η Άνδρος σε μιάμιση μέρα
Η Άνδρος δεν υπήρχε ποτέ, μέσα σε κανένα wishList μου.
Χωρίς να έχω πάει, στο μυαλό μου ήταν κάτι μεγάλο, κάτι όχι τόσο Κυκλάδες.
Αρχοντικό, μεγαλοπρεπές αλλά βαρύ.
Βρέθηκα όμως εκεί και ήταν “Μια μεγάλη ευχάριστη έκπληξη”.
Και κανείς δεν μου είχε πει ότι έχει φανταστικές παραλίες.
Μπορεί και από τις καλύτερες που έχω πάει.
Κύθνο ψάχναμε να πάμε.
Το σκ πριν αρχίσουν τα σχολεία, σε μια τελευταία προσπάθεια να τραβήξουμε το καλοκαίρι όσο πάει και να αρνηθούμε την πραγματικότητα, αποφασίσαμε ότι θέλουμε κάτι μικρό, εύκολο, γρήγορο. Ένα κοντινό, οικείο κυκλαδονήσι για μιάμιση μέρα.
Η Κύθνος είπε αμ δε. . . δωμάτιο δεν βρίσκαμε να μείνουμε (πόσοι γάμοι πια σε αυτό το νησί ? ) καράβι να γυρίσουμε δεν είχε. Αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε μήπως δεν είναι γραφτό μας να πάμε πουθενά και πρέπει να κάτσουμε στ’αβγά μας.
Λέει η φίλη μου η Σοφία:
– δεν κοιτάτε Άνδρο? – Άνδρο? ξέρω γω? μεγάλη …
– Ναι Άνδρο, μην την απορρίπτεις, και κλείσαμε χωρίς λεπτομέρειες.
Άνδρο? Άνδρο. Δύο ώρες από τη Ραφήνα.
Μεγάλο νησί σκέφτηκα, μεγάλες αποστάσεις. Και είναι που όπου πηγαίνω θέλω να προλάβω να το νιώσω, να το χωνέψω και να χωνευτώ μαζί του. Θέλω να ξέρω ότι πήγα και τα είδα όλα. Κατάλοιπο ίσως μιας παλιάς εκδρομής στη Σαντορίνη που όταν γύρισα με ρωτούσαν αν είδα την Καλντέρα και εγώ δεν ήξερα για τι μιλούσαν (ντροπή). Και ύστερα είναι που στις Κυκλάδες λατρεύω την απλότητά τους και το μικρό τους μέγεθος. Την Άνδρο την ήξερα για πιο μεγάλη, πιο πολύχρωμη, πιο πράσινη.
Δωμάτιο και εισιτήρια κλείστηκαν Πέμπτη βράδυ και φύγαμε Σάββατο πρωί. Ούτε google search δεν πρόλαβα. Ρωτήσαμε καναδύο γνωστούς και πήρα απόφαση ότι θα δούμε μόνο μερικά highlights, θα πάρω μόνο μια γεύση και δεν θα αγχωθώ για αυτά που δεν θα προλάβω.
Η λίστα έλεγε:
- Χώρα
- Καλές παραλίες είναι αυτές που δεν φυσάει
- Η υπήνεμη πλευρά είναι προς Γαύριο-Μπατσί
- στα Άχλα σπας αυτοκίνητο (χάλια δρόμος)
- Κόσση
Τελικά από την Άνδρο πήρα μια πολύ δυνατή καλή γεύση, και μπήκε και αυτή στο wishList μου.
Ήμασταν τυχεροί γιατί δεν φυσούσε (κάτι σπάνιο από ότι κατάλαβα).
Ήμασταν χαρούμενοι και αποδειχθήκαμε καλόβολοι γιατί το ένα απόγευμα ψιχάλιζε.
Ήταν και η καλή παρέα, με τη διάθεση να περάσει όμορφα.
Ήταν η γρήγορη και ξαφνική απόφαση.
Ήταν και η αίσθηση ότι τη σκάσαμε στο φθινόπωρο, στη ρουτίνα, σε κάτι πάρτυ και στις ετοιμασίες για το σχολείο.
[Σάββατο – 1η ημέρα]
Η χαρά με έπιασε από την ώρα που άρχισε να ανοίγει η μπουκαπόρτα. Περίμενα με τον υπόλοιπο κόσμο από πίσω της και είχα ξεχάσει αυτό το συναίσθημα της προσμονής. Να βλέπεις σιγά σιγά ήλιο και κλεφτά το καινούριο μέρος καθώς πέφτει ο καταπέλτης (το έχω ζήσει και με C130 που ανοίγει με τον ίδιο τρόπο). Μέσα στη μυρωδιά από το καυσαέριο με καρφώνει μια ανυπομονησία, να ανοίξει, να κατέβω, να δω.
Να πατήσω τη ράμπα που ακουμπάει στο τσιμέντο, πάντα φοβάμαι μην τραβηχτεί απότομα, να κάνω τσουπ και να πατήσω το καινούριο νησί, να δω με τι μοιάζει και πως με κάνει να νιώθω.
Το σπίτι που βρήκαμε ήταν ανάμεσα στο Γαύριο και στο Μπατσί, για να είμαστε από την υπήνεμη πλευρά και κοντά στο λιμάνι σε περίπτωση που ο καιρός δεν βοηθούσε. Πάντα έχω ένα άγχος τι θα βγει αυτό που κλείνουμε. Τελικά ήταν εξαιρετικό, αυλές μπρος πίσω και άπειρη θέα θάλασσα τόσο που στενοχωρηθήκαμε που δεν είχαμε παραπάνω μέρες να το ευχαριστηθούμε.
Τα παιδιά είχαν το δικό τους ξεχωριστό σπιτάκι. Την είδαν πολύ υπεύθυνα και καλά ζούμε μόνα μας και άπλωσαν τα πάντα λες και θα μένανε μια εβδομάδα, όχι μια μέρα. Μέχρι και στο καλάθι με τα άπλυτα άρχισαν να βάζουν πράγματα (που στο σπίτι τις κυνηγάω).
◈ η Χώρα
Ήταν έτσι όπως την περίμενα … αρχοντική. Τρελαίνομαι για τα παλιά κτίρια. Και τα ανακαινισμένα και τα παρατημένα. Μου αρέσει να βλέπω από τα παράθυρα και να φαντάζομαι ιστορίες δόξας και παρακμής. Θλίβομαι λίγο αλλά γοητεύομαι.
Το πολύ ενδιαφέρον στη Χώρα της Άνδρου είναι ότι βρίσκεται κτισμένη σε μια χερσόνησο. Μια γλωσσίτσα από αρχοντικά μέσα στη θάλασσα. Κάνοντας βόλτα στον κεντρικό δρόμο, πίσω από τα όμορφα σπίτια, το μάτι σου πιάνει στο βάθος κάποιου στενού το μπλε.
Ο κεντρικός δρόμος καταλήγει σε ένα μεγάλο άνοιγμα την πλατεία του Αφανούς Ναύτη, κυριολεκτικά ένα τεράστιο μπαλκόνι στο Αιγαίο, αφού και θέα στο Αιγαίο έχει και με μπαλκόνι μοιάζει. Αφιερωμένο στους Ναύτες που χάθηκαν, πολύ λογικό σε ένα νησί με τόσους ναύτες, καπεταναίους και εφοπλιστές. Την περιοχή τη λένε Ρίβα, ένα όνομα που μου μοιάζει εξωτικό και μόλις θυμήθηκα τι μου θυμίζει που έσπαγα το κεφάλι μου…μια μάρκα σκαφών.
Από εδώ βλέπεις το μικρό φάρο Τουρλίτη χτισμένο πάνω σε ένα βραχάκι και το νησάκι με τα απομεινάρια του ενετικού κάστρου (παλιά η Χώρα της Άνδρου ονομαζόταν Κάστρο).
Ένα λιγότερο γεφυράκι και περισσότερο καμάρα ενώνει τη χερσόνησο με το νησάκι. Για να περάσεις πρέπει να το ψιλο-σκαρφαλώσεις. Λογικά αν βρεθείς στη νησίδα και κοιτάξεις προς τα πίσω πρέπει να ξεπροβάλει όλη η μύτη της χώρας, φορτωμένη με τα αρχοντικά της και πρέπει να είναι ένα εντυπωσιακό θέαμα. Και λέω λογικά και πρέπει γιατί δεν το έκανα, μου φάνηκε λίγο επικίνδυνο αυτό το γεφυράκι και κώλωσα. Το μετάνιωσα όμως όταν είδα φωτογραφίες μετά την επιστροφή μου. WishList για την επόμενη φορά.
Μπορεί να μην περπατήσαμε αυτό το γεφυράκι αλλά κολυμπήσαμε από κάτω του. Έτσι όπως ήμασταν, το πρωί από το καράβι, μετά στο δωμάτιο για τα πράγματα και βόλτα στη ζέστη, ρίξαμε μια βουτιά εκεί επιτόπου. Μια δροσιστική στάση πριν το μπάνιο μας.
Τελικά την επόμενη φορά ίσως είναι καλύτερα να πάρω τα παντοφλάκια μου στο χέρι, να βουτήξω στη θάλασσα, να βγω στην απέναντι μεριά και να σκαρφαλώσω από εκεί στη νησίδα για να δω όλη τη Χώρα. Βέβαια σε αυτό το σενάριο δεν ξέρω τι θα κάνω με τη φωτογραφική μηχανή.
◈ Αποθήκες
Μετά από πολύ χωματόδρομο και μπόλικα σπιτάκια βοσκών που πωλούνται, στην τελευταία στροφή, είδαμε κάτω την παραλία με τα σμαραγδένια νερά.
Είχε περάσει ώρα, είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι μπορεί και να έχουμε χαθεί στο χωματόδρομο. Συναντάμε κάποιους που ανέβαιναν, ρωτάμε αν πάμε σωστά και αν κάτω είναι καλά και μας λένε “Καλά πάτε. Κλαίμε που φεύγουμε”. Οπότε μπαίνοντας στην τελευταία στροφή φάνηκε θάλασσα και ακούστηκε ένα ομαδικό ουάου από το πίσω κάθισμα.
Ήταν πολύ όμορφα, με ένα μικρό μπαράκι αν και με όχι τόσο καλοδιατηρημένες ομπρέλες για τις τιμές του.
Και μέχρι να αράξουμε να βολευτούμε και να βουτήξουμε, συννέφιασε. Και μετά από λίγο ψιλοέβρεχε. Δεν μας πήρε από κάτω αλλά το γαλαζοπράσινο χάθηκε. Είχα όμως την ευκαιρία να δω κάτι που δεν είχα προσέξει ποτέ. Τη θάλασσα από κοντά όταν ψιχαλίζει. Ήταν γεμάτη με μικρές φουσκαλίτσες και μικρούς σταυρωτούς σχηματισμούς που με έκανε να σκέφτομαι αστέρια που λάμπουν. Και ήταν ήρεμα… πολύ ήρεμα.
◈ φαγητό στο Μπατσί
Το βραδάκι με ψιλοβρόχι πάλι και αφού, λόγω συννεφιάς, είχαμε χάσει το ηλιοβασίλεμα που ονειρευόμασταν να δούμε από το μπαλκόνι μας, φάγαμε στο Καντούνι στο Μπατσί. Ενα all-day εστιατόριο με μαγειρευτά αλλά και διάφορα άλλα. Καλή εξυπηρέτηση, ζεστοί άνθρωποι και καλή σχέση ποιότητας τιμής. Τίμιο θα το έλεγα.
[Κυριακή – 2η ημέρα και τελευταία μέρα]
◈ Ζόρκος
Ο Ζόρκος ήταν στη λίστα με τις παραλίες που θα θέλαμε να δούμε και όλοι οι ντόπιοι μας είπαν αφού δεν φυσάει εκεί θα πάτε, τυχεροί είσαστε γιατί άλλη φορά δεν στέκεσαι. Είτε Ζόρκος από το μυτιλινιό Ζόρικος είτε Ζόρκος από το λευκαδίτικο γυμνό και τα δύο του πάνε. Και όταν φυσάει ζόρκα στέκεσαι και τίποτα σε δέντρο δεν έχει.
Αυτό που δεν μας είχε πει κανείς από πριν είναι πόσο τέλεια παραλία θα βρίσκαμε. Μια παραλία και για να την χαζεύεις αλλά και για να την απολαμβάνεις. Ο οδηγός έλεγε χρυσή άμμος και κρυστάλλινα νερά και το βρίσκω πολύ χλιαρό σε σχέση με αυτό που βρήκαμε. Μετά από 5 χιλιόμετρα χωματόδρομο βγαίνεις σε μια παραλία γαλάζια λίμνη.
Αριστερά στα βράχια έχει 3 μικρές αποθήκες και άμμο ενώ πηγαίνοντας δεξιά γίνεται ένα λεπτό βοτσαλάκι (φόρα και παντοφλίτσα αν ξεκινήσεις για δεξιά αν και μετά από δύο πέρα δώθε το συνηθίζεις). Αυτό το λεπτό ασπριδερό βοτσαλάκι καταλαβαίνεις κάνει τις 1.150 απίθανες αποχρώσεις του τυρκουάζ. Μαζί με τον Αρμενιστή (άδειο) και τα Φαλάσαρνα τα βάζω στο top 3 μου. Και επειδή ήταν Σεπτέμβρης και δεν είχε κόσμο παίρνει και έξτρα πόντους.
Κάτσαμε χορτάσαμε ήλιο και για την προηγούμενη ψιλοβροχερή μέρα, χορτάσαμε θάλασσα, χορτάσαμε μπλε.
Μέχρι την ώρα που έπρεπε να αποφασίσουμε αν θα πάμε για φαγητό ή αν θα πάμε κατευθείαν στο καράβι.
◈ φαγητό στου Κόσση
Με όποιον και να μιλήσαμε για φαγητό ένα μέρος ήταν κοινός τόπος. Στο τέλος προλαβαίναμε-δεν προλαβαίναμε το καράβι, αφού είχαμε κολλήσει στο Ζόρκο και θα μπορούσαμε να καθόμασταν εκεί μέχρι το βράδυ, είπαμε θα πάμε στην ταβέρνα Κόσση.
Μια basic ταβέρνα στη μέση του πουθενά. Τα κρεάτα είναι δικά του, πολύ καλής ποιότητας κι η εξυπηρέτηση γρήγορη παρόλο που πέσαμε σε βάφτιση. Οι συστάσεις έλεγαν να φάμε οπωσδήποτε σταβλίσια μπριζόλα που δυστυχώς είχε τελειώσει. Το κατσικάκι στη λαδόκολλα και τα παιδάκια ήταν τέλεια… είπαν οι άλλοι. Εγώ που να ξέρω δεν τρώω αρνάκι-κατσικάκι.
Εκεί υπάρχει και χώρος με άλογα που τα παιδιά μπορούν να κάνουν βόλτα αλλά οι δικές μου που θέλανε δεν προλάβανε (άλλο ένα toDo για την επόμενη φορά).
Έτσι πέρασε το σαββατοκύριακό μας στην Άνδρο. Μιάμιση μέρα για την ακρίβεια.
Γυρίσαμε, μαζέψαμε, είδαμε κλεφτά το ηλιοβασίλεμα από το μπαλκόνι μας και μπήκαμε στο πλοίο.
Μας είπαν ότι ήμασταν τυχεροί. Ότι είδαμε από τα πιο ωραία, ψαγμένα μέρη.
Έχει όμως και άλλα, άλλα πολλά μουσεία, άλλες παραλίες, beach bar για νέους (το ακούσαμε και αυτό εμείς οι φρέσκοι σαραντάρηδες), καραβάκι για τα Άχλα, ορεινά μέρη, πράσινα μέρη, καταρακτάκια, μονοπατάκια.
Νιώσαμε γεμάτοι σαν να κάτσαμε περισσότερο καιρό.
Φεύγοντας νιώσαμε σαν να πήγαμε μόλις εχθές (oops μόλις χθες είχαμε πάει).
Και δεν ένιωσα καθόλου Σεπτεμβρίλα.
Εχω ξανακάνει διακοπές τέτοια εποχή, έχω περάσει όμορφα αλλά πάντα μου έβγαζαν μια θλίψη.
Θέλεις δικό μου? θέλεις τα νησιά που κατεβάζουν ρολά? Αυτή τη φορά καθόλου. Αισθανόμουν χορτασμένη από καλοκαίρι.
Μου κάνει όρεξη να ξαναπάω, να ξαναπάω σκ, να την δω και πιο φθινόπωρο, πιο άνοιξη ίσως και πιο χειμώνα.
Και φυσικά ξαναδιαβάζω Μικρά Αγγλία
Υ.Γ.1 να θυμάμαι να μη βάζω ταμπέλες στα νησιά
και μην ξανακούσω Καλό Αποκαλόκαιρο, μου φαίνεται τόσο ψαγμένο που γίνεται στημένο. Χίλιες φορές καλύτερο το Καλό Φθινόπωρο μου βγάζει κάτι πιο γλυκό. #winterIsComing no matter what.
Υ.Γ.2 Και επειδή ήταν από τα λίγα ταξίδια που έκανα την έρευνά μου μετά που γύρισα, σας δίνω τα link που θα συμβουλευτώ για την επόμενη φορά:
- Τα 10 πιο σημαντικά αξιοθέατα
- Φθινοπωρινός περίπατος στη Χώρα της Άνδρου (έχει και το αγαπημένο μου αρχοντικό προ ανακαίνισης)
- 21 προτάσεις για την Άνδρο
- 9 πράγματα να κάνεις στην Άνδρο
- Στην Άνδρο με παιδιά
- Η ιστορία της πλατείας Αφανούς Ναύτη και της Ρίβας
- και για κάποιον που θέλει να εμβαθύνει πιο πολύ μια παρουσίαση η εξέλιξη της Χώρας της Άνδρου μέσα από τις χωρικές και κοινωνικές συσχετίσεις από μια φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής. Εδώ βρήκα το αγαπημένο μου αρχοντικό. Οικία Λεωνίδα Βογιαζίδη, 1917