43+1

α υτό το +1 δεν ήταν απλά ένας αριθμός που προστέθηκε. Ήταν η δυσκολότερη μου χρονιά.
Φαίνεται όμως να πηγαίνει καλύτερα.
Άλλωστε λένε Ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.

Φέτος γνώρισα το χάος, την αποδόμηση και την απελπισία.
Να ψάχνεις να πιαστείς και να μη βρίσκεις. Γιατί καμιά φορά το κακό συμβαίνει με τρόπους που δεν είχες διανοηθεί. Και ακουμπάει ότι πίστευες, ότι βασιζόσουν και ότι είχες χτίσει. Και έρχεται το ένα δίπλα στ’άλλο.

Εντάξει μου ‘χε ξανατύχει μερικές φορές να έρχονται μαζεμένες στραβωμάρες. Σε θέματα σχέσεων, γκαντεμιών, ηλίθιων συμπτώσεων και άλλα τέτοια. Μάλιστα κάποτε είχαμε περάσει φάση που μας χάλαγαν οι συσκευές συνέχεια. Η θέρμανση σταμάτησε με 2 βαθμούς έξω, στο ψυγείο κάηκε ένα μοτέρ, ο φούρνος έβγαλε κάτι καπνούς, η καφετιέρα γιοκ. Οι τέντες σκίστηκαν, τα κοντάρια βρέθηκαν κάτω καρφωμένα στο χώμα και ευτυχώς δεν σκότωσαν κανέναν.
Ένα μήνα κράτησε.

Δεν το είχα ξαναπεράσει όμως με θέματα υγείας και μάλιστα πολλά και μάλιστα σοβαρά.
Ευτυχώς δεν θρηνήσαμε, αλλά πονέσαμε πολύ.
Τράκαρα κιόλας και καταστράφηκε το αγαπημένο μου Peugeot. Και νόμιζα τότε ότι αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα αλλά δεν ήξερα ότι ήταν μόνο το ξεκίνημα μιας πολύ κακής περιόδου. Απορώ κιόλας πως και δεν το υποψιάστηκα όταν την επόμενη του τρακαρίσματος βρέθηκα τυχαία να περνάω το τριήμερο στο theRanch παρέα με αυτή που τρακάραμε. What are the chances.

Άρχισα να παρηγοριέμαι με διάφορα τσιτάτα.
Η ζωή σου φέρνει μόνο ότι μπορείς να αντέξεις
ή σε μεταμορφώνει στον άνθρωπο που είναι να γίνεις
ή κάτι θέλει να σου πει
Let it be, let it go και άλλα τέτοια

Κόντεψα να πιστέψω σε υπερφυσικά πράγματα που δεν ήθελα ποτέ μου να πιστεύω και να με περιορίζουν. Όμως έρχονται φάσεις που χρειάζεσαι έναν λόγο, μια εξήγηση γιατί το μυαλό σου δεν τα χωράει όλα μαζί.

Την μέρα εκείνου του καφέ

Κάποια στιγμή επάνω στο δίμηνο συνειδητοποίησα ότι το κακό δεν έχει σταματημό. Ήταν εμφανές τι έκανε ο Δίας, ότι δεν θα τελείωνε σύντομα και δεν ήξερα και πως θα τελειώσει. Σηκώθηκα εκείνο το Σάββατο το πρωί, φτιάχτηκα όπως μπορούσα, φόρεσα τα γυαλιά μου, πήγα μια ώρα για καφέ και αποφάσισα ότι έπρεπε να σταθώ.

Από τότε και μετά σταμάτησα να έχω την αίσθηση ότι πέφτω και απόκτησα την αίσθηση ότι βρίσκομαι στη μέση ενός ανεμοστρόβιλου. Δεν με ακουμπούσε ότι πετούσε και εγώ είχα μόνο ένα στόχο. Να μείνω όρθια. Και το κουβαλούσα για μήνες. Και ήμουν σίγουρη ότι μια μέρα απλά θα κάνω αυτό το κρακ που κάνει το λουλούδι όταν το κόβεις.

Για πρώτη φορά, άφησα τους γύρω μου να πάρουν τη θέση τους μόνοι τους και τη γη να γυρίζει χωρίς εμένα. Δεν κατάλαβα καν πως άλλαξαν οι εποχές. Το πρώτο καλοκαίρι που με βρήκε χωρίς να το περιμένω. Άπλωνα τα χέρια και έπαιρνα ότι μου βρισκόταν μπροστά. Και μου βρέθηκαν πολλά και καλά και μερικά απρόσμενα.

Για όσους με ρωτούσατε πως τα καταφέρνω, έτσι τα κατάφερνα.
Για όσους μου είπατε ότι όλος ο κόσμος έχει προβλήματα δεν ήταν πολύ βοηθητικό.
Για εσάς όμως που μου είπατε ότι δεν ξέρετε γιατί, αλλά συμβαίνουν αυτά καμιά φορά στη ζωή και δεν είμαι μόνη, σας ευχαριστώ για την αγκαλιά.

Τελικά κρακ δεν έκανα, δεν με έπαιρνε άλλωστε. Ίσως και να ήταν καλύτερα μια εντυπωσιακή κατάρρευση από μια ελεγχόμενη αποσυμπίεση, ποιός ξέρει. Ο καθένας για ότι προορίζεται (νατο πάλι, μου ξέφυγε το τσιτάτο).

Αυτό που πάντως ευχαριστήθηκα φέτος ήταν κλάμα και κουβέντες. Το κλάμα είναι ωραίο και λυτρωτικό πράγμα και το λέω εγώ που ούτε σε ταινίες δεν έκλαιγα και τώρα όλο βουρκώνω. Και μίλησα… αχ! πόσο μίλησα. Καλά αυτό δεν το χα και δύσκολο όπως ξέρετε. Και όσο μιλούσα, γνώριζα καλύτερα τους ανθρώπους.
Τελικά μπορεί να βοήθησε λίγο και αυτή η καυτή κούπα χαμομήλι που κρατούσα κάθε βράδυ σφικτά, με τα δύο μου χέρια λες και μπορούσε να με παρηγορήσει.

Life is like a box of chocolates

Life is like a box of chocolates. You never know what your ‘re gonna get, έλεγε η μαμά του Forrest Gump to 1994

Σε αυτό το post, ίσως θα περίμενες να πω πόσο άλλαξα και πόσο αλλιώς βλέπω τη ζωή, τώρα στα 44 και μετά από τόσα που πέρασαν. Δεν ξέρω… μάλλον αυτά τα πράγματα γίνονται σιγά σιγά και δεν είναι και θεαματικά συνήθως. Έτσι είναι οι άνθρωποι, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Αλλιώς μετά από μια κηδεία θα μετασχηματιζόμασταν άμεσα. Ο άνθρωπος περνάει και ευτυχώς τις περισσότερες φορές ξεχνάει. Αλλά όταν ξεχνάει βρίσκεται να αναλώνεται με χαζά που δεν θα περίμενε ποτέ να ξανασχοληθεί.

Θα έλεγα ότι είμαι σε αναδόμηση και ανασύνθεση. Τα πράγματα φαίνονται πιο ήρεμα.
Αλλά τα πράγματα αφήνουν σημάδια.
Life can be messy

Φέτος μεγάλωσα.
και αυτή τη φορά γέρασα και λίγο.

Και τη συγχωρώ τη Μέλια που με κοροϊδεύει για τις περισσότερες άσπρες τρίχες και ας ήθελα να πιστεύω ότι πήρα από τη γιαγιά μου που κοντεύει τα 100 και ακόμη υπερισχύει το καφέ από το άσπρο στον κότσο της.
Και συγχωρώ και τη Μυρτώ που επίσης με κοροϊδεύει που δεν βλέπω πια κοντά και ας ήθελα να πιστεύω ότι ίσως έπαιρνα από τον άλλο μου τον παππού (αυτόν με τους αρχαίους) που έφτασε τα 100 και δεν φόρεσε ποτέ του γυαλιά πρεσβυωπίας.

Και αφού έπιασα τους παππουδογιαγιάδες, μέρα που ναι, να πω ότι είχα και μια άλλη γιαγιά καλόκαρδη πολύ, που μου έλεγε απού ντρέπεται κακά ζει και εγώ συνεχίζω να μην την ακούω. Και τέλος ο παππούς μου ο πατΑντώνης όπως τον έλεγα μικρή (πατ εκ του παπ) που είχε το πιο αγέρωχο, ζωντανό αλλά και ψαρωτικό βλέμμα που έχεις δει. Το βλέμμα του σε συνδυασμό με μια μικρή κίνηση του χεριού του μπορούσε να σταματήσει τον κόσμο να γυρίζει (true story).

Για να μην είμαι όμως άδικη με τη χρονιά …

Αγάπησα ακόμη πιο πολύ κάποιους ανθρώπους.
Έφτασα όρια, ξεπέρασα όρια, γνώρισα τους γύρω μου.
Πήγα ωραία ταξίδια, βρήκα το σπιτάκι των ονείρων μου, επέστρεψα στις Βρυξέλλες μετά από 11 χρόνια.
Περπάτησα πολύ, είδα ηλιοβασιλέματα και αγάπησα το κρύο.
Χόρτασα το τζάκι μας, κράτησα τα λαμπάκια.

Συμφιλιώνομαι με κάποια από τα κομμάτια μου. Γιατί όσο και να κοιτάω μέσα μου, βρίσκω τελικά πάντα το ίδιο κοριτσάκι. Αυτό που από πολύ μικρό του άρεσαν τα βιβλία, οι χειροτεχνίες, να γράφει με μολύβι σε ωραία τετράδια και να παρατηρεί από μια άκρη τον κόσμο.

 

 

 

Ψάχνω πάντα το my happy place.
Κυνηγάω συνεχώς ένα μεγάλο όνειρο.

Ciao

 

 

Υ.Γ. 1 Ξέρω, σπαστικό να σου λένε κάτι είχα αλλά να μην σου λένε και τι… το χω νοιώσει και εγώ. Τι να κάνουμε όμως που αυτές οι ιστορίες δεν αφορούν μόνο τη δική μου ζωή. Αν ήταν μόνο για μένα, κλειστό δεν θα κρατούσα το στόμα με ξέρετε. Όπως και να έχει γενέθλια μου είναι ότι θέλω λέω.
Υ.Γ. 2 Όσοι δεν έτυχε να τα πούμε εκείνη την περίοδο, ας μην το συζητήσουμε τώρα πια.
Υ.Γ. 3 Και ήθελα να μου αφιερώσω ένα τραγούδι και πήγαινα για το The light will stay on, “Why dont you go to sleep before the devil wakes …” αλλά τελικά άλλαξα γνώμη και λέω να πάω γερά με La vida es su carnaval. Και όχι επειδή είναι καρναβάλι αλλά επειδή είναι δυνατό, είναι αισιόδοξο είναι χαρούμενο και καθόλου χαζοχαρούμενα πράγματα δεν λέει όπως πολλά άλλα καρναβαλίστικα (δες υπότιτλους)

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)