Σέριφος, το νησί με τη σιδερένια καρδιά
Τo νησί του Περσέα
Tο νησί του Κύκλωπα
Tο νησί από χαλκό και σίδηρο.
21 χρόνια πριν βρέθηκα για πρώτη φορά στη Σέριφο.
◈ Αγάπησα το camping επάνω στη θάλασσα.
◈ Χάζεψα τα φωτάκια που σκαρφαλώνουν το βράδυ στη Χώρα
◈ Ένοιωσα κάτι σχεδόν απόκοσμο ένα σούρουπο στο Μεγάλο Λιβάδι.
Εκεί στα παρατημένα μεταλλεία ανάμεσα σε αναποδογυρισμένα βαγονάκια, σε ένα πορτοκαλί βαθύ που σε πότιζε και ένοιωθες τον τόπο από κάτω να βράζει σα να ήθελε κάτι να πει.
Μαγεύτηκα και είπα θα ξανάρθω…
Και ξαναπήγα πολλές πολλές φορές.
Διαβάσαμε πρόσφατα με τα κορίτσια το παιδικό ταξιδιωτικό μυθιστόρημα Στο νησί με τη Σιδερένια καρδιά της Αντωνίας Βιταλιώτου-Σέττα από τις εκδόσεις Μίνωας.
Το βιβλίο ανήκει στην αγαπημένη μας κατηγορία Λογοτεχνικές Εξερευνήσεις που μας τριγυρνά και μας ξανα-γνωρίζει αγαπημένα μέρη.
Μέσα από μια παρέα παιδιών, όπως γίνεται σε όλα τα βιβλία της σειράς ξεδιπλώνεται η ιστορία του νησιού. Πώς είναι να ζεις σε ένα κυκλαδονήσι το χειμώνα, τι σημαίνει ο ήχος του ελικοπτέρου για έναν νησιώτη, πώς αφουγκράζεσαι αλλιώς τα σημάδια του καιρού και γιατί ο σερφιώτικος βάτραχος υπήρξε άφωνος. Η Μυρτώ εντυπωσιάστηκε όταν έμαθε τι σημαίνει τριθέσιο σχολείο. Εγώ πάλι θυμήθηκα τα δικά μου μικρά χρόνια, τις μετακομίσεις, πως είναι να αφήνεις έναν τόπο για έναν άλλο και την αίσθηση της καινούριας αρχής.
Μέσα από λίγες σελίδες τριγυρίσαμε όλη τη Σέριφο και κρατήσαμε σημειώσεις για εξερευνήσεις όταν την δούμε ξανά από κοντά.
Περπατήσαμε καλντερίμια ασβεστωμένα, τριγυρίσαμε στις γειτονιές του κάστρου, μυρίσαμε αλάτι και θυμηθήκαμε βράδια στη νοτισμένη άμμο, ψάχνοντας τα αστέρια.
Με αφορμή μια σχολική διανυκτέρευση στο Μεγάλο Λιβάδι βρήκα την πιο ωραία ξενάγηση που από καιρό ήθελα στα Μεταλλεία της Σερίφου στο Μεγάλο Λιβάδι.
Εκεί που έγινε η πρώτη εξέγερση στην Ελλάδα με αίτημα το 8ωρο εργασίας και την βελτίωση των άθλιων συνθηκών εργασίας (1916).
Περπατώντας ανάμεσα στα βαγονέτα, παρατημένα σαν να τα κλώτσησε κάποιος πριν από λίγο και κοιτάζοντας την σκάλα φορτοεκφόρτωσης, θυμάμαι μου είχε κοπεί η ανάσα την πρώτη φορά. Δεν ξέρω αν ήταν το αίμα που είχε χυθεί εδώ, ο μόχθος, ο πόνος ή αυτή η αίσθηση σαν κάποιος να τα εγκατέλειψε όλα βιαστικά σε μια στιγμή και τα πάγωσε ο χρόνος. Ίσως να ήταν τα χρώματα του ήλιου που έδυε ανακατεμένα με τα χρώματα της σκουριάς.
Και μετά, όταν έσβησαν τα ζεστά χρώματα, περπάτησα στο παλιό διοικητήριο, στα σπίτια των εργατών και προσπαθούσα να φανταστώ πως ήταν όταν είχαν ζωή. Το Μεγάλο Λιβάδι είναι ένα μέρος που νοιώθεις έκδηλα ότι κάποτε ήταν ένα μεγάλο κέντρο που βρισκόταν σε αναβρασμό, φωνές, κίνηση και είναι λες και ξαφνικά πάγωσαν τα πάντα και αφέθηκαν.
Στοές και ορύγματα χάσκουν ακόμη. Ένα από αυτά μάλιστα όπως περιγράφει εδώ, βγάζει μέχρι την δίπλα παραλία στον Όρμο του Καλόγερου. Νομίζω πως δεν θα δοκιμάσω 🙂
Αυτό όμως που θα κάνω είναι να προσπεράσω την γέφυρα, να περπατήσω στα βράχια και να κατέβω στα Λουτρά. Εκεί που έκαναν μπάνιο οι εργάτες και το νερό είναι θερμό και ιαματικό.
Το άλλο που με συνεπήρε με αυτή την παρέα του βιβλίου είναι ότι κοιμήθηκε σε φάρο. Στον φάρο που βρίσκεται στο νοτιότερο άκρο της Σερίφου στο ακρωτήριο Σπαθί.
Προφανώς και πάντα ήθελα να κοιμηθώ σε φάρο. Έμαθα λοιπόν ότι ανήκει στο Πολεμικό ναυτικό, είναι ένα λειτουργικό σπίτι και μάλιστα βρήκα κάποιον που έμεινε…μπορείς να διαβάσεις εδώ.
Αυτό είναι το καταπληκτικό με τα παιδικά ταξιδιωτικά βιβλία, περιέχουν τόσο αληθινά στοιχεία και τέτοιες πληροφορίες που δεν πέφτεις εύκολα επάνω τους παρά μόνο αν βλέπεις μέσα από μια παιδική ματιά.
Με αυτά και αυτά μου λείπει η Σέριφος.
Πάντα μένουμε στο Camping coralli στην περιοχή Λιβαδάκια.
Ένα υπέροχο οργανωμένο camping που βρίσκεται πάνω στην άμμο (θα σου φανεί μικρό αν έχεις στο νου σου τα κάμπινγκ της Χαλκιδικής). Ξυπνάς, κάνεις ζιπ το φερμουάρ και βουτάς.
Το καλό με αυτό το κάμπινγκ είναι ότι έχει και ωραία δωμάτια. Αν λοιπόν δεν είσαι του κάμπινγκ αλλά σου αρέσει η αίσθηση ή είσαστε μιξ παρέα σε προτιμήσεις μπορείς να τα συνδυάσεις.
Κλείνοντας δεν ξέρω με ποια ανάμνηση να σας αφήσω.
Με την παραλία Καράβι που τότε τίποτα δεν ήταν χτισμένο από πάνω της? Είχα διαβάσει ότι ήταν παραλία naturalists που για κάποιο δικό μου λόγο το είχα εκλάβει ως προστατευόμενη, με αποτέλεσμα να βρεθώ, κάπως αναπάντεχα, αντιμέτωπη με την τσίτσιδη τοπική κοινωνία του νησιού. Το κορίτσι που σέρβιρε το προηγούμενο βράδυ, τον κύριο που έφτιαχνε το σουβλάκι and so on.
Ή ίσως να σας αφήσω με εκείνη την ωραία παρεΐστικη εικόνα που όλοι μαζί σπρώχναμε ένα αυτοκίνητο για να να μην πέσει στα χαντάκια του Άγιου Σώστη.
Μήπως με μια βαρκάδα στο λιμάνι και έναν ύπνο αρόδο? (αρόδο = σκάφος όχι δεμένο στο λιμάνι)
Μπα! θα σας αφήσω με την εικόνα της πιο ωραίας βάφτισης που έχω πάει ποτέ…μια βάφτιση στον Κουταλά. Στο μικρό εκκλησάκι εκεί δίπλα και το βραδάκι σε μια ήσυχη νύχτα χωρίς καθόλου αέρα, φαγητό και χορό στην άμμο και φαναράκια αναμμένα να πετάνε ψηλά στον σκοτεινό ουρανό.
Έχει κάτι ambient αυτό το νησί.