Sea Glasses

ή γυαλάκια της θάλασσας
[ post από σημειώσεις σε χαρτί στις καλοκαιρινές μου διακοπές. Γραμμένο αργά, με περισσότερη  σκέψη και μουτζαλιές και υποσημειώσεις (editing δηλαδή), φανερά επηρεασμένο από τα καλοκαιρινά μου  αναγνώσματα γι’αυτό και πλατειάζω … λίγο… λιγουλάκι ] Nομίζω ότι αρκετοί, όλοι ή σχεδόν όλοι (πόση αβεβαιοσιγουρότητα σε μια πρόταση), μαζεύουν  κάτι από τις καλοκαιρινές τους διακοπές. Κάτι που να τους θυμίζει λίγο από την ξεγνοιασιά  και τη ζέστη. Άλλος ξεχασμένα εισιτήρια σε τσέπες, άλλος κοχύλια, πέτρες, αγορασμένα  σουβενίρ, άμμο στην τσάντα. Έχω περάσει από όλα τα στάδια, χάρτες, χαρτοπετσέτες μέχρι και  χάρτινα τραπεζομάντηλα ταβέρνας με το εκάστοτε νησί επάνω. Έχω κουβαλήσει κοτρώνες  ξεχασμένες πια σε κάποιο μπαλκόνι και μπουκάλια με άμμο για κάποια διακοσμητική σύνθεση που  δεν έγινε ποτέ. Μετά από πολλά χρόνια και αφού είδα ότι όλα αυτά άλλο χρώμα και άρωμα έχουν  στο φυσικό τους περιβάλλον και άλλο στο σπίτι μου αποφάσισα ότι το μόνο που θέλω να μαζεύω  από τις διακοπές μου είναι τα μικρά μικρούτσικα γυαλάκια, αυτά που τα έχει λειάνει η  θάλασσα.

Συνήθως πράσινα, αραιά και που καφέ, σπανιότερα άσπρα και μια φορά είδα ένα γαλάζιο, είναι  κάτι που βρίσκεις συχνά αλλά όχι συνέχεια. Κάτι που σου δίνει την αίσθηση της ανακάλυψης και  του μικρού καλοκαιρινού θησαυρού. Είναι ένα μικρό σκουπίδι που μεταμορφώνεται, άγνωστο σε  πόσο χρόνο, από ένα μικρό πεταμένο και επικίνδυνο γυαλάκι σε κάτι ματ  αδιαφανές μικρό και  γλυκό. Σαν μικρό πετραδάκι αλλά λίγο πιο λαμπερό και φωτεινό (δεν απαρνιέται τελείως την πρώτη  του μορφή). Αν και το γυαλί δεν με εκφράζει σαν υλικό, το βρίσκω ψυχρό για τα γούστα μου,  τα κομματάκια αυτά έχουν κάτι πιο γήινο και συμβατό με εμένα.

Από πολύ παλιά τότε που χαζολόγαγα στις παραλίες με τις ώρες συνήθιζα να τα μαζεύω. Συχνά  χωνόταν εδώ και εκεί σε κανένα καλοκαιρινό νεσεσέρ ή πορτοφόλι. Τα ξέχναγα, τα ξανάβρισκα  τους άλλαζα θέση. Κάποιες φορές τα έβρισκα την επόμενη χρονιά και στο τέλος τα έχανα κάπου  όλα μαζί. Κάθε χρόνο έλεγα να τα μαζεύω συστηματικά και κάθε χρόνο δεν τα κατάφερνα …  ώσπου έγινα μάνα απέκτησα μέθοδο και τάξη και αποφάσισα να κάνω οργανωμένη δουλειά. Μάνα  έγινα το  2008, οργανωμένη έγινα το 2011 και έτσι από τότε άρχισα να τα μαζεύω σε ένα μικρό  γυάλινο βαζάκι που είχε κάποτε κουφέτο Σαντορίνης από το γάμο της Δέσποινας και του Χρίστου (το ι με γιώτα).

Τώρα που το πήρα απόφαση και οργανώθηκα αυτά τα άτιμα δεν βρίσκονται και τόσο συχνά. Ίσως  γιατί οι παραλίες που πηγαίνω πια είναι οικογενειακές ενώ αυτά συχνάζουν  περισσότερο σε παραλίες που τα βράδια μαζεύονται παρέες με φωτιά, καμιά κιθάρα και μπύρες. Ίσως πάλι ο κόσμος να έχει αποκτήσει μεγαλύτερη συνείδηση στο θέμα των σκουπιδιών.

Στόχος μου είναι να γεμίσω σιγά σιγά το βαζάκι μου και να μεταπηδήσω σε άλλο μεγαλύτερο. Πολυυυυύ  θα αργήσει όμως αυτό αφού φέτος έχω βρει μόνο δύο μέχρι τώρα.

Αυτό το βαζάκι μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια. Το σπίτι της φίλης μου της Μαρίνας και τη  μαμά της την Ειρήνη. Η μαμά της στη μνήμη μου έχει έναν αέρα γαλλικό, είχε ζήσει στη Γαλλία  και είχε ταξιδέψει. Μας έβγαζε χαρτί canson για τις εργασίες μας (τότε που είχαμε μόνο  άσπρες κόλλες, χαρτόνι και γκοφρέ χαρτί στα τέλη της δεκαετίας του 80) έφτιαχνε cous-cous είχε φίλες με  ονόματα όπως Cecil, έφτιαχνε ωραία mousse ανανά και από αυτήν έμαθα το αγαπημένο μου ντιπ  γιαούρτι με roquefort συνοδευόμενο με αραβικές πιτούλες. Το σπίτι τους είχε μια όμορφη τάξη και  ένα μεγάλο σύνθετο με τζάμι που είχε μέσα μια μεγάλη συλλογή από κοχύλια και άλλα ευρήματα της φύσης.  Ήταν όλα πεντακάθαρα, ξεσκονισμένα, βαλμένα σε διάφορα γυάλινα βάζα και βαζάκια ανά χρώμα  και μέγεθος. Πάντα θαύμαζα αυτή την ντουλάπα αλλά μέσα μου ήξερα (και επιβεβαιώθηκα) ότι  ποτέ δεν θα μπορούσα να συλλέξω και να διατηρήσω κάτι τέτοιο. Σε αυτή την ντουλάπα,  πάντα  ξεχώριζα το βαζάκι με τα μικρά λειαμένα γυαλάκια και μια μικρή πέτρα με απολίθωμα από τη  Σαχάρα. Το άλλο επίσης που θυμάμαι ήταν κάτι μεγάλα καλάθια με κελύφη αχινών. Μωβ και  πράσινα πιτσιλωτά, ότι μένει από τον αχινό όταν πέσουν τα αγκάθια του. Τα έχετε δει πως είναι? Πανέμορφα.

Για Σαχάρα δεν με βλέπω για αχινούς θα προσπαθήσω αν και κατά βάθος δεν ξέρω αν μου αρέσει η  νεκρή φύση στο δικό μου σαλόνι. Προς το παρόν γεμίζω το βαζάκι μου. Το έχω στο παράθυρο πάνω από το  νεροχύτη της κουζίνας και μου αρέσει να το κοιτάω χειμώνα καλοκαίρι.

Κάποια στιγμή θέλω να αξιοποιήσω κάποιο από αυτά. Θα διαλέξω το πιο όμορφο γυαλάκι και θα κάνω ένα δαχτυλίδι. Θέλω να το παντρέψω με χρυσό από κάτι παιδικά χρυσαφικά μου που κάθονται και θα κάθονται για πάντα. Αν βρω και ένα όμορφο σχέδιο νομίζω  ότι θα είναι ένα μοναδικό αγαπημένο κομμάτι ανυπολόγιστης συναισθηματικής αξίας.

Όσο για την παραλία της φωτογραφίας (Fort Bragg California), στην αρχή του άρθρου, εντυπωσιάστηκα. Μια παραλία που ήταν σκουπιδότοπος, φαντάζομαι ένα άθλιο μέρος κάποτε όπου η φύση ανέλαβε να το εξωραίσει. Δεν ξερω πάντως αν βρισκόμουν εκεί αν θα  ήθελα πραγματικά να πάρω έναν κουβά για να πλουτίσω τη συλλογή μου με τη μια, (δεν μπορώ κιόλας απαγορεύεται). Θα χανόταν η  μοναδικότητα και η προσπάθεια. Το έχω φιλοσοφήσει και έχω καταλήξει ότι όλη η  γλυκα είναι στην προσπάθεια και στην προσμονή, στο ταξίδι προς το στόχο.

Ciao

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)