Road trip στην Κρήτη
Είναι κάτι φορές που χρειάζεσαι ένα φίλο που θα σε σκουντήσει και θα σου πει έλα… σήκω… πάμε.
Αφήνεις την καλοκαιρινή ραστώνη που τόσο είχες λαχταρίσει, ξεσταυρώνεις το πόδι και λες χαλάλι μια μέρα ταξιδάκι είπαμε, χαλαρώνω μετά.
Αμ δε που θα ναι μια μέρα, Κρήτη είναι αυτή.
Ξεκινήσαμε από τα Χανιά 2 οικογένειες = 4 μεγάλοι + 5 παιδιά με στόχο το φοινικόδασος του Βάι (4.5 ώρες – 289 km). Να πάμε, να το δούμε, να κοιμηθούμε, να επιστρέψουμε. Πήραμε δύο βρακιά και φύγαμε, Βάι δεν είδαμε και η μια διανυκτέρευση έγινε τέσσερις. Ευτυχώς είχαμε πολλά μαγιό.
Τα πρωινά ξυπνούσαμε, τρώγαμε, κάναμε σχέδια και κινούμασταν με το αυτοκίνητο.
Tο μεσημεράκι αράζαμε στη θάλασσα και τσιμπούσαμε κάτι πρόχειρο.
Tο βραδάκι τρώγαμε, απολαμβάναμε τις αυθόρμητες κινήσεις μας και σκεφτόμασταν το αύριο.
Κάπου εκεί ανάμεσα ψάχναμε ξενοδοχείο για την επόμενη νύχτα, δεν το λες και ευκολάκι Αυγουστιάτικα.
Τα παιδιά ηλικίες 8 έως 13, ακολούθησαν μια χαρά πέρασαν όμορφα και δεν ήθελαν να τελειώσει. Κυλίστηκαν και θάφτηκαν στην άμμο, έπαιξαν επιτραπέζια, μιλούσαν με γουόκι τόκι στη διαδρομή (εξαιρετική ιδέα για παρέα on the go). Ενθουσιάστηκαν με τα ξενοδοχεία, πάλεψαν με τα κύματα και κοιμήθηκαν όλα μαζί δύο βράδια. Κάθε μέρα που καταλάβαιναν ότι θα μείνουμε άλλη μια χοροπηδούσαν λες και τους χάρισες κάτι.
Ένας από τους λόγους που τελικά ξεμάκρυνε αυτή η εκδρομή και έγινε road trip ήταν ότι δεν είχαμε δράματα και τσακωμούς μεταξύ τους. Όσο για τα tablet και τα κινητά, κατάχρηση δεν έγινε. Το είχαν έννοια, όμως έκαναν ένα σωρό άλλα πράγματα και συνήθως κολλούσαν με το μπλίκι μπλίκι όταν έμεναν στο δωμάτιο. Εκτός φυσικά από τις φορές που ήμασταν έξω και που έπρεπε λέει να δουν κάτι πάααρα πολύ σημαντικό μόνο για ένα λεπτάκι. Και το ξέρετε αυτό το ένα λεπτάκι πόση διάρκεια έχει και πως λήγει.
Η Κρήτη φυσικά δεν χρειάζεται συστάσεις… Χανιά ήδη σου έχω δείξει.
Έλα – σήκω – πάμε να την τριγυρίσουμε ολόκληρη αυτή τη φορά…
◈ Χανιά – Χερσόνησος
1η ημέρα – 2 ώρες και 15 λεπτά (162 km)
Η Χερσόνησος, κοντά στο Ηράκλειο, καθόλου δεν ήταν στα πλάνα μας. Θέλαμε κάτι πιο ανατολικά για στάση, άσε που είναι ένα πολύ τουριστικό μέρος που απευθύνεται σε ξένους (ξένους από άλλη χώρα, γιατί στην Κρήτη ξένους λέμε και όσους απλά δεν είναι από την Κρήτη).
Άσε που έχουμε και εμείς τέτοια τουριστικά μέρη στα Χανιά όπως η Αγία Μαρίνα και ο Πλατανιάς που και πιο ήσυχα είναι και δεν μας βγάζουν και στις ειδήσεις.
Σίγουρα θα την έχεις ακούσει τη Χερσόνησο μαζί με το Φαληράκι, το Λαγανά και το άλλο στην Κέρκυρα που δεν μου έρχεται τώρα το όνομα του, για τουρίστες και ξέφρενες νύχτες που όλα είναι πιθανά.
Αφού όμως εξαντλήσαμε κάθε πιθανότητα booking και airbnb και ότι άλλο υπήρχε στην ανατολική Κρήτη, και με μόνη άλλη επιλογή τα Πεζούλια στο Σελάκανο, ένα ξενοδοχείο, ωραίο, βουνίσιο και εκτός πορείας, προκειμένου να μην ξεκινήσουμε ποτέ είπαμε ας μείνουμε και βλέπουμε.
Ύπνος: Senses blue
Εσωτερικά συμπαθητικά διακοσμημένο, εξωτερικά μια πολυκατοικία ανάμεσα σε άλλες πολυκατοικίες-ξενοδοχεία, με μικρές πισίνες στην ταράτσα. Σε τέτοιες περιοχές που οι Έλληνες είναι σαν τη μύγα μες το γάλα θα βρεις πολύ φιλική συμπεριφορά και πληροφορίες για το που είναι καλύτερα να κινηθείς.
Μπάνιο: Σταλίδα
Αρχικά είχα στο νου μου ένα παραλιάκι, αριστερά από το ξενοδοχείο Creta Maris που πλατσούριζα 4 χρονών, τότε που έμενα Ηράκλειο. Θυμόμουν χοντρόκοκκη άμμο, σαν μικρά σποράκια, τα οποία μου είχαν μείνει γιατί ξεκολλούσαν εύκολα από τα πόδια μου και δεν γκρίνιαζα, φαντάσου!
Παρένθεση
Έχω υπάρξει απίστευτη γκρινιάρα.
Με θυμάμαι να κλαίω όλη μέρα σε βραχάκι γιατί η θάλασσα της Κέρκυρας μου φαινόταν κρύα, βγαίνοντας από το φαράγγι της Σαμαριάς γιατί δεν είχα σαγιονάρες να πατήσω τη μαύρη άμμο, επάνω στον πύργο του Άιφελ γιατί χάλασε το ασανσέρ. Να σας πω πάντως ότι δεν γκρίνιαζα για να καταφέρω κάτι, ούτε για να κερδίσω προσοχή. Με θυμάμαι αληθινά απελπισμένη σαν να μην υπάρχει αύριο από το μαρτύριο.
Κλείνει η παρένθεση
Καταλαβαίνεις λοιπόν έπρεπε να το ξαναδώ αυτό το μέρος.
Ήταν όπως ακριβώς το είχα στο μυαλό μου, θυμόμουν ακόμη και που παρκάραμε. Ήταν όμως μια μικρή παραλία δίπλα στο δρόμο που βάθαινε απότομα και έτσι προτιμήσαμε τη Σταλίδα, όπως μας είχε προτείνει η κυρία από το ξενοδοχείο ως πιο ήσυχη σε σχέση με τη Χερσόνησο.
Η παραλία ανάβαθη και ζεστή, όπως ακριβώς δεν μου αρέσει και όπως ακριβώς είναι οι περισσότερες βόρειες παραλίες της Κρήτης. Ήταν όμως εξαιρετική για τα παιδιά και ούτε που μας απασχόλησαν. Βουτούσαν, θαβόταν στην άμμο και έπαιζαν μίνι γκολφ. Ανενόχλητοι λοιπόν ψάχναμε για 3-4 ώρες το επόμενο ξενοδοχείο που θα μας πήγαινε πιο κοντά στο Βάι (σας είπα ότι δεν φτάσαμε ποτέ? σας το πα).
Όλο το απόγευμα πέρασε με το κινητό στο χέρι, δες δωμάτια οπουδήποτε ανατολικότερα, μην είναι τρελά ακριβό, μην είναι τρελά χάλια, πάρε τηλέφωνο. Καταφέραμε και τερματίσαμε τη μπαταρία από όλα τα κινητά. Μέχρι που μας λυπήθηκε η ψυχή της διπλανής κυρίας που είχε στήσει αφτί, μας έπιασε κουβέντα και μας κατατόπισε. Στο τέλος μας έδωσε και ένα τηλέφωνο μιας κυρίας Στέλλας προς την Ιεράπετρα μήπως τη χρειαστούμε. Είπε ότι έχει φθηνά, καθαρά και αξιοπρεπή δωμάτια, καμία άλλη πληροφορία και καμία φωτο. [ keep in mind ]
Τα παιδιά όλη αυτή την ώρα περνούσαν τόσο καλά που ούτε κατάλαβαν τι κάναμε όλο το απόγευμα και νόμιζαν ότι απλά καθόμασταν και χαζολογούσαμε με τα κινητά στο χέρι (λες και είμαστε τέτοιοι). Μας την είπαν κιόλας, σε μια από τις γνωστές διαμάχες πόση ώρα έχεις τo tablet – όχι πόση ώρα το έχεις εσύ.
Φαγητό: Κώτσος
Συμπαθητικό ψητοπωλείο. Και με Έλληνες πελάτες, όχι τόσο τουριστικό και οι υπάλληλοι όπως και ο Κώτσος με μια διάθεση αυτοσαρκασμού.
Δίλημμα: Δεν υπήρχε δίλημμα γιατί δεν υπήρχαν επιλογές όπως είδες. Κλείσαμε τον επόμενο σταθμό μας που ήταν και ο μοναδικός που βρήκαμε. Κάπως κατά τύχη, μέσα από διάφορα ανοιχτά tabs στο κινητό, ένα βήμα πριν την απελπισία ξεπρόβαλε ένα που ‘Α! δεν είχαμε πάρει‘ και ‘Α! επιτέλους έχει‘. Πάλι δεν βρήκαμε στο ανατολικό άκρο όπως θα θέλαμε αλλά προχωρήσαμε λίγο πιο κοντά στο στόχο μας.
Κάναμε πάντως και μια κράτηση στην κυρία Στέλλα για την παραπάνω νύχτα και είπαμε όπου μας βγάλει ο δρόμος.
◈ Χερσόνησος – Σφάκα
2η ημέρα – 1 ώρα και ένα τέταρτο (78 km)
Δίλημμα πρωινό: Να τραβήξουμε δεξιά για Άγιο Νικόλαο ή αριστερά για Ελούντα? Άγιο Νικόλαο είχαμε δει. Η Ελούντα είχε Σπιναλόγκα που είχαμε δει μεν, δεν είχαμε πατήσει δε.
Διαλέξαμε τελικά την Ελούντα, και από την γλυκούλα περιοχή της Πλάκας περάσαμε στη Σπιναλόγκα, ένα τεταρτάκι με τη βάρκα.
Τη Σπιναλόγκα την ξέρεις ως το νησί των λεπρών και την γνωρίσαμε όλοι καλύτερα μέσα από την εξαιρετική σειρά του mega ‘το Νησί’. Αυτό το τελευταίο κομμάτι της ιστορία της δεν σε αφήνει να την ονειρευτείς άνετα σαν τη μικρή καστροπολιτεία που ήταν κάποτε. Έχει περάσει αραβικές επιδρομές, Ενετούς, Τούρκους και Κρήτες επαναστάτες και καθένας έχει αφήσει μια πινελιά. Είναι μια πολύ όμορφη νησίδα και παρόλο που δεν μου έβγαλε κάτι βαρύ όπως περίμενα, κάτι με σκάλωνε να ονειρευτώ ελεύθερα. Το μυαλό μου δεν μπορούσε να τρέξει σε ενετικές περιόδους αλλά σε άλλες φαινομενικά λιγότερο ηρωικές και περισσότερο ανθρώπινες καταστάσεις.
Τα μισογκρεμισμένα σπίτια πάντα με τραβάνε. Με συγκινούν, με θλίβουν και μου θυμίζουν το προσωρινό των πραγμάτων. Σκέφτομαι ότι και εκεί έζησαν άνθρωποι σαν εμένα, γέλασαν, έκλαψαν, πόνεσαν, ήταν κάποτε το καταφύγιο τους και τώρα είναι έτσι εκτεθειμένα.
Την προσοχή, μου τράβηξε ένα αυλιδάκι βοτσαλωτό. Φανταζόμουν έναν άνθρωπο άρρωστο χωρίς ελπίδα να βάζει τη μια πέτρα δίπλα στην άλλη. Και μου θύμισε πόσο σημαντικό είναι εμείς οι άνθρωποι σε ότι κατάσταση και να βρισκόμαστε να έχουμε ένα στόχο, μια προσήλωση, κάτι να μας κρατάει, ακόμη και ένα βοτσαλάκι σε ένα αυλιδάκι. Και σκεφτόμουν ότι άνθρωποι εκτοπισμένοι και φοβισμένοι χωρίς αύριο, έζησαν εδώ και όμως ερωτεύτηκαν και προσπάθησαν να ζήσουν. Στο νησί γεννήθηκαν 39 μωρά και στα εκθέματα υπήρχαν προσωπικά αντικείμενα π.χ. βαζάκια για άρωμα.
Ίσως θα ήθελα να ξαναπάω αλλά πρωί-πρωί με ησυχία και να το αφουγκραστώ καλύτερα το μέρος. Να κατέβω από το καραβάκι, να πατήσω κάτω και να δω την πρώτη αίσθηση που μου βγάζει. Μια ευκαιρία την οποία έχασα γιατί φτάσαμε μεσημεριάτικα με ντάλα ήλιο και τα δικά μου τα παιδιά καθόλου ενθουσιασμένα δεν κατέβηκαν μέσα στη ζέστη.
Και εγώ, κουράστηκα να προσπαθώ να τους τραβήξω την προσοχή, να τους δώσω ενδιαφέρον και να τους δείξω μικρές λεπτομέρειες. Άλλωστε αυτά τρελαινόταν για μεγάλη ζωή. Αν είναι ωραίο το επόμενο ξενοδοχείο που θα μείνουμε, αν μπορούν να κοιμηθούν όλα μαζί μόνα τους, αν έχει πισίνα και ποιο είναι το wi-fi.
Δίλημμα απογευματινό: Να πάμε στην παραλία της Κολοκύθας, ένα νησάκι, μάλλον χερσόνησος απέναντι από την Ελούντα ή στο Βούλισμα στο κέντρο του κόλπου του Μιραμπέλλου κοντά στον Άγιο Νικόλαο?
Στην Κολοκύθα είχαμε προσπαθήσει να ξανάπαμε πριν από 8 χρόνια αλλά δεν καταφέραμε να φτάσουμε λόγω του δρόμου που ήταν στενός και πέσαμε και πάνω σε ένα αυτοκίνητο που ήθελε να γυρίσει και δεν μπορούσε. Βούλισμα εμείς είχαμε ξαναδεί.
Για 9 άτομα πάντως, εύκολα τις παίρναμε τις αποφάσεις.
Μπάνιο: Κέρδισε το Βούλισμα!!!
Είπαμε ας μην μπλέξουμε με κακοτράχαλο δρόμο και τουριστικά καραβάκια στην Κολοκύθα. Άλλωστε το Βούλισμα το θυμόμουν τόσο γαλάζιο… το ανοιχτό γαλάζιο που ονειρεύεσαι όταν σου λένε γαλάζια θάλασσα. Τέλεια παραλία, πολύς αέρας όμως. Και ο πολύς αέρας εδώ φέρνει και πολλά σκουπίδια. Είναι όμως τόσο τέλεια παραλία που 2 φορές έχω πάει και τις 2 φυσούσε και τις 2 είχε σκουπίδια και πάλι θα το ξαναδοκίμαζα.
Όπως κατεβαίνεις προς την παραλία έχεις την επιλογή να πας δεξιά που έχει οργανωμένη παραλία ή αριστερά με πιο μικρά κολπάκια, αν βρεις χώρο.
Εμείς κάτσαμε στη μεγάλη παραλία και εκτός από το χρώμα της και τη στεναχώρια μου να βλέπεις την τέλεια παραλία με σκουπίδια ένα πράγμα θα θυμάμαι από αυτήν… Τα τέλεια cocktail .
Σαμπούκα δεν είχε και έτσι αναγκαστικά πήρα cocktail που γενικά δεν τα προτιμώ γιατί τα πίνω σαν χυμό. Και ήρθε το Daquiri φράουλα και είχε επάνω μια πλουμερία. Ένα λουλούδι που ίσως ξέρεις ως frangipani ή monoi ή tiare και σίγουρα το έχεις δει σε αρωματικά λαδάκια ή διακοσμημένα τσιμπίδια ή στις περισσότερες διαφημίσεις καλοκαιρινών προϊόντων ομορφιάς. Ένα απίστευτο, εξωτικό λουλούδι που συναντάς πολύ συχνά στην Κρήτη και έχει μια εξαίσια μυρωδιά κάτι σαν θαλασσινή αύρα. Να πίνεις κοκτέιλ Daquiri και όπως ρουφάς να σου έρχεται το άρωμα ανακατεμένο με τη φράουλα…
Ύπνος: Κρήσσα Γειτονιά
Το βράδυ καταλήξαμε στη Σφάκα. Ένα ορεινό χωριό, μισή ώρα πριν τη Σητεία, κοντά στον κεντρικό δρόμο και το μοναδικό που βρήκαμε να μείνουμε. Όπως προχωράς μέσα στο χωριό τσουπ ένα φανάρι με οδηγίες. Έπρεπε λέει να σταθείς δίπλα στο φανάρι και να περιμένεις το πράσινο. Αν δεν το έκανες κινδύνευες να βρεθείς στον πολύ στενό κεντρικό δρόμο του χωριού, μούρη με μούρη με το αγροτικό και να δω ποιος θα πήγαινε μετά με την όπισθεν.
Αυτό το χωριό, ήταν κάπως άδειο, πιο άδειο από το δικό μου. Έτσι και μάθει ο μπαμπάς μου, που στο δικό μας βαριέμαι καμιά φορά να πάω γιατί δεν έχει κοντά θάλασσα, ότι πηγαίνω σε άλλα ορεινά και πληρώνω για να μείνω, θα με κυνηγήσει και δίκιο θα χει, αλλά τι να κάνω που δεν βρήκα παραθαλάσσιο αυγουστιάτικα και τελευταία στιγμή.
Σε αυτό λοιπόν το χωριό, στο πιο ψηλό του σημείο έχει ανακαινιστεί μια ολόκληρη γειτονιά (γύρω στα 15 σπίτια) και έχει γίνει ένα όμορφο ξενοδοχείο. Τα κτίσματα έχει γίνει προσπάθεια να μην αλλοιωθούν ως χώροι κατά την ανακαίνιση και να ενωθούν για την καινούρια τους χρήση. Αυτό δίνει ένα αρκετά περίπλοκο αλλά και ενδιαφέρον σχέδιο με πολλά ανεβοκατεβάσματα και σκαλάκια. Όπως για παράδειγμα το δωμάτιο των φίλων μας που είχε μια εσωτερική σκάλα η οποία κατέληγε απλά σε ένα παράθυρο.
Το δικό μας πάλι είχε ένα δωμάτιο στο οποίο όταν πήγαμε να κλείσουμε το air condition καταλάβαμε ότι καθόλου air condition δεν είχε και η ψύξη ήταν φυσική (προφανώς πρώην κελάρι).
Κάθε δωμάτιο είχε το δικό του ταρατσάκι με sun bed και ωραία θέα που έφτανε μέχρι τη θάλασσα.
Το target group του ξενοδοχείου δεν ήταν τα μικρά παιδιά και νομίζω ότι αν μέναμε λίγο ακόμη θα τα αφήναμε να περιφέρονται στους δρόμους του ήσυχου χωριού.
Φαγητό: Φάγαμε στο ξενοδοχείο. Το μενού ήταν ψιλό-γκουρμέ, ωραίο στη γεύση με τη γνωστή κομψή ποσότητα. Αγαπημένο μου το καρπάτσιο χταποδιού.
Δίλημμα επόμενης μέρας: Πίνοντας κρασάκι, σκεφτόμασταν πώς θα πάμε Βάι (1 ώρα, 52km) ή Ξερόκαμπο (1.5 ώρα, 72km)? και πως μπορεί να συνδυαστεί και με τη Μονή της οποίας το κρασί πίναμε, τη Μονή Τοπλού. Εγώ πρότεινα να πει ο καθένας το ένα και μοναδικό πράγμα που θέλει οπωσδήποτε από αυτή την εκδρομή, οι άλλοι τρεις θέλανε να πούμε από 3 πράγματα. Τελικά με αυτά και με αυτά άρχισα νυστάξαμε και το αφήσαμε για ότι μας έρθει αύριο.
◈ Σφάκα – Κουτσουνάρι/Ιεράπετρα
3η ημέρα – Κανονικά 44 λεπτά αν πας απευθείας (41km). Εμείς κάναμε το γύρο της ανατολικής Κρήτης οπότε χρειαστήκαμε 3 ώρες (132km).
Η χθεσινή ψηφοφορία τελικά έφερε το Βάι χαμηλότερα από τον Ξηρόκαμπο και ας ήταν ο λόγος για τούτη την εκδρομή. Θέλαμε να το δούμε, αλλά ξέραμε ότι είναι τουριστικό και πιθανώς από τα πράγματα όπου όταν τα βλέπεις δεν είναι ακριβώς αυτό που περίμενες. Ο Ξηρόκαμπος πάλι έχει μια τυρκουάζ θάλασσα, μα μια τυρκουάζ θάλασσα, το τυρκουάζ που φαντάζεσαι όταν σκέφτεσαι τυρκουάζ θάλασσα, που όταν ξεπροβάλει από μακριά μέσα από την ξεραΐλα, νομίζεις ότι θα φτάσεις Καραϊβική.
Βασικά όλα θα θέλαμε να τα κάνουμε, αλλά οι αποστάσεις και οι στροφές δεν το κάνουν εύκολο. Και η ιδέα να μπούμε και να βγούμε από το Βάι μόνο για να το δούμε θα κόστιζε πολύ χρόνο, το οποίο θα μας οδηγούσε στον Ξηρόκαμπο αργά, το οποίο θα μας οδηγούσε πιο αργά στο φαγητό και ακόμη πιο αργά στην κυρία Στέλλα κοντά στην Ιεράπετρα που μας περίμενε (ελπίζαμε). Και όπως και να το κάνεις παιδιά είχαμε μαζί. Και όπως και να το κάνεις είχαμε και 3 ώρες δρόμο μπροστά μας για να φτάσουμε στο βραδινό προορισμό μας.
Από τη Μονή Τοπλού περάσαμε γιατί ήταν μικρή λοξοδρόμηση.
Για τη Μονή πολλά δεν έχω να σας πω…έχει ένα ωραίο αίθριο, είναι όμορφη αρχιτεκτονικά, φτιάχνουν κρασί αλλά εγώ ήταν το σημείο της εκδρομής που με έπιασαν τα νεύρα μου.
Ε! εγώ διαολίστηκα με την οχτάχρονη Μέλια που είχε λυσσάξει να αγοράσει νομίσματα γιατί μόλις αποφάσισε να ξεκινήσει συλλογή (εκτός από τις χαρτοπετσέτες, τις cart-postale, τα γουρλομάτικα, τα μπρελόκ, τα καπάκια από τις αμπούλες ορού, τα κομμένα καλαμάκια και τα αλουμινένια καπάκια). Και δεν διαολίστηκα ακριβώς γι’αυτό, ούτε γιατί ήθελε να τα αγοράσει, ούτε γιατί δεν καταλάβαινε γιατί δεν θα τα αγοράσουμε (παιδί είναι λογικό είναι να θέλει). Διαολίστηκα γιατί ενώ προσπαθούσα να της εξηγήσω ήρεμα γιατί δεν θα αγοράσουμε δραχμές από τη μονή, όποτε εμφανιζόταν κάποιος κοντά μας, έκανε ένα σόου τσιρίδας, μετά σταμάταγε και μετά έκανε ότι με άκουγε μέχρι να περάσει άλλος. Ατάραχη μια, ατάραχη δύο στο τέλος μου γύρισε. Και τα άκουσε και της μούτρωσα και μπήκαμε στο αυτοκίνητο και φύγαμε. Και μου μούτρωσε και αυτή. Και φεύγοντας ρωτάω το Βασίλη. Καλά δεν θα πάμε στο οινοποιείο τελικά? Μου λέει εσύ δεν είπες να πάει στο αυτοκίνητο και μην κουνηθεί και φεύγουμε? Εχμ… εγώ το είχα πει.
Έτσι πολλά άλλα για τη μονή δεν έχω να σας πω.
Μπάνιο: Ξηρόκαμπος
Έτσι μουτρωμένες φτάσαμε στην καταπληκτική παραλία, με πολύ μπλε, με πολύ αέρα και με αρκετή αμμοβολή. Έχουν ξεφυτρώσει και εδώ ομπρέλες αλλά πολύ κόσμο δεν είχε. Δυσπρόσιτο μέρος και ο αέρας δεν αστειεύεται τις περισσότερες ημέρες του χρόνου. Εδώ υπάρχει και η παραλία Άργιλος, που όπως λέει και το όνομά της έχει άργιλο δηλαδή κάνεις και το spa σου όμως δεν το ήξερα και δεν πήγα.
Τα μούτρα τελικά μας πέρασαν αφού η Μέλια είπε συγνώμη την ώρα που της άπλωνα το χέρι και μου έδινε το χεράκι της για να την κατεβάσω στην παραλία από έναν αμμόλοφο. Αγκαλιαστήκαμε και άμα σας πω ότι μετά από όλο αυτό συνολικά ήταν πολύ καλύτερα από πριν?
Μερικές φορές να beep και τη θετική προσέγγιση και την υπομονή και όλα.
Φύγαμε από τον Ξηρόκαμπο, μέσα από το βουνό του Ζηρού. Ένα άγριο ξερό τοπίο που σε κάθε στροφή βλέπεις και ξαναβλέπεις την πανέμορφη παραλία να χάνεται σιγά σιγά. Η αντίθετη διαδρομή είναι πιο μαγική. Την έχω κάνει χαμένη στο βουνό χωρίς να ξέρουμε ακριβώς που πάμε ή τι θα βρούμε, χωρίς google maps, με ένα χάρτινο χάρτη και ξαφνικά ξεπρόβαλε ο καταμπλέ Ξερόκαμπος.
Έτσι τον γνώρισα τον Ξηρόκαμπο (ή Ξερόκαμπο).
Φαγητό: Καλλιοτζίνα (περιοχή Κουτσουράς, 1 ώρα από Ξερόκαμπο).
Αυτό το φαγητό το ονειρευόμουν σε όλη την εκδρομή… Ονειρευόμουν μια πολύ συγκεκριμένη ντομάτα που είχα φάει παλαιότερα εδώ και ήταν μια ντομάτα από τον κήπο της Καλλιοτζίνας. Μια ντομάτα που μου θύμιζε τις ντομάτες παλιά. Μια ντομάτα που ώρες μετά η γεύση της δεν έφευγε από το στόμα μου. Δυστυχώς ίδια ντομάτα δεν είχε αλλά το φαγητό της ήταν εξαιρετικό. Κάτσαμε στην παραλία, με τον πολύ αέρα της, τα ουζάκια μας (ξέρω, περιμένατε τσικουδιά) και είπαμε να πάρουμε τηλέφωνο την κυρία Στέλλα να δούμε αν μας περιμένει ακόμη.
Ύπνος: Η κυρία Στέλλα μας περίμενε και δεν μας περίμενε. Μας ρώτησε ποιος μας σύστησε. Εμείς συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε ξεχάσει να συστηθούμε με εκείνη την καλή κυρία στην παραλία της Χερσονήσου που μας γέμισε πληροφορίες και της είπαμε μια κυρία αόριστα. Αγχώθηκε γιατί είχε να στρώσει τα σεντόνια και γιατί έπρεπε να βγάλει το σκυλάκι βόλτα και είχε και μια κοτούλα. Η φίλη που μιλούσε στο τηλέφωνο τη ρώτησε αν έχει κοτέτσι και στην απάντηση ‘Όχι μια κότα έχω και την έχω βασίλισσα” αρχίσαμε να αγχωνόμαστε και εμείς για το που πάμε και μας έπιασε ένα νευρικό γέλιο. Ίσως να το επιδείνωσε και λίγο η δήλωση “Έχει απέξω ένα κάδο που πάει βαλίτσα όταν φυσάει’. Τα παιδιά ρωτούσαν αν έχει πισίνα και αν μπορούν να μείνουν μόνα τους και εμάς πάλι μας έπιαναν τα γέλια που δεν ξέραμε καν τι θα βρούμε.
Η κυρία Στέλλα τελικά ήταν πεντακάθαρη, κάπως περίεργη, καλή αλλά περίεργη και ο αέρας ήταν τρομακτικός. Το σκηνικό γενικά ήταν κάπως spooky. Ο αέρας της Ιεράπετρας δεν υπάρχει. Βάλε και όλο το θόρυβο που έκαναν τα δέντρα, νόμιζες ότι το σπίτι θα φύγει.
Έπρεπε να αφήσουμε τα παιδιά μόνα τους για sleepover όπως ζητούσαν, να δω πόση ώρα θα τα καταφέρνανε πριν αρχίσουν να μας ψάχνουν κλαίγοντας. Τελικά τα κοιμίσαμε όλα μαζί στο δικό μας δωμάτιο και λέγανε κλείδωσε καλά την πόρτα μην έρθει το βράδυ η κυρία Στέλλα. Κλείσαμε τα φώτα, ανάψαμε το φακό και η άλλη μαμά, μας διάβασε ένα φανταστικό βιβλίο για ένα κυνήγι θησαυρού του πειρατή Μπαρμπαρόσα στην παλιά πόλη των Χανίων.
Εγώ νανουρίστηκα γλυκά… τα παιδιά όχι το ίδιο και με αυτά και αυτά πέσαμε για ύπνο. Μέσα στη νύχτα άλλαξαν θέσεις, κουτουληθήκανε, στριφογυρίσανε και το πρωί ξύπνησαν με τη διαπίστωση ότι έτσι κοιμούνται καλύτερα και θα πρέπει να κοιμούνται συνέχεια μαζί.
Δίλημμα επόμενης ημέρας: Να πεταχτούμε στη Χρυσή/Γαιδουρονήσι ή να πάμε σπίτια μας? Η Χρυσή είναι ένα μικρό νησάκι κάτω από την Ιεράπετρα που κάποτε είχε παραλία μόνο με κοχύλια και τώρα έχει τόσα κοχύλια όση ροζ άμμο έχει μείνει και στο Ελαφονήσι, λίγα δηλαδή.
◈ Ιεράπετρα – Δυτικό
4η ημέρα – Δυόμιση ώρες (131km)
Μετά από μια νύχτα που νόμιζες ότι θα σηκωθεί το σπίτι στον αέρα η μονοήμερη στη Χρυσή απορρίφθηκε.
Τα παιδιά ξύπνησαν ανανεωμένα, με όρεξη από το sleepover και κατέβηκαν και αυτά με τη δική τους πρόταση. Υπάρχουν λέει νεροτσουλήθρες σε 4.5 χιλιόμετρα με 4.4 αστεράκια, μετά από ένα ‘δώσε μου μόνο ένα λεπτάκι το κινητό’. Η πρόταση απορρίφθηκε.
Α! Υπήρξε και ακόμη καλύτερη πρόταση !!!
Ήπιαμε καφέ στο λιμάνι της Ιεράπετρας από όπου φεύγουν τα καραβάκια για Χρυσή, κουνήσαμε το μαντήλι σε κάποιους άλλους φίλους που θα περνούσανε απέναντι και συνεχίσαμε τα σχέδια μας.
Έτοιμοι να επιστρέψουμε στα σπίτια μας δεν ήμασταν και κάπου εκεί έπεσε στο τραπέζι ο Λέντας, νότια Κρήτη, κάτω από το Ηράκλειο. Κάναμε πάλι το γνωστό μας search (αυτό που έδινε ελάχιστες επιλογές Αυγουστιάτικα) και κλείσαμε κάπου 5km από τον Λέντα δωμάτια στην παραλία Δυτικό (ή Δύσκος).
Τα δωμάτια φαινόταν πολύ ωραία αλλά από το τηλέφωνο με έπιασαν κάποιες ανασφάλειες. Μου είπαν ότι το ένα δωμάτιο είναι στο συγκρότημα και το άλλο στην παραλία και αναφέρθηκε και μια ταβέρνα. Όπου εγώ άρχισα να φαντάζομαι μια λιγδιάρα ταβέρνα κάπου στην παραλία με δωμάτια από πάνω. Είναι και που στην Κρήτη έχει μερικά μέρη τουριστικά μεν, σαν ξεχασμένα από το χρόνο δε και με ανησυχούσε ακόμη πιο πολύ. Παρηγοριόμουν ότι τουλάχιστον θα είναι στην παραλία αλλά μου ερχόταν και ένα άγχος γιατί είχα πάρει εγώ το τηλέφωνο και δεν ήθελα να κακοπέσει κανείς από δικό μου τηλεφώνημα.
Η διαδρομή μεγάλη με χωματόδρομο και φοβόμουν μην ξαφνικά απλά σταματήσει, όπως κάνουν πολλές φορές οι χωματόδρομοι. Εσείς μην επιλέξετε το δρόμο ο οποίος μοιάζει στο χάρτη πιο κοντά στην παραλία, πάρτε τον άλλον. Θάλασσα ούτως ή άλλως δεν βλέπεις για το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής. Μόνο βουνά και βουνά. Για δύο ώρες το λες και λίγο μονότονο, δεν είχε μεγάλη ποικιλία και δεν είχε και την αγριάδα του Ζηρού. Συναντάς μικρά κλασσικά χωριά, ελιές και κάτι ελιές παρέα με φοίνικες.
Η Μυρτώ κάποια στιγμή είπε: ‘Μαμά πρέπει να κάνουμε κύκλους’
Γιατί το λες αυτό?
Μ.-Γιατί περνάμε όλο από το ίδιο χωριό.
Δεν είναι το ίδιο χωριό.
Μ.-Το ίδιο είναι, έχει τα ίδια αγροτικά
Δεν είναι τα ίδια
Μ. – έχουν το ίδιο χρώμα
Α! συναντάς και αγροτικά λοιπόν.
Κάποια στιγμή φτάσαμε και στην παραλία Δυτικό και εγώ χρειάζομαι οφθαλμίατρο.
Την κοιτάω από ψηλά, ωραία παραλία λέω. Λέει ο Βασίλης ‘Είναι γυμνιστών’ κοιτάω βλέπω έναν. Τα κορίτσια μέτρησαν 22. Η παραλία τελικά ήταν ανάμικτη.
“Καλά … ας πάμε να βρούμε τα δωμάτια και φεύγουμε για Λέντα” είπα
Ύπνος & ξύπνιος: Mythos Suites
Ζητάμε τα κλειδιά από την ταβέρνα, που τελικά δεν ήταν ταβέρνα ακριβώς αλλά ένας ωραίος χώρος για πρωινό βραδινό ή ποτό, χαλαρός και άνετος και ο όρος ταβέρνα το αδικεί. Βλέπουμε το πρώτο δωμάτιο και ήταν πολύ όμορφο, όπως ακριβώς το είχαμε δει και online. Το παίρνουν οι φίλοι, φιου μου φεύγει ένα βάρος.
Και ξεκινάμε για το δικό μας. Προχωράμε στο δρόμο, ο αέρας είναι λίγο πιο oldies στα κτίσματα και τα μαγαζιά, φαινόταν ότι εδώ είχε τουρισμό από την εποχή Μάταλα. Περνάμε από μια καφετέρια που συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο, εγώ αγωνιώ, στρίβουμε …
Ένα μικρό άσπρο δωματιάκι, hamptons style, με αυλή. Ασπρο – μπλε με ένα γλυκούτσικο ξύλινο, καμπυλωτό πορτάκι προς τη θάλασσα. Μέσα διπλό κρεβάτι, ξύλινο παταράκι για τα παιδιά και αρμυρίκια και η άμμος και η θάλλασα και να ακούγεται το κύμα.
Ούτε το δεξιά του, ούτε το αριστερά του ήταν έτσι…αυτό όμως στεκόταν στη μέση τέλειο. Είχε όλα όσα ήθελα από ένα εξοχικό, το χρώμα, το στυλ, το μέγεθος, τη θέση, έτσι το φανταζόμουν πάντα.
Κάθισα εκεί στην αυλή και για μια στιγμή, μετά από δεν θυμάμαι πόσο καιρό που περνάω τη δυσκολότερη μέχρι τώρα περίοδο της ζωής μου, αισθανόμουν τυχερή και χαρούμενη και ότι όλα μπορεί να πάνε καλά τελικά.
Πήρα τους άλλους και τους είπα ότι βρήκα το σπιτάκι των ονείρων μου και παρόλο που η μοντέρνα τουαλέτα του δεν έχει πόρτα και μυρίζει χλωρίνη γιατί μόλις καθάρισαν “Ξεχάστε και το Λέντα και όλα…δεν το κουνώ απεπαέ”
Και εκεί που καθόμουν ευτυχισμένη στο κρεβάτι και άκουγα τη θάλασσα ήρθαν πέντε παιδιά στο παταράκι, κάνοντας σχέδια για το πως θα κοιμηθούν όλα μαζί, κυριολεκτικά και μεταφορικά πάνω στο κεφάλι μου. Και πολύ ήθελα να τους πω ζω το όνειρο μου και please κάντε παραπέρα αλλά ήταν και αυτά χαρούμενα και τα άφησα. Και ήρθε τελικά η φίλη μου, τα μάζεψε και είπε ότι σήμερα θα κοιμηθούν όλα στο δικό τους το δωμάτιο. Διπλό bonus δηλαδή.
Μπάνιο: Η παραλία αυτή έχει αρμυρίκια, δεν την βλέπει ο Ήλιος μέχρι τις 8 και αυτό την κάνει ιδανική για camping. Τα νερά της είναι δροσερά και βαθαίνουν απότομα. Ο αγαπημένος μου είδε ένα πανέμορφο ψαράκι, που λέγεται λεοντόψαρο. Αν το συναντήσεις και εσύ μην το πλησιάσεις πολύ και κυρίως μην το ακουμπήσεις είναι δηλητηριώδες και τοξικό.
Όλη μέρα πηγαινοερχόμουν σπίτι-παραλία όπως ονειρευόμουν πάντα. Κάτσαμε μέχρι το βράδυ, άλλος ήπιε ποτάκια, άλλος μπυράκια και τα παιδιά γυρίζανε από δωμάτιο σε δωμάτιο μέχρι το ηλιοβασίλεμα (ηλιοβασίλεμα για ηλιοβασίλεμα δεν άφησα σε αυτές τις διακοπές). Και ήταν εδώ που σκεφτόμουν τι μαγική στιγμή είναι και πόσο ίδια φαίνεται η Δύση σε όλες στις φωτογραφίες αλλά πόσο ξεχωριστό είναι το δικό σου σούρουπο.
Φαγητό: Το βράδυ πήγαμε στο εστιατόριο – μπαρ – καφετέρια του Μythos. Ωραίος χώρος και άνετος. Φιλική εξυπηρέτηση και καλό φαγητό. Μπορείς να βρεις και ψάρι της περιοχής αν και εμείς δεν ήμασταν τυχεροί. Η κοπέλα μας είπε ότι τα ψαρεύει ο μπαμπάς της αλλά εκείνη την ημέρα δεν είχε λόγω αέρα. Τα παιδιά έφυγαν στο δωμάτιο να ετοιμαστούν για το sleepover και εμείς κάτσαμε και πίναμε κερασμένα σφηνάκια cocktail με sabuka !!! Και όπως θυμάστε η sambuka είναι ΤΟ ποτό μου.
Είπαμε Live your Mythos in Δυτικό.
Όταν ήρθε η ώρα του ύπνου τραβήξαμε οι δυό μας για το My dream house και οι άλλοι για το θηριοτροφείο με τα 5 παιδιά. Και έτσι όπως πηγαίναμε… είδα τις σκηνούλες κάτω από το αρμυρίκι και το νοστάλγησα λίγο και αυτό. Το χρουτς χρουτς του φερμουάρ μέσα στην ησυχία της νύχτα και το σούρσιμο για να ξαπλώσεις.
◈ Δυτικό – Χανιά
5η ημέρα – 3 ώρες (155km)
Εμείς μπορεί να θέλαμε να μείνουμε και άλλο, δωμάτιο όμως δεν υπήρχε. Στεναχωρήθηκα λίγο αλλά δεν πειράζει, η απάντηση αυτή ήρθε για να μας δείξει πόσο τυχεροί ήμασταν που το βρήκαμε τυχαία έστω και για μια μέρα. Και τώρα το μάθαμε και το ξέρουμε και κάνουμε ήδη όνειρα πως θα μπορούσαμε να κλείσουμε του χρόνου.
Σηκώθηκα το πρωί και τσουπ κατέβηκα στη θάλασσα με μια πετσέτα και βούτηξα κατευθείαν στα δροσερά νερά. Και τη θυμάμαι αυτή τη βουτιά ακόμη. Είναι η βουτιά που θα σκέφτομαι όλο το χειμώνα και ελπίζω να με γεμίζει νοσταλγία και προσμονή. Και ελπίζω αυτός ο χειμώνας που έρχεται να είναι από αυτούς που τον σώζει μια καλή ανάμνηση, όχι σαν τον περσινό που δεν σωζότανε με τίποτα.
Λίγο μουδιασμένα ξεκινήσαμε για πίσω. Καλά μη φαντάζεσαι ότι γυρίσαμε και μονοκοπανιά… 3 ώρες ήταν αυτές. Ο δρόμος, πέρασε από το Σπήλι. Ένα χωριό στο Ρέθυμνο πολύ ότι πρέπει για στάση. Με μια δροσερή πλατεία και συντριβανάκια με λιονταράκια και νερά. Σου το προτείνω για στάση.
Συναντήσαμε μια φίλη της Μέλιας από τον παιδικό σταθμό, τα παιδιά κεράστηκαν παγωτό και γεμίσαμε τα μπουκαλάκια μας με νερό. Ακόμη και οι γύρω καφετέριες από εδώ γεμίζουν τις κανάτες τους. Μερικοί-μερικοί παραδροσίστηκαν παίζοντας μπουγέλο.
Μπάνιο: Γεωργιούπολη
Η μεγάλη παραλία που βλέπεις πηγαίνοντας από Ρέθυμνο – Χανιά ή τούμπαλιν. Είναι ανάβαθη, ζεστή και σηκώνει συνήθως μεγάλο κύμα με το βόρειο άνεμο. Τα παιδιά το καταευχαριστήθηκαν στο χοροπηδητό. Εμείς φωνάζαμε πιο έξω – πιο έξω και σκεφτόμασταν πώς να στείλουμε το ναυαγοσώστη να τους φωνάξει και αυτός. Τη Μέλια πάντως ένα κύμα την έριξε κάτω, τρίφτηκε στην άμμο και πήρε ένα παράσημο στον ώμο (ακόμη το έχει).
Δίλημμα: Χα! Νομίσατε ότι επειδή μπήκαμε στην τελική ευθεία τελειώσαν τα διλήμματα? Αμ δε. Έπρεπε να γυρίσουμε και φαγωμένοι στα Χανιά. Οι επιλογές μας ήταν Αργυρούπολη ή κήπος της Αρκούδενας (εγώ με αι θα το έγραφα αλλά η ταμπέλα λέει άλλο). Η Αργυρούπολη είναι ένα χωριό στο Ρέθυμνο με δροσιά και ταβέρνες, αντικριστό και πέστροφες. Ο κήπος της Αρκούδενας είναι στην Επισκοπή, το χωριό του Βαρδινογιάννη.
Φαγητό: ο κήπος της Αρκούδενας
Διαλέξαμε τελικά τον κήπο, μια γραφική ταβέρνα με φαγητό κρητικό μεν αλλά σε πιο μοντέρνα εκδοχή με βασικό της ατού το Γιώργη ή Ζιώρζη στα κρητικά. Ο Ζιώρζης, ο ιδιοκτήτης έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να σε προσεγγίζει, να σου λέει το μενού, να σου λέει ιστορίες. Κόκκινο πανί για αυτόν οι απόμακρες οικογένειες με τα κινητά στο χέρι. Στην αυλή του μπορείς να χαλαρώσεις και να βρεθείς τετ α τετ με το άλογό του που συνήθως βρίσκεται εκεί δίπλα.
Χορτάτοι, γεμάτοι, με μια γλυκο-μελαγχολικο-αποχωριστική γεύση, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, μας έδωσαν το μισό γούοκι τόκι πίσω και τραβήξαμε το δρόμο της επιστροφής. Οδηγώντας προς τη Δύση, με χρώματα υπέροχα, ήταν σαν να χωνόσουν μέσα στο σούρουπο.
Και έτσι γλυκά έκλεισε το road trip μας.
Και ήταν ότι χρειαζόμουν και ας μην το ήξερα στην αρχή.
Και ξεχάστηκα.
Και πάλι ξέχασα με τι μοιάζω, με διαφορετικό τρόπο από πέρυσι.
Υ.Γ. και αν έφτασες εδώ μετά από 5000 λέξεις, αξίζεις και μερικά γρήγορα Tips για road trip (εντάξει και αν έχεις κάνει skip πάλι τ’αξίζεις)
1. Κράτα δύο τσάντες. Μια με τα άπαντα του μπάνιου και μια με τα άπαντα του ύπνου
2. Έχε πολλά μαγιό και ελάχιστα ρούχα. Αφού με το μαγιό θα είσαι όλη την ώρα, όσο πιο λίγα τόσο πιο εύκολο το καθημερινό φόρτωσε ξεφόρτωσε.
3. Πάρε πετσέτες χαμάμ. Στεγνώνουν εύκολα και δεν πιάνουν χώρο.
4. Κράτα πάντα μια καθαρή πετσέτα καβάτζα στον πάτο της τσάντας, επαναχρησιμοποίησε τις άλλες. Ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να χρειαστείς αυτή την καθαρή πετσέτα (εγώ ποτέ, απλά το έχω χούι)
5.. Μπορείς να κάνεις τις μετακινήσεις τις πιο ζεστές ώρες και να καταλήξεις στη θάλασσα το απομεσήμερο. Είναι πιο ξεκούραστο γιατί δεν σε τρελαίνει ο ήλιος όλη μέρα.
6. Βρες ποιο ξενοδοχείο σε ενδιαφέρει και πάρε τηλέφωνο, θα βρεις περισσότερες πληροφορίες και πιθανότατα καλύτερη τιμή.
7. Αν είσαι πενταμελής οικογένεια και δεν φέρνει αποτελέσματα το search βάλε 4 άτομα. Θα δεις περισσότερα διαθέσιμα δωμάτια. Μετά συννεννοήσου τηλεφωνικά γιατί συνήθως εύκολα μπαίνει ένα έξτρα κρεβάτι.
8. Πρόσεχε τις αποστάσεις που βλέπεις στο χάρτη και δες πόση ώρα σου βγάζει στο maps. Τα χιλιόμετρα που βλέπεις δεν ξέρεις σε πόσα στροφιλίκια μπορεί να μεταφράζονται.
9. Το γουόκι τόκι στο αυτοκίνητο έχει πλάκα όταν πάτε δύο αμάξια μαζί.
10. Πάρε τα μισά καλλυντικά από όσα σκέφτεσαι. Βασικά χρειάζεσαι αντιηλιακό – πλύσιμο – ενυδάτωση. Όλη την άλλη δουλειά την κάνει ο ήλιος, η θάλασσα και οι ωραίες στιγμές.