βρίσκεις κάτι άλλο από αυτό που έψαχνες και τότε γίνεται ακόμη πιο μπερδεμένο το θέμα.

Όταν δε και έξω από εσένα το σύμπαν επίσης στριφογυρίζει ψάχνοντας τη δική του ισορροπία, το λες πολύ ζαλιστικό

Η χρονιά αυτή αμφισβήτησε πολλά από όσα είχα επιλέξει και από όσα ήμουν και με έφερε αντιμέτωπη με σκληρές αλήθειες και κλισέ που ήξερα αλλά απόδιωχνα.
Υπήρξε για να χαλυβδώσει?
Υπήρξε για να αλλάξει?
Ποιος ξέρει. Θα μάθουμε την επόμενη ή μια κάποια επόμενη.

Προχωράς, ζεις, μαθαίνεις, κερδίζεις παράσημα ανεβαίνεις πίστες. Κουβαλάς ουλές και μικροκοψίματα. Άλλα έχουν κλείσει και έχουν αφήσει σημάδι, σε άλλα έχεις κολλήσει ένα τσιρότο και παρακαλάς να μην ξεκολλήσει και άλλα νόμιζες ότι είχαν γίνει καλά και αυτά ύπουλα έβγαλαν πύον. Ίσως τελικά και να μην υπάρχουν απαντήσεις… απλά ένα μονοπάτι με βούρλα, αγριόχορτα και ζόμπι και εσύ πρέπει να φτάσεις στην άλλη πλευρά με τον καλύτερο τρόπο.

Αν κάτι με πίκρανε είναι το να προσπαθώ να παίρνω την ευθύνη των πράξεων μου σε έναν κόσμο που κατά βάση δεν παίρνει τη δική του.
Αν κάτι έμαθα καλά είναι ότι κανείς δεν σώζεται αν δεν τον θέλει.
Αν κάτι θέλω να αλλάξω είναι το να κυνηγάω την ουρά μου.

Δεν θα ήθελα πάντως να σταματήσω να αισιοδοξώ ρομαντικά για έναν καλύτερο κόσμο και μια πιο όμορφη και απλή ζωή. (Δεν νομίζω ότι κινδυνεύω … γιατί πιο ιχθύς πεθαίνεις … αλλά λέμε)

Φέτος λοιπόν θα προσπαθήσω να προχωρώ περισσότερο και να αμπελοφιλοσοφώ λιγότερο.
Να συγχωρήσω, να προχωρήσω και να βρω ένα καινούριο κέντρο ισορροπίας, πιο σταθερό, σε αυτόν τον συνεχώς επικίνδυνα και ζαλιστικά μεταβαλλόμενο κόσμο.
Α! και να αποδεχθώ τα πράγματα as is. Ξεκινώντας από εμένα.

Γιατί τελικά είναι οκ να είμαι ανασφαλής και αδύναμη και λάθος και γενικά να είμαι αυτή που είμαι.
Γιατί όπως διάβασα

Όταν στις σκέψεις σου υπάρχει γαλήνη ηρεμία και αποδοχή, όταν απουσιάζει κάθε ψήγμα σύγκρουσης ανάμεσα σε αυτό που κάνεις και σ'εκείνο που νομίζεις ότι θα έπρεπε να κάνεις, τότε μπορείς να νιώθεις ευτυχισμένος

Γυναίκα Ψάχνει, Ελεονώρα Μελέτη, Εκδόσεις Διόπτρα.
Έχει μέσα 2 καταπληκτικά γράμματα στην κόρη της, που θα ήθελες να σου τα είχε στείλει η μαμά σου ή θα ήθελες εσύ να τα στείλεις στην κόρη σου. Σας το συστήνω αν περνάτε τη μετάβαση σε μαμά, αν είσαστε κοντά ή αν έχουν αρχίσει να σας ρωτάνε ‘Πότε θα γίνεις μάνα’. Εγώ πάντως έτσι έχω γράψει στην πρώτη σελίδα για τα δικά μου κορίτσια ‘Να διαβαστεί όταν θα αρχίσουν να σας ρωτάνε Πότε θα γίνεις μάνα’, ακόμη και αν είμαι εγώ που κάνω την ερώτηση. Διότι άνθρωποι είμαστε και αν και δεν νομίζω, ποτέ δεν ξέρεις πόσα κλισέ από αυτά που είπαμε εγώ ποτέ, τελικά θα επιβεβαιώσουμε μεγαλώνοντας.

Ευτυχία είναι η κατάκτηση του να ζεις συμφιλιωμένη πρωτίστως με αυτό που είσαι

από το ίδιο βιβλίο …
Ακόμη μεγαλύτερη ευτυχία πάντως θα ήταν να ζεις συμφιλιωμένος με αυτό που είσαι σε έναν κόσμο όπου και οι γύρω είναι συμφιλιωμένοι με αυτό που είναι. (πιο ιχθύς πεθαίνεις, το ξανάπαμε)
Γιατί τι είν’ ο κόσμος και τι είν’ η ζωή ? Όλοι εμείς
και πρέπει κάπως να ξαναμάθουμε να ζούμε σε ένα πιο ενιαίο κοινωνικό πλαίσιο.
Να στεκόμαστε στα δύσκολα που έρχονται και τέλοσπάντων να μεγαλώσουμε και να παίξουμε τους ενήλικες όπως τους είχαμε φανταστεί μικροί γιατί κάποιοι έχουμε και παιδιά που ήρθε η ώρα να πάρουν τη σωστή τους θέση και εμείς τη δική μας.

Ciao

 

 

Υ.Γ. 1 Αν για κάτι είμαι σίγουρη από όλα αυτά τα χρόνια είναι: 1 Μην ξεχνάτε να χαμογελάτε με κάθε ευκαιρία. 2 Μην ξεχνάτε να γιορτάζετε με κάθε ευκαιρία, κατά προτίμηση με πολλούς καλούς φίλους σαν τους δικούς μου. 3 Σίγουρα να ανάβετε όλα τα κεράκια, άλλωστε κανείς δεν καταφέρνει να τα μετρήσει. Δείτε και στη φώτο, ακολουθώ και τις 3 συμβουλές μου.

Υ.Γ. 2 Περιττό να διευκρινίσω ότι δεν έχω κότερο για να σας πάω βόλτα έτσι? 🙂 Ήταν πάντως μια από τις λίγες νηνεμίες της χρονιάς μέσα σε μια κατά τα άλλα τρικυμιώδη περίοδο. Και άλλη μια υπενθύμιση, να τις κρατάτε τις στιγμούλες τις καλές με κάθε τρόπο. Όσο λίγες, όσο σπάνιες και όσο μικρές. Δεν ξέρεις πότε θα χρειαστούν και πόσο θα σε κρατήσουν.

Υ.Γ. 2 Και αφού τελείωσα με τις συμβουλές και επειδή στα 44, την άλλη μου δύσκολη χρονιά ήθελα να αφιερώσω το the light will stay on αλλά το γύρισα τελευταία στιγμή σε la vida es su carnaval (πάντα επίκαιρο)
I go to sleep, before
the devil wakes λοιπόν ….

 

 

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)