Carte-postale, μια παλιά συνήθεια

Απόψε θα σας ταξιδέψω …πίσω
Στο κάποτε που οι βόλτες στο εξωτερικό δεν ήταν εύκολη υπόθεση.
Όταν χρησιμοποιούσαμε φιλμ και κάθε κλικ γινόταν προσεκτικά.
Τότε που με μια απλή φωτογραφική βγάζαμε όλοι το ίδιο flat πράγμα ή στρίβαμε λίγο την κάμερα για να καδράρουμε ρόμβο (κυρίως ηλιοβασιλέματα).

Θυμάστε που περιμέναμε καιρό για να δούμε τα κατορθώματά μας?
Όταν πρωτοείδα ταμπέλα έξω από φωτογραφείο “έτοιμες σε 24 ώρες” εντυπωσιάστηκα με την πρόοδο της τεχνολογίας.

Χωρίς crop, χωρίς φίλτρο, άντε κανένα red eye reduction.
Και για πανοραμικές? … τραβάγαμε γύρω γύρω το τοπίο και μετά κολλούσαμε τη μια δίπλα στην άλλη για να έχουμε όλο το πανόραμα.

Γι’αυτό αγοράζαμε carte-postale από τα ταξίδια. Μια φωτογραφία για ανάμνηση ή για υπόσχεση.
Άσε που βγαίνανε και σε πανοραμικές.
Ήταν η όμορφη φωτογραφία που δεν μπορούσαμε να βγάλουμε, ήταν η απόδειξη ότι εκπληρώσαμε το όνειρό μας. Εντάξει μερικές φορές ήταν μια ωραία φωτογραφία με μια κιτσιά από πάνω, καρδούλες ή τρικολόρε αποχρώσεις και φούξια-φωσφοριζέ ηλιοβασιλέματα… τα φίλτρα της εποχής. Κάπως έτσι νόμιζα για χρόνια ότι είχα Νιαγάρα σε όλα τα χρώματα μέχρι να μάθω ότι στα αλήθεια τα νερά του Νιαγάρα φωτίζονται τη νύχτα.

Ίσως πιο συχνό από το να είχες αγοράσει εσύ ο ίδιος την carte postale ήταν το να σου την έχει στείλει κάποιος.
Τι θαυμασμός? Θαυμασμός για το ταξίδι, ίσως ανακατεμένος και με λίγη ζήλια. Ζήλια από αυτή που σε κάνει να φτιάχνεις δικό σου όνειρο, να βρεθείς και εσύ μια μέρα εκεί!!!
Και πόση χαρά που σε σκέφτηκαν από την άλλη άκρη του κόσμου…οπουδήποτε εκτός Ελλάδας τότε, έμοιαζε με άλλη άκρη του κόσμου.

Έφτανε η καρτούλα, έτσι σκέτη χωρίς φάκελο. Έβλεπες το μνημείο, τη γύριζες από πίσω, διάβαζες τις ευχές και χάζευες το γραμματόσημο. Μια ακόμη πινελιά αυτού του κάπου αλλού, του κάπου μακριά.

Σήμερα φυσικά δεν τα χρειάζεσαι όλα αυτά.
Έχεις όσα κλικ θέλεις, βάθος πεδίου, φίλτρα και βγάζεις και πανοραμική. Άσε το πόσο πανεύκολα βρίσκεις μαγευτικές φωτογραφίες, ας είν’ καλά το google και το fb και το Insta και όλα. Και άσε που και τα ταξίδια πια έγιναν απλούστερη υπόθεση. Πιο οικονομικά πας Ρώμη παρά Κρήτη.

Εμένα όμως μου λείπει λίγο η carte postale.

Κρύβει τη χαρά της έκπληξης, της σπανιότητας και της συλλογής.
Κρύβει ρυθμούς άλλης εποχής που τόσο έχουν χαθεί και τόσο λείπουν.

Και κοίτα να δεις… ο νονός και η νονά της Μέλιας έφυγαν για Αμερική. Και τους αρέσουν πολύ τα ταξίδια και σύντομα τους βλέπω να γνωρίζουν και τις 50 πολιτείες !!!
Και από κάθε τους ταξίδι στέλνουν στη Μέλια μια carte postale.

Και μπορεί να γράφει:

αλλά τη μοιράζομαι και εγώ λίγο γιατί δεν ξέρω που έχει πάει η δική μου συλλογή. Και ανησυχώ κάθε φορά που παίζει μαζί τους μήπως τις στραπατσάρει.

Φοβάμαι ειδικά για αυτές της Νέας Ορλεάνης (ακούς εδώ αγαπημένο τραγούδι … ‘There is a house in New Orleans, they call the rising sun…‘ μη σας τραγουδήσω άλλο καλύτερα ) που έχουν 4 εικόνες σε 1 και παίζουμε παραλλαγή Dixit. Πετάμε το ζάρι και σε όποια φωτογραφία πέσει, βάζουμε τίτλο. Η Μέλια έχει φτιάξει μάλιστα και οδηγίες. Και ενώ θα περίμενες ότι το έχω αυτό το παιχνίδι, τι στο καλό τόσα κείμενα γράφω ε! λοιπόν σε πληροφορώ ότι καθόλου έμπνευση δεν μου ‘ρχεται όταν παίζω Dixit.

 

◈ συλλογή Carte postale

Τη δική μου συλλογή την ξεκίνησα με τις κάρτες του μπαμπά μου, σουβενίρ από ταξίδια της σχολής του. Δεν θα ξεχάσω 3 ισπανικές. Η κάθε μια είχε μια χορεύτρια του φλαμένγκο με ρούχα φρουφρουδένια από κανονικό ύφασμα. Μια πράσινη, μια κόκκινη και μια ανάμικτη. Ακόμη τις θυμάμαι να μην κάθονται καλά στη στοίβα με τις υπόλοιπες γιατί πετούσαν οι πλουμιστοί φραμπαλάδες και για αυτό τις κρατούσα ξεχωριστά. Χάιδευα το σκληρό τούλι, σήκωνα την κολλημένη φούστα που δεν σηκωνόταν και αναρωτιόμουν αν άραγε φοράνε και βρακί από κάτω.

Κάποια στιγμή οι γονείς μου άρχισαν να πηγαίνουν που και που ταξίδια στο εξωτερικό, στα οποία δεν μας έπαιρναν ποτέ μαζί. Λέγανε ότι όταν μεγαλώσουμε θα τα θυμόμαστε καλύτερα και μεγάλη μας σκασίλα εμάς τότε για το όταν μεγαλώναμε… εμείς τότε θέλαμε να πάμε τα ταξίδια και να χουμε να λέμε.

Και αφού δεν μας έπαιρναν λοιπόν, το μόνο που μας έμενε ήταν να περιμένουμε τη μαγική στιγμή της επιστροφής τους, που άνοιγε η βαλίτσα και ξεπηδούσαν όλα αυτά τα περίεργα ξενόφερτα πράγματα, εντελώς πρωτόγνωρα για την Ελλάδα του 80. Tσάντα από Λονδίνο, γεμάτη καραμελάκια, αξιομνημόνευτη και ας ήταν αηδία η γεύση γλυκόριζα (lycorice).
Και φυσικά πάντα φέρνανε carte-postale.

Έτσι έμαθα και το Neuschwanstein, από carte postale. Tο κάστρο το οποίο ήταν η έμπνευση για το κάστρο της Disney. Το είχα σε όλες τις εποχές και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μπορεί να υπάρχει τέτοιο κάστρο στα αλήθεια. Και ξέρεις? κάποτε πήγα και το είδα από κοντά. Και είχα μεγαλώσει αρκετά, είχα ξεχάσει το παιδικό μου όνειρο, όταν σχεδόν κατά τύχη βρέθηκα εκεί. Και όπως και στο κάστρο στη Eurodisney που με πήγαν οι γονείς μου μεγάλη (είπαμε μικρά δεν μας παίρνανε μαζί) το κοίταξα μαγεμένη και σκέφτηκα … ουάου είναι ακριβώς όπως το ονειρευόμουν μικρή.

◈ συλλογή από Γραμματόσημα

Τα γραμματόσημα δεν θυμάμαι αν τα ξεκίνησα πριν ή μετά από τις carte-postale. Ήταν σίγουρα πάντως μετά τα σετ αλληλογραφίας.
Την έλεγα καλοκαιρινή συλλογή, γιατί την άφηνα στην Κρήτη και την εμπλούτιζα κάθε καλοκαίρι που πήγαινα. Στο χωριό, τριγύριζα στις γιαγιάδες της γειτονιάς για να κόψω τα γραμματόσημα από τα γράμματα των ξενιτεμένων τους παιδιών και να μου πουν τις ιστορίες τους.

Έλεγα στη γιαγιά μου ‘Γιαγιά πάω στην κουμπάρα-τη-Γιαννούλα’ (δεν θυμάμαι την κουμπαριά αλλά έτσι την έλεγα από μικρή, σαν μια λέξη την είχα μάθει). Μια γλυκιά γυναίκα που τα παιδιά της ήταν Αυστραλία και Γερμανία και μου έδειχνε τις φωτογραφίες από τα εγγονάκια της και γινόμουν για εκείνη, λίγο εκείνα. Και ήταν γλυκιά σαν τη δικιά μου τη γιαγιά. Και παρόλο που ήμουν χορτάτη από γιαγιά την αγαπούσα και αυτή. Και εκείνη, μαζί με τις καραμέλες και τα σοκολατάκια μου έβγαζε όλα τα γράμματα του χειμώνα, μου έλεγε τα νέα τους και μου έκοβε προσεκτικά το χαρτάκι με την κυματιστή σφραγίδα.

 

Οι κάρτες της Μέλιας από την Αμερική φτάνουν στο σπίτι με σφραγίδα, αλλά τα γραμματόσημα πλέον είναι αυτοκόλλητα. Και μπορεί να μην έχει πια γλείφω-κολλάω στην Αμερική, έχει όμως ξύνω-μυρίζω. Πριν κάποιο καιρό κυκλοφόρησε μια συλλεκτική σειρά γραμματόσημα Scratch n sniff σε καλοκαιρινά σχέδια. Η Μέλια την έχει τη σειρά αυτή αλλά ακόμη εμένα δεν με έχει αφήσει να ξύσω ούτε ένα. Εκείνη έξησε και ένα sniff που ξέκλεψα μύριζε γρανίτα-καλοκαίρι.

 

Σιγά σιγά μαζεύονται καρτούλες. Θυμήθηκα πόσο όμορφα είναι να τις απλώνεις, να τις χαζεύεις, να τις βάζεις σε σειρά, να τις στοιβάζεις.

Κάθε μια από αυτές έχει τη δική της ιστορία την οποία η νονά της Μέλιας γράφει μετά από κάθε ταξίδι στο www.travelstories.gr. Σκέφτομαι όταν βρούμε ένα μεγάλο κουτί, που θα χωράει όλα τα μεγέθη, να τις φυλάμε εκεί. Και λέω να τυπώσω και τις ιστορίες της νονάς για να έχει η Μέλια το America-travel-box της μεγαλώνοντας.

Ιστορία όμως δεν έχουν μόνο οι κάρτες που έφτασαν. Ιστορία έχουν και οι κάρτες που δεν έφτασαν. Μπορεί η κάρτα από το Μεξικό να μην μας βρήκε ποτέ, όμως ο νονός και η νονά γνώρισαν τα Μεξικάνικα ΕΛΤΑ. Ήταν μικρά, ζεστά, αποπνικτικά, κάνανε απροειδοποίητο διάλειμμα και οι τιμές τους ήταν ολίγον φλου. Νομίζω ότι από την πρώτη στιγμή που έστειλαν την κάρτα είχαν μια ανασφάλεια ότι δεν θα φτάσει ποτέ. Όπερ και εγένετο.

Αγοράζουμε και εμείς κάρτες για το νονό και τη νονά όταν βρίσκουμε κάποια πρωτότυπη. Υπάρχει όμως μεγάλος δρόμος μέχρι να καταλήξουν στο κουτί του ταχυδρομείου. Έτσι το λες και συλλογή κάρτες-που-δε-στείλαμε-στο-νονό-και-στη-νονά.

Αν ταξιδεύετε συχνά, ειδικά στο εξωτερικό, στείλτε στα παιδιά μια carte-postale από κάθε σας ταξίδι, ακόμη και αν φτάσει μετά από εσάς. Αφήνετε ένα ωραίο trail και τους ξεκινάτε μια όμορφη συλλογή. Καμιά φορά κάτι μικρό όπως ένα χαρτάκι που φτάνει με το ταχυδρομείο μπορεί να γίνει ένα τόσο όμορφο δώρο. Και μπορεί να τα κάνει να ονειρεύονται περισσότερο, να φαντάζονται περισσότερο και να θέλουν να γνωρίσουν τον κόσμο. Αυτό έκανα και εγώ από μικρή μέσα από τα ταξίδια των δικών μου γονιών. Ίσως και εκείνα ξεκινήσουν από τώρα το δικό τους travel bucket list.

Άσε που τα δικά μου τα παιδιά εντυπωσιάζονται με τις ρετρό πινελιές. Ξετρελλάθηκαν κάποτε με το καρμπόν και όταν είδαν ένα παλιό τηλέφωνο αναφώνησε η Μέλια ‘ουάου έχω δει τέτοιο σε ταινία’.