Tα Χριστούγεννα μας φέτος ήταν γεμάτα κλασσική μουσική, Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και πολύ πριγκίπισσα Σίσσυ. Ταξιδέψαμε όλοι μαζί στη Βιέννη, πρώτη φορά στο εξωτερικό με παιδιά. Τα παιδιά δήλωσαν ότι θέλουν να μείνουν εκεί για πάντα και μετά ξυπνήσαμε και γυρίσαμε 🙂 με τις βαλίτσες μας, τα σουβενίρ μας, τις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις μας.

◈ Πρώτη φορά εξωτερικό με τα παιδιά

Από αυτή την εκδρομή δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Θα καταφέρουμε να δούμε κάτι? θα αντέξουν? θα γκρινιάζουν? θα είναι άραγε ήσυχα τα παιδάκια με το μεσογειακό ταπεραμέντο σε μια κεντροευρωπαϊκή χώρα, με τα γνωστά ήσυχα παιδάκια που βλέπουμε το καλοκαίρι στα νησιά? Κρατήσαμε low expectations αλλά τελικά πήγε “καλύτερα δεν γίνεται“. Υπέροχος καιρός για βόλτα, όλη μέρα στους δρόμους, όχι τεράστιες ουρές αφού δεν βιαζόταν όλοι να χωθούν κάπου και η τετράχρονη Μέλια συνεργάσιμη. Ήμασταν τυχεροί. Aπλά θα μπορούσαν τα άστρα και οι πλανήτες να μην είχαν κάτσει έτσι. Όσο για τα παιδάκια με το μεσογειακό ταπεραμέντο … η μαμά στην τσίτα και αυτά borderline. Οι παρατηρήσεις μη φωνάζεις, κάτσε πιο ήσυχα έπεφταν βροχή… και μάλλον έπεφταν στο κενό.

Πριν προκύψει το ταξίδι δεν είχαμε σκοπό να πάμε τα παιδιά βόλτα στο εξωτερικό σύντομα. Ζυγίζοντας το κόστος και τον κόπο θεωρούσαμε ότι αναλογικά, το όφελος για αυτά θα ήταν πολύ λίγο ενώ περιμένοντας και πηγαίνοντας λίγο αργότερα  (τέλος δημοτικού) θα ήταν καλύτερη επένδυση για τις εμπειρίες τους.

Μετά την εκδρομή μας, εξακολουθώ να πιστεύω το ίδιο. Τα παιδιά πέρασαν όμορφα, το χάρηκαν πολύ, ήξεραν ότι ζουν κάτι διαφορετικό αλλά αυτά που τους έχουν μείνει, τα περισσότερα, είναι μικρά απλά παιδικά πράγματα. Περνώντας τα χρόνια περιμένω ότι θα μείνουν κάποιες εικόνες και συναίσθημα αλλά όχι μια συνολική εμπειρία. Αν κάτι άλλαξε όμως σε εμένα είναι ότι επειδή βρήκα και εγώ το χώρο μου σε αυτή την εκδρομή και πέρασα πολύ καλά μαζί τους αν δινόταν η ευκαιρία για ένα ταξίδι στο εξωτερικό πάλι, θα το σκεφτόμουν και δεν θα το απέρριπτα εξαρχής. (Καλή παγίδα να περνάς καλά με τα παιδιά σου, καταλαμβάνεται ο όποιος προσωπικός χώρος σιγά-σιγά και ύπουλα και μέχρι να το καταλάβεις πάει … έπεσαν τα κάστρα)

Γεμίζοντας το κέντρο των αναμνήσεων των παιδιών, είναι σημαντικό για εμένα οι μπαλίτσες με τα βιώματά τους να είναι ουσιαστικές, ποιοτικές και να έχουν χρώμα από τη δική μας φιλοσοφία, την άποψη για τη ζωή και την αγάπη για τα ταξίδια στη συγκεκριμένη περίπτωση. Θέλαμε να συμμετέχουν όσο περισσότερο γίνεται για να δουν πως προετοιμάζουμε ένα ταξίδι, πως γνωρίζουμε μια καινούρια χώρα, τι προσέχουμε σε αυτήν, πως επιλέγουμε. Θέλαμε να δούμε μαζί τη Βιέννη και τα χαρακτηριστικά της και όχι να βρεθούμε εκεί έχοντας τα στο relanti και στο silencieux για να βγει το ταξίδι.
Θέλαμε να ζήσουμε μαζί:

Κάναμε την έρευνά μας και προσανατολιστήκαμε σε kids friendly δραστηριότητες σχετικές με αυτά που θέλαμε να δούμε και εμείς. Σχεδιάσαμε ένα ταξίδι για τα παιδιά το οποίο να έχει χώρο και για εμάς, εννοείται με πολύ μικρό το καλάθι για εμάς.

Ετοιμάσαμε φυλλαδιάκια με τη σημαία, απλούς χάρτες, χαρακτηριστικές φωτογραφίες, πληροφορίες, ζωγραφιές με τυρολέζες για το αεροπλάνο και θυμηθήκαμε το ‘παιδί θαύμα’ – Wolfang Amadeus Mozzart που ήδη ήξεραν από το σχολείο.  Τα βάλαμε στο κλίμα ότι σε μια ξένη χώρα κανείς δεν μιλάει ελληνικά (άλλο που τελικά ήταν τίγκα στους Έλληνες και μέχρι και τα κάλαντα είπαν) και μάθαμε τα danke και τα bitte μας, λες και στα ελληνικά τα χρησιμοποιούν συνέχεια.

Εμείς είδαμε την ταινία Woman in Gold και εκείνα είδαν τους μικρούς Εinstein, 2η σεζόν, επεισόδιο 30 με μουσικό θέμα το Γαλάζιο Δούναβη του Johan Straus και ιστορία στο παλάτι του Schönbrunn (ο ενθουσιασμός τους όταν το ξαναβλέπουν τώρα, που αναγνωρίζουν και λεπτομέρειες, δεν συγκρίνεται).

Από τη Βιέννη πήραμε έναν παιδικό οδηγό για την πόλη Vienna City Guide for Children, Picus. Ήταν πάρα πολύ χρήσιμος αλλά δυστυχώς τον βρήκαμε τελευταία ημέρα. Προτείνω λοιπόν πριν από ένα ταξίδι σε μια άλλη χώρα να προμηθευθείτε έναν τέτοιο οδηγό, αν φυσικά υπάρχει. Και σας είπα? δε σας είπα. Ξεκινάω συλλογή με παιδικούς τουριστικούς οδηγούς 🙂 Έχω ήδη της Βιέννης και της Κρήτης.

Σε αυτή την πόλη αισθάνθηκα αμέσως άνετα και μου άρεσε από την πρώτη στιγμή. Δεν θα το έλεγα έρωτα (όπως με το Εδιμβούργο) αλλά θα το έλεγα μια αγάπη, ένα σεβασμό, μια υποταγή. Όμορφη (κλισέ), επιβλητική, τακτοποιημένη, καθαρή, πασπαλισμένη με μπόλικη χρυσόσκονη και αστερόφωτα σαν ψυχρή αγέρωχη Βασίλισσα.  Έβγαζε ένα elegance. Μαγική, ονειρεμένη, όπως ακριβώς φανταζόμουν τα Χριστούγεννα και τα παλάτια από μικρή. Μου έδωσε το ίδιο συναίσθημα που είχα όταν 19 χρονών βρέθηκα μπροστά στο κάστρο της Εurodisney και αργότερα στο κάστρο του Νeuschwanstein και είχα μείνει μαγεμένη να σκέφτομαι … ουάου έτσι το είχα φανταστεί μικρή.

Αν και υπάρχει μια φράση που λέει ότι οι Βιεννέζοι είναι “kinder to their dogs than to their own children” μπορώ να σας βεβαιώσω ότι δεν τα κακομεταχειρίζονται τα παιδιά  🙂 απλά τα στραβοκοιτάζουν λίγο, στραβοκοιτάζουν τις μαμάδες που τα κυνηγάνε από πίσω και σε κάποια εστιατόρια μπορεί να υπάρχουν και κανόνες όπως απαγορεύονται τα παιδιά κάτω των 6 στην αίθουσα του πιάνου ή τα μωρά που δεν κοιμούνται. Γενικά τους βρήκα λίγο κοφτούς και ξερούς στη συναλλαγή μαζί τους. Έτσι αν έχεις μωρό που κοιμάται συνέχεια ή παιδιά που δεν κουνιούνται πολύ, δεν φωνάζουν ιδιαιτέρως και είσαι και άνθρωπος που δεν δίνει σημασία στα γύρω βλέμματα όλα μια χαρά. Είναι μια πόλη που έχει πραγματικά άπειρα πράγματα για παιδιά: πάρκα, παιδικά μουσεία αλλά και κομμάτια απασχόλησης μέσα στο κανονικά μουσεία. Δικαίως βρίσκεται στις top kids friendly πόλεις της Ευρώπης.

Σε ένα μέρος που πηγαίνω για πρώτη φορά προσπαθώ να ξεκινήσω τη γνωριμία με μια συνολική βόλτα. Βοηθάει να μπεις στο κλίμα και το ύφος και να ξεκαθαρίσεις προς τα που σου αρέσει να κινηθείς και τι δεν θέλεις να χάσεις. Άλλη βαρύτητα έχουν τα πράγματα όταν τα έχεις διαβάσει σε έναν οδηγό και άλλη προτεραιότητα μπορεί να έχουν από κοντά. Η Βιέννη είναι εύκολη πόλη με όλο της το κλασσικό τουριστικό κέντρο συγκεντρωμένο μέσα σε έναν κυκλικό δρόμο τη Ringstrasse όπου εκεί βρίσκονται τα πιο γνωστά αξιοθέατα. Κάνοντας αυτό το γύρο έχεις μπει αμέσως στο νόημα. Έχεις σκανάρει την Όπερα, το Δημαρχείο, τη Βουλή κάποια μουσεία και σίγουρα έχεις δει εδώ και εκεί την κορυφή του Αγίου Στεφάνου να ξεπροβάλει.

Στη Βιέννη αυτή η πρώτη βόλτα μπορεί να γίνει με:
1. λεοφορειάκι hop-on hop-off (όπως και στις περισσότερες Ευρωπαϊκές πόλεις πλέον)
2. ring tram (γρήγορη βόλτα 20 λεπτών )
3. Tour με άμαξα, η άμαξα μη σας φαίνεται στημένη και κλισέ (έτσι το είχα εγώ παλαιότερα). Σου παρέχει έναν ρυθμό γρηγορότερο από περπάτημα αλλά πιο αργό από αυτοκίνητο από ένα ύψος ούτε πολύ ψηλά ούτε πολύ χαμηλά και ένα πολύ ωραίο ρετρό κλακ κλακ ήχο από τα βήματα του αλόγου.

Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν σε πολύ κεντρικό σημείο κοντά στο Stadtpark, ένα μεγάλο πάρκο για βόλτες που έχει και παιδική χαρά αν ο καιρός το επιτρέπει. Εκεί βρίσκεται και το πολύ γνωστό χρυσό αγαλματάκι του Strauss. Από το ξενοδοχείο στα κορίτσια άρεσε που κοιμόταν σε διπλανά κρεβάτια και ένα GingerBread House σε κανονικές διαστάσεις (εννοείται στο top 5 των πραγμάτων που τους έμεινε).

Μιλώντας για ξενοδοχεία διάβασα ότι το Hilton έχει ένα πρόγραμμα My little Hilton για kids friendly διαμονή και η Βιέννη είναι μέσα σε αυτό. Επιπλέον έχει cooking classes για παιδιά τα οποία λένε ότι είναι εξαιρετικά. Αν είναι μέσα στο budget κάποιου το βρήκα πολύ καλή ιδέα.

Κάθε πρωί ξεκινούσα την ημέρα μου πολύ νωρίς με ένα ζεστό καφέ και τις σημειώσεις μου στο πάρκο (σαν την τρελλή). Μετά παίρναμε όλοι μαζί ένα γερό πρωινό και περπατούσαμε μέχρι το βράδυ. Για τα παιδιά λειτουργούσε καλά το να τους λέμε ένα στοιχειώδες πρόγραμμα και που πάμε, τα βοηθούσε να κάνουν μεγαλύτερη υπομονή σε στιγμές κούρασης. Το απλά περιπλανιόμαστε στην πόλη ενώ αρέσει πολύ σε εμάς, εκείνα δεν τα βοηθούσε. Όταν περπατούσαμε αλλά λέγαμε ότι πάμε εκεί, ότι ψάχνουμε αυτό και τους δίναμε και ένα χάρτη τάχαμ δήθεν λειτουργούσε καλύτερα. Ψυχολογικό καθαρά.

Η Βιέννη είναι Χριστουγεννιάτικα ντυμένη μέρα νύχτα αλλά μόλις πέσει το βράδυ είναι που πραγματικά λάμπει και αναδεικνύεται. Ταυτόχρονα βέβαια πέφτει το κρύο, σε βαραίνει και το περπάτημα όλης της ημέρας αλλά έρχονται τότε τα φώτα να σε μαγέψουν. Φωτάκια μικρά, φωτάκια μεγάλα, φώτα σε σχέδια, άλλα να λαμπυρίζουν άλλα να φωτίζουν κανονικά και άλλα να ντύνουν ολόκληρα κτίρια. Τα αποτέλεσμα πολύ κομψό. Μέσα σε όλα αυτά τα λαμπάκια μερικές φορές αναρωτιόμουν αν τα κορίτσια ήξεραν πόσο τυχερά ήταν που το ζούσαν ή αν το έπαιρναν ως δεδομένο.

 

Η αγορά της Βιέννης απίθανη και πανάκριβη. Τα κορίτσια εντυπωσιάστηκαν με τους στολισμούς στις βιτρίνες, ειδικά τη βιτρίνα του Swarovski που έλαμπε από πάνω μέχρι κάτω. Για shopping δεν πήγαμε αλλά σε ένα μαγαζί σταθήκαμε. Ζαχαροπλαστείο Demel K.u.K από το 1786 όπου K. u. K. > Imperial and Royal Court Supplier το οποίο  σημαίνει ότι η Σίσσυ έπαιρνε τα γλυκά της από εκεί.

Έχει όμορφη βιτρίνα έξω και υπέροχα ταβάνια μέσα, ωραία γλυκά και υπέροχα κουτάκια. Μπορείς να δεις στο εργαστήριο πως φτιάχνουν και στολίζουν τις λιχουδιές τους αλλά να βρεις θέση για καφέ δύσκολο. Γινόταν χαμός, το να μπεις και να βγεις σε ώρες αιχμής ήταν ζόρικο. Δοκίμασα tea biscuits που έλιωναν στο στόμα και μύριζαν βούτυρο, ρούμι και καρύδια και συμπλήρωσα τη συλλογή μου με ένα ακόμη κουτάκι. Τρελλαίνομαι για τα posh κουτάκια, νομίζω περισσότερο από το περιεχόμενο. (μου λείπει ένα τυρκουάζ με άσπρα γράμματα, για όποιον ψάχνει δώρο για τα γενέθλιά μου)

 

 

Ο ναός του Αγίου Στεφάνου είναι σύμβολο της πόλης. Μεγάλος και επιβλητικός με πολύ εντυπωσιακά εκκλησιαστικά όργανα. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων όπου είχε μια ουρά πιστών που ξεκινούσε από μέσα, έβγαινε μέχρι έξω και μετά συνέχιζε και συνέχιζε και συνέχιζε για να φτάσει μέχρι το παρακάτω τετράγωνο.

Χριστουγεννιάτικες αγορές υπάρχουν παντού πουλάνε στολίδια, παιχνίδια, σουβενίρ, χιονόμπαλες (φημίζεται η πόλη για αυτό) και λιχουδιές. Πιο ποιοτικές, κομψές αλλά και πιο ακριβές είναι αυτές που βρίσκονται στα παλάτια, παράλογα ακριβές θα έλεγα. Έβλεπα κάτι που έλεγα ε! πόσο να έχει 4? 5? ευρώ και είχε 25, τέτοιο πράγμα δεν μου έχει ξανατύχει, πέφτω γενικά έξω σε αυτά αλλά τόσο?

Πιο γνωστή αγορά, με κάπως υπερβολικό στολισμό, χριστουγεννιάτικο, ζεστό αλλά πιο πολύχρωμο από ότι σε άλλα σημεία της πόλης είναι αυτή στην πλατεία του δημαρχείου Rathaus με το δέντρο για φέτος ντυμένο τρικολόρ. Σε φάσεις ίσως ξεφεύγει από το κομψό και οδεύει προς το κιτς αλλά φυσικά στα κορίτσια ήταν αυτή που άρεσε περισσότερο γιατί είχε πολύχρωμα φώτα στα δέντρα σε διάφορα σχέδια όπως καρδούλες και μπαστουνάκια,  πιο πολλά παιχνίδια και γιατί έφαγαν μαλλί της γριάς. Εμείς τρώγαμε Kasekrainer (λουκάνικα με τυρί) παρατρώγαμε βασικά και πίναμε Glühwein (ζεστό κρασί με μπαχαρικά – τι ωραία αίσθηση να το πίνεις μέσα στο κρύο).

Οι Xριστουγεννιάτικες αγορές είναι όπως λέει και το όνομά τους … Χριστουγεννιάτικες, δηλαδή κλείνουν την επόμενη των Χριστουγέννων. Αν μια αγορά ονομάζεται Winter ή New year’s (π.χ.  Schönbrunn) τότε θα την βρείτε ανοιχτή και μετά.

Η Ρόδα – Wiener Riesenrad, σύμβολο της πόλης βρίσκεται λίγο πιο έξω από το κέντρο, στο πάρκο Prater και εννοείται στο top 5 των κοριτσιών. Αξίζει να πας για να δεις τη θέα της Βιέννης από ψηλά. Οι θέσεις είναι μεγάλα κουβούκλια οπότε είσαι σχετικά προστατευμένος από κρύο (σχετικά είπαμε ε?). Μπορείς επίσης να κλείσεις ένα ολόκληρο κουβούκλιο για φαγητό αλλά να ξέρεις ότι no privacy, θα τρως και θα σε φωτογραφίζει ο κάθε τουρίστας από το παραπάνω κουτάκι. Στη βάση της Ρόδας υπάρχει λούνα πάρκ, μπορείς να φας ούγγρικο βρώμικο Langos, και να πας βόλτα με το τρενάκι.

Kαθόλου βασιλική στις πεποιθήσεις μου αλλά βασιλικότατη στα παιδικά μου όνειρα ξύπνησε η πριγκίπισσα μέσα μου. Μικρή, ίσως και λόγω ζωδίου (ψαράκι) ήμουν πολύ ονειροπαρμένη … νομίζω ότι η πραγματικότητα στα μετέπειτα χρόνια με είχε κάνει να το ξεχάσω το ξαναβρήκα όμως 🙂 κόλλημα μεγάλο με τη Σίσσυ. Από την άλλη τα δικά μου τα παιδιά είναι μάλλον πιο κορεσμένα … σας διαβεβαιώνω ότι το πιο ξετρελλαμένο κοριτσάκι της παρέας ήμουν εγώ.

Hofburg
Το χειμερινό παλάτι, βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Το συναντάς συχνά στις βόλτες σου. Εκεί βρίσκεται το μουσείο της Σίσσυ και τα αυτοκρατορικά διαμερίσματα. Πολύ φουστάνι, πολύ ασημικό και τα όργανα γυμναστικής της (!). Μαθαίνεις την ιστορία της όχι τόσο υπό το πρίσμα της καταθλιπτικής όπως γενικά έχει περάσει όσο της διαφορετικής, ενεργητικής, αυτάρεσκης, κοκέτας, αντισυμβατικής γυναίκας που ασφυκτιούσε στο παλάτι χτυπημένη από τη μοίρα (έχασε 2 παιδιά) και ‘χτυπημένη’ από πεθερά. Σε κάποιες άλλες αίθουσες του παλατιού γίνονται κονσέρτα και εκεί βρίσκεται και η ισπανική σχολή ιππασίας. Στον κήπο υπάρχει Butterfly house (Schmetterlinghaus) με πάρα πολλά είδη πεταλούδας. Φαινόταν καλό αλλά το χάσαμε… αυτό το πράγμα να βρίσκεται κάτι παρά δίπλα από εκεί που πέρασες και να το συνειδητοποιείς φεύγοντας…

Belvedere
Ένα απόγευμα τα παιδιά πήγαν για ice-skating στο Viennese Ice Skating Union και αυτό στο top 5 αυτών που τους έμεινε. Γιαυτό σας είπα… τι τα πήγαινα για πατινάζ στο Μέγαρο μουσικής, τι στη Βιέννη  το ίδιο πάνω κάτω θα ήταν 🙂 Ένα πιγκουινάκι είχαν και έσερναν, ευχαριστημένα με απλά πράγματα. Βρήκα και εγώ λοιπόν ευκαιρία και περπάτησα μόνη μου, 25 λεπτά δρόμος, μέχρι το παλάτι Βelvedere. Είχα σκοπό να μπω και μέσα αλλά η ώρα που διάλεξα ήταν η ώρα που βράδιαζε, περπατούσα σε ένα δρόμο που άκουγα μόνο τα βήματά μου και έπεφτε ομίχλη. Έτσι έφτασα, το είδα, δεν μπήκα μέσα και έφυγα για να προλάβω να γυρίσω.  Έπεσα όμως επάνω σε μια μαγευτική εικόνα. Το παλάτι θολό μέσα στην ομίχλη, στη βάση του πολλά φωτεινά swirls από τα κλειστά πλέον ξύλινα μαγαζάκια της χριστουγεννιάτικης αγοράς και μπροστά, μέσα στη λιμνούλα αναμμένα πολλά φωτεινά αστέρια που φαινόταν σαν να αιωρούνταν. Ήμουν σίγουρη ότι όταν το ρολόι χτυπούσε 12 η κολοκύθα θα γινόταν άμαξα και όλοι θα πήγαιναν στο χορό. Φωτογραφική μηχανή δεν είχα μαζί μου έτσι είναι κάτι που κράτησα μόνο για εμένα ένα σουβενίρ-ανάμνηση. Κάπως σαν σε αυτή τη φωτογραφία εδώ μόνο λίγο πιο θολά, πιο σκοτεινά, πιο μυστηριώδη, μαγικά δηλαδή.

  Schönbrunn Palace – Children’s museum – Zoo
Αυτά τα 3 βρίσκονται μαζί σε μια μεγάλη έκταση έξω από το κέντρο για τα οποία μπορείς να αφιερώσεις μια μέρα και να δεις πολλά πράγματα.
[ Μετρό: U4, σταθμός Schönbrunn   Τραμ: 10 & 58 ]
Το παλάτι  Schönbrunn που σημαίνει καλή πηγή (γιατί προφανώς εκεί βρέθηκε μια πολύ καλή πηγή κάποτε) ήταν το θερινό ανάκτορο. Και αφού ήταν το θερινό ανάκτορο η εποχή να το δεις στα καλύτερά του είναι το θέρος :). Εμείς το είδαμε μεν αλλά οι υπέροχοι κήποι του ήταν κάπως ξεροί. Το καλοκαίρι έχει λαβύρινθους και αψίδες από φυτά που πρέπει να είναι καταπληκτικά. Μέσα μπορείς να ξεναγηθείς στα δωμάτια, να δεις έπιπλα και να ακούσεις ιστορίες. Aυτό όμως που μου τράβηξε πολύ το ενδιαφέρον ήταν μερικές ταπετσαρίες και οι στολισμοί στα ταβάνια (κάτι είχα με τα ταβάνια σε αυτό το ταξίδι). Της Μυρτώς της άρεσε η αίθουσα χορού γιατί είχε άπλα για μπαλέτο και φιγούρες και πολύ δύσκολα την έπεισα ότι δεν μπορεί να κάνει.

Της Μέλιας της άρεσαν κάτι τεράστια Pretzel που είχε έξω και δεν έκανε τον κόπο να μπει μέσα. Πάντως ξαναβλέποντας την ταινία Σίσσυ μπορείς να δεις το εσωτερικό με την ησυχία σου γιατί πολλές σκηνές του έργου είναι γυρισμένες εκεί.

Να πω την αλήθεια όταν το πρωτοείδα δεν εντυπωσιάστηκα όσο θα περίμενα. Eίχα μόλις φτάσει από το αεροδρόμιο, είχε πολύ ήλιο,  αυτό ήταν πολύ τετραγωνισμένο και καφεκίτρινο και το είδα από την πλευρά του δρόμου και όχι από την πλευρά που έχει τους κήπους και τη Gloriette. Το Βelvedere για παράδειγμα είναι κάπως πιο στρογγυλεμένο και ταιριαστό σε εμένα.  Όταν όμως βγήκα μετά την ξενάγηση που είχε νυχτώσει ε! πραγματικά έμεινα να το κοιτάω, ήταν καταπληκτικά φωτισμένο και μαγικό. Προτείνω λοιπόν για τα παλάτια να πάτε ώρα που θα το προλάβετε και φωτισμένα. Απλά καμία σχέση.

Στο παλάτι μέσα βρίσκεται το Residenz Cafe το οποίο είναι μεν πολύ τουριστικό αλλά μπορείς να δεις πως φτιάχνουν τα στρούντελ τους (strudelshow) και να πάρεις και συνταγή (άκουσα, δεν πήγα).

Εδώ επίσης υπάρχει θέατρο μαριονέτας με πάρα πολύ θετικά σχόλια που όμως είναι στα γερμανικά και έτσι δεν το προτιμήσαμε.

Children’s museum

Σε μια πτέρυγα του παλατιού βρίσκεται το παιδικό μουσείο. Ένα πολύ ωραίο, τελείως διαδραστικό μουσείο για μικρές και μεγάλες πριγκίπισσες. Μια φορά το μήνα έχει μαθήματα καντρίλιας με στολές (για παιδάκια), δυστυχώς δεν πετύχαμε την ημέρα.

Δοκιμάσαμε αυτοκρατορικά ρούχα (και οι 3 μας), καθίσαμε σε έναν ψευτοθρόνο, είδαμε τα παιχνίδια τους, μυρίσαμε τα αρώματα τους, χτενίσαμε τις περούκες τους, ανοίξαμε τα συρτάρια τους, κάτσαμε στα μπουντουάρ τους, σκαλίσαμε τα ρούχα τους και στρώσαμε βασιλικό τραπέζι. Βγαίνοντας εγώ ήμουν μαγεμένη. Αυτά πάλι … στην είσοδο τους έδωσε η κυρία μια φωτογραφία από ένα αγγελάκι και τους είπε, αν το βρείτε κερδίζετε. Βάλανε το κεφάλι κάτω και έτρεχαν σε όλο το μουσείο ψάχνοντας. Τελειώνοντας την πρώτη βόλτα δεν το βρήκαν αλλά ανακάλυψαν ότι μπορεί να κρύβεται και στα συρτάρια και έτσι ευτυχώς ξανακάναμε τη βόλτα και τότε ανοίξαμε και τα συρτάρια και προλάβαμε να δούμε ότι είχαμε χάσει στην πρώτη. Μεγάλος αποπροσανατολισμός αυτό το αγγελάκι. Φαντάζομαι για καλό το έκαναν οι άνθρωποι για να τους κρατήσουν το ενδιαφέρον αλλά σε εμάς κλειδώσανε… και τι κέρδισαν? μερικές σελίδες με το logo του μουσείου. Αυτά πάντως ήταν κατευχαριστημένα, ένα ακόμη από το top 5 των αγαπημένων της Βιέννης, οι σελίδες όχι το μουσείο (άντε και τα ντυσίματα με τα ρούχα).

Ζοο
[ Μετρό: U4, σταθμός Hietzing ]
Στην ίδια έκταση με το Schönbrunn βρίσκεται και ο παλαιότερος ζωολογικός κήπος του κόσμου. Τον έφτιαξε ο βασιλιάς Φρανγκίσκος με τη βασίλισσα Μαρία – Θηρεσία, 16 παιδιά έκαναν (1 εξ αυτών η γνωστή Μαρία Αντουανέτα), υποθέτω ήθελαν κάπου να πάρουν πρωινό με την ησυχία τους και να μπορούν να τα αφήνουν να παίζουν ελεύθερα 🙂

Αν και πήγα μόνο για τα παιδιά, μου άρεσε τελικά. Εντυπωσιάστηκα γιατί συνειδητοποίησα ότι τόσα ζώα που μου φαίνονται οικεία μέσα από cartoons και ντοκιμαντέρ δεν τα είχα δει ποτέ πραγματικά από κοντά. Κόλλησα με την πολική αρκούδα ειδικά όταν άνοιξε το στόμα της μέσα στα μούτρα μου ήταν τρομακτικό και η φωνή της τόσο υπόκωφη μπρρρρ!!! Και αν με κάτι σιχάθηκα ήταν το δωμάτιο με τις νυχτερίδες. Ο αγαπημένος μου με τη Μέλια πέρασαν από μέσα (υποθέτω η μικρή δεν ήξερε τι είναι).

Στην είσοδο νοικιάζουν μικρά ξύλινα τρόλεϊ (2 euro). Με ένα τέτοιο ήταν πολύ πιο εύκολη η βόλτα γιατί η μικρή της παρέας βολεύτηκε εκεί μέσα και εμείς δεν ταλαιπωρηθήκαμε.

 

 

Χριστούγεννα checked
Πριγκίπισσες checked
και τι μας λείπει ? Μουσική …

House of music / Ηaus der musik

[ Μετρό: Karlsplatz ή Stephansplatz ]

Ένα εξαιρετικό μουσείο με interactive εκθέματα. Καλύτερη ώρα να πας είναι το πρωί γιατί μετά έχει αρκετό κόσμο. Παίρνει γύρω στις 2 ώρες να το χαζέψεις και να παίξεις. Τα παιδιά ξετρελλάθηκαν, μέσα στο top 5 τους. Από όλα τα παιχνίδια το αγαπημένο τους ήταν ένα που έκαναν γκριμάτσες στην εικόνα του Μότσαρτ και ο Μότσαρτ τους έκανε γκριμάτσες πίσω (μουσική παιδεία φουλ και κάπως έτσι γίνανε κολλητοί και τον φωνάζουν Διαμαντέους). Περπάτησαν στα μουσικά σκαλιά/πλήκτρα πιάνου, έφτιαξαν μελωδίες, άκουσαν ήχους και η Μυρτώ προσπάθησε να διευθύνει την φιλαρμονική της Βιέννης. Είχε μια μεγάλη οθόνη με αισθητήρες που έδειχνε τη φιλαρμονική, εσύ προσπαθούσες να κρατήσεις το ρυθμό με μια μπαγκέτα και η φιλαρμονική ανταποκρινόταν. Είδαμε τους προηγούμενους που το κάνανε, τελειώσανε, χειροκροτήματα, χαρά. Πάει και η δικιά μας αρχίζει να κουνάει τη μπαγκέτα στο Θεό. Μετά από λίγο τα παρατάνε οι μουσικοί και λέει κάποιος “συνήθως με αυτό το κομμάτι κλαίω από συγκίνηση αλλά τώρα το μόνο που μπορώ να κλάψω είσαι εσύ” … τσουκ χλατς στα μούτρα, σας είπα ίσως οι Βιεννέζοι είναι λίγο απότομοι. Κομψοί, καλλιεργημένοι αλλά απότομοι. Της Μυρτώς τρομάξαμε να της εξηγήσουμε ότι είναι πλάκα.  Μα να σε παρατάει η φιλαρμονική της Βιέννης στα μούτρα, 7 χρονών παιδί ? μεγάλο σοκ. Σιγά μη θέλει να γίνει μαέστρος μετά από αυτό.

‘Οπερα για παιδιά
Εκτός από τη γνωστή όπερα της Βιέννης υπάρχουν και παραστάσεις για παιδιά που διαρκούν λιγότερη ώρα. Θα ήταν πάρα πολύ ωραία να βλέπαμε μια αλλά δεν καταφέραμε να κλείσουμε.
Επίσης δεν είχαμε την ευκαιρία να χορέψουμε waltz. Στους δρόμους συναντήσαμε πολλούς κράχτες ντυμένους που μας κολλούσαν για διάφορες παραστάσεις. Δεν ξέρω την ποιότητα και το επίπεδο όμως επειδή ήταν δίωρες δεν τις προτιμήσαμε για τα παιδιά. Άσε που πραγματικά ήταν οι πιο αγενείς κράχτες που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Μας πίεζαν πάρα πολύ, προσπαθούσαν να πείσουν τα παιδιά και σε δύο περιπτώσεις μας μίλησαν άσχημα και ως Έλληνες. Στη μια περίπτωση ο ένας μας είπε να μας κάνει έκπτωση, του είπαμε δεν μας ενδιαφέρει και μας απάντησε “Δεν είμαι και τράπεζα να σας τα δώσω τσάμπα”. Και ο άλλος μας είπε ‘Α! για αυτό δεν ενδιαφερόσαστε,επειδή είσαστε Ελληνες’ με ένα πολύ κακό ύφος που δεν ξέρω αν πήγαινε στο δεν έχετε λεφτά ή δεν έχετε επίπεδο.Η μουσική επιρροή που μας άφησε τελικά η Βιέννη είναι να μην αλλάζουμε κανάλι όταν πετυχαίνουμε την Όπερα στο κανάλι της Βουλής και τα κορίτσια να τσιρίζουν όλη μέρα στο σπίτι νομίζοντας ότι τραγουδάνε άριες.

Καταφέραμε και βγήκαμε και βράδυ χωρίς παιδιά για ποτάκια και βραδυνή περιπλάνηση.
To ένα που πήγαμε και δεν θυμάμαι το όνομά του ήταν ένα κλασικό μπαρ Κεντρικής Ευρώπης που τραγουδούσαν θαμώνες και σερβιτόροι με αγιοβασιλιάτικους σκούφους. Το άλλο λεγόταν Κruggers είναι American Bar και το βρήκα πολύ ζεστό dark και κομψό. Δερμάτινοι καναπέδες τύπου chesterfield και πολύ φιλικοί στην εξυπηρέτηση καμία σχέση με τις μπηχτές που έριξα πριν. Για τους ανθρώπους τι να πω ίσως και να ήταν πιο κοφτοί στα τουριστικά μέρη που κινήθηκα και γινόταν χαμός. Δεν ήταν εγκάρδιοι (κάτι που δεν είχα νοιώσει παλαιότερα σε άλλες πόλεις της Αυστρίας και στις Άλπεις). Δεν ένοιωθα αυτή τη συνεχή ανταλλαγή ευχών που έχω ζήσει σε άλλες χώρες. Ήμουν ανήμερα Χριστούγεννα και δεν αντάλλαξα ευχές με κανέναν που ήρθαμε σε συναλλαγή. Να είναι οι Βιεννέζοι? να είναι οι άνθρωποι του τουρισμού? να είναι μόνο στους ξένους? ποιός ξέρει?

Αισθάνομαι ότι καλύψαμε σε μεγάλο βαθμό αυτά που θέλαμε σε αυτή την πρώτη μας επίσκεψη. Αν κάποιο κομμάτι της πόλης δεν ακουμπήσαμε καθόλου ήταν εκείνο της artistic Βιέννης. Δεν το είχαμε βάλει στη λίστα γιατί θεωρούσαμε ότι ίσως ήταν δύσκολο με τα παιδιά και δεν μπορείς να προλάβεις τα πάντα σε 4 ημέρες. Ο κατάλογος πάντως με δραστηριότητες και μουσεία για μικρούς και μεγάλους είναι πραγματικά μεγάλος.  zoom, minopolis μόνο για παιδιά, Αlbertina, Μumok για μεγάλους με δραστηριότητες και για παιδιά και πολλά πολλά άλλα.

Δεν πειράζει … την επόμενη φορά.

Όσο ήμουν εκεί δεν αισθανόμουν βιάση να δω τα πάντα και φεύγοντας δεν είχα λύπη για αυτά που δεν πρόλαβα.
Είχα μια ήρεμη αίσθηση και σιγουριά ότι θα ξαναβρεθούμε.