RoadTrip Νότια Κρήτη: Ρέθυμνο – Ηράκλειο

Tο καλό το roadTrip θέλει την καλή του την παρέα.
Εκείνη που τα βρίσκεις, που αντέχετε με τον ίδιο τρόπο την κούραση και το αβέβαιο και φυσικά τα παιδιά τα πάνε καλά.
Θέλει τα χιλιόμετρα του, το χωματόδρομο του, ανέβα-κατέβα κανένα βουνό, βρες όμορφες θάλασσες να δροσιστείς, σταμάτα στη μέση του πουθενά για καφέ και άραξε το βράδυ να σκεφτείς τι θα κάνεις την επόμενη μέρα.
Και αφού πέρυσι μας πέτυχε το roadTrip στην ανατολική και νότια Κρήτη είπαμε “Δεν το ξανακάνουμε?”
Μόνο που φέτος λόγω κορονοϊού οργανωθήκαμε λίγο και είχαμε κλείσει από πριν τις διανυκτερεύσεις.

Η ρότα έβγαλε 2 βραδιές Αγία Γαλήνη– νότιο Ρέθυμνο και 2 βραδιές Λέντα-νότιο Ηράρκλειο. Και του χρόνου χρωστάμε Σφακιά, να ‘μαστε καλά, να τη βγάλουμε και φέτος.

◈ Μαζέψαμε μπαγκάζια
◈ Βάλαμε μερικά βρακιά παραπάνω, όχι σαν πέρυσι που φύγαμε με 2 για ένα βράδυ και τελικά κάτσαμε τέσσερα.
◈ Φορτώσαμε τα ίδια 5 παιδιά μεγαλωμένα κατά ένα χρόνο, τον μισό από αυτόν σε συνθήκες κορονοιού με όλες τις παρενέργειες

…και βουρ φύγαμε μέσα σε αυτό το περίεργο καλοκαίρι.

◈ Χανιά – Αγία Γαλήνη

1η ημέρα – 1 ώρα και 50 λεπτά (110 km)
Στάσεις: 3

Πρώτη στάση η Πρέβελη με τη Μονή, το φαράγγι, τον ποταμό και το φοινικόδασος, δεύτερο σε μέγεθος μετά το Βάι.

Ο δρόμος περνάει από το Κουρταλιώτικο φαράγγι.

Οδηγείς δίπλα στο βράχο, βλέπεις την Αγία Κυριακή σκαλωμένη πάνω σε ένα κοίλωμα και τρυπώνεις μέσα στο βουνό για μια στιγμή.
Το όνομα Κουρταλιώτικο, το πήρε από τα σφυρίγματα που κάνει ο δυνατός αέρας που φυσάει συχνά στο φαράγγι, καθώς περνά από τις κοιλότητες των βράχων.
Κούρταλα λέγονται τα παλαμάκια στην Κρήτη και η γιαγιά μου έλεγε πάντα όταν ήμουν σε φάση βαράτε με και ας κλαίω.

Όποιος δεν θέλει κούρταλα στο κουρταλιό δεν πάει

Κουρταλιώτης λέγεται και ο ποταμός που φτάνει μέχρι την παραλία της Πρέβελης.
Αν θέλεις μπορείς να κατέβεις το φαράγγι με τα πόδια, να δεις καταρράκτες, να περπατήσεις στον ποταμό, να βρεις τους φοίνικες και να φτάσεις τη θάλασσα. Σε φωτογραφίες φαίνεται πολύ εντυπωσιακό, εμείς δεν το κάναμε.

Εμείς, οδηγήσαμε μέχρι το πάρκινγκ που μερικές φορές φυσάει πολύ δυνατός αέρας, αυτός του Κουρταλιώτη που είπαμε παραπάνω. Αν σου τύχει κράτα και κανένα παιδί μην το πάρει. Τη μονή δεν την επισκεφθήκαμε γιατί την είχαμε δει άλλη φορά.

Πρέβελη

Σταθήκαμε στη κορυφή, είδαμε κάτω τα ωραία γαλάζια νερά και φτάσαμε πετώντας στα κοτρωνοσκαλάκια σε ένα εικοσάλεπτο. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το ανέβασμα που μου χε βγει η γλώσσα στο πάτωμα. Οι άλλοι που ήταν σε καλύτερη φυσική κατάσταση δεν παρουσίασαν τα ίδια συμπτώματα. Πάντως άξιζε τον κόπο και να θυμάστε ότι όπου τα καταφέρνω εγώ, σίγουρα μπορείτε και εσείς.

Φτάνοντας στην παραλία βρίσκεις καντίνα με σνακ, νερό, σκιές και κόσμο αραγμένο. Αφήνεις πράγματα, παίρνεις σαγιονάρες και κινητό μόνο για φωτογραφίες, γιατί δεν πολυπιάνει εκεί που θα πας και ακολουθείς την ταμπέλα Φοινικόδασος.

Και μπαίνεις σε ένα σκηνικό εξωτικό που μόνο ο Ταρζάν λείπει.

Τον Ταρζάν δεν τον βρήκα, αλλά βρήκα την Τζέιν

Κρητικοί φοίνικες, το είδος Θεοφράστη, τα νερά του ποταμού, μικρά καταρρακτάκια που σχηματίζονται από τα βραχάκια στο ποτάμι και λιμνούλες. Ήταν τόσο εξωτικά που στην αρχή που είδα ένα κομμάτι ξερού κλαδιού φοίνικα να ταξιδεύει, πες καλύτερα γλυστράει, στην επιφάνεια του νερού θα μπορούσα να πιστέψω ότι πρόκεται για κάποιο εξωτικό πλάσμα, ξαδερφάκι της Νέσι από τη Loch ness.

Το νερό είναι δροσερό αλλά όχι παγωμένο και μπορείς να βουτήξεις.
Αν έχεις παπουτσάκια θαλάσσης φόρα τα για να μπορέσεις να σκαρφαλώσεις περισσότερα βραχάκια και να πας πιο μακριά. Στην ουσία περπατάς ανάποδα την έξοδο του φαραγγιού.

Οι φοίνικες κάηκαν ολοσχερώς τον Αύγουστο του 2010 αλλά χάρη στην ιδιότητα τους να μπορούν να ξαναβλαστήσουν, ευτυχώς ξαναγεννήθηκαν.

Σπήλι

Φεύγοντας από την Πρέβελη, κάναμε μια στάση στο Σπήλι. Ένα χωριό με δροσερή πλατεία, πλατάνια και 25 βρύσες.

Πάντα κάνουμε μια στάση εδώ για παγωτό, να γεμίσουμε τα μπουκαλάκια μας και να πιτσιλιστούμε/δροσιστούμε λιγάκι.

Πλησιάζοντας στην Αγία Γαλήνη και το ξενοδοχείο, δύο ήταν οι κρίσιμες ερωτήσεις των παιδιών όταν δεν είχαν χωμένο ένα ακουστικό στο αφτί (είπαμε παιδιά μεγαλωμένα στην καραντίνα).

1. Θα έχει πισίνα?
2. Θα κοιμηθούμε όλα μαζί?

Αγία Γαλήνη

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο Palazzo Greco Villas λίγο πιο ψηλά από το χωριό. Και ήταν εξαιρετικό, όχι επειδή είχε μια πισίνα ανά δύο δωμάτια, ούτε γιατί χωρούσαν να κοιμηθούν όλα τα παιδιά μαζί στο ένα. Ήταν εξαιρετικό, γιατί ήταν κομψό, λιτό, είχε σοφιτούλα με διπλό κρεβάτι που είναι αδυναμία μου και μια καρέκλα που ερωτεύτηκα.

Φυσικά όλα έγιναν ακόμη καλύτερα όταν και τα πέντε παιδιά πήγαν στο δίπλα κομψό λιτό σπίτι να κοιμηθούν επάνω στο κεφάλι των φίλων μας.
Και τις δύο μέρες.

Ζωάρα το λες

Το βραδάκι κατεβήκαμε στην Αγία Γαλήνη αλλά θα είμαι πάρα πολύ ειλικρινής… θα μπορούσαμε και να μην είχαμε κατέβει γιατί το ξενοδοχείο ήταν τέλειο και η Αγία Γαλήνη έχει έναν αέρα λίγο πιο τουριστικό. Είναι όμως βολικό μέρος για βάση του ταξιδιού σου γιατί αν και ανήκει στο νομό Ρεθύμνου, βρίσκεται και δίπλα στο νομό Ηρακλείου.

◈ Νότιο Ρέθυμνο

2η ημέρα – 1 ώρα και 20 λεπτά (51.6 km)
Στάσεις: 3

Αν ετοιμάζεστε για roadTrip μια συμβουλή θα σας δώσω… MHN κλείσετε ωραίο ξενοδοχείο με πισίνα.
Το πρωί, μέχρι να τεντωθούμε, να καλημεριστούμε και να το σκεφτούμε, πάρτα τα παιδιά μες το νερό. Και δώστου εμείς να τεντωνόμαστε, να χασμουριόμαστε και να μην τα βγάζουμε έξω. Χάλαγε και ο καιρός, απόφαση δεν το παίρναμε, μεσημέρι έφτασε.
Μέχρι που είπαμε τέρμα δεν πάει άλλο και τραβήξαμε για Τριόπετρα.

Τριόπετρα

Ήξερα ότι ήταν ωραία παραλία αλλά δεν την είχα δει σε φώτο και δεν είχα σκεφτεί γιατί να τη λένε έτσι.
Με το που την είδα κατάλαβα και ενθουσιάστηκα με αυτές τις 3 πέτρες αριστερά. Μου φαινόταν τόσο όμορφες, τόσο αγέρωχες και τόσο κοφτερές. Μου θύμιζαν κάτι από πανιά ιστιοπλοικού.

O καιρός δε στην περιοχή από τους πιο περίεργους.

Δεξιά έβλεπες την αντάρα να πλησιάζει, αριστερά ηλιόλουστος και στη μέση ντεμί με σταγόνες που και που. Αυτά συμβαίνουν σε μεγάλες και μακριές παραλίες.
Το μόνο εννιαίο σε όλο το μήκος της ήταν ο αέρας και τα κύματα που πολύ τα ευχαριστήθηκαν τα παιδιά.

Στην άλλη πλευρά από τις 3 πέτρες, που βρίσκεται η παραλία Μικρή Τριόπετρα το σκηνικό ακούνητο. Αφού είδα μια ταμπέλα ταβέρνας που τη λέγανε Απανεμιά και νόμισα ότι αυτό ήταν το όνομα της περιοχής.

Άγιος Παύλος

Αφού η αντάρα απλώθηκε, φύγαμε για Άγιο Παύλο και αφήνοντας κάτι πρόβατα να περάσουν το δρόμο άλλη μια έκπληξη μπροστά.
Μια παραλία με μια χαραμάδα φως να δίνει το απόλυτο γαλάζιο και από πάνω της μια μεγάλη τσουλήθρα από άμμο.

και θυμήθηκα … Αλατσογρεμνοί ή Αμμόλοφοι Αγίου Παύλου ή Αμμόλοφοι Μέλισσας
*αλάτσι = αλάτι

Προσπαθήσαμε να δούμε αν μπορείς να κατέβεις κάπως εύκολα αλλά δεν το βρήκαμε και συνεχίσαμε μέχρι τον Άγιο Παύλο να φάμε και να το σκεφτούμε.

Στον Αγιο Παύλο ήταν επίσης απάνεμα.
Να παίζει scorpions σε νανουριστικό σημείο. Πρέπει να θυμήθηκα όλα τα πάρτυ του γυμνασίου.
Yogi πανό στην τουαλέτα του beach bar.
Ένα σκοινί για κούνια κρεμασμένο από το δέντρο.
Ένα ξύλινο μονοπατάκι και κόσμος να ανεβαίνει προς τα κάπου … στους Αλατσογκρεμνούς που είχαμε δει πριν αλλά από την άλλη πλευρά.

Αλατσογκρεμνοί

Ένα φορτηγό-καντίνα, ωραίο ηλιοβασίλεμα και τσουλήθρες από άμμο. Και εσύ να τις κοιτάς και να αναρωτιέσαι πόση γυμναστική πρέπει να κάνεις μέχρι του χρόνου για να καταφέρεις να κατέβεις και να ανέβεις τον αμμόλοφο. Εγώ δηλαδή, εσύ μπορεί να είσαι και φιτ.

Γιατί σε μερικά κολπάκια δεν φαινόταν δύσκολο μόνο να το ανέβεις αλλά και να το κατέβεις.

Εδώ ακριβώς, σκεφτόμουν ότι η νότια Κρήτη έχει μια πολύ έντονη σχεδόν απόκοσμη ενέργεια. Το είχα νοιώσει και στο Γαϊδουρονήσι κάποτε, το βρήκα και εδώ. Ίσως γι’αυτό έχει σχολή yoga και tai chi στην περιοχή. Εγώ πάντως την ενέργεια αυτή τη νοιώθω σκληρή μερικές φορές.

Το βραδάκι επιστρέψαμε Αγία Γαλήνη, πήραμε σουβλάκια και πίτσες και τη βγάλαμε στο ξενοδοχείο. Κάθε τελευταίο βράδυ σε ένα όμορφο ξενοδοχείο, η ίδια σκέψη

Αχ! να χα άλλη μια μέρα. Αχ! να έρθω πάλι του χρόνου!

◈ Αγία Γαλήνη – Λέντας

3η ημέρα – 2 ώρες και 9 λεπτά (56 km)
Στάσεις: 1 και καλή

Την τρίτη ημέρα, αφήσαμε το Ρέθυμνο και μπήκαμε στον νομό Ηρακλείου με κατεύθυνση τη νοτιότερη οροσειρά της Ελλάδας, τα Αστερούσια.

Πήραμε καφέ, ακούσαμε πάλι τη γνωστή θεωρία ότι δεν υπάρχει κορονοϊός. Κάπου αλλού λέγανε κρύβεται η αλήθεια. Γενικά σε όλη την κατά τα άλλα πολύ ωραία εκδρομή, μας συνόδευε το κλίμα και η αβεβαιότητα της εποχής.

Ρωτάει η Μυρτώ που δεν έδινε και πολύ σημασία στον περιβάλλοντα χώρο

Μαμά που είναι η Φαιστός?
Μόλις εντωμεταξύ έχω δει την ταμπέλα Φαιστός.
Εδώ της λέω, γιατί ?
Γιατί ο δήμαρχος Φαιστού, ζητάει να μπει ο δήμος σε καραντίνα λέει στο κινητό και εγώ δεν κατεβαίνω από το αυτοκίνητο.

Τελικά μέχρι να περάσουμε τον κάμπο της Μεσαράς το είχε ξεχάσει.

Αγιοφάραγγο

που είχα αποφύγει, γιατί φαράγγια που μετά τη βουτιά πρέπει, να σκαρφαλώσεις προς τα πίσω δεν θέλω να περνώ. Όμως με έψησαν ότι είναι εύκολο και flat.
Αλήθεια μου είπαν.

Γυμνά, κοφτερά, καφέ χωρίς πολύ βλάστηση τα βουνά του Ηρακλείου, τα Αστερούσια δίνουν ένα άγριο τοπίο με χωματόδρομους γκρεμούς και φαράγγια, που σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι είσαι κάπου διαφορετικά από τα γνωστά σου.
Έναν τέτοιο χωματόδρομο με στροφές πήγαμε για μισή ώρα. Έναν χωματόδρομο που σε μερικές στροφές φοβόμουν ότι απλά θα σταματήσει. Εσύ μη φοβάσαι σου εγγυώμαι όταν φτάσεις στο πάρκινγκ θα το καταλάβεις. Αφήνοντας το αυτοκίνητο πρόσεξε μην το βάλεις σε σκιά κάτω από τα δέντρα γιατί θα βοηθήσεις τις πεινασμένες κατσίκες να ανέβουν επάνω του.

Στο σημείο αυτό διακοπή και σημείωση
Αυτό το tip με τις κατσίκες το διάβασα στο www.cretanbeaches.gr Εξαιρετική δουλειά. Καταρχήν πεθαίνω για το γραφιστικό της Κρήτης ανά νομό όταν ανοίγεις το μενού. Κατά δεύτερον με έπεισαν ότι ξέρουν τι γράφουν όταν διάβασα για την αγαπημένη μου ακρούλα στη Χρυσή, τις Βάγγες. Το συστήνω λοιπόν. Το συμβουλευτήκαμε ψάχνοντας τις παραλίες στα Αστερούσια, αποκλείοντας όσες είχαν τα keywords απόκρημνη, δυσπρόσιτη, φαράγγι. Δεν έμειναν και πολλές 🙂
Συνεχίζουμε…

Και ξαφνικά είδα την ταμπέλα που με έκανε να καταλάβω τι ήταν αυτό το τόσο διαφορετικό.

Λιβυκό πέλαγος, όχι Αιγαίο. Και θα μου πεις Λιβυκό δεν ήταν και κάτω από τα Χανιά και το Ρέθυμνο?
Ναι, αλλά όταν βλέπεις το last station before Αfrica ερμηνεύεις λίγο διαφορετικά το ζεστό αέρα.
Ο Λίβας, από τη Λιβύη, στην πρώτη του στάση. Αυτός ο ζεστός που σε βρίσκει καμιά φορά μέχρι τη βόρεια Κρήτη, ο ζαλιστικός με τη λίγη σκόνη.

Την ατμόσφαιρα, ίσως βοηθούσε λίγο και το ράδιο που έπιανε κανένα αραβικό που και που.

Το Αγιοφάραγγο προέκυψε όταν ένα μεγάλο σπήλαιο κατέρρευσε.

Μπήκαμε μέσα κακή ώρα ομολογουμένως, ντάλα ήλιος. Και δεν πήραμε και πολύ νερό γιατί φοβηθήκαμε το κουβάλημα.
Το φαράγγι ήταν επιβλητικό, πολύ όμορφο και ξέρετε έχει βαρύτητα να το λέω εγώ που το χωριό μου είναι στο φαράγγι της Σαμαριάς (αν δεν παινέψεις το φαράγγι σου θα πέσει να σε πλακώσει)

30 λεπτά περπάτημα, χωρίς ιδιαίτερη κλίση.
Σε κάθε βήμα, και ας με βάραγε ο ήλιος στο κεφάλι, και ας γκρίνιαζε η μικρή Μέλια, ήμουν χαρούμενη που στην επιστροφή δεν θα χει ανηφόρα.
Κόσμο συναντήσαμε, όχι άπειρο αλλά σίγουρα αποφασισμένο, με νερά και μωράκια σε μάρσιππο.

Στη μέση του φαραγγιού συναντάς την εκκλησία του Αγίου Αντωνίου κολλημένη πάνω στο βράχο.

Αν κοιτάξεις γύρω ψηλά στα βράχια θα δεις και τις κοιλότητες που κάποτε ζούσαν μοναχοί, ασκητές, ερημίτες… εξού και το όνομα Αγιο-φάραγγο.

Impressed!!!

Φτάνοντας προς την έξοδο, βρίσκεις σκηνές και εντυπωσιάστηκα από το πόσο καθαρό ήταν το μέρος δεδομένου του ελεύθερου κάμπινγκ. Ίσως να βοηθούσαν οι πολλές ταμπέλες με οδηγίες και προτροπές. Είχε μέχρι και οδηγίες για την υπαίθρια τουαλέτα.

Στο φαράγγι μπορείς να φτάσεις και με βάρκα από τα γύρω χωριά όμως θα χάσεις την αίσθηση του να βρίσκεις θάλασσα μετά από πεζοπορία. Με το που βλέπεις το μπλε σου έρχεται να πεις θάλαττα θάλαττα.

Κάθιδρος αποκαμωμένος (είπαμε ίσιο ίσιο το φαράγγι αλλά ο ήλιος βάραγε) θέλεις να βουτήξεις όπως είσαι. Αλλά όχι… πρέπει πρώτα να συνεννοηθείς 🙂 ποιος θα κάτσει που, ποιος θέλει μαγιό 🙂 ποιος γκρινιάζει, ποιος ξέχασε αντιηλιακό, μέχρι που μπλουμ…

Ένας μικρός παράδεισος χωρίς τα δέντρα, με μια μικρή σπηλίτσα-πέρασμα στη θάλασσα και ένα βραχάκι κοντά στην παραλία.

Και επειδή είμαι λίγο άχρηστο παιδί που βουτάω το κεφάλι στη θάλασσα κρατώντας τη μύτη μου ακόμη, είναι η πρώτη φορά που κολύμπησα μόνη μου σε σπηλίτσα και που πλησίασα βράχο. Και εκεί που τον πλησίασα μου ρθε, δεν τον ακουμπάω κιόλας? Και ναι ήταν η πρώτη φορά που ακούμπησα βράχο κολυμπώντας (αν με δείτε να κάνω και βουτιά από βράχο να ανησυχήσετε)

Δεν ήθελα να φύγω. Ήθελα μια σκηνούλα να περάσω το βράδυ εκεί (το παθαίνω αυτό, μη δω σκηνή σε ωραίο μέρος)
Δυστυχώς δεν είχαμε κουβαλήσει φαγητό και περισσότερο νερό και έπρεπε να γυρίσουμε.

Άσε που δεν είχαμε καθόλου σήμα. Κάτι που γενικά μπορώ να σου πω ότι με ευχαριστεί αλλά αυτό το περίεργο καλοκαίρι που άνοιγες να δεις τα κρούσματα και τα μέτρα μην έχουν αλλάξει και σου έσκαγε το ένα σοβαρό νέο μετά το άλλο μια ανασφάλεια υπήρχε. Φοβόμουν μην μείνουμε για πολύ χωρίς σήμα και ξαφνικά όταν πιάσουμε έχει καταστραφεί ο κόσμος και μας έρθει απότομα.

Στην επιστροφή πάντως, ίσιο-ξείσιο το φαράγγι και παρόλη τη σκιά… πολύ λυπήθηκα εκείνο το ζευγάρι που κουβαλούσε μέχρι και κιθάρα. Έτσι όπως κατέβαιναν στη μέση είδαν κάποιους άλλους που είχαν νερό και θυμήθηκαν ότι είχαν ξεχάσει να πάρουν. Φρέσκο ζευγάρι πρέπει να ήταν γιατί τα νεύρα ήταν διακριτικά και οι αβρότητες πηγαίνανε και ερχόταν.

❤ Θα πάω εγώ
❤ Όχι εγώ
❤ Όχι μαζί

Ναι και θα σας κρατάω εγώ την κιθάρα παιδιά, μην πηγαίνει βόλτες πέρα δώθε 🙂 🙂 🙂

Επιστρέφοντας στο πάρκινγκ, το αυτοκίνητο στη θέση του, χωρίς βουλώματα από κατσίκες στην οροφή και ξανά μισή ώρα ο χωματόδρομος. Νομίζω το πιο ενοχλητικό της υπόθεσης ήταν αυτό.

Κάναμε μια στάση στην ήρεμη αυλή της Παναγίας Οδηγήτριας του Σήβα. Φέτος πολύ με βολεύει που λόγω κορονοϊού, δεν σου δίνουν στα μοναστήρια να φοράς εκείνες τις απαίσιες φούστες από πάνω. Και τραβήξαμε το δρόμο για Δυτικό – Λέντα.

Ο Λέντας με το Δυτικό χωρίζονται από έναν βράχο με το όνομα Κεφαλάς ή Λιοντάρι (λιοντάρι> λέον> λέντας). Όπως αγναντεύεις το Λυβικό, αριστερά Λέντας, δεξιά Δυτικός που ονομάζεται και Δισκός. Εκεί είχαμε γνωρίσει το σπιτάκι των ονείρων μου πέρυσι αλλά δεν βρήκαμε να κλείσουμε φέτος.

Ο Λέντας είναι ένα πιο μεγάλο χωριό με μικρό λιμανάκι, πιο πολλές ταβέρνες και εστιατόρια και πιο απάνεμο.

◈ Λέντας – Δυτικό

4η ημέρα – 10 λεπτά (3.6 km)
Στάση: καμία

Άνοιξα τα μάτια μου το πρωί και το πρώτο που είδα ήταν η αντανάκλαση του βράχου Κεφαλά στο τζάμι.

Αφήσαμε τα παιδιά να κοιμούνται όλα μαζί και πήγαμε για καφεδάκι στην πλατεία του Λέντα όπου ένα πραγματικά δαιμονισμένο γατί δεν με άφησε σε ησυχία να τον ευχαριστηθώ.

Για σήμερα, αποφασίσαμε να αράξουμε στο Δυτικό. Σε κάθε road trip θα πρέπει να κρατάς μια χαλαρή μέρα. Το χρειάζεσαι για να φτουρήσουν οι διακοπές, να κάτσουν οι εμπειρίες, να έρθει όλο να δέσει.

Το Δυτικό έχει την πιο ωραία παραλία της περιοχής, μεγάλη, με σκιά νωρίς το πρωί, αρμυρίκια, κατασκηνωτές και γυμνιστές στις άκρες της.

Μα δεν μοιάζει με πραγματικό?

Φάγαμε τα φρούτα μας, πήραμε τα take away μύδια μας και δεχθήκαμε ένα σμήνος από ελικοπτεράκια (τα έντομα).

Το Λιβυκό, ο Λίβας που φύσαγε, η ξεραΐλα του τόπου, το πολεμικό πλοίο που περιδιάβαινε από κάτω, το σμήνος με τα ελικοπτεράκια, οι μάσκες που μισοφορούσαν στο χωριό, οι γυμνοί στην παραλία, η αναμονή για την ανακοίνωση των κρουσμάτων και των πιθανών έξτρα μέτρων, οι πλημμύρες στην Εύβοια και εμείς που κατά τα άλλα περνούσαμε καλά, μου φέρνανε στο μυαλό τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας.
Εδώ είχαμε σήμα και αν καταστρεφόταν τελείως ο κόσμος θα το μαθαίναμε σίγουρα.

Κατά το σούρουπο μου ρθε και η όρεξη να ανοίξω το βιβλίο που πηγαινόφερνα στο πάτο της τσάντας για μέρες. Το Yamas n Niyamas: Yoga’s ethical practice ήταν τόσο ταιριαστό στην ώρα και στην αύρα του τόπου.

Maybe there is nothing to figure out ahead of time, there is only a life to live well…or not

Το βράδυ φάγαμε στο Porto Lentas και είχε πολύ καλό φαγητό. Τα παιδιά πίνανε τις πορτοκαλάδες τους και ποστάρανε στο Blue Cafe δίπλα, με ένα ωραίο ενυδρείο που είχε σμέρνα και λεοντόψαρο.Μη σε ξεγελάει έτσι γλυκούτσικο, είναι επικίνδυνο και αν το δεις φύγε.

◈ Λέντας – Χανιά

5η ημέρα – 3 ώρες + 14 λεπτά (194 km)
Στάση: 4 + 1 bonus

Το τελευταίο πρωινό, μας πέρασε η ιδέα να κάνουμε ένα μπραφ και να βρεθούμε Σφακιά. Μόνο 2 ώρες και 46 λεπτά. Τελικά μετά από άπειρες ώρες συζητήσεων κάναμε το πιο γρήγορο μάζεμα της ζωής μας και πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Μάταλα

Φυσούσε ένας δυνατός ζεστός αέρας που σε ζάλιζε και η παραλία είχε κόκκινη σημαία.

Παρότι το μέρος έχει γίνει τουριστικό εμένα μου βγάζει κάτι ορίτζιναλ και κάτι θετικό. Δεν το προτιμούσαν νομίζω τυχαία οι hippies παγκοσμίως. Αυτό το ασπριδερό χρώμα και οι κοιλότητες στα βράχια δίνουν πολύ ωραία ατμόσφαιρα.

Στην επιστροφή αφήσαμε τα Αστερούσια και προχωρήσαμε προς τον Ψηλορείτη. Όσο πιο βόρεια πηγαίναμε τόσο πιο πολύ πρασίνιζαν τα βουνά. Περάσαμε και έξω από το Φουρφουρά γνωστό από το σχολείο της Φύσης και των Χρωμάτων με τις μπάλες πιλάτες και την εναλλακτική του προσέγγιση στους μικρούς μαθητές.

Μονή Αρκαδίου

Με το που μπήκα το λάτρεψα παρόλο που δεν με λες και μοναστηριακό τύπο, μην κοιτάς που φέτος πέρασα από 3 μοναστήρια.

Η Μονή Αρκαδίου μου έβγαλε αμέσως μια ηρεμία, μια ησυχία και ας ήταν κάποτε τόπος καταστροφής.
Σύμβολο της Κρητικής επανάσταση, οι κρητικοί ανατίναξαν την μπαρουταποθήκη κατά την εισβολή των Τούρκων στην Μονή.
Εκεί μόνο που ταράχτηκα ήταν το οστεοφυλάκιο.

Όχι πες μου όταν ακούς οστεοφυλάκιο τι σου έρχεται εσένα στο μυαλό ? Εμένα μου έρχονται κουτιά. Ανεβαίνω τα σκαλάκια, ρίχνω μια ματιά από την πόρτα και βλέπω όχι κουτιά αλλά κρανία σε παράταξη και μάλιστα με ένα καντηλάκι μπροστά τους. Αυτό το καντηλάκι το έπαψε από μουσειακή εικόνα και το έκανε πολύ αληθινό.

Δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς με κέρδισε σε αυτή τη Μονή.
Κάθισα κατάχαμα κάτω από μια ελιά και θα μπορούσα να κοιμηθώ οκλαδόν με κλειστά τα μάτια.

Επισκοπή

Συνεχίσαμε το δρόμο της επιστροφής και ξαναπιάσαμε Αιγαίο και κάτσαμε στον Καβρό ή αλλιώς παραλία Επισκοπής. Μια παραλία μακριά, συνήθως με μεγάλα κύματα.

Επιβλητικά τα νότια αλλά και η απαλή βουλιαχτή ψιλή βόρεια άμμος άλλο πράγμα. Και άρχισα να περπατάω και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα πολύ μακριά.

Και πήγε αργά, και δεν θέλαμε να χωρίσουμε
αλλά χωθήκαμε στο ροζ ηλιοβασίλεμα, οδηγήσαμε δυτικά και φτάσαμε Χανιά.

Φτάνοντας θυμηθήκαμε ότι είναι η βραδιά που πέφτουν τα πολλά αστέρια και πήγαμε στην Χρυσή ακτή και είδε ο καθένας μας 2-3 και κάναμε ευχές.
Δεν μπορώ όμως να σας πω τι ευχές γιατί μετά δεν θα γίνουν.
Αν και σίγουρα είχε κάτι και για εσάς και για εμάς και για όλους μας έτσι όπως πάνε τα πράγματα.