Travel DiariesΑθήνα – Θεσσαλονίκη και πίσω

Αθήνα – Θεσσαλονίκη και πίσω

Μια διαδρομή που τώρα πια την κάνεις εύκολα, γρήγορα έως και μονότονα θα έλεγα.
Πού εκείνο το άγχος μην πας από μετωπική και η Μέλια να λέει αν πεθάνουμε δεν χαιρέτισα τις γιαγιάδες.
Η στάση στο άγαλμα του Λεωνίδα? Τώρα να δω ποιος θα θυμάται το ‘Ω ξειν αγγέλλειν…’

Στα άγρια Τέμπη, εκείνο το μούδιασμα κάθε φορά περνώντας τα θλιβερά μνημεία και τσουπ μόλις έβγαινες η ταμπέλα να σου λέει με πόσο έτρεχες.
Η χαρά με το άνοιγμα από την Κατερίνη και μετά?
Και στην επιστροφή …

Τι δίλημμα! να περάσω μέσα ή έξω από τα Καμμένα Βούρλα?
Στο πήγαινε Θεσσαλονίκη πάντα απ’έξω, στο γύρνα πάντα από μέσα. Έκανα και μια στάση, μασούλαγα και το τσουρέκι καραμέλα που κουβαλούσα από τον Τερκενλή.

Το σημειωτόν από τον Άγιο Κωνσταντίνο ? – 9 ώρες το ρεκόρ μας.
H Μυρτώ να θέλει να κάνει φίλες από τα διπλανά κολλημένα αυτοκίνητα αλλά τελικά να μιλάει με έναν σκύλο και η Μέλια με ένα δέντρο και τα αστέρια.

Τώρα όλο μια ευθεία. Ακόμη και τα ΣΕΑ γίνανε λίγα και παρόμοια. Προσπαθούμε να σταματήσουμε σε αυτό που είχαμε ξαποστάσει την προηγούμενη φορά και δεν μπορούμε να ξεμπερδέψουμε ποιο ήταν ποιο.
Σε αυτόν λοιπόν τον πολύπαθο εκσυγχρονισμένο δρόμο που κατά καιρούς τον έχουμε κάνει Παγκράτι-Κολιάτσου έχουμε αποκτήσει τις δικές μας συνήθειες ή αλλιώς ‘εμπλουτισμένες στάσεις για κατούρημα‘ έτσι για να το σπάμε λίγο. Γιατί όπως και να το κάνεις εξακολουθεί και είναι μια μεγάλη διαδρομή με δύο παιδιά που χρειάζεται και το φαγητό της και το ξεμουδιασμά της. Καμιά φορά όμως και χωρίς παιδιά παίρνουμε το χρόνο μας. Έτσι να νοιώσουμε για λίγο ανέμελα ότι και καλά δεν μας βιάζει τίποτα.

Palaios PanteleimonasΠεράσαμε χρόνια προσπαθώντας να κάνουμε ταξίδια χωρίς τάμπλετ, να μοιάζουν λίγο με αυτά που κάναμε εμείς μικρά.
Τότε που διαβάζαμε ένα ένα τα χιλιόμετρα για να περάσει η ώρα, κοιτούσαμε τα σχήματα από τα σύννεφα, μετρούσαμε αυτοκίνητα, κατουρούσαμε ανάμεσα σε δύο πόρτες και κάναμε διαγωνισμό ποιoς θα διαβάσει πιο γρήγορα τις ταμπέλες.

Τότε που ο μπαμπάς μου οδηγούσε και εγώ κοιτούσα το πυκνό σκοτάδι έξω και ήταν στα μάτια μου ο πιο θαρραλέος άνθρωπος του κόσμου ενώ η μαμά μου μας έδινε σαντουιτσάκια και απαντούσε ακούραστα στην ερώτηση ‘Πότε φτάνουμε’.
Και εγώ αναρωτιόμουν αν όταν μεγαλώσω θα μπορώ να το κάνω αυτό και πως βρίσκουν τους δρόμους από το χάρτη.
Εκεί στο πίσω κάθισμα ενός κόκκινου Toyota Corolla με άσπρα καθίσματα κοιμόμουν με την αδερφή μου ή κάναμε ότι κοιμόμασταν για να ακούμε τα κουτσομπολιά ή σκοτωνόμασταν χωρίς καμία αίσθηση του πόσο επικίνδυνο είναι.
Ακούγαμε Μορμόλη, Λιλιπούπολη, Χατζηδάκη και Χάρρυ Κλυν, τα 42 σφηνάκια επιτυχίες και το Labada, σε κασέτα ή τραγουδούσαμε α καπέλα.

Τελικά τώρα που μεγαλώσαμε και μπήκαμε στη θέση των γονιών, παρόλες τις ποιοτικές προσπάθειες καταλήξαμε με σακούλες πατατάκια, ισπανικά σουξέ και φυσικά και τάμπλετ.

Μερικές φορές όταν είναι ξεκαλωδιωμένα τα παιδιά θυμόμαστε και τα δικά τους πρώτα ταξίδια. Το πρώτο ταξίδι της Μυρτώς που το μόνο που δεν είχαμε φορτώσει ήταν το μπανάκι της (και αυτό γιατί δεν χωρούσε όχι γιατί δεν θέλαμε). Που σταματούσαμε κάθε μια ώρα το 3 μηνών παιδί, το ξυπνούσαμε για να μην πάθει θρόμβωση στο καρεκλάκι και φτάσαμε Θεσσαλονίκη κομμάτια. Τη Μέλια που λέγαμε τώρα θα κοιμηθεί τώρα θα κοιμηθεί και κοιμόταν πάντα μισή ώρα έξω από τη Θεσσαλονίκη για να ανοίξει τα μάτια της στον Λευκό Πύργο. Τη φάση που βγάζανε συνέχεια τις ζώνες τους. Την περίοδο που περιμέναμε να κοιμηθούν για να ανοίξουμε κρυφά πατατάκια και μόλις ακούγανε το χρατς της σακούλας πεταγόντουσαν και λέγανε -Τι έγινε?

Εγώ εξακολουθώ να μετράω χιλιόμετρα, να χαζεύω τα σύννεφα και διακόπτω για να κρατήσω ένα κάποιο επίπεδο.
– Ποιός ξέρει πως την λένε αυτή τη λίμνη? [Υλίκη τη λένε]

– Α! κοιτάξτε ένα χαλασμένο φορτηγό. [Μια που το πα … μια που μέχρι να ακούσουν έφυγε το φορτηγό]

Χρειαζόμαστε λοιπόν αυτές τις ‘εμπλουτισμένες στάσεις για κατούρημα‘ για να γίνει πιο εκδρομή, για να σπάμε τη μονοτονία, για να θυμούνται κάτι παραπάνω. Να δούμε και τίποτα καινούριο.
Εν τέλει είναι αγαπημένες συνήθειες και ελπίζω αγαπημένες αναμνήσεις.

Αλήθεια είναι ότι το σταμάτημα τρώει λίγο παραπάνω χρόνο, ειδικά τώρα που πρέπει να βγεις εκτός εθνικής (και να ξαναβρείς και το δρόμο) αλλά πραγματικά αξίζει τον κόπο.

Σας τις παρουσιάζω λοιπόν με σειρά προτίμησης.
Όλες τους χρειάζονται ένα έξτρα μισάωρο για το μπες βγες πάρκαρε, συν όσο αποφασίσετε να κάτσετε.

Παλαιός Παντελεήμονας

palaios PanteleimonasΑ! η αγαπημένη μου. Ένα ανακαινισμένο χωριό κουκλίστικο, 100 χιλιόμετρα πριν τη Θεσσαλονίκη.
Χειμώνα είναι τόσο γραφικό με τη συννεφιά του και την τζακίλα του.
Καλοκαίρι θα το πετύχεις πιο άδειο αλλά πολύ πολύ δροσερό (και παρκάρεις και εύκολα)

Δεν ξέρω αν αγαπώ τον Παλαιό Παντελεήμονα για το Αγνάντι ή το Αγνάντι για τον Παλαιό Παντελεήμονα.
Αγαπημένο εστιατόριο λοιπόν το Αγνάντι με το πιο υπέροχο μπαλκόνι με θέα στις ακτές τις Πιερίας, αυτό που βλέπεις στην κεντρική φωτογραφία του post.

Κάθε φορά παραγγέλνουμε πολίτικη σαλάτα, πατάτες και λουκάνικο, τσιμπάμε στα γρήγορα και συνεχίζουμε την διαδρομή μας.

Πλαταμώνας

kastro PlatamonasΌταν είναι καλοκαιράκι λατρεύω μια στάση για βουτιά σε αυτή την μεγάλη πλατιά αμμουδερή θάλασσα.
Ακολουθείς τις ταμπέλες Πλαταμώνας – Νέοι Πόροι, χαζεύεις το κάστρο του Πλαταμώνα που κάποτε ήταν δεδομένο ότι θα έβλεπες από μακριά και θα ήξερες ότι πλησιάζεις και δροσίζεσαι.
Αυτή τη στάση θα την προτιμούσα πιο στη μέση της διαδρομής γιατί όταν επιστρέφεις Αθήνα έχουν μείνει πολλά χιλιόμετρα ακόμη για να είσαι με τα αλάτια.

Τέμπη

Εδώ θα βρεις δροσιά και ηρεμία.
Μπορείς να βουτήξεις τα πόδια σου σε ένα πολύ παγωμένο νερό ή να μπεις στη μικρή σπηλιά δίπλα στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής που αναβλύζει αγίασμα.
Η αλήθεια είναι ότι λίγο στενά και λίγο κλειστοφοβικά είναι. Χωράει ένας άντε δύο θα έλεγα.
Κάπου θυμάμαι και μια βάρκα μέσα στον Πηνείο αλλά μην σας πω και ψέματα αυτά είναι παλιές παιδικές αναμνήσεις, δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη.

Για να πας, σταματάς στην παλιά εθνική στο parking του δρόμου και περπατάς την κρεμαστή γέφυρα. Εναλλακτικά λίγο πιο πριν αν ανεβαίνεις Θεσσαλονίκη ή λίγο πιο μετά αν κατεβαίνεις προς Αθήνα έχει και άλλο χώρο στάσεις και μπαίνεις από το πλάι. Συνήθως εδώ έχει λιγότερο κόσμο.

Ραψάνη

rapsaniΤελευταία προσθήκη στην ατζέντα με τις στάσεις η Ραψάνη.
Καλοκαιράκι, πλατεία και πλάτανος.
Δροσιά πολύ δροσιά και κρασί. Όχι για να πιεις 🙂 έχεις και δρόμο ακόμη για την επιστροφή… κρασί για να πάρεις μαζί σου.

Άντε και καλά μας χιλιόμετρα.

Ciao

 

Υ.Γ. Φυσικά δεχόμαστε και άλλες προτάσεις.

Εγγραφή

Αν θέλεις να ενημερώνεσαι για τα καινούρια μου άρθρα.

    Your Email (required)